Morgunblaðið - 27.02.2015, Blaðsíða 21

undir. Þótt ekki bæri Þorfinnur
það utan á sér voru fáir næmari á
umhverfi sitt. Það kom mér því
ekki á óvart að þessi eðlisgáfa
skyldi löngu síðar reynast einn
helsti styrkur kvikmyndaverka
hans. Alltaf nam hann einhvern
þráð og hárfín blæbrigði sem
honum tókst að miðla þannig að
okkur fannst við sjálf vera að
uppgötva hið ósagða – þær orð-
lausu tilfinningar sem góðum
listamanni tekst að skilja eftir í
hjörtum okkar. Og það munu
verk hans halda áfram að gera.
Eins fjölbreytt og þau eru eiga
þau það sameiginlegt að bera
höfundi sínum einstaklega fag-
urt vitni.
Guð blessi minningu góðs
drengs.
Garðar Sverrisson.
Að setjast niður og skrifa
minningar um hann Toffa minn
hefði mér ekki dottið í hug fyrir
fáeinum vikum, en svona er lífið,
það bæði gefur og það tekur.
Toffi var aðeins sex ára gamall
er hann missti föður sinn og var
það mikill harmur ungum dreng
því þeir feðgar voru mjög sam-
rýndir. Þá stóð Steingerður
mágkona mín ein uppi með þrjú
ung börn, aðeins fertug að aldri.
Þá um vorið komu þau austur
til ömmu og afa til sumardvalar,
Toffi og Sigríður systir hans.
Aldrei gleymi ég því hvað þessi
litli drengur átti bágt. En einn
daginn gerist undrið, heim á tún-
ið kemur lítið lamb, undanvill-
ingur. Við náðum því og sögðum
Þorfinni að nú væri þetta lambið
hans, hann yrði að passa það og
gefa því mjólk í pela kvölds og
morgna. Þetta var sannkölluð
guðsgjöf fyrir hann; nú hafði
hann um eitthvað að hugsa og
bera ábyrgð á. Miklir kærleikar
urðu með honum og lambinu og
undu þau sér tímunum saman úti
á túni eða niðri í brekku og
heyrðust oft mikil ræðuhöld yfir
því.
Síðan þetta var hefur hann
Toffi minn átt stóran hluta af
hjarta mínu og það alltaf styrkst
með árunum og var hann eins og
einn af okkar börnum. Eitt sum-
ar dvaldi hann í Húsey hjá Erni
Þorleifssyni. Var gaman að
heyra hann segja frá ævintýrum
sumarsins er hann kom til baka.
Þá birtist honum ný sýn á landið,
þar voru áin, sjórinn, selirnir og
sjófuglarnir. Toffi talaði alltaf
með mikilli hlýju um Örn og dvöl
sína í Húsey.
Er Toffi kom frá námi var
fyrsta myndin sem hann gerði
einmitt um Húsey. Hann vildi
festa á filmu þá miklu sýn sem
hann upplifði þar. Músamyndin
um Óskar og Helgu var að mestu
leyti tekin hér á Vatnsleysu og
var mikið ævintýri að fylgjast
með þeim gjörningi. Vorum við
fjölskyldan upptendruð að fylgj-
ast með þeim Þorfinni og Þor-
valdi Björnssyni við tökur á
þeirri mynd. Það má segja að sú
mynd hafi farið sigurför um
heiminn. Má þar til sanninda
merkja að eitt sinn bankaði hér
upp á erlendur ferðamaður og
var erindi hans að fá að sjá inn í
búrið á Vatnsleysu þar sem mús-
in át af rjómatertunni.
Það var mikið gæfuspor er
Þorfinnur kynntist Bryndísi
konu sinni. Samrýndari hjónum
er vart hægt að lýsa. Hún stóð
alltaf sem klettur við hlið hans í
blíðu og stríðu, alltaf jafn glæsi-
leg og góð. Þorfinnur gekk
Thelmu dóttur hennar í föður-
stað. Varð mikil gleði er Thelma
eignaðist dótturina Birtu og
Toffi varð afi.
Er Þorfinnur og Bryndís
fluttu í Tungurnar varð sam-
gangur nánari, sem aldrei bar
skugga á. Ef við nefndum við
hann að okkur fyndist hann ekki
bera mikið úr býtum fyrir mynd-
irnar sínar, sagði hann alltaf:
„Peningar eru ekki allt.“ Ég
heyrði hann aldrei hallmæla
nokkrum manni. Í hans huga
voru allir góðir. Toffi skilur eftir
sig fjársjóð sem myndirnar hans
eru.
Er ég kveð þig í hinsta sinn,
Toffi minn, vel ég að gera það
með orðum Jónasar Hallgríms-
sonar sem mér þykir hafa gert
það fegurst allra, en það er úr
erfiljóði er hann orti um vin sinn
Tómas Sæmundsson:
Flýt þér, vinur! í fegra heim;
krjúptu’ að fótum friðarboðans
og fljúgðu’ á vængjum morgun-
roðans
meira’ að starfa guðs um geim.
Halla Bjarnadóttir,
Vatnsleysu.
Þorfinnur Guðnason, einn af
okkar allra bestu kvikmynda-
gerðarmönnum, er fallinn frá í
blóma lífsins eftir stutta en harð-
vítuga glímu við ofurefli, krabba-
mein sem greindist of seint til að
hægt væri að bjarga honum.
Það er mikill missir að Toffa í
heimildamyndagerð okkar litla
lands. Hann var vel menntaður,
vel gefinn, eldklár fagmaður og
ástríðufullur listamaður sem leit-
aði ævinlega að kjarna hvers við-
fangsefnis. Hann var alltaf knú-
inn þeirri hugsjón að þetta
snerist allt um að hver mynd
hans gæfi fólki einhverja nýja
sýn á lífið. Til þess að koma þeim
verkefnum í höfn var hann óspar
á tíma sinn og orku en virtist því
miður í hita þess leiks oft gleyma
alveg að hugsa um eigin hag.
Toffi varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga ástríkan lífsföru-
naut, Bryndísi, frábæra konu
sem stóð eins og klettur við hlið
Toffa jafnt í blíðu sem stríðu.
Við Toffi urðum góðir vinir
fyrir um tuttugu árum þegar við
höfðum vinnustaði hlið við hlið á
Klapparstíg 25 og supum þá
marga ölkolluna saman í dagslok
við spjall um lífið og listina.
Seinna unnum við svolítið saman
og ferðuðumst m.a. saman um
Spán. Á þeim tíma varð til vin-
átta sem aldrei hefur slitnað.
Toffi var tilfinningaríkur maður,
hjartahlýr og góður félagi. Hans
verður sárt saknað í vinahópn-
um. Við Helga sendum Biddí og
öðrum ástvinum Toffa innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þorfinns
Guðnasonar.
Örnólfur Árnason.
Þorfinnur Guðnason er látinn,
55 ára að aldri. Fyrir 20 árum sá
ég innslag í Dagsljósi um gerð
myndar hans „Hagamús – með
lífið í lúkunum“ og varð heillaður
af þessum karakter sem hafði
eirð í sér til að sitja yfir litlum
músum mánuðum saman og leik-
stýra þeim. Seinna átti frábær
mynd hans um Lalla Johns eftir
að gera mig enn forvitnari um
manninn á bak við kameruna. Ég
man enn lætin í áhorfendunum í
sal 2 í Háskólabíói; ég hafði aldr-
ei séð svona viðbrögð við ís-
lenskri kvikmynd áður. Leiðir
okkar lágu loks saman árið 2003
þegar ég fékk að sýna stuttmynd
eftir sjálfan mig á undan heim-
ildarmynd hans um Grand Rokk,
á sérstakri sýningu á Grand
Rokk. Reyndist hann vera al-
gjört ljúfmenni, hógvært séní og
alveg hrikalega fyndinn. Hann
lýsti sér sem gömlum pönkara og
var alveg laus við snobb. Tókst
með okkur ágætis vinskapur
næstu árin og þótti mér vænt um
hvað hann var alltaf jákvæður og
hvatti mig mikið til dáða þegar
við hittumst. Við spjölluðum oft-
ast saman um kvikmyndagerð en
áhugasvið hans dekkaði nánast
allt. Fyrst og fremst hafði hann
þó brennandi ástríðu fyrir því að
segja góðar sögur og skín hún í
gegn í öllum myndunum hans.
Þegar ég frétti í vetur að hann
glímdi við illvígan sjúkdóm sló ég
á þráðinn til hans. Tónninn var
enn hinn sami og alltaf stutt í
hláturinn þó auðvitað hvíldi al-
varan yfir öllu. Í kjölfarið hitt-
umst við svo stuttlega á aðfanga-
dag til að skiptast á jólagjöfum
og reyndist það vera okkar sein-
asti fundur. Hann gaf mér eintak
af Hagamúsinni sem ég held
núna á og virði fyrir mér. Það
veitir mér örlitla huggun að vera
með þennan fallega hluta af lífi
hans í lúkunum.
Ari Eldjárn.
Þorfinnur Guðnason, Toffi
vinur minn, er farinn eftir stutt
og erfitt veikindastríð, allt of
ungur. Hann hafði svo margt á
prjónunum sem við nú missum
af. Ég veit að hér verða aðrir til
að minnast hans merku verka og
ógleymanlega ævistarfs í sam-
starfi við Bryndísi eiginkonu
sína – verka sem svo margir nutu
og enn fleiri eiga eftir að njóta.
Ég minnist hans sem góðs,
hlýs vinar, sem kankvíss, stund-
um sérviturs listamanns og nátt-
úruunnanda, sem sá oft hlutina
frá öðru sjónarhorni en flestir
samferðamenn okkar. Ástríða
hans fyrir hinu smáa og oft
ósýnilega fór ekki fram hjá nein-
um sem kynntust honum. Ég er
þakklát fyrir allar okkar sam-
verustundir, heima hjá honum og
Bryndísi, hvort sem var á Felli,
Hrosshaga eða í Dalsmynni,
Biskupstungunum, sem Toffi
unni, ferðalög okkar saman um
landið og síðast en ekki síst okk-
ar dýrmæta tíma síðustu mánuði.
Við Jón erum ríkari eftir vin-
áttu okkar við Toffa og munum
búa að henni ævilangt.
Ég votta elsku Biddý, Thelmu,
Birtu, Steingerði, móður hans,
Þorsteini og Sigríði, systkinum
hans, og öllum ættingjum og vin-
um samúð.
Guðrún Björk
Kristjánsdóttir.
Þegar ég fékk fregnir af því
snemma morguns 15. febrúar
síðastliðinn að Toffi væri fallinn
frá sótti að mér myndbrot úr
einni af heimildarmyndum hans,
Hestasögu.
Myndbrotið er af hryssunni
Kolku sem stendur uppi á heiði
og íslenska veðrið lemur á henni
að vetri til. Þulurinn talar um
hvað íslenski hesturinn sé harð-
ur af sér því aðstæður eru oft
býsna erfiðar.
Þetta myndbrot þykir mér
eiga smá samleið með Toffa.
Toffi var einn okkar merkasti
kvikmyndagerðarmaður. Hann
var alla tíð trúr sínu listformi
sem var gerð heimildamynda.
Það er ekki auðvelt að vera kvik-
myndagerðarmaður á Íslandi og
hvað þá að helga sig heimilda-
myndagerð. En Toffi stóð af sér
íslenska veturinn og færði okkur
einstakar heimildarmyndir.
Hann nálgaðist viðfangsefni sitt
af einlægum áhuga. Sagði stór-
kostlegar sögur gæddar lífi,
spennu, raunum, ást og húmor.
Fyrir um sjö mánuðum
greindist Toffi með krabbamein.
Hann ætlaði að standa það af sér.
Toffi og Biddý frænka mættu
þessari óvæntu vegferð sinni af
æðruleysi og af sinni einstöku
samheldni. Þetta skyldi yfirstig-
ið.
En líkt og í Hestasögu þar
sem hinn harði íslenski vetur
nær að fella einn hestinn náðu
veikindin Toffa.
Elsku Toffi minn, ég vona að
þú eigir viðkomu á Bali á þessari
vegferð þinni.
Elsku fallegu Biddý minni,
Thelmu, Birtu og fjölskyldu Þor-
finns votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Toffi mun lifa í verkum sínum.
Ruth Einarsdóttir.
Þorfinnur Guðnason eða Toffi,
eins og hann var kallaður, er fall-
inn frá langt fyrir aldur fram.
Þótt Toffi hafi háð harða baráttu
við illvígan sjúkdóm undanfarna
mánuði, er það erfið staðreynd
að sætta sig við að lífi hans skuli
nú vera lokið.
Við Toffi vorum tengdir fjöl-
skylduböndum, en hann og kona
mín eru systkinabörn. Við vorum
um margt ólíkir, en náðum samt
vel saman og urðum fljótt góðir
vinir eftir að ég kom í fjölskyld-
una á Vatnsleysu. Ég, raunvís-
indamaðurinn, þurfti stundum
„að hafa vit fyrir“ listamanninum
og „umhverfisöfgamanninum“
og öfugt, en oftast gátum við
skipst á skoðunum án fordóma
og predikana, þrátt fyrir, á
stundum, ólík sjónarmið. Toffi
var skemmtileg blanda af erki-
töffara og „latte-lepjandi“ mið-
borgarbóhem annars vegar og
einlægum sveitastrák hins veg-
ar, sem elskaði náttúruna og bar
virðingu fyrir sveitamenning-
unni. Var stundum hálfsúrreal-
ískt að upplifa þessa blöndu.
Toffi var mikill listamaður líkt og
kvikmyndir hans bera vitni um,
en hann bjó einnig til fallega
skúlptúra og önnur listaverk úr
steinum og hellum. Auk þess að
búa yfir listrænum hæfileikum
var Toffi ágætur íþróttamaður.
Á yngri árum stundaði hann
körfubolta og eftir að hann flutti
að Dalsmynni hóf hann að stunda
golfíþróttina á Úthlíðarvelli og
uppskar tilnefningu í vali á
íþróttamanni ársins í sveitarfé-
laginu, þá kominn yfir fimmtugt!
Við ótímabært fráfall Toffa er
gott að rifja upp góðar stundir
sem við fjölskyldan áttum með
honum í hestaferð síðastliðið vor
er við riðum úr Mosfellsbænum
og austur í Biskupstungur. Með í
för var ungur foli í eigu Toffa
sem ætlunin var að temja svolítið
og fara á bak í ferðinni. Við feng-
um dásemdarveður og listamað-
urinn Toffi var í essinu sínu og
naut fegurðar vorsins. Toffi elsk-
aði og naut náttúrunnar hvort
sem hann var á hestbaki eða lá
úti við þúfu með kvikmyndatöku-
vélina að mynda einhver undur
hennar. Í ferðinni var komið við
á Ketilvöllum hjá góðu vinafólki.
Náttúrubarnið tók strax eftir því
að þarna var kjói sem vanist
hafði á að koma á hlaðið og fá sér
í gogginn, en Toffi var alltaf fljót-
ur að koma auga á svona lagað.
Daginn eftir lagði hann svo á fol-
ann unga, sem virtist mjög sátt-
ur við eiganda sinn. Mikil til-
hlökkun var hjá Toffa að sjá hvað
yrði úr folanum efnilega, sem
sjálfur Baldur á Bakka færði
honum svo rausnarlega að gjöf.
Við riðum seinna um daginn með
þeim Úthlíðarmönnum á móti
nokkrum félögum okkar sem
voru að koma niður Hellisskarð.
Þetta var eins og ávallt í hesta-
ferðum, hin besta skemmtun,
vorkvöld, fuglasöngur og gróð-
urangan í lofti. Daginn eftir rið-
um við tveir heim að Vatnsleysu
og grunaði okkur ekki að þetta
yrði síðasti reiðtúrinn hans Toffa
– en þetta var gæðastund hjá
okkur báðum, verðmæt minning
sem vekur hlýjar og góðar til-
finningar nú þegar ég rifja þetta
upp.
Toffi var hæfileikaríkur og
skemmtilegur, en umfram allt
góður maður sem dýrmætt og
eftirminnilegt er að hafa kynnst.
Hugurinn er hjá fjölskyldu
Toffa, Biddý, Thelmu, Birtu og
Steinu þessa dagana og votta ég
þeim mína dýpstu samúð.
Eymundur Sigurðsson.
Toffi var heimsmaður. Hann
var alla daga hinn jákvæði rann-
sakandi og skipti engu hvort
hann var á heimaslóðum í Tung-
unum, stikandi um reykvíska af-
kima ellegar í ani að festa á filmu
bardagahænsn í Karíbahafinu.
Hann átti heima þar sem hann
var niðurkominn. Hann gekk
heill og opinn og áhugasamur að
hverju verkefni og náði tökum á
því sem í fyrstu var talið óger-
legt. Hann var í hugum okkar
sannur kvikmyndastjóri. Hann
sá hverja senu fyrir sér frá
fyrstu stundu. Margt sjónar-
hornið kom til hans eins og eilífð-
arglampi sem aldrei mun gleym-
ast. Þannig var margt í
músamyndinni, þannig var
margt í hestamyndinni, þannig
var óskaplega margt í Drauma-
landinu og líka í síðustu mynd-
inni um fátæklinga og tilgang
lífsins í Dómíníska lýðveldinu
sem hann blandaði snyrtilega
saman við rómantík í Tungunum.
Toffi var sannur gleðimaður,
naut andartaksins og bætti og
kætti umhverfið og félagsskap-
inn. Hann sýndi hverjum manni
virðingu og samstöðu í baslinu
og bosinu. Hans lausn á vanda-
málum tíðarinnar var oft sú að
skella upp úr, hlæja dátt og inni-
lega þegar við hin duttum í böl-
móð og súrmúl yfir rangsleitni
tíðarinnar. Eigum við ekki bara
að hlæja að þessu? Og það var
einmitt það sem hann gerði enda
hafði hann jafnan þá lausn á tak-
teinum sem dugði: að ganga
glaður út í vorið og fagna með
náttúrunni og dýrunum og
skemmtilegu fólki. Minningarn-
ar hrannast upp, snúast um lang-
lundargeð í kringum mýsnar og
hrafninn á Felli. Um Toffa og
Biddí á góðum stundum í sum-
arfríðri sveit. Við sjáum fyrir
okkur glaðværan og áhugasam-
an mann á hestbaki og stefnan
sett út í kvöldið við Vatnsleysu
og veröldin verður tímalaus og
töfrandi og það er sem allt takist
á loft í takt við hugmyndaflug
kvikmyndastjórans.
Það er þyngra en tárum taki
að þurfa nú að kveðja þennan
mann. Hann afrekaði margt en
átti jafnframt svo margt ógert.
Við urðum öll eins og á skjön við
okkur sjálf þegar við fréttum af
veikindum Toffa í sumar. Hann
sjálfur lét engan bilbug á sér
finna; tölvan innan seilingar til
síðustu stundar, hugmyndir þró-
aðar áfram, var svo iðulega í sím-
anum að hvetja mann til dáða,
vekjandi athygli á viðburðum og
uppákomum sem enginn mætti
missa af. Af meðfæddu örlæti og
gjöfulu hjarta leyfði hann okkur
að trúa því að hann mætti hrein-
lega ekki vera að því að velta
mikið fyrir sér þeim möguleika
að hann ætti stutt eftir. Þannig
eru hetjur. Hann fór yfir í annan
heim glaður og reifur og er þar
eflaust núna á meðal annarra
heimsmanna.
Hjartans besta Biddí, dísin
hans, stoðin og styttan, við grát-
um með þér og þínum í dag en
hjartað er barmafullt af þakklæti
og gleði.
Gunnar og Hildur.
Kveðja úr Húsey
Hann er fallinn frá, langt um
aldur fram, hann Toffi og mig
langar að minnast vinar míns í
nokkrum línum. Hann birtist í
sveitinni snemma í júní, var ráð-
inn snúningastrákur í næsta húsi
sumarlangt. Það gustaði af hon-
um er hann færði mér kveðjur úr
borginni frá sínu fólki. Fljótt
tókst vinátta með okkur því hann
fylgdi mér í vitjun á netum og
dró ekki af sér, varð fljótt góður
ræðari við að amla mót straumi
er tekið var úr netum selir eða
fiskar. Iðulega var hann blautur
upp í mitti en aldrei heyrði ég
strákinn kvarta, veiðihitinn var
svo mikill. Alla fuglsunga er voru
á vappi á leiðum okkar hljóp
hann uppi, skoðaði og við greind-
um.
Einn fugl var Toffa hugleik-
inn, það var lómurinn og einkum
eftir að einn náði að höggva í
hann er hann sat fastur í neti.
Eftir að við losuðum hann úr,
hentum við honum útbyrðis en
eins og elding gerði hann árás og
skaust upp í ferjuna aftur. Þessi
ofsareiði fuglsins var honum ráð-
gáta og oft ræddum við þennan
atburð og hve reiðin getur verið
varasöm.
Árin liðu og samband rofnaði
en nafnið hans sást oft á sjón-
varpsskjánum og um 1990 kemst
samband á aftur og það verður
að veruleika að reyna að festa á
mynd náttúruatburði frá fyrri
veru hér. Hann var hér meir og
minna í þrjú ár og þá áttum við
bæði ljúfar, sárar og skemmti-
legar stundir saman úti í Fljóti
eða norður í á, oft við bið á at-
burði í náttúrunni og þrautseigja
hans og elja að hanga dögum
saman yfir einu myndskoti í 30
sek. og ekki að gefast upp. En
kaffi varð að vera með og sígó og
þá skipti veðrið ekki máli. En
þegar takan var búin og tókst
var skutlast í golf og kótelettur í
Egilsstaði.
Eitt atvik umfram önnur sem
engin skýring var á og kom oft til
tals var þegar Gugga, tófan, fór
að gjóta. Rúður voru á þremur
stöðum í greninu og rauð gler í,
tvær vélar áttu að taka gotið upp
og virtist þetta ekki hafa nein
áhrif á Guggu þar til að goti kem-
ur. Þá bítur hún í jarðveginn og
smyr með mold á glerin, öll þrjú,
og engin myndataka hér takk!
Tveimur dögum seinna sáust sjö
yrðlingar hjá henni sem lifðu
sumarlangt.
Hvurslags eðlisávísun var
þetta?
Þegar ég sit hér og minning-
arnar hrannast upp í hugann,
músaveiðarnar og stéttaskipting
milli tegunda, Helga og Óskar og
síðan hestamyndin Hestasaga og
ekki má gleyma reiðtúrunum.
Toffi var skemmtilegur reiðmað-
ur og engin lognmolla þar frekar
en annars staðar. Oft átti Toffi
ekki tíma aflögu, en ef barn leit-
aði til hans með vandamál, eða að
skoða græjur, þá átti hann allan
heimsins tíma. Takk Toffi fyrir
allar hlýju stundirnar sem þú
gafst honum Erni og öðrum
börnum hér.
Áfram hrannast minningarnar
upp um listamanninn góða og
verkið 25 árum seinna bíður
betri tíma.
Hlýjar kveðjur til ykkar,
Bryndís og Steingerður, og fjöl-
skyldna ykkar, frá okkur í Hús-
ey.
Örn.
Við Þorfinnur kynntumst þeg-
ar við vorum báðir nýkomnir
heim frá námi í Bandaríkjunum,
ég frá rólegum háskólabæ í mið-
vesturríkjunum en hann úr suðu-
potti San Francisco. Þangað
höfðu hann og Bryndís farið til
að elta draum sem þau gerðu svo
smátt og smátt að veruleika í
heimildarmyndum sem allir Ís-
lendingar og milljónir annarra
þekkja.
Ég hitti þau fyrir rúmum ald-
arfjórðungi og Þorfinnur og
Bryndís voru að vinna að sinni
fyrstu, sjálfstæðu mynd um
mann- og dýralíf í Húsey við
Héraðsflóa. Þar áttum við Þor-
finnur ásamt fleiri samstarfs-
mönnum eftir að vaka á vöktum
úti í haga allan sólarhringinn yfir
merum í skítaveðri til að mynda
hegðun þeirra og, umfram allt,
kast. Við vildum ná myndum af
því sem jafnvel fáir hestamenn
hafa séð: fæðingu folalds. Biðin
var löng og veðrið var svo vont
að merarnar héldu í sér og við
náðum ekki kastinu fyrr en seint
í júní. Í öllu þessu volki lærði ég
gríðarmikið um náttúruna og líf-
ið og ég smitaðist aftur af ákafa
Þorfinns og einbeitingu við skap-
andi vinnu sína.
Við höfum farið víða og unnið
saman að ýmsum verkefnum.
Smátt og smátt – kannski án
þess að við yrðum þess varir –
þróaðist þetta samstarf í nána
vináttu okkar Þorfinns, Bryndís-
ar og Guðrúnar konu minnar.
Stundum var samstarfið storma-
samt en við Þorfinnur tókum
alltaf upp þráðinn á ný og lærð-
um í löngum útiverum og vinnu-
törnum að umbera og síðan meta
hvor annan. Þorfinnur var
merkileg blanda af reykvískum
götustrák, sveitadreng úr Tung-
unum og kosmópólitan séníi.
Þessir þættir stríddust stundum
á í lífinu en féllu saman í hreinan
galdur í verkum hans svo að fólk
um allan heim smitaðist af.
Það hafa fáir hugmynd um hve
víða myndir Þorfinns og Bryn-
dísar hafa farið. Við ferðuðumst
saman til Amsterdam fyrir tutt-
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015