Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.05.2015, Blaðsíða 20

É
g hafði hugsað um þetta
lengi, við höfðum talað um
þetta lengi, við höfðum
unnið fyrir þessu lengi og
nú var ég kominn. Flugvöllurinn
var teppalagður og í hátalarakerf-
inu heyrðist spilað á tablatrommur,
indverskara gat það varla orðið. Ég
lít til vina minna og sé á þeim sama
fiðring og ég finn sjálfur. Draumur-
inn var í þann mund að rætast og
óvissan orðin okkar veruleiki.
Svona man ég eftir fyrstu skref-
um okkar í langþráðri heimsreisu,
fyrsta kvöldið í Mumbai, Indlandi.
Við vorum fjögur saman nýbúin
með menntaskóla og sammála um
að háskólinn og vinnumarkaðurinn
mættu bíða, eins og reyndar margir
jafnaldrar okkar víðsvegar um
heiminn. Næstu mánuðir áttu eftir
að vera ótrúlega margslungnir og
reynsluríkir, um margt yfirþyrm-
andi en jafnframt mjög skemmti-
legir. Þannig er Indland allur skal-
inn. Fjársjóðskista sem vert er að
gramsa í.
Sjálfboðaliðar og túristar
Fyrstu vikurnar vorum við svo lán-
söm að geta unnið sem sjálfboða-
liðar í Jalgaon, nokkuð afskekktu
krummaskuði að því leyti að hefð-
bundinn túrismi er nánast óþekkt-
ur. Borgin hýsir ekki fleiri en hér
um bil tvöfaldan fjölda Íslands,
örfáar hræður á indverskan mæli-
kvarða. Við vorum einskonar að-
skotahlutir í skóla fyrir fátæk börn,
stundum flugur á vegg og stundum
virkir þátttakendur í kennslunni.
Svokallaður sjálfboðaliðatúrismi,
eða „voluntourism“ á ensku (eins-
konar samsuða af orðunum volun-
teer og tourism), er nýlega orðinn
vinsælt fyrirbæri á þessari öld
heimsreisunnar. Sjálfsagt er um að
ræða birtingarmynd ákveðinnar
fróðleiksfýsnar í bland við vilja til
að láta gott af sér leiða. Eftir starf-
ið, vinskap við börn og fullorðna og
matarboð hjá skólastjórum og
kennurum mátti segja að við vær-
um hér um bil „lent“ í indverskri
menningu. Ég er sannfærður um að
ég hafi lært margfalt meira en ég
gæti nokkurn tímann kennt þessum
börnum.
Hostelmenning og
sólgylltar strendur
Enn áttum við ógert að hitta aðra
ferðalanga. Jalgaon var Indland
fyrir Indverja og við hvíta fólkið
þóttum vægast sagt forvitnileg. Oft
lenti maður í því að fólk benti, hló,
gekk upp að okkur og bað um
myndatöku. Öðru áttum við að
venjast eftir margra tíma lestarferð
suður til Góa, þar sem ferðalangar
voru á hverju strái.
Góa er einskonar „Kalifornía Ind-
lands“. Í Jalgaon þótti sjálfsagt að
stelpurnar í hópnum væru nánast
algjörlega huldar en nú var frá
öðru að segja. Alstaðar mættu
manni frjálslegt andrúmsloft, partí-
túristar jafnt indverskir sem út-
lenskir og sólgylltar strendur. Mér
fannst ég vera kominn til annarrar
heimsálfu.
Fyrsta farfuglaheimilið er sterk
minning, fyrir þær sakir hversu
opnum örmum fólk mætti okkur.
Það átti eftir að vera gegnumgang-
andi stef í ferðinni að kynnast á
hverjum áfangastað nýju fólki, sem
hafði nýjar sögur að segja. Fólk gat
komið saman hvaðanæva og verið
eins ólíkt og hugsast getur en sam-
einast um það eitt að vera ferða-
langar.
Farfuglarnir Níkó og Tamar
Tvö af þessum ferðasystkinum okk-
ar eru sérstaklega minnisstæð, hinn
danski Níkó og Tamar frá Ísrael.
Þau höfðu bæði farið til Indlands í
níu mánuði upp á eigin spýtur og
kynnst á leiðinni, og voru orðin
einskonar tvíeyki þegar við kynnt-
umst þeim í Norðvestur-Indlandi.
Tamar hafði logið uppá sig þung-
lyndi til að sleppa við herskyldu
heima í Ísrael og var komin á flakk
eftir að hafa klárað samfélagsþjón-
ustuna, sem henni var gert að inna
af hendi í stað herskyldunnar. Það
var ekki óalgengt að rekast á ísr-
aelska vinahópa sem höfðu nýlokið
við herskyldu á ferðinni á Indlandi.
Vinur hennar Níkó var frá Álaborg
og af ríku og rammdönsku foreldri
kominn. Hann hafði tekið þá
ákvörðun að gerast hindúi og var á
Indlandi í einskonar pílagrímsferð,
sem kom sér vel í heimsóknum
okkar í indversk hof, þar sem hann
gat frætt okkur um táknræna
merkingu ýmissa siða í kringum
helgihaldið, sem hefði annars virst
ruglandi.
Land eða heimsálfa?
Það getur verið ruglandi fyrir Ís-
lending að ímynda sér Indland sem
eitt land. Þegar við ímyndum okkur
land sjáum við gjarnan fyrir okkur
litlu stóru eyjuna okkar sem á sér
afmarkaðan stað í mannkynssög-
unni, eitt ástkært, ylhýrt móðurmál
og nokkuð skýrt teiknaða mynd af
eigin menningu. Á Indlandi skolast
þetta allt til. Suður- og Norður-
Indverjar geta átt minna sameig-
inlegt en hamborgari og flugvél.
Eins er varla hægt að sjá
ríkjandi trúna, hindúisma, fyrir sér
sem ein samsteypt trúarbrögð,
heldur samfellda þróunarsögu
trúarbragða sem tekið hefur á sig
allar þær birtingarmyndir sem trú
mannsins er fær um. Í stuttu máli
sagt: Indland er margslungið.
Forvitni á báða bóga
Ef ég ætti að velja eitt atriði sem
gerir Indland að merkilegum
áfangastað, fyrir utan ómetanlegar
fornminjar og söguslóðir, fáránlega
REYNSLUSAGA AF HEIMSHORNAFLAKKI
Fjársjóðskistan
Indland
INDLAND HLÝTUR AÐ VERA EITT FJÖLBREYTTASTA LAND
HEIMS, OG Í SENN EITT ÞAÐ RÍKASTA OG FÁTÆKASTA. ÞAR SEM
TÖFRANDI FEGURÐ OG VIÐBJÓÐUR MÆTA MANNI HÖND Í
HÖND ER MARGT AÐ FINNA FYRIR DJARFA FERÐALANGA.
Matthías Tryggvi Haraldsson mth@mbl.is
Fyrstu vikurnar fannst okkur annar hver dagur vera stórhátíð. Hér er svokall-
aður kennaradagur haldinn hátíðlegur í skólanum og mikil kátína í loftinu.
Árbakki Gangesfljóts við hina
heilögu borg Varanasí. Við andlát
þykir eftirsóknarverð útför að
vera brenndur við árbakkann og
askan sett í fljótið.
20 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.5. 2015
Ferðalög og flakk