Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.05.2015, Blaðsíða 52

annarri. Við komum saman hingað og við
förum saman héðan.“ Stella segir að þær séu
aldrei allar í einhverju þunglyndisskapi á
sama tíma. Það er bara ein í einu og þá eru
hinar tvær tilbúnar að rífa hana upp. „Ég
væri ekki hér nema þær væru hér líka. Þær
eru stoð mín og stytta og í raun eins og fjöl-
skylda mín,“ segir Kristín.
Vestrænu stelpurnar svo hræddar
Menningarmunurinn birtist á margan hátt.
Þær segja söguna af því þegar þær voru ný-
fluttar til Doha og að leita sér að líkams-
ræktarstöð. Eftir langa leit fundu þær álit-
legan stað í hverfinu sem þær bjuggu í. Þær
skelltu sér í æfingagallana og mættu gal-
vaskar í jógabuxunum sínum en var snúið
við á staðnum með orðunum, „Only for
men“. Þeim var hins vegar bent inn í annan
sal eða öllu heldur herbergi. „Þetta var
kannski 10 fm herbergi með tveimur úr sér
gengnum tækjum. Við vorum ekki sáttar,“
segir Kristín með hneykslunarsvip. Þegar
vinkonur Sunnu voru hjá henni í heimsókn
frá Íslandi og voru að koma úr ævintýraferð
úr eyðimörkinni komu þær við á Starbucks-
kaffihúsi. „Við vorum alveg í spreng eftir
ferðina og spurðum hvar klósettið væri en
fengum þá svarið, „It’s only for men.“ Við
héldum fyrst að þetta væri eitthvert grín en
okkur var ekki hleypt að.“ Lýsing þeirra á
heilsuskoðun á ríkisspítalanum Doha er
kostuleg. Allir sem fá atvinnu- og dvalarleyfi
í Katar þurfa að fara í gegnum stífa lækn-
isskoðun. „Við vorum eins og dýr þarna inni.
Þetta var eins og á færibandi í einhverri
verksmiðju. Allir læknarnir voru kvenkyns
og voru sko ekki að leita að æðum þegar
verið var að taka blóðprufur. Þær stungu
sprautunum bara á kaf í mann. Við heyrðum
öskur um alla ganga, vestrænu stelpurnar
voru svo hræddar,“ segir Sunna og er mikið
niðri fyrir. Kristín segir að hún hafi sjálf
lent óvenju illa í þessu og hafi verið sett
ítrekað í lungnaröntgen. „Þeir héldu að ég
væri með berkla út af því að ég sýndi engin
viðbrögð við einhverju bleki sem var spraut-
að í mig. Ég var aldrei neitt varin í röntgen-
myndatökunum. Aldrei sett á mig nein blý-
vörn.“ Þær hugsa greinilega allar með
hryllingi til þessarar heimsóknar.
Eins og vel þjálfaður hermaður
En er flugfreyjustarfið eitthvað sem þær sjá
sig í til frambúðar? Stella segir starfið sem
slíkt vera miklu skemmtilegra en hún hafi
búist við en þær Kristín hrista þó höfuðið.
Sunna er á annarri línu. „Ekki spurning.
Fyrir mér er þetta upphafið. Ég er tuttugu
og þriggja ára og er að byrja hjá fimm
stjörnu flugfélagi sem er rosalega strangt.
Ef ég stend mig hér þá verð ég viðurkennd
alls staðar í þessum bransa,“ segir hún og
Stella bætir við að það sé ekkert annað flug-
félag með svona stífar reglur og þjálfun.
Kristín grípur orðið. „Ef þú endist í vinnu
hér í tvo mánuði þá ertu eins og vel þjálf-
aður hermaður. Það að við séum hérna
ennþá er í raun ótrúlegt. Það hefði enginn
trúað því í byrjun að við myndum endast
svona lengi. Við eigum fullt af vinum sem
hafa verið reknir. Hiklaust.“
Þetta hlýtur þá allavega að vera vel borg-
að? Þær hlæja allar. „Fyrir mér snýst þetta
bara um að hafa gaman af. Þetta er pása frá
Íslandi, pása frá því sem ég er að gera.
Maður eyðir bara því sem maður aflar í eitt-
hvað skemmtilegt,“ segir Stella og Sunna er
sammála. „Það er rosalega dýrt að vera túr-
isti. Ef þig langar að fara eitthvað sérstakt
og skoða eða upplifa þá eyðir þú bara þeim
peningum sem þú þarft. Það eru mjög marg-
ir hérna sem eru að vinna til að byggja sér
hús í heimalandinu eða að halda uppi stórum
fjölskyldum þar. Fyrir okkur er þetta bara
ævintýri. Við erum bara að lifa og hafa það
gott.“ Kristín segir að þetta sé stopp á lífinu
og mikið ævintýri en samt þurfi að borga
skuldir. Þær segjast allar hafa þroskast mik-
ið á þessu eina ári. „Jákvæðasti punkturinn
við þessa vinnu er að vita hvað er að gerast í
heiminum. Maður heyrir margt í fréttunum
á Íslandi en hér er maður að vinna með fólki
sem upplifir þessar fréttir,“ segir Stella.
Föst í sápukúlu heima á Íslandi
„Stærsti punkturinn fyrir mig að hafa kom-
ið hingað er að nú er maður að vinna með
fólki alls staðar frá í heiminum, t.d. Sýr-
landi og Egyptalandi. Við erum bara föst í
einhverri sápukúlu heima á Íslandi. Við er-
um svo sjálflæg. Sjáðu með þessa blessuðu
Omaggio-vasa. Bilast allt út af einhverjum
vasa! Svo kemur maður hingað út þar sem
ég var til dæmis að vinna með einum strák
um daginn. Hann var búinn að vinna hér í
átta ár og hafði náð að safna sér fyrir húsi
heima í Sýrlandi. Það var sprengt í tætlur.
Hverfið sem hann ólst uppí var þurrkað út.
Hann er búinn að missa sex frændsystkini
og bróðir hans er búinn að vera týndur í
þrjú ár. Þetta er maðurinn sem er að vinna
við hliðina á mér og hann hefur ekkert val
um að fara aftur til baka.“ Stellu er mikið
niðri fyrir. Sunna grípur orðið: „Fólk sem
er að vinna með okkur, fær sömu laun og
gerir sömu hluti og við en er að byggja
hús, halda uppi fjölskyldum og heimilum í
öðrum löndum meðan við erum bara að
skemmta okkur.“ Kristín jánkar og bætir
við. „Jafnvel reka tvö hús meðan ég er rétt
að borga af námslánum og gamla yfirdrætt-
inum mínum.“ Yfirdrættir elta mann milli
heimsálfa. Þær barma sér ekki og segjast
kunna að meta allt sitt umhverfi mun betur
en áður. Sem dæmi taka þær nálægðina við
stríð og eymd. Sunna segir þeirra flugfélag
það eina sem fljúgi til Íraks, þvert yfir
Persaflóann. „Við ættum að vera einn til
tvo tíma að fljúga þangað en vegna stríðs-
ins í Sýrlandi þurfum við að fara hring og
því er þetta fjögurra tíma flug.“ Kristín
segir að farþegar í þeim flugferðum séu að-
allega kínverskir verkamenn. „Þetta virðist
vera þeirra eini möguleiki í atvinnuleit.
Þeir eru skíthræddir við að fara þangað og
stressaðir í fluginu. Maður getur í raun
ekkert gert til að hjálpa þeim. Þetta er
eitthvað sem ég myndi aldrei vita ef ég
hefði ekki upplifað það sjálf. Það er það
sem þessi vinna færir mér.“ Þær segjast
horfa allt öðrum augum á orðið „kreppa“
eftir að hafa horfst í augu við eymdina á
stöðum eins og Rúanda, Indlandi og Fil-
ippseyjum.
Svo þakklát að vera Íslendingur
Þær hljóta þó að sakna einhvers frá landinu
kalda? „Ég sakna Nóakropps og íslensks
nammis!“ segir Kristín hlæjandi en bætir
svo við að auðvitað sakni hún helst fjölskyld-
unnar, vina og fólksins og hinar jánka. „Eftir
að ég flutti út og komst í svona mikla fjar-
lægð fann ég hversu mikið ég elska vini
mína og fjölskyldu. Ég er svo þakklát Ís-
lendingum og að vera Íslendingur.“
Sunna bætir við að hún sakni íslensku
stemningarinnar að fara bara niður í bæ,
setjast á kaffihús og kjafta. „Það er engin
þannig stemning hér. Hvergi svona miðbær
þar sem maður sest niður og hittir alla.“ All-
ar eru í mjög góðu sambandi við sitt fólk
heima á Íslandi.
En verður Doha á lista þeirra sem fram-
tíðar viðkomustaður þegar þær flytja héðan?
„Þetta er staður sem er í fullri uppbyggingu.
Eftir fimmtán ár verður þetta kannski orðið
eins og Dubai. Við verðum bara að bíða og
sjá hvað gerist, hvernig þeir þróast og
breyta lögunum. Ef þeir þróast í átt að
Dubai þá verður þetta frábær staður. Ynd-
islegt að vera hér, gott veður og allt,“ segir
Kristín og Stella er sammála. „Katar líkir
sér svo mikið við Dubai. Þeir eru alltaf að
horfa þangað og vilja verða eins, en þeir eru
tíu til tuttugu árum á eftir í þeirri þróun.
Þeir eru dálítið eins og litli bróðir að horfa
upp til stóra bróður. Ég vil koma hingað aft-
ur þegar ég er orðin sextug eða sjötug til að
sjá turnana og hvað hefur breyst,“ segir
Kristín og brosir. En fram að því ferðalagi
er heil eilífð og óteljandi ný ævintýr.
Eitt markmiða stelpnanna er að sjá sem flest undur veraldrar. Við píramídana miklu í Egyptalandi
lenti Kristín þó í það mikilli áreitni fégráðugra heimamanna að hún átti fótum sínum fjör að launa.
Sunna við Tanah Lot-hofið sem stendur á sjávarklöpp við strendur Balí. Sjórinn hefur í gegnum tíð-
ina kvarnað úr klöppinni og miklu fjármagni verið eytt í að endurbyggja hana.
* Þær skelltusér í æfinga-gallana og mættu
galvaskar í jóga-
buxunum sínum
en var snúið við á
staðnum með orð-
unum, „Only for
men“.
Vinkonurnar saman í fríi í Tyrklandi þar sem þær höfðu
viðkomu á leið heim til Íslands.
Ein lengstu stoppin hjá Stellu eru á einum af hennar uppáhalds áfangastöðum, Saigon í Víetnam. Þar
er gott að leggjast í hengirúm og súpa á kókossafa í bátsferð um Mekong-ána.
Viðtal
52 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.5. 2015