Morgunblaðið - 17.06.2015, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚNÍ 2015
Elsku frænka
mín, Helga Magnús-
dóttir, er látin eftir
harða baráttu við
krabbamein. Þó að
við Helga værum systra/systkina-
börn, leit ég frekar á hana sem
stóru systur mína en frænku. Hún
var hluti af tilveru minni frá því ég
fæddist.
Helga var aðeins þriggja ára
gömul þegar pabbi hennar lést.
Flutti hún þá ásamt móður sinni
og tveimur systkinum til ömmu og
afa, en þá bjó pabbi minn ennþá í
foreldrahúsum. Hún sagði mér að
hún hefði alltaf litið á pabba minn
sem hálfgerðan pabba sinn og að
gott hefði verið sækja stuðning og
ráðleggingar til hans og mömmu.
Þegar Helga og Þórður giftu sig
leiddi pabbi minn hana upp að alt-
arinu. Þau bjuggu um tíma hjá
okkur á Hlíðarveginum áður en
þau fluttu til Njarðvíkur, en þá
voru Olga Björt og Kristján Ingi
fædd.
Það hefur alltaf verið mikill
samgangur á milli fjölskyldna
okkar. Þegar þau voru í bæjarferð
þá var gjarnan komið við á Hlíð-
arveginum og eins heimsóttum við
þau oft til Njarðvíkur. Helga og
Þórður voru svo sannarlega höfð-
ingjar heim að sækja. Það var ekki
sjaldgæft að við færum til Njarð-
víkur í kaffi en enduðum svo einn-
ig í kvöldmat. Þá var glatt á hjalla,
mikið spjallað og hlegið. Oft var
okkur boðið til þeirra á gamlárs-
kvöld og það var hjá Helgu og
Þórði sem ég smakkaði kalkún í
fyrsta skipti. Ég á dýrmætar
minningar frá samverustundum
okkar Helgu þegar ég fékk að
dvelja hjá fjölskyldunni um tíma
eitt sumarið eftir að skóla lauk.
Helga kenndi mér þá meðal ann-
ars ýmis spil og hún virtist hafa
endalausan tíma til að sinna litlu
fræknu sinni. Þessum gæðastund-
um gleymi ég aldrei.
Eftir að foreldrar mínir létust
héldum við áfram góðu sambandi
og kom Helga oft við hjá okkur til
Helga
Magnúsdóttir
✝ Helga Magnús-dóttir fæddist
24. október 1942.
Hún lést 5. júní
2015.
Útför Helgu fór
fram 15. júní.
að spjalla ef hún var
innfrá, eins og hún
kallaði það. Það hef-
ur alltaf verið gaman
að heimsækja
Helgu, Þórð og
börnin, bæði heim til
þeirra og ekki síður í
fallega bústaðinn í
Borgarfirðinum.
Alltaf hefur okkur
verið vel tekið og við
knúsuð í bak og fyr-
ir. Hún bar alltaf mikla umhyggju
fyrir mér og minni fjölskyldu og
fylgdist með því hvernig gengi hjá
okkur. Hún fylgdist vel með
strákunum mínum og gladdist yfir
því þegar vel gekk hjá þeim. Eldri
sonur minn sagði við mig, eftir að
Helga lést, að hann hefði alltaf
hálfpartinn litið á Helgu og Þórð
sem ömmu og afa.
Í ágúst í fyrra heimsóttum við
Helgu og Þórð í bústaðinn þeirra
og áttum með þeim skemmtilega
stund. Helga leit þá mjög vel út og
ekki datt mér í hug að hún ætti
stuttu seinna eftir að greinast aft-
ur með þennan vágest sem
krabbameinið er. Ég heyrði í
henni ekki fyrir löngu og þá var
greinilegt að henni leið ekki vel.
Hún bar sig þó ótrúlega vel eins
og alltaf.
Elsku Þórður, Olga, Kristján
og Imba, makar og börn, við
Helgi, Árni og Ágúst, vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð. Guð gefi
ykkur styrk á þessum erfiðu tím-
um. Minningin um yndislega eig-
inkonu, móður, tengdamóður og
ömmu mun lifa með ykkur um
ókomin ár. Blessuð sé minning
Helgu Magnúsdóttur. Ég á eftir
að sakna hennar, en er jafnframt
þakklát fyrir að hafa fengið að
hafa hana í lífi mínu í tæp 50 ár.
Helga Sigurbjörg
Árnadóttir.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Takk fyrir allt, mín kæra móð-
ursystir.
Elsku Þórður, Olga Björt,
Kristján Ingi, Imba og fjölskyld-
ur, megi minningin um yndislega
konu styrkja ykkur í sorginni.
Dagný Hlín Ólafsdóttir.
Nákvæmni, skipulagsgáfa,
fróðleiksþorsti, áhugi, skyldu-
rækni, elskusemi, umhyggja og
ættrækni eru meðal þeirra orða
sem upp koma í hugann þegar ég
minnist elskulegrar mágkonu
minnar, Helgu Magnúsdóttur.
Kennari var hún af guðs náð og
þrátt fyrir að ég hafi ekki á tak-
teinum hvers til er ætlast og
vænst af góðum kennara, þá
finnst mér eðlilegt að flest þessi
fyrrgreindu orð gætu verið, og
ættu að vera í starfslýsingu allra
þeirra sem þá göfugu atvinnu
stunda. Við vitum að ekki er öllum
gefið að stunda nákvæm vinnu-
brögð, hafa skipulag á hlutum,
leitast sífellt við að auðga andann
með því að afla heimilda og hafa
áhuga á því sem maður er að gera
og á samferðafólki. Það er heldur
ekki öllum gefið að vera skyldu-
rækinn og hollur þeim sem verið
er að miðla þekkingu til, hvort
heldur er frá kennarapúlti eða
öðrum lífsins skáborðum, og alls
ekki sjálfgefið að það sé gert af
elskusemi og umhyggju. Af góð-
um kynnum mínum af Helgu held
ég að öllum þessum góðu kostum
hafi hún verið búin og að auki
hafði hún mikinn áhuga á fjöl-
skyldu sinni og vinum og þess nut-
um við sem tengdumst henni í
gegnum Þórð bróður minn. Sem
dæmi nefni ég að tölvupóstar frá
henni Helgu voru yfirleitt þess
eðlis að maður reyndi að vanda sig
við að svara. Þeir voru alla jafna
efnisríkir og fræðandi og báru
með sér að ekki var kastað til
höndum.
Við leiðarlok er margs er að
minnast og mér efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa kynnst þessari
mætu konu og þeim eðliskostum
sem hana prýddu.
Kæri Þórður. Við Þurý og fjöl-
skylda okkar öll sendum þér, Olgu
Björtu, Kristjáni Inga, Ingi-
björgu, tengdasonum, barnabörn-
um og fjölskyldu þinni allri ein-
lægar samúðarkveðjur. Í huga
okkar er bjart yfir minningu heið-
urskonunnar Helgu Magnúsdótt-
ur.
Óli H. Þórðarson.
Haustið 1965 byrjaði stór hóp-
ur ungs fólks í Kennaraskóla Ís-
lands. Við komum víða að og
nokkurt aldursbil var í hópnum
þar sem sumir komu beint úr
landsprófsbekkjum eða úr 4. bekk
gagnfræðanáms þ.e. að segja 16
og 17 ára gömul. Aðrir komu inn
með reynslu af vinnumarkaði og
voru komnir um og yfir tvítugt
þegar þeir hófu nám. Ein úr þeim
hópi var Helga Magnúsdóttir sem
við minnumst hér. Við vorum
heppin að fá hana í bekkinn okkar.
Hún var með aðra sýn og aðra
reynslu sem hún byrjaði strax að
miðla á sinn skemmtilega og kóm-
íska hátt.
Í bekknum okkar voru 25 stúlk-
ur og 5 piltar. Það var oft glatt á
hjalla og við hristumst fljótt sam-
an og eigum margar góðar og ljúf-
ar minningar frá þessum árum.
Á öðru ári okkar í Kennó tókum
við okkur saman og stofnuðum
saumaklúbb. Þar var Helga
fremst í flokki. Það var gott að
koma í herbergið hennar á efstu
hæð á Grettisgötu 6 þar sem
Helga bjó ásamt móður sinni. Allt
var í röð og reglu og snyrti-
mennskan í fyrirrúmi.
Við sem útskrifuðumst frá
Kennaraskóla Íslands vorið 1969
hittumst að jafnaði á 5 ára fresti.
Á þessum tímamótum samdi
Helga oft gamanbrag um okkur
skólasystkinin sem við sungum
saman og veltumst um af hlátri
því gamanmálin voru í hávegum
höfð á þessum stundum.
Það var gleði og gaman vorið
sem við útskrifuðumst áður en við
héldum út í lífið. Helga fékk
kennslustarf á Ísafirði ásamt
Hildi bekkjarsystur okkar en þær
áttu báðar ættir að rekja til Vest-
fjarða. Mörg bréf fóru á milli á
þessum árum sem sýnir að þráð-
urinn slitnaði aldrei. Helga rækt-
aði vináttu sína við samferðafólk
og átti því stóran vinahóp sem sí-
fellt bættist við.
Eftir Ísafjarðarárið kom Helga
aftur til Reykjavíkur og kenndi
um tíma við Breiðholtsskóla áður
en hún flutti til Njarðvíkur með
Þórði, manni sínum og tvíburun-
um, Kristjáni Inga og Olgu Björt
og þar fæddist Ingibjörg. Helga
kenndi í áratugi við skólann þar og
tók að sér margs konar trúnaðar-
störf. Í Kennaraskóla Íslands var
lögð rík áhersla á það við okkur að
kennsla væri skuldbundið lífsstarf
og hve mikilvægt það væri bæði
fyrir einstaklinginn og samfélagið.
Helga hafði þetta að leiðarljósi í
sínu starfi. Hún naut sín vel á
þessum vettvangi og gaf af sjálfri
sér bæði til nemenda og sam-
starfsfólks. Saumaklúbburinn
sem við stofnuðum á öðru ári okk-
ar í Kennó hittist enn einu sinni í
mánuði. Í september hittumst við
skólasysturnar og stóð Helga fyr-
ir því að kalla okkur saman. Þetta
var í síðasta skipti sem við hittum
hana í hópnum okkar. Hún var þá
á leið í ferðalag með Þórði. Í fram-
haldi af þeirri ferð fór hún í upp-
skurð og náði sér ekki eftir það.
Þórður og börnin þeirra önnuðust
hana fram á síðasta dag og gat
hún því að mestu dvalið heima.
Við kveðjum heilsteypta konu,
vinkonu okkar sem ræktaði garð-
inn sinn og hélt miklu og góðu
sambandi við allt sitt samferða-
fólk. Við erum þakklátar fyrir að
hafa átt hana að í hópnum okkar.
Dýpstu samúð vottum við
Þórði, börnunum og fjölskyldum
þeirra.
Fyrir hönd bekkjarsystra í
Kennaraskóla Íslands,
Magnea Ingólfsdóttir.
Þrátt fyrir sorg í hjarta vegna
andláts kærrar vinkonu fyllist ég
gleði um leið og ég rifja upp minn-
ingarnar um Helgu. Við urðum
strax mátar er við kynntumst
átján ára gamlar í gegnum Lauf-
eyju systur hennar sem þá var í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur.
Helga fór einnig í þann skóla
nokkru seinna því að fyrir rúm-
lega hálfri öld var það tíska og
þótti kostur hverrar konu að hafa
verið í húsmæðraskóla. Helga lét
það nám ekki nægja og dreif sig
síðan í Kennaraskólann, þar með
var framtíðarstarf hennar ráðið.
Þrátt fyrir að við værum ekki allt-
af á sama landshorninu héldum
við sambandi og skrifuðumst á til
dæmis á meðan hún starfaði við
kennslu á Vestfjörðum. Á þeim
tíma var ekki GSM eða sími í
hverju húsi.
Þegar leiðir okkar beggja lágu
aftur til Reykjavíkur tóku við
ferðalög og tjaldútilegur á sumrin
en skíðaferðir og gömlu dansarnir
þegar vetra tók. Svo kom Þórður í
spilið þá tók lífið nýjan vinkil. Boð-
ið var í brúðkaup og fljótlega var
barn á leiðinni sem þau sögðu ekki
frá að væru tvö fyrr en þau komu í
heiminn. Fjölskyldan flutti til
Njarðvíkur, litla systirin bættist í
hópinn og við tók annasamt kenn-
arastarf. Þrátt fyrir það hafði
Helga alltaf tíma til að rækta vin-
áttuna og kom manna fyrst til að
bjóða hjálp þegar ég þurfti á að
halda. Örlæti var svo ríkt í fari
hennar að oftast kom hún færandi
hendi. Heimboðin í sumarbústað-
inn þeirra í Borgarfirði í góðra
vina hópi skilja eftir ljúfar minn-
ingar þar sem Þórður stóð við
grillið og Helga tíndi látlaust
meiri kræsingar á borðið. Á seinni
árum litu þau hjónin oft inn til
okkar á ferðum sínum til Reykja-
víkur þá voru þjóðmálin krufin en
oftar voru þó uppi gamanmál því
að gleði og grín var Helgu aðals-
merki.
Öll okkar samúð er nú hjá Þórði
og fjölskyldu.
Ingibjörg Sigfúsdóttir
og fjölskylda.
Okkur hjónin langar til að
skrifa nokkur kveðjuorð til okkar
yndislegu vinkonu sem lést sl.
fimmtudag eftir harða baráttu við
illvígan sjúkdóm. Við höfum
þekkst alveg frá árinu 1965 og
Þórð eiginmann hennar frá því
þau kynntust. Helga var ótrúleg
kona í alla staði alltaf ljúf og góð,
talaði aldrei illa um nokkurn mann
og var hvers manns hugljúfi. Sam-
vera okkar hjóna við þau Þórð
jukust mikið þegar Þórður kom í
land og hóf störf í Slökkviliðinu á
Keflavíkurflugvelli árið 1972. Þau
fluttu í nágrenni við okkur í Breið-
holtið og voru samskipti okkar
mikil á þessum árum og var margt
brallað. Fljótlega kom í ljós að þau
hjón höfðu gaman að því að fara í
bústað okkar slökkviliðsmanna og
ekki minnkaði samgangur okkar
við það og vorum við mjög oft
saman í Borgarfirðinum. Þá voru
ferðir okkar í Þórsmörk á þessum
árum alveg ógleymanlegar. Alltaf
var Helga okkar til í tuskið hress
og skemmtileg og var mikið hlegið
í þessum ferðum og lífið blasti við
okkur öllum. Það var svo árið 1998
sem við eignuðumst sumarhúsin
okkar í Borgarfirði sem við keypt-
um af slökkviliðsmönnum sem
setti punktinn yfir þessi kynni
okkar. Það var alveg yndislegt að
eiga þau sem granna í sveitinni og
manni var sko ekki í kot vísað þeg-
ar maður kom í Brekkuselið. Það
fer nú ekki mikið fyrir innrétting-
um þar en það sem hún Helga gat
dregið fram og lagt á matar eða
kaffiborðið var með hreint ólíkind-
um Það var svo að Þórði þótti
stundum nóg um og spurði:
„Helga, hvar geymirðu allar þess-
ar kræsingar?“ og hún svaraði að
bragði: „nú í innréttingunni mað-
ur“. Svona var hún Helga, sá
skemmtilegu hliðar á öllum mál-
um. Þá var hún óþreytandi að
dunda í kringum húsið snyrta,
punta og lagfæra á meðan Þórður
tók á stórverkefnunum. Þá voru
þau hjónin hrókar alls fagnaðar í
brekkunni og þar var Helga sér-
staklega natin við að heimsækja
fólkið og spjalla um daginn og
veginn eins og henni var einni lag-
ið. Þá má ekki gleyma Helgu
mömmu og ömmu. Helga lagði sig
svo sannanlega fram við barna-
uppeldið og fer það ekki á milli
mála að mikil væntumþykja var
milli þeirra allra. Þegar barna-
börnin komu í heiminn eitt af öðru
var Helga amma stolt af sínu fólki
og má svo sannarlega vera það.
Það hefur verið okkur hjónum
óendanleg ánægja og gleði að fá
að njóta samvistar við Helgu og
öllu hennar fólki og ég veit að sú
vinátta nær út yfir gröf og dauða.
Því var það okkur mikil harmaf-
rétt að heyra af andláti hennar.
Það verður skrítið að koma í sveit-
ina og engin Helga. Að lokum vil
ég segja að hugur okkar hjóna er
hjá fjölskyldu Helgu á þessum
erfiðu tímum og viljum við biðja
góðan guð að fara mjúkum hönd-
um um hjörtu þeirra og vottum
þeim öllum okkar dýpstu samúð á
þessari kveðjustund. Helga Takk
fyrir allt og allt.
Brekku eina væna ég veit,
verndar drottinn þann reit.
Allt hið besta þar blómgast hann lætur.
Þar er loftið svo tært,
þar er ljósblikið skært.
Þar af lynginu er ilmurinn sætur.
(Hugrún.)
Þínir vinir,
Jónas og Björg.
Eitt af því dýrmætasta, sem
nokkur unglingur getur eignast er
traustur og góður vinur. Ég var
svo heppin að eignast Helgu að
vinkonu þegar ég settist á skóla-
bekk í Gagnfræðaskóla verknáms
í Brautarholtinu. Það voru aðeins
stelpur í bekknum okkar. Ég
þekkti enga, en var svo heppin að
setjast hjá Helgu Magnúsdóttur.
Þegar við Helga komumst að því
að við værum báðar að vestan, hún
ættuð úr Súgandafirði, ég frá
Flateyri urðum við strax góðar
vinkonur og hefur sú vinátta hald-
ist síðan.
Það má segja að Helga hafi
haldið í höndina á mér fyrstu dag-
ana í skólanum. Ég gleymi aldrei
fyrsta ritgerðarefninu okkar í ís-
lensku, en það var fegurð Esjunn-
ar. Ég þekkti enga Esju, nema
strandferðaskipið Esju, en það
gat varla verið að það væri átt við
það. Þá kom til kasta Helgu að
bjarga mér. Helga leiddi mig út að
glugga og benti mér á Esjuna.
Ekki man ég hvernig mér tókst að
bjarga mér út úr þessari ritgerð-
arsmíð, en Helga hefur eflaust
farið á kostum, eins og hennar var
von og vísa.
Einu sinni kom Helga vestur til
Flateyrar og dvaldi hjá minni fjöl-
skyldu yfir páska. Oft höfum við
rifjað upp og hlegið, þegar ég fór
með stolti að sýna Helgu heima-
byggð mína. Við gengum um eyr-
ina og alls staðar var flaggað í
hálfa stöng. Ég gat ekki sagt
Helgu hver væri dáinn, en datt í
hug gamall maður sem var orðinn
lasburða. Þegar heim kom spurði
ég mömmu hvort hún vissi hver
væri dáinn. Ég gleymi aldrei
svipnum á mömmu þegar hún
sagði að við ættum að vita það,
gagnfræðaskólastúlkurnar, því
það væri föstudagurinn langi. Við
Helga flýttum okkur út, en þar
gátum við hlegið í næði.
Helgu hafði dreymt um að fara
í Kennaraskólann, en engir pen-
ingar voru til. Þegar að því kom að
Helga hafði tækifæri til að setjast
á skólabekk aftur, sagði hún mér
að hún væri að íhuga að sækja um
í Kennaraskólanum.
Mikið gladdist ég með henni.
Ég var þá að kenna í Kennara-
skólanum og þótti mér vænt um
að geta farið til doktors Brodda,
rektor skólans, og mælt með
Helgu og tíundað kosti hennar.
Oft hefur Helga þakkað mér fyrir
og þykir mér vænt um að hafa
stuðlað að því að draumur hennar
rættist.
Við vorum 24 stelpur sem vor-
um saman í bekk í GSV og er
Helga sú þriðja sem hverfur úr
hópnum.
Ég hef heyrt að það sé svolítið
sérstakt hvað þessi bekkur hefur
haldið hópinn, en það er ekki síst
Helgu Magnúsdóttur og Auði
Aradóttur að þakka. Við höfum oft
borðað saman og á síðasta ári
héldum við upp á 55 ára afmælið.
Og ekki má gleyma ferðinni 27.
maí í fyrra en þá fór Helga með
okkur í skoðunarferð um Reykja-
nesið. „Þið getið safnast saman á
ákveðnum stað á höfuðborgar-
svæðinu og fyllt 4-5 bíla, komið
heim til mín að Hraunsvegi 12
Ytri-Njarðvík.“ Þannig hljóðaði
byrjunin á skipulaginu hjá Helgu.
Og til að allt væri fullkomið í ferð-
inni var Helga búin að fara ásamt
fararstjóra og þræða alla þá staði,
sem hana langaði að sýna okkur.
Enda varð þessi ferð ógleyman-
leg.
Það er sagt að maður komi í
manns stað en það kemur enginn í
Helgu stað.
Um leið og ég þakka Helgu vin-
áttuna sendi ég Þórði
og fjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur.
Ólöf Soffía (Lóa).
Helga var blómakona. Hún
lagði mikla rækt við garðinn sinn
enda klæddu litir sumarsins hana
sérlega vel. Við kenndum saman
mörg ár, oft sömu árgöngum og
höfðum mjög svipaðar skoðanir á
kennsluháttum.
Helga var góður og farsæll
kennari. Hún talaði ætíð fallega
um nemendur sína og hafði mik-
inn metnað fyrir þeirra hönd.
Mörg kvöld sátum við saman uppi
í skóla og undirbjuggum kennslu
og aldrei minnist ég þess að litið
hafi verið á þær stundir sem kvöð
Elsku eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, langamma og systir,
STEINUNN EDDA NJÁLSDÓTTIR,
Tröllakór 6,
Kópavogi,
lést á heimili sínu, í faðmi
fjölskyldunnar, föstudaginn 5. júní.
Útför hennar fer fram fimmtudaginn 18. júní kl. 13 frá
Bústaðakirkju. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Karitas
og Krabbameinsfélagið.
.
Hans B. Guðmundsson,
Guðmundur Hansson, Kristín Donaldsdóttir,
Elín Rós Hansdóttir, Birgir Birgisson,
Berglind Íris Hansdóttir, Bjarni Ólafur Eiríksson,
barnabörn, barnabarnabarn og systkini.
Okkar ástkæri,
REYNIR ÓLAFSSON
viðskiptafræðingur,
Heiðarbakka 1,
Reykjanesbæ,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju
fimmtudaginn 18. júní kl. 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
.
Drífa Maríusdóttir,
Gestur Páll Reynisson, Inga María Vilhjálmsdóttir,
Kristín Guðrún Reynisdóttir, Sigurður Helgi Tryggvason,
Magnús Ólafsson, Telma D. Guðlaugsdóttir
og barnabörn.