Morgunblaðið - 17.06.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚNÍ 2015
Ég kveð ömmu
Jonnu með sorg í
hjarta. Minningarn-
ar ylja og þegar ég
lít til baka til
bernskuáranna þeg-
ar við fjölskyldan bjuggum á Ak-
ureyri man ég eftir tilhlökkun
okkar systkinanna yfir því að von
væri á ömmu og afa til Hjalteyrar.
Þau dvöldu á sumrin í Péturshúsi
og þá var gaman að fylgja ömmu í
hitt og þetta. Leika í fjörunni,
ganga í kringum verksmiðjuna, út
á granda þar sem Jónshús stóð
eða í háu grasinu meðfram tjörn-
inni í rabarbaragarðinn. Þá var
ómissandi að dorga á bryggjunni
eða fara á bátnum út á sjó og veiða
á stöng. Þegar vel veiddist stóð
amma verkleg í fjörunni og gerði
að fiskinum. Í þessu litla sjávar-
þorpi sem var samt svo stórt og
með mikla sögu lágu rætur ömmu.
Þarna hafði hún alist upp með
fjórum eldri systrum og síðan
gifst afa Bödda sem líka var Hjalt-
eyringur. Á Akureyri var hún líka
á heimaslóðum þar sem þau afi
höfðu bæði verið í menntaskólan-
um. Lystigarðurinn minn var líka
lystigarðurinn hennar.
Það var spennandi að heim-
sækja þau afa suður og fá að vera í
nokkra daga. Þá var m.a. farið í
göngutúra niður í bæ, að höfninni
eða niður að tjörn. Þótt tilefnið
væri ekki annað en að fara í
göngutúr var amma alltaf svo
virðuleg og vel til fara og gleymdi
aldrei varalitnum. Þegar við flutt-
um suður og ég byrjaði í gagn-
fræðaskóla bjuggu þau í næsta
húsi við nýja skólann og þá var
gott að eiga þau að og koma stund-
um við eftir skóla. Upp frá því
varð ég góðu vön, að hafa ömmu
alltaf í næsta nágrenni voru lífs-
gæði sem fyrir mér urðu sjálfsögð.
Vissir dagar urðu að föstum lið-
um í tilverunni eins og að hittast
og skera og steikja laufabrauð fyr-
ir jólin. Eftir að afi dó var ömmu
líka mikilvægt að halda í þá hefð
að halda kaffiboð á fæðingardeg-
inum hans. Hún hringdi stundum
bara til að láta okkur vita að hún
ætlaði að baka vöfflur og tók líka
glöð við pöntunum um fiskibollur
eða grjónagraut. Við vorum alltaf
velkomin og það var notalegt að
sitja saman og skiptast á fréttum
af fjölskyldunni og vinum eða tala
um daginn og veginn. Hún deildi
fjölbreyttum áhugamálum með
okkur barnabörnunum. Hún naut
þess að fara á tónleika, í leikhús,
horfa á góðar myndir og fylgjast
Jónína Árnadóttir
✝ Jónína Árna-dóttir fæddist
17. ágúst 1927. Hún
lést 5. júní 2015.
Útför Jónínu fór
fram 15. júní 2015.
með boltaíþróttum í
sjónvarpinu, það var
ekki gott að hringja
þegar það var spenn-
andi leikur í gangi.
Amma las líka
óskaplega mikið og
lét ekki áhugaverðar
skáldsögur eða ævi-
sögur fram hjá sér
fara.
Þar til fyrir örfá-
um árum hélt amma
áfram að fara til Hjalteyrar á
sumrin þar sem fjölskyldan henn-
ar var stundum öll saman komin
og tími gafst til góðrar samveru.
Hópurinn sem hefur fengið að
njóta þess að labba með ömmu um
eyrina og heyra sögur af lífinu í
þorpinu frá liðnum tíma eða átt
með henni aðrar gæðastundir fyr-
ir norðan hefur stækkað jafnt og
þétt í gegnum árin. Þannig þakkar
Gunnar maðurinn minn henni
innilega fyrir vináttuna undanfar-
in sautján ár og strákarnir mínir
sakna hennar, hún var svo góð. Ég
útskýri fyrir þeim að þótt við
séum sorgmædd að þurfa að
kveðja hana þá fögnum við líka lífi
hennar og erum glöð að hafa átt
hana fyrir ömmu.
Katrín.
Margt kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til hennar Jonnu
ömmu minnar frá Hjalteyri.
Minningar um stórt og smátt eru
margar og allar fallegar og góðar.
Upp úr standa þó hugsanir um
manneskjuna sjálfa. Hlýju henn-
ar, gæsku og fegurð.
Amma mín var óspör á kær-
leika sinn og umhyggju. Hún elsk-
aði fólkið sitt skilyrðislaust, hafði
einlægan áhuga á öllum í kringum
sig, talaði við börn sem jafningja
og mátti ekkert aumt sjá. Hún var
líka djúpvitur og ráðagóð og ein-
staklega hreinskilin. Ég fékk það
stundum óþvegið ef hún taldi mig
vera á rangri braut en jafnan
fylgdu ábendingar um hvað betur
mætti fara. Hún var fyrir reglu
hún amma mín, taldi öruggast að
fólk væri í fastri vinnu og fetaði al-
mennt slóð góðra dyggða. Svo
vildi hún að ég rakaði mig oftar og
gengi sjaldnar í gallabuxum.
Líf mitt verður tómlegra eftir
að hennar nýtur ekki lengur við.
Söknuðurinn er sár en eftir stend-
ur að ég að ég naut þeirra forrétt-
inda að eiga hana að í 43 góð ár.
Auk þess að hugsa um hana get ég
best haldið minningu hennar á
lofti með því að hafa gildin hennar
í heiðri og reyna að verða betri
maður.
Björn Þór.
Ég var fyrst ekki viss um að
mig langaði að skrifa minningar-
grein þegar það barst í tal, fannst
skrýtin tilhugsun að binda niður í
fáum orðum minninguna um jafn
stóra manneskju í lífi mínu og
amma var. Í staðinn fyrir að reyna
að koma persónunni ömmu í orð
ákvað ég þess vegna að minnast á
þau atriði sem standa upp úr þeg-
ar ég lít um öxl.
Mér finnst ennþá svo óraun-
verulegt að amma sé farin að síðan
það gerðist er ég nokkrum sinnum
ósjálfrátt búinn að hugsa: Ég ætti
kannski að kíkja í heimsókn til
ömmu.
Svo man ég það. Ég reyndi að
heimsækja hana eins oft og ég gat,
ekki af því að mér fyndist ég þurfa
þess eða eiga að gera það heldur
af því að ég hafði gaman af því. Ég
leit á ömmu sem einn minn besta
vin. Það var alltaf gott að kíkja til
hennar og enginn möguleiki að
komast þaðan öðruvísi en pakk-
saddur. Hún kveikti á kaffivélinni
um leið og hún heyrði í dyrabjöll-
unni og alltaf átti hún eitthvað til
að bjóða manni, hvort sem það var
ristað eða grillað brauð, súkkulaði,
ís eða fiskibollurnar hennar sem
ég held fram að séu þær bestu í
heimi. Að segjast ekki vera svang-
ur var eiginlega ekki í boði. Alveg
frá því ég man eftir mér höfum við
spilað á spil þegar ég heimsótti
hana og þegar ég hugsa til baka
eru það stundirnar sem koma
fyrst upp í hugann og mér þykir
vænst um. Þegar ég var lítill var
það ólsen ólsen og veiðimaður, síð-
an kenndi hún mér kasínu en
lengst af hefur rommý verið okkar
spil og skiptin sem við höfum spil-
að það hlaupa eflaust á mörgum
hundruðum. Ég var alltaf stiga-
vörður. Skrifaði stórt J og E aftan
á tómt umslag og stigin skilmerki-
lega þar á eftir. Ég horfði líka allt-
af á landsleiki í handbolta og fót-
bolta með ömmu. Þetta var orðið
að svo mikilli hefð að mér leið hálf
kjánalega þegar ég horfði á leikina
annars staðar en við hliðina á
henni með kaffibolla í hendinni.
Hún var alltaf tilbúin með kvöld-
mat handa mér fyrir leikinn eða í
hálfleik. Amma var hrifnari af
handboltanum, það gerðist meira í
honum og hún var dugleg að segja
skoðanir sínar á því sem fram fór
meðan á leik stóð.
Á Hjalteyri var alltaf sérstak-
lega gaman að vera þegar amma
var í Péturshúsi á sama tíma.
Þangað kíkti maður oft og greip í
kúluspilið góða eða spilaði á org-
elið fyrir ömmu. Alltaf var hljóm-
urinn í því jafn góður þótt gamalt
væri orðið. Á meðan amma lagði
enn rauðsprettunet aðstoðaði ég
hana við að gera að. Ég klippti
sporðinn og uggana af og amma sá
um rest.
Amma sagði oft að hún gæti
ekki hugsað sér að verða gömul og
ósjálfbjarga, það er huggun í því
að hugsa til þess núna og gerir
manni auðveldara að sætta sig við
orðinn hlut. Nú getur hún loksins
og langþráð farið að spila aftur við
afa Bödda. Við tökum svo í spil aft-
ur seinna, amma mín.
Egill Halldórsson.
Jónínu, eða ömmu Jonnu,
kynntist ég fyrir rúmlega 20 ár-
um, þegar ég hóf sambúð með
elsta barnabarninu hennar. Okkar
fyrsti fundur var í veislu hjá henni
þar sem vel steikt lambalæri var á
borðum. Þessi sterka og hjarta-
hlýja kona tók á móti mér með op-
inn faðminn og upp frá því tengd-
ist ég henni sterkum böndum.
Margs er að minnast en upp úr
standa allar góðu stundirnar sem
við áttum á Hjalteyri. Þar var
amma Jonna í essinu sínu. Það
þurfti að fara á sjó, gera að aflan-
um, dytta að húsinu, fara í göngu-
túra og auðvitað spjalla. Allt eins
og vera bar. En amma Jonna gat
líka komið á óvart og gerði það
aldeilis þegar hún heimsótti okkur
Björn Þór til Barcelona árið 1998,
en almennt hafði hún ekki áhuga á
að ferðast til útlanda. Við nutum
þess að sýna henni stórborgina en
þóttumst vita að hún hefði frekar
kosið að eyða sumrinu með okkur
á eyrinni sinni eins og venjulega.
Ég og mínir menn áttum ótelj-
andi stundir við eldhúsborðið
hennar þar sem skeggrætt var um
þjóðmálin, íþróttir og auðvitað
fólkið hennar. Það var dásamlegt
að hlusta á palladóma hennar um
menn og málefni eða dæma
frammistöðu einstakra leikmanna
í íþróttaleikjum.
Jonna hafði einlægan og falleg-
an áhuga á öllu sem viðkom fjöl-
skyldunni. Hún fylgdist vel með
öllum og miðlaði fréttum af stóru
og smáu.
Ég er þakklátari en orð fá lýst
fyrir hennar hlut í uppeldi Sölva
sonar okkar, sem ég tel ómetan-
legan. Umhyggjan, þolinmæðin
og væntumþykjan sem hún sýndi
honum mun fylgja honum í gegn-
um lífið.
Tilhugsunin um að samveru-
stundirnar verði ekki fleiri er sár,
en ég hugga mig við að hún fékk
að kveðja þennan heim eins og
hún sjálf hefði kosið, með reisn.
Elsku fjölskylda, missirinn er
mikill en minningin um einstaka
konu lifir.
Ástríður Þórðardóttir.
Ég kynntist Jonnu árið 2004
vegna þess ég var „vinur“ dóttur-
dóttur hennar, Eddu. Ég var vin-
ur Eddu í átta löng ár þangað til
við giftum okkur 2012 og síðan þá
hef ég fengið að vera eiginmaður
hennar. Fólk af kynslóð Jonnu á
nefnilega erfitt með orðin „kær-
asti“ og „kærasta“. Ég kippti mér
þó aldrei upp við það að fá ekki að
vera meira en vinur Eddu þegar
við fórum í heimsókn á Tjarnar-
bólið því að í leiðinni fékk ég að
vera vinur Jonnu.
Jonna hafði áhuga á íþróttum,
listum, fréttum og samtölum um
þessi sömu mál. Hún veigraði sér
stundum við að fara í boð þar sem
aðrir en hennar nánustu voru við-
staddir og setti sjaldan upp grímu
til að þóknast öðrum; var alltaf
hreinskilin og einlæg. Ég kunni að
meta hana vegna þess ég taldi
okkur nokkuð lík, einkum að því
leyti sem ég hef hér talið upp, og
henni þótti vænt um mig. Þegar
svona hreinskilin kona sýnir
manni væntumþykju fer ekki á
milli mála að sú væntumþykja er
sönn.
Ég er glaður að hafa þekkt
Jonnu og er sér í lagi þakklátur
fyrir þann litla tíma sem við áttum
bara tvö saman. Ég fór einn í
heimsókn til hennar þegar Edda
var úti í löndum og Jonna veigraði
sér ekki við að taka á móti mér.
Þannig var ég meðal hennar nán-
ustu og það met ég mikils.
Megi minning ömmu Jonnu lifa.
Kári Sigurðsson.
Á þriðja áratug síðustu aldar
fæddust tvö börn á Hjalteyri við
Eyjafjörð með tæplega árs milli-
bili. Drengur að nafni Sigurbjörn,
yngstur fimm systkina í Péturs-
húsi, og stúlkan Jónína, sem var
yngst fimm systra í Jónshúsi og
systurdóttir skáldsins frá Fagra-
skógi. Mörgum árum síðar urðu
þessi tvö börn lífsförunautar og
eignuðust með tímanum þrjár
dætur, Þóru, Snjólaugu og Val-
rósu. Jonna og Böddi, eins og þau
voru jafnan kölluð, voru alla tíð
snar þáttur í lífi fjölskyldu minnar.
Böddi var móðurbróðir minn og
þau systkin voru samrýnd. Það
var því mikill samgangur á milli
fjölskyldnanna og fyrstu árin,
þegar við systkinabörnin vorum
lítil, bjuggum við öll í sama húsi.
Síðar fluttu Jonna og Böddi með
dæturnar þrjár á æskustöðvarnar
á Hjalteyri. Þau settust að í Ás-
garði, stóru húsi uppi í brekku þar
sem Böddi hafði átt heima ásamt
foreldrum sínum, ömmum og
systkinum frá árinu 1938. Við fór-
um til þeirra árlega á sumrin til
lengri eða skemmri dvalar og allt-
af var tilhlökkunin sú sama. Eng-
inn staður í heiminum var eins
dásamlegur og Hjalteyri. Síðar
varð mér auðvitað ljóst að allur sá
ljómi sem lék um Hjalteyri í
barnshuga mínum var ekki síst
hlýju og umhyggju Jonnu og
Bödda að þakka.
Seinna fluttu Jonna og Böddi
aftur til Reykjavíkur með dæturn-
ar og Ásgarður var seldur. Systk-
inin úr Péturshúsi og makar
þeirra festu þá kaup á gamla
bernskuheimilinu niðri á eyrinni.
Þau gerðu húsið upp og þar undu
þau sér á sumrin, sóttu sjóinn,
veiddu á bryggjunni, dyttuðu að
húsinu og spiluðu húsavíkur-
manna á kvöldin.
Fyrir 20 árum knúði þungur
hrammur sorgarinnar dyra þegar
Böddi féll frá fyrir aldur fram.
Missir Jonnu var mikill og líklega
leið ekki sá dagur að hún saknaði
ekki bernskufélaga síns og lífs-
förunautar. En lífið hélt áfram.
Jonna fór til Hjalteyrar á sumrin
meðan hún treysti sér til og aldrei
brást að hún héldi kaffiboð fyrir
fjölskyldu og vini á afmælisdegi
Bödda 20. desember.
Jonna var myndarleg og skö-
rugleg kona. Hún var hamhleypa
til verka og það gat sópað að
henni. Færi Jonna út að ganga –
og það gerði hún oft – var hún auð-
þekkjanleg langar leiðir því eng-
inn gekk eins rösklega og hún.
Hún var skemmtileg og hlátur-
mild og hafði auga fyrir skopleg-
um hliðum lífsins. Umfram allt var
hún kærleiksrík, trygglynd og hlý.
Ég kveð hana með þakklæti og
virðingu. Blessuð sé minning Jón-
ínu Árnadóttur.
Dætrum hennar og fjölskyld-
um þeirra votta ég innilega sam-
úð.
Sigrún Ástríður Eiríksdóttir.
Jónína Árnadóttir frá Hjalteyri
var samstúdent minn frá MA vor-
ið 1947. Þá höfðum við verið
bekkjarsystkin í fimm ár. Kynni
okkar á skólaárunum voru því
löng og eftir því góð. Þó fór svo að
leiðir skildi eftir stúdentspróf. Er
lengra leið á ævina tók hópurinn
okkar að sameinast aftur á skipu-
legum endurfundum, sem raunar
hafa haldist fram á þennan dag, þó
að nokkuð hafi fjarað út um þátt-
tökuna af eðlilegum ástæðum.
Ekki gefst hér rými til að bera
saman tvenna tímana, en þess er
vert að minnast að af 49 stúdent-
um MA ’47 voru aðeins fjórar kon-
ur, þrjár úr máladeild en ein úr
stærðfræðideild. Raunar kom sú
góða kona sem fór í stærðfræði-
deildina ekki í okkar hóp fyrr en á
lokaárinu, en hafði þá tafist frá
námi tvö ár vegna veikinda. Til
stóð að hún lyki prófi 1945.
Jónína Árnadóttir var myndar-
kona í sjón og raun, komin af
kunnum norðlenskum ættum og
rótgrónum í Möðruvallasókn.
Þóra Stefánsdóttir móðir hennar
var frá Fagraskógi, systir Davíðs
skálds, en faðir hennar, Árni Jóns-
son, símstjóri og framámaður á
Hjalteyri, var sonur Jóns Antons-
sonar í Arnarnesi, sem var ekki
aðeins umsvifamikill í búskap og
útgerð, heldur lærður og víðkunn-
ur skipasmiður og skipstjóri á
skútuöld og listgáfa í þeirri ætt.
Jónína hafði því ekki langt að
sækja myndarskap, menningar-
brag og góðar gáfur. Hún var með
sanni vinsæl í okkar hópi.
Við, hin gömlu skólasystkin
Jonnu, minnumst hennar með
virðingu og færum ættingjum
hennar einlæga samúðarkveðju
við lát hennar.
Ingvar Gíslason.
Mig langar að
minnast Völu vin-
konu minnar, skóla-
stelpu úr Verslun-
arskólanum. Þarna
var mætt falleg lífsglöð stúlka
með ljósa lokka, tindrandi augu
og bleikan varalit. Var gáfuð og
framúrskarandi í tungumálum.
Þarna var á ferðinni gömul sál.
Veitti ráð eins og móðir, studd-
um hvor aðra í gegnum flókin
mótunarár ungra stúlkna. Vala
kenndi mér margt, m.a. þraut-
seigju og metnað, var ávallt með
hugmyndir að lausnum.
Völu þótti mikilvægt að fara
reglulega í bíltúr og stoppa í ís-
búðinni í Álfheimum og kaupa
Vala Ingimarsdóttir
✝ Vala Ingimars-dóttir fæddist
28. janúar 1974.
Hún lést 1. júní
2015. Útför Völu
fór fram 10. júní
2015.
stóran jarðarberja
sælgætishræring,
hugsa að 1 tonn af
ís væri rétt mat.
Ófáar voru stund-
irnar hjá ömmu
Völu – á Dunhaga –
þar sá ég hvernig
Vala hefði orðið
sem gömul kona.
Amma á Dunhaga
var svo vitur, menn-
ingarleg, dul og æv-
intýraleg. Vala var strax virkur
þátttakandi í félagslífinu á þess-
um árum. Ég man á öðru árinu
kom upp atvik þar sem Vala var
að vinna að 4. bekkjar bókinni
og var að setja inn myndir úr fé-
lagslífinu. Henni fannst ekki í
lagi að finna ekki eina mynd af
mér og dró mig í frímínútum inn
á salerni í skólanum og smellti
af mér myndum. Svona var Vala,
hugulsöm og útsjónarsöm. Ég á
minningar um samtöl okkar
fram á nótt þar sem við skegg-
ræddum heimsmálin og framtíð-
ina. Þegar kom að útskriftar-
ferðalagi kom ekki annað til
greina en taka mig með en ég
hafði hætt námi eftir verslunar-
prófið tímabundið. Áttum ynd-
islegar stundir í Portúgal, þar
komumst við Vala þó að því að
sambúð okkar var kannski ekki
á dagskrá, ég fröken raða öllu í
röð og Vala fröken skipulagða
„kaos“, en samt með allt á vísum
stað. Vala sem varð strax súkku-
laðibrún og sæt stóð ofan í bað-
kerinu og bar á vinkonu sína
jarðarberjajógúrt til að kæla
brunann á fröken freknu. Þarna
var mikið hlegið.
Vala var sú eina sem ég þekki
sem skrældi sveppi fyrir mat-
reiðslu þeirra, var mikill sæl-
keri. Vala var glæsileg og vakti
eftirtekt fyrir fas sitt hvarvetna.
Ég man ennþá Beverly Hills
273-ilminn sem fór henni svo vel,
Chanel-eyrnalokkana og fallegu
slæðurnar. Ég man kvöldið á
Hótel Sögu þegar þau Bjarni
hittust. Við vorum staddar á
Bogomil Font-balli annan í jól-
um, Bjarni heillaði Völu strax
upp úr skónum, var myndarleg-
ur, hávaxinn og vel máli farinn.
Ef litið er um farinn veg valdi
Vala sannarlega lífsförunaut
með þann styrk, ást og hugrekki
sem framtíð þeirra krafðist.
Ég trúi því að lífið leiði fólk
saman með ásetningi og þegar
því lýkur þá þurfi fólk stundum
að fara í sitthvora áttina. Þannig
var það með okkur Völu. Síðustu
ár heyrðumst við lítillega og
fylgdist ég með áræðni hennar
þegar hún undirbjó stofnun
ValaMed. Ástríða hennar fyrir
því að hjálpa öðrum rak hana
áfram og hennar verður minnst
fyrir ValaMed, hugrekki og
viljastyrk um ókomna tíð. Jarð-
arför Völu í Hallgrímskirkju 10.
júní 2015 var einlæg og falleg í
hennar anda og snerti mína
hjartastrengi. Ég votta fjöl-
skyldu hennar mína dýpstu sam-
úð, eiginmanni hennar Bjarna
Þórði og börnum þeirra Bryn-
dísi Líf og Ingimar Stefáni. Lifi
minning hennar og megi vernd-
arengill Völu gæta ykkar alla
tíð.
Anna Þóra Ísfold.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar
www.uth.is -uth@uth.is Stapahrauni 5, Hfj. - Sími 565-9775
Frímann
s: 897 2468
Hálfdán
s: 898-5765
Ragnar
s: 772-0800
Ólöf
s: 898 3075
ÚTFARARÞJÓNUSTA
HAFNAFJARÐAR
FRÍMANN & HÁLFDÁN
ÚTFARARÞJÓNUSTA