Húnavaka - 01.05.2003, Qupperneq 122

120
HUNAVAKA
afurðatjónsbóta vegna sauðleys-
is fyrra árið. Fyrir allt svæðið
nam sú upphæð tæpri milljón
króna.
I Lýtingsstaðahreppi höfðu
aðeins 18 fjáreigendur alskorið
haustið 1947 en nokkrir stór-
fækkað en brostið kjark til að
stíga sporið fullt, þrátt fj'rir að
65 hefðu skrifað undir skuld-
bindinguna um að gera það.
Þeir þar í hreppi sem alskáru
fengu tæpar 70 þúsund krónur
vegna sauðleysis 1947-48. Leit
því svo út sem fjáreigendur,
annars staðar á svæðinu, sem staðið höfðu í eldinum og hvergi hvikað
frá fyrri samþykktum samtakanna yrðu fyrir stórfelldu tjóni af öllu þessu
brölti. Ekki þurfti að efast um ltver eftirmæli forgöngumennirnir hlytu
þrátt fyrir hina ótrúlegu fyrirhöfn og erfiðleika sem þeir höfðu haft af
öllum þessum málatilbúnaði. Þeir höfðu þó haft fulla ástæðu til að ætla
að hann væri í fyllsta samrænti og samráði við yfirgnæfandi meiri hluta
fjáreigenda á svæðinu eins og rakið hefur verið.
Snemma í nóvember 1947 var enn farið til Reykjavíkur. Þá ferð tókust
Hafsteinn, Tobías og Bjarni á hendur. Viðtökur voru þungar. Loks hafð-
ist það fram að ráðherrann lofar að staðfesta nýja samþj'kkt fyrir svæðið
sem við sömdunt í santráði við stjórnvöld. I henni var ákveðin endanleg
hreinsun fjár af svæðinu haustið 1948. Jafnframt tryggði hún að þeir sem
skáru 1947 fengju lömb haustið 1948 og sauðleysisbætur fyrir árið 1947-
48.
Þann 9. nóventber 1947 var haldinn fulltrúafundur að Bólstaðarhlíð
og nýja samþykktin borin undir atkvæði eftir ítarlegar umræður og sant-
þykkt að viðhöfðu nafnakalli nteð 25 atkvæðum en 2 sátu hjá. Samjtykkt-
in og niðurstaða fundarins var síðan send lieim í hreppana til afgreiðslu.
Stjórnin liélt síðan fund að Vindheimum 27. nóventber og fór yfir niður-
stöður frá hreppunum. Hún var sú að 344 ltöfðu tekið Jtátt í atkvæða-
greiðslunni og sögðu 295 já við samþykktinni, 42 nei en 7 greiddu ekki
atkvæði. Urskurðaði stjórnin að samþykktín væri löglega samþykkt og fól
formanni að fá hana staðfesta sent allra fyrst af viðkomandi stjórnvöld-
um. Nú hefði mátt ætla að allt væri kontið í himnalag en því miður varð
önnur raunin á. Að því verö ég að víkja með örfáum orðum.
Hafsteinn hafði farið til Reykjavíkur í desember til þess að ýta á um
staðfestingu samþykktarinnar. Hún var loks staðfest af ráðuneytinu 12.
desember 1947 sem lét fylgja henni bréf frá Sauðfjársjúkdómanefnd. í
því setur nefndin frarn ýinsa varnagla og fyrirvara í sambandi við stað-
Islenskur fjárhundur.