Alþýðublaðið - 23.08.1924, Blaðsíða 3

&&»¥!» ISS£ÍÍ&XI»
3
lega margt ógett á þsssa
ef engiun, sem yfir verki ræður,
gæti þolað við það mann á ancari
skoðun s stjórnmálum en hann
hefði sjáltur. Það ástand, sem a?
því leiddl, yrði biátt áfram óþoi-
andi, ekki s(zt ísiendingum, sem
hafa frá upphafi þjóðlífs síns
vani&t tullu skoðanafreisi.
Auk þess eru í þessu einstaka
tiifelii tiilðgur >danska Mogga«
reistar á svo fáránlega heimsku-
iegri hugsun, að heiivita mðnn-
um og hlnum þolinmóðu lesendum
blaðsins hiýtur að ofbjóða. Manni
á að vísa frá starfi at því, að
hann hsfir áhuga á, að það gangi
vel, — af því, að skoðanir hans
eru í samræmi við starfið. E>að
væri rétt eins og ef t. d. h.f.
>Kveldúlfur< neitaði mðnnum um
vinnu af því, að þek væru með
því, að framieiðslutæki væri eign
einstakiinga og starfrækt af þeim,
— eða hinir útlendu burgeisar,
er eiga >danska Mogga<, rækju
þá Jón og Valtý frá rititjórn
biaðs síns af því, að þeir telja
ekkert athugavert við það, þó
útlendingar kosti íslenzk biðð.
Hitt væri sðk sér, þótt óhæfa
væri, ef heimtaður væri frá
Laidsverzlun maður, svm væri
andstæður þjóðoýttri verzlun, en
hér er því ekkl til að dreifa.
Það er þannig ekki snefill af
skynsamlegri ofbaldishugsun bak
við þessa uppátuadningu >danska
Mogga<, og er því ekkl urdar-
legt, þótt gáfaðasti rithöíundur
íhaidsflokksins, ritstjóri >Lög-
réftu<, finni ekki betra einkenni
á mönnum, er koma fr&m með
slíkár tillögur sem þessa á prénti
í Iýðfreísislandi ©g svoaa líka
rðkstudda, þótt einhverjum efn
uðum heimskingjá kunni að hafa
dottið hún í hug, en sð kaiia
þá og sérataklaga þann, sem
fyrir þeim er, >moðhaus<. Verð-
ur ekki aunað sagt en að það
sé skáldlega málandi eftir að
þetta sfðasta er komið fram ofan
á alt hitt.
At þingmálafundum
i Yestur-Skaftafellssýslu.
Úr brófi.
. .' . Jón Kjartanssou kom hér
rétt fyrir sláttlnn og hélt þing-
malafund í hveijum hreppi sýsl-
unnar samhliöa þinghaldi Gísla
Sreinssonar og tryggði sér þar með
aðsókn og liöveizlu sýslumanns.
Fundina hélt Jón meðal annars til
þess að verja sig gegn mótblæstri
þeim, er hafinn var gegn honum
í vor.
Fundurinn hjá okkur var bragð-
daufur framan af. en hvesti mjög
í lokin.
Jón söng íhaldinu óspart lof og
dýrð. og þótti mór hann þó sýna
bezt þessá margumtöluðu flónsku
sína með því, hvað hann treysti á
fávizku og hsimsku áheyrenda Eitt
áiitlegasta gullkornið, sem tsg festi
i minni af einum fundinum, var
það, að >Morgunblaðið< væri gefið
út til þess að styrkja ekkju látins
manns, sem ætti hlut í prent-
smiðju þeirrí, sem blaðið er prent-
að í. Annars fullyrða kunnugir, að
>Morgunblaðið< sé fjárhagslegur
baggi á prentsmiðjunni fremur en
hitt. ADnað gullkorn Jóns var það
að telja það árás á dönsku þjóð-
ina, þetta umtal um dönsku yfir-
rábin. Einhver varð til að and-
mæla því og taldi það ekki létt,
þar sem aldrei heíði verið minst
á nema fáa menn danska, sem
ættu í >Morgunblaðinu<, og >Mo>g-
unblaðið< segði þá ekki nema
fjóra. f*á spyr Jón, hvort Danir
sóu ekki samsettir af einst8líng-
um.(l) Hvað á að halda um ís-
Kdgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimstelnar Opai—borgar.
AVerper þorði eigi að nálgast, en ágirndin hélt i hann,
svo að hann beið með pyssuna til taks og hafði git á
veginum.
En þriðji maður hafði séð pyngjuna og þekt hana.
Hann fylgdi Achmet Zek eftir eins og skuggi. Þegar
Arabinn kom i ofurlitið rjóður, bjóst hann til þess að
athuga innihald pyngjunnar. Uppi yfir honum stóð
Tarzan á gægjum.
Achmet Zek vætti þurrar varirnar með tungnnni,
leysti frá pyngjunni, stakk annari hendinni ofan i hana
og tólc upp hnefafylli af innihaldinu.
Hann leit skjótt á steinana i lófa sér. Hann hnyklaði
brýrnar, bölvaði og kastaði steinunum i vonzku til
jarðar. Hann tæmdi pyngjuna i snatri, unz hann hafði
skoðað alla steinana. Hverjum einum grýtti hann frá
sér, trampaði niður fótunum og afmyndaðist þvi meir
af bræði, sem lengur leið. Hann kreÍBti hnefana, svo að
neglurnar sukku á kaf.
Tarzan horfði á hann. Hann langaði til þess að vita,
hvernig stæði á öllu þvi veðri, er pyngjan hans olli.
Hann vildi sjá, hvað Arabinn gerði, er hann næði
pyngjunni, og þegar forvitni hans var södd, ætlaði
hann að stökkva á Arabann og taka af honum steinana,
því aö voru þeir ekki hans eign?
Hann sá Arabann kasta frá sér tómri pyngjumii,
þrifa byssu sina eins og kylfu og læðast með fram
stignum i áttina á eftir Weprer.
Þegar Arabinn hvarf, rendi Tarzan sér til jarðar og
tók að tina saman innihald pyngjunnar. Þegar hann |
hafði skoðað fyrsta steininn, skildi hann bræði Arabans,
þvi að i stað steinanna fögru, sem i fyrstu vöktu athygli
apamannsins, voru komnir venjulegir smáhnullugar.
XIX. KAFLI.
Jane Clayton og villidýrinp
Eftir að Mugambi slapp, hafði hann ratað i mestu
raunir. Leið hans lá um land, sem hann var ókunnugur
i. Var það skóglendi, og fann hann hvergi vatn og litið
matar; þreyttist hann þvi brátt og lá við að örmagn-
ast.
Honum gekk æ erfiðar að gera sér skýli á kvöldin
til þess að verjast rándýrum, og á daginn eyddi hann
kröftunum i að leita að ætum rótum og vatni.
Smáir stöðupollar á löngu bili forðuðu honum frá að
deyja ur þorsta; hann var þó illa á sig kominn, er
hann af hendingu rakst á stórá í landi fullu af ávöxtum
og smáveiðidýrum, sem hann gat,náð með slægð og
snarræði og unnið á með viðarlurk.
Mugambi vissi, að langt var enn að landi Waziri-
manna. Hann settist þvi að um tima i landi þessu og
safnaði kröftum.
wmwmwmmmmmmmmmmmYiim
T a r z a n - s 8 g u r n a r
íást á NoiJðrði hjá Guðmundi Magnússyni,