Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.2010, Blaðsíða 33

föstudagur 8. október 2010 viðtal 33
mjög mikið á tónlist. Tónlist veitir mér hugarró og
sáluhjálp. Jón hlustar ekki á neina tónlist og fílar
það alls ekki. Honum þykir öll tónlist skrýtin. Mér
finnst það mjög skrýtið.“
Hún segir að það sé margt í hennar fari sem
hentar Jóni ekki. „Við erum bæði svolitlir sveim-
hugar. Ég held að hann hafi meiri þörf fyrir ein-
hvern sem hefur báða fætur á jörðinni. Ég er
miklu meira út á við og betri í því að halda utan
um verkefni og drífa fólk áfram. En það er alltaf
gaman í vinnunni. Jón er maður sem gefur ofsa-
lega mikla gleði frá sér. Þú þarft ekkert að vera
lengi í kringum hann til að finna það og það hent-
ar mér ofsalega vel. Ég get ekki verið lengi í kring-
um fólk sem hefur ekki húmor. Jón og allt þetta
fólk eru miklir vinir mínir og það er mikil kærleik-
ur á milli okkar.“
„The Prince of Darkness“
Sigurður Björn Blöndal hefur tekið við starfinu.
„Bjössi er alveg frábær kandídat í það. Aðstoð-
armaðurinn þarf oft að vera leiðinlegi gaurinn,
sem ég get alveg verið en það er Birni eðlis-
lægara heldur en mér. Enda kalla ég hann The
Prince of Darkness,“ segir hún og flissar. „Bjössi
er meiri rekstraraðili og talnamaður en ég. Hann
hefur líka betri einbeitingu. Ég hef hana ekki al-
veg núna. Kannski mun ég einhvern tíma ná ró
og einbeitingu,“ segir hún og hlær. Hún útskýrir
betur hvað hún á við. „Jón er alveg með athyglis-
brest og alls konar. Það getur alveg verið erfitt því
ég á mjög auðvelt með að detta inn í það líka af
því að mér finnst það gaman en þegar maður þarf
að fókusera á eitthvað, þá er það ekkert ákjósan-
legt. Við erum kannski búin að koma einhverjum
umræðum af stað en síðan fer Jón allt í einu að
segja einhverja sögu. Hann er voða mikið í því að
segja sögur. Síðan eru allir farnir að hlusta á þessa
sögu. Þetta er alveg fallegt að því leyti að hann
leyfir sér að vera eins og hann er.“
skuggi gnarr
Við sitjum í sófanum heima hjá henni á Ljós-
vallagötunni þar sem útsýnið nær yfir kirkjugarð-
inn og ómurinn af dúndrandi bumbuslætti berst
frá Austurvelli. Heiða Kristín vefur hvítu hand-
ofnu teppi utan um sig og dregur fæturna að sér.
Það er komið kvöld og hún er þreytt. Þetta var síð-
asti dagurinn hennar sem aðstoðarmaður Jóns.
Nýlega sáu þau heimildamyndina sem Gauk-
ur er að gera um Besta flokkinn. Þau sáu hana
hvort í sínu lagi en hugsuðu nákvæmlega það
sama. „Dýnamíkin á milli okkar kemur svo vel
fram í þessari mynd. Hún er mjög góð, sérstak-
lega þegar við erum bæði að gera okkar besta. Í
kosningabaráttunni vorum við bæði að nýta okk-
ar styrkleika til hins ýtrasta en aðstoðarmanns-
hlutverkið krefst þess að ég haldi mér til hlés,
sé til baka. Ég á ekki að sjást svo mikið. Þannig
að eftir að ég varð aðstoðarmaðurinn hans varð
þessi dýnamík mjög skrýtin. Hún var ekki lengur
sú sama. Það hæfir mér ekki að vera skugginn af
einhverjum.“
Á rosa hraða
Þrátt fyrir mikla athygli í kosningabaráttunni og
ítrekaðar óskir fjölmiðlamanna um viðtal hef-
ur Heiða Kristín aldrei viljað
koma fram. „Út af þessu hef
ég ekki viljað fara í viðtöl. Ég
átti ekki að vera í framlínunni
og ég átti ekki að vera sýnileg.
Ekki það að ég ætli að verða
einhver poppstjarna en ég á
auðvelt með að koma hlutum
áleiðis. Í þessu hlutverki var
það ekki í boði, því ég átti að
standa á bak við Jón og styðja
hann í því sem hann var að
gera. Það er ekki mín sterka
hlið og þessi dýnamík á milli
okkar var ekki að virka.
Mér finnst þessar breyting-
ar vera til marks um það hvað
Besti flokkurinn stendur fyrir.
Þegar við finnum að eitthvað er ekki að virka get-
um við gert breytingar án þess að það sé stórmál.
Mér finnst það gott veganesti fyrir egóið mitt að
þótt ég hafi tekið að mér að vera aðstoðarmað-
urinn hans verð ég ekki að vera það næstu fjög-
ur árin, ég get skipt um starf án þess að líf mitt
verði ónýtt.“
Þessi ákvörðun var ekki tekin í neinu glap-
ræði. Þau voru búin að íhuga það lengi hvað best
væri að gera í stöðunni. Þegar Heiða Kristín fór í
frí í ágúst fór Bjössi í hennar stöðu. „Hann próf-
aði það. Jón segir að hann hafi gert þrenn mistök,
Bjössi segir að hann hafi gert ein,“ segir hún og
glottir. „En við ákváðum að gefa þessu lengri tíma
og prófa þetta aftur. Við ætluðum að reyna að
finna einhvern takt í þessu en niðurstaðan er sú
að það er betra að við Bjössi skiptum um stöðu.
Við erum að reyna að finna út úr því hvernig við
gerum þetta best. Þetta er allt á fleygiferð. Við
höfum verið á 100 km hraða og erum fyrst núna
að ná okkur niður á jörðina.“
gekk Á vegg
Hraðinn hefur verið svo mikill að Heiða Kristín
fékk aldrei svigrúm til þess að átta sig á breyting-
unum sem urðu á lífi hennar í kringum áramótin.
Þá skildi hún við barnsföður sinn og kærasta til
tíu ára. Þau kynntust þegar hún var sautján ára og
hafa verið saman síðan. Það var því ekki auðvelt
skref að stíga út úr því sambandi en í stað þess að
sitja heima og væla sökkti Heiða Kristín sér ofan í
vinnu. Þegar hún fór svo loksins í frí í ágúst hellt-
ist þetta allt yfir hana. „Fram að því hafði ég aldrei
tekið mér pásu til þess að átta mig á breytingun-
um. Það var ekki fyrr en ég gekk á vegg sem ég
gerði það. Það er náttúrulega dálítið mikið búið
að ganga á og þetta hefur verið ár mikilla breyt-
inga. Það fleytti mér áfram lengi vel að takast á
við verkefni flokksins. Það var viss terapía fólgin í
því að fá þetta Bestaflokksbarn í faðminn á sama
tíma og ég var að skilja því þar fann ég fyrir styrk
mínum. En svo kemur alltaf að því að maður þarf
að gera svona hluti upp og átta sig á stöðunni. Ná
utan um þessa reynslu og sættast við hana. Það
leikur sér enginn að því að skilja. Ég þurfti ofsa-
lega mikið á því að halda að reka mig á og neyðast
til þess að horfast í augu við þetta. Kannski er það
mín lexía í lífinu, að ná að framkvæma með ró og
yfirvegun. En ég er þannig að ég díla við hlutina,
finn lausn og held áfram. Ég er ekki að segja að
ég sé búin að gera þetta upp en í ágúst leyfði ég
þessum tilfinningum að hellast yfir mig og taka
yfir allt. Það var bæði erfitt og vont, en það var
óumflýjanlegt og í þeim skilningi gott.“
er að þroskasT
Til að komast í gegnum þetta leitaði hún á náð-
ir æðri máttarvalda. „Ég geri það alltaf þegar eitt-
hvað kemur upp. Ég á samtal við mig og tengi
við minn innri styrk og rækta hann með mér.
Góðir vinir hjálpuðu mér líka að komast í gegn-
um þetta án þess að liggja lengi uppi í rúmi og
grenja. Annað sem hjálpaði mér mikið var lagið
This Will Be Our Year með hljómsveitinni Zomb-
ies. Það er geðveikt. Ég tengdi mjög sterkt við það,
enda fjallar það um að nú sé búið að vera erfitt
en ljósið sé á leiðinni. Ókei, þetta er mjög inn á
við. En aðalatriðið í þessu er að ég hef trú á því
að allt sé eins og það á að vera. Ég treysti því að
það sé verið að leiða mig áfram og allt hafi sínar
ástæður og tilgang. Ég þurfi bara að taka ábyrgð
á sjálfri mér og reyna að hugsa ekki of mikið til
baka. Reyna frekar að vera hér og nú, sem reynist
mér mjög erfitt þar sem ég er svo mikið fiðrildi og
alltof mikið í framtíðinni. Erfiðleikar og mótlæti
gera mig sterkari og ég trúi því einlæglega að ég
gangi ekki í gegnum neitt sem ég ræð ekki við. Ég
vildi að ég hefði gert margt betur en ég trúi því að
ég sé að þroskast og læra. Allt þetta gerir mig að
þeirri sem ég er.“
Lífið Án sTrÁkanna
Þau Birgir Ísleifur Gunnarsson kynntust þegar
hún var sautján ára. „Það er líka þannig að mað-
ur er að þroskast og breytast mjög mikið á þess-
um árum, frá því að maður er sautján ára og þar
til maður kemst yfir tvítugt. Svona er staðan og þó
að hún sé ekkert alltaf best er hún ekkert hræði-
leg heldur ...“ Hún hugsar sig um stutta stund
og heldur svo áfram: „Ef þú missir tengingu við
þig eða maka þinn út af öllum þessum látum,
áreiti, reiði og öðrum vondum hlutum mun það
annaðhvort leiða til þess að fólk kemur sterkara
saman út úr því eða þá að það brotnar eitthvað
á milli þeirra og ef það ger-
ist er mjög erfitt að laga það.
Ég held að það reyni ofsalega
mikið á mörg sambönd í dag.
Fjárhagserfiðleikar liggja eins
og mara á samböndum. Ég
held að það sé mikilvægt að
fólki muni hvort eftir öðru, ég
tengi það líka við Besta flokk-
inn, og gleymi því ekki að við
erum manneskjur, það geri
allir mistök og að við töpum
ekki tengingunni við hjartað
og okkur sjálf. Um leið og ég
tapa tengingunni við mig ger-
ast slæmir hlutir. Ég fer mjög
fljótlega á vondan stað. Um
leið og ég fer í sjálfsréttlæt-
ingu og hætti að taka ábyrgð á sjálfri mér missi
ég tökin á lífinu.“
Heiða Kristín á tvo syni, Benedikt Espólín og
Snorra Espólín. Aðra hvora viku dvelja strákarn-
ir hjá pabba sínum. „Það er skrýtin upplifun. Ég
á ekkert minna í þeim og ég er ekkert minna að
hugsa um þá þegar þeir eru ekki hjá mér. En þá
reyni ég að nota tímann til að vinna mikið. En
það fylgir því alltaf sektarkennd, það er aldrei
neitt frábært í því. Ég finn alltaf fyrir því að þeir
séu ekki hjá mér og það koma stundir sem eru
mjög erfiðar. Þá hugsa ég, þrátt fyrir allt, er þetta
málið? Ég veit ekki hvernig það væri hægt að
leysa þetta þannig að það sé best. Það er mjög
erfitt að útfæra það.“
ÁhyggjufuLLT barn
Hún dregur andann djúpt. „Ég á mjög erfitt með
að tala um þetta. Akkúrat núna, í þessu viðtali, er
ég að átta mig á því að í grunninn er ég mjög lok-
uð. Ég á auðvelt með að vera innan um fólk en
ég er líka alveg ofsalegur einfari. Það er mér ekki
eðlislægt að bera tilfinningar mínar á torg og það
var heldur ekkert í mínu uppeldi sem ýtti undir
það.“
Hún er dóttir Birnu Pálsdóttur og popparans
Helga P. sem var í Ríó Tríó og starfar nú í Orku-
veitunni. „Ég var mjög sérstakt barn. Allt frá því
að ég man eftir mér langaði mig svo innilega
ekki til að vera í samskiptum við annað fólk. Mig
langaði bara til þess að vera heima hjá mér í bar-
bí, helst alltaf. Mamma hafði miklar áhyggjur
af þessu. Hún gerði mikið í því að fara með mig
hingað og þangað og kynna mig fyrir krökkum en
ég var alltaf komin til hennar eftir kortér og vildi
fara heim. Ég hafði enga þörf fyrir þetta. Krakk-
arnir voru of barnalegir fyrir minn smekk. Ég er
eins og Benjamin Button, fæddist gömul og yng-
ist stöðugt. Ég er unglingur í anda í dag, miklu
kærulausari og auðveldari í samskiptum núna en
ég var sem barn. Þá var ég mjög áhyggjufull.“
svaraði fyrir sig
Á veggnum inni í stofu hanga myndir af henni
og þeim sem henni þykir vænst um – og af uppá-
haldstónlistarmönnunum. Þarna eru John og
Yoko Ono og þarna er Bob Dylan. Plötualbúm
frá Bruce Springsteen. Ein myndin er af henni
sem barni þar sem hún gengur hönd í hönd með
föður sínum og Jónasi Friðriki, textahöfundi Ríó
Tríó. Heiða Kristín er bransabarn.
Pabbi hennar var líka fréttamaður og eins og
Heiða segir þá er ekkert erfitt að verða frægur á
Íslandi. Hann var allavega frægur. „Ég man að ég
lamdi bekkjarbróður minn fyrir að gera grín að
honum. Pabbi var oft rauður í framan og þessi
strákur var alltaf að halda niðri í sér andanum
til þess að verða rauður í framan eins og pabbi.
Þannig að ég kýldi hann.“ Hún skellir upp úr þeg-
ar hún rifjar upp þessa hörku sjö ára stelpu. Heiða
Kristín varð heldur ekkert rosalega hissa þegar
stelpa sem hafði gengið í skóla með henni sagðist
alltaf hafa verið hrædd við hana. „Ég bjó til ímynd
af mér þar sem ég var ósnertanleg út af óöryggi
og töffaraskap. Ég brynjaði mig fyrir öllu. Ég er
til dæmis lesblind og var í sérkennslu með vand-
ræðastrákum. Kennarinn var hræddur við þá því
þeir voru alltaf með læti en ég var alltaf með ei-
lífan töffaraskap á móti og leyfði þeim aldrei að
komast upp með það að stríða mér, ég svaraði
alltaf fyrir mig. Ég var ekkert mjög skemmtileg. Ég
var svona smart ass og var oft í því að stríða öðr-
um. En ég er ekki svoleiðis í dag,“ segir hún með
áherslu og hlær dátt.
einmana í æsku
Hún eignaðist ekki vinkonu fyrr en í 9. bekk. Fram
að því var hún alltaf ein. „Ég var einmana. Ég vildi
helst vera með eldri krökkum en það þótti ekk-
ert sjálfsagt á þessum tíma. Fólk reyndi að vingast
við mig en ég var of vandlát. Ef mér þótti eitthvað
skrýtið í fari viðkomandi, einhver ekki alveg nógu
„Ég er feitur
fertugur karl
inni í mér“
En svo kemur alltaf að því að
maður þarf að gera
svona hluti upp og
átta sig á stöðunni. Ná
utan um þessa reynslu
og sættast við hana.
Það leikur sér enginn
að því að skilja.
framhald á
næstu sÍÐu
Ég finn alltaf fyrir því að þeir séu ekki hjá
mér og það koma stundir sem
eru mjög erfiðar. Þá hugsa ég,
þrátt fyrir allt, er þetta málið?