Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2012, Side 46

Pabbi gamli studdi hann í mark
Bretinn Derek Redmond var um tíma einn besti spretthlauparinn í heiminum en meiðsli settu
strik í reikninginn á Ólympíuleikunum árið 1988. Þar meiddist hann á hásin og varð að hætta
keppni. Redmond var lengi að ná sér góðum og hafði unnið ötullega að því að ná sér fyrir næstu
Ólympíuleika, í Barcelona 1992. Það gekk ágætlega og hann var meðal annars í liði Breta sem
vann gullverðlaun í 4x400 metra hlaupi á HM í frjálsum árið 1991.
Redmond var kominn í undanúrslit í 400 metra hlaupi í Barcelona þegar ógæfan dundi yfir
– aftur. Redmond tognaði aftan á læri og var augljóslega kvalinn. Þær kvalir hafa líklega fallið
í skuggann af þeim andlegu kvölum sem hann mátti þola. Hann neitaði að gefast upp og staulað-
ist eftir brautinni, langsíðastur. Hann ætlaði að klára hlaupið. Redmond var að niðurlotum kom-
inn þegar maður á miðjum aldri birtist á brautinni. Pabbi gamli, sem sat í stúkunni, gat ekki horft
lengur upp á þjáningar sonar síns. Hann stóð upp úr sæti sínu og tókst að hlaupa niður á braut,
þar sem hann studdi son sinn í mark. Um er að ræða eitt eftirminnilegasta augnablikið í sögu
Ólympíuleikanna og heimurinn horfði á með tárin í augunum. Redmond var eftir hlaupið dæmdur
úr leik enda er ólöglegt að fá aðstoð af þessu tagi. En það skipti engu máli. Með einbeittum vilja
lauk hann hlaupinu, eins og hann hafði stefnt að svo lengi.
46 Sport 10.–12. ágúst 2012 Helgarblað
Bestu atvikin í sögu
Ólympíuleikanna
Sundkappinn Eric Moussambani
Nánast á hverjum Ólympíuleikum slær ókunnugur keppandi frá nær ókunnugu landi öllum að óvörum í gegn. Það var svo
sannarlega tilfellið í Sidney árið 2000. Í sundlauginni eru það yfirleitt stóru þjóðirnar; Bandaríkin, Rússland og Kína sem fanga
athyglina. Í Sidney sló heimamaðurinn Ian Thorpe í gegn en það var þó annar keppandi sem vakti mikla athygli.
Eric Moussambani, frá Miðbaugs–Gíneu, var skráður til leiks í undanrásum í 100 metra skriðsundi. Moussambani, sem
var aldrei kallaður annað en „Állinn“ hafði lært að synda fáeinum mánuðum fyrir leikana og var hvergi banginn. Hann hafði
reyndar aldrei keppt í lengri vegalengd en 50 metrum og æfði í 20 metra laug í heimalandinu. Þar hafði hann náð ágætum
tíma á æfingum, enda gat hann spyrnt sér oft í bakkann. Hann var mættur sem stoltur fulltrúi þjóðar sinnar, sem vænti mikils
af sínum manni.
Í riðilinn voru tveir aðrir keppendur skráðir en þeir voru báðir dæmdir úr leik fyrir að þjófstarta. Állinn synti því einn. Fljót-
lega kom í ljós að hann var ekki sérlega vel syndur. Það dró verulega af honum eftir fyrstu metrana en með dyggum stuðningi
17 þúsund áhorfenda, tókst honum að komast í mark – nær dauða en lífi. Hann synti á tæpum tveimur mínútum, sem er versti
tími í greininni í sögu Ólympíuleikanna, en það skipti engu máli. Íþróttir snúast ekki alltaf um það hver fer hraðast eða stekkur
lengst. Moussambani vann hug og hjörtu nærstaddra og var fagnað sem hetju þegar hann kom í mark.
Gulldrengur
með tréfót
George Eyser er kannski ekki
þekktasta nafnið í íþróttaheim-
inum. Hann var það heldur ekki
þegar hann tók sæti í Ólympíuliði
Bandaríkjanna árið 1904. Eyser
hafði frá unglingsaldri dreymt um
að keppa á Ólympíuleikunum. Hann
varð fyrir því óláni að verða fyrir
lest þegar hann var barn að aldri og
missti við það annan fótlegginn. Það
er óhætt að segja að hann hafi ekki
látið fötlunina stöðva sig þrátt fyrir
að stoðtækjafyrirtækið Össur hafi
ekki verið í rekstri á þeim tíma. Eyser
keppti í nokkrum fimleikagreinum
(með tréfót) og vann til þriggja
gullverðlauna en sex verðlauna alls;
meðal annars í kaðlaklifri og á tvíslá.
Árangurinn gerir Eyser að einum
sigursælasta íþróttamanni í sögu
Ólympíuleikanna.
Ögraði
Hitler
Það er ekki hægt að fjalla um
íþróttaafrek á Ólympíuleikum án
þess að nefna nafn Jesse Owens.
Á leikunum í Berlin árið 1936,
þegar nasistinn Hitler réði ríkjum
og ætlaði að sanna fyrir um-
heiminum að hvíti kynstofninn
væri öðrum fremri, stal svartur
Bandaríkjamaður senunni. Jesse
Owens gerði sér lítið fyrir og vann
gullverðlaun í 100 metra, 200
metra og 4x400 metra hlaupi.
Þess utan vann hann langstökk-
ið, Hitler til mikillar bræði.
Afrekið eitt og sér er auðvit-
að ótrúlegt. En þegar horft er til
þeirra aðstæðna sem uppi voru
í heiminum (nasismans í Þýska-
landi og aðskilnaðarstefnunnar
í Bandaríkjunum) er óhætt að
segja að um einstakt afrek hafi
verið að ræða.
Owens var ótvíræður sig-
urvegari leikanna og var meðal
annars, merkilegt nokk, studdur
af heimamönnum sem gátu ekki
annað en hrifist af frammistöðu
hans.