Dagblaðið Vísir - DV - 05.10.2012, Page 24

24 Viðtal 5.–7. október 2012 Helgarblað
G
ísli Sigurðsson Gröndal tekur
á móti blaðamanni á fallegu
heimili sínu á Laugavegin-
um. Hann er nýbúinn að taka
íbúðina á leigu og fékk hana
afhenta í síðustu viku. Fram að því
hafði hann búið inni á ættingjum sín-
um um langa hríð. Þrátt fyrir að hon-
um hafi liðið vel hjá þeim er hann feg-
inn að hafa nú sitt eigið afdrep. Íbúðin
er í upprunalegum stíl, skreytt með
rósettum í lofti og í stofunni er stæði
fyrir ljósakrónu. Gísli segir það á döf-
inni að fá sér eina slíka. Við fáum okk-
ur sæti við gluggann í eldhúsinu með
útsýni yfir Laugaveginn sem iðar af
mannlífi.
„Mér finnst ég alls ekki vera meiri
hetja heldur en hver annar. Það hafa
svo margir upplifað slæma hluti og
í rauninni hef ég ekki áorkað neinu
nema lifa af, allavega ennþá,“ segir
Gísli og skellir upp úr. Hann er hálf-
hissa á áhuganum sem blaðamaður
sýnir honum.
Gísli vill alls ekki líta út fyrir að
vera vælukjói, enda er það fjarri því
að vera raunin. „Ég hef verið ótrú-
lega heppin að sleppa svona vel út
úr öllu og geta alltaf haldið áfram,“
segir hann af mikilli auðmýkt. Og
það er vissulega satt. Þrátt fyrir að
hafa, á rúmlega þrjátíu árum, oftar
en einu sinni horfst í augu við dauð-
ann og glímt við mikla erfiðleika, þá
hefur hann verið einstaklega hepp-
inn. Hann er jákvæður að eðlisfari og
lítur alltaf á björtu hliðarnar. Það hef-
ur skipt sköpum.
Dreymdi um að verða flugmaður
Gísli er fæddur og uppalinn í Skaga-
firði, á bænum Víðivöllum. Hann
hefur alltaf verið mikið náttúrubarn
en sveitin togaði aldrei mikið í hann.
Honum þótti vænt um dýrin og sinnti
bústörfunum en gat aldrei hugsað sér
að verða bóndi. „Ég var löngu búinn
að ákveða það að við sextán ára ald-
ur ætlaði ég að fá mér nesti og nýja
skó og fara eitthvað langt í burtu.“
Það blundaði í Gísla útþrá og löngun
til að kynnast heiminum. Það mótaði
framtíðardrauma hans sem barn og
varð hann snemma staðráðinn í því
að verða flugmaður. Samhliða námi
sínu í Menntaskólanum við Sund hóf
hann því flugnám og freistaði þess að
láta drauminn rætast.
Framtíðin í háloftunum blasti við
honum, björt og ævintýraleg.
Fór úr hálslið í skíðaslysi
Föstudagurinn langi, þann 2. apríl
árið 1999, var örlagadagur í lífi Gísla
og markar í raun upphaf langrar
þrautargöngu. Hann var þá 19 ára
gamall og lenti í alvarlegu skíðaslysi
í Bláfjöllum. Við slysið fór hann úr
hálslið og voru áverkarnir svo alvar-
legir að læknar hér á landi höfðu
aldrei séð einstakling í þessu ástandi
koma lifandi inn á sjúkrahús.
Slysið varð með þeim hætti að
annað skíðið losnaði af honum í
miklu harðfenni ofarlega í einni
brekkunni „Ég kastaðist fram fyr-
ir mig, endastakkst áfram og lenti á
höfðinu. Ég fann það snúast alveg
aftur og var með meðvitund allan
tím ann,“ segir Gísli sem reynir að
lýsa upplifun sinni af slysinu sjálfu.
Sá fyrsti sem kom að Gísla eftir
slysið, þar sem hann lá með höfuðið
út á hlið í brekkunni, ætlaði að snúa
honum. Fyrir einskæra tilviljun kom
hins vegar aðvífandi starfsmaður úr
heilbrigðisgeiranum sem hafði ver-
ið að renna sér á skíðum og stoppaði
það af. „Síðar kom í ljós að ef hann
hefði snúið höfðinu eitthvað, þá væri
ég ekki hér,“ segir Gísli alvarlegur í
bragði. Svo virðist sem æðri mátt-
arvöld hafi vakað yfir honum þenn-
an föstudag fyrir 13 árum síðan.
„Absúrd að liggja þarna allsber“
Á einhverjum tímapunkti missti
hann meðvitund en rankaði við sér
í sjúkraþyrlunni á leiðinni til Reykja-
víkur. Þá gat hann hvorki talað né
hreyft sig. „Kannski er ég klikkaður
en ég sé allt með kómískum augum
og það hefur kannski hjálpað mér. Ég
sé yfirleitt fyndnu og björtu hliðarn-
ar á öllu,“ útskýrir Gísli áður en hann
heldur áfram að lýsa upplifun sinni.
Honum finnst nauðsynlegt að það
komi fram enda gerir hann sér grein
fyrir því að viðbrögð hans voru lík-
lega ekki hefðbundin við þessar að-
stæður. Hann varð aldrei hræddur
en upplifði ástandið á mjög kómísk-
an hátt.
„Kannski voru mér gefin einhver
kæruleysislyf en þetta var allt alveg
ótrúlega skondið,“ segir Gísli hlæj-
andi og rifjar upp aðstæður sem
komu upp í kjölfar slyssins, og hon-
um fundust hjákátlegar. „Ég var mjög
varfærnislega borinn út úr þyrlunni
og inn á sjúkrahúsið. Ég fór ekki strax
inn á stofu og allt í einu var kominn
hópur af læknum í kringum mig á
ganginum. Ég lá þarna og hugsaði
með mér hvað væri eiginlega að ger-
ast. Sá skæri á lofti, menn að tala og
fötin voru klippt í tætlur utan af mér
þannig að allt í einu var ég nakinn. Ég
hugsaði með mér: Ég er nítján ára,
allsber úti á miðju gólfi og umkringd-
ur af fólki í hvítum sloppum.“ Gísli
hlær mikið þegar hann rifjar þetta
upp. Hann skenkir sér kóki í glas og
fær sér sopa áður en hann heldur frá-
sögninni áfram hlæjandi.
„Allt í einu sá ég hendi koma út
úr þvögunni og grípa um liminn
á mér. Hann var krumpaður nið-
ur og túpu troðið inn. Ég komst að
því seinna að þetta var deyfikrem
og auðvitað var verið að þræða í mig
þvaglegg. Þetta var ekki flóknara en
það. Það var bara svo absúrd að
liggja þarna allsber og geta ekkert
gert eða sagt.“
Það er óhætt að segja að hinn 32 ára gamli Gísli
Sigurðsson Gröndal hafi níu líf og saga hans sé
nánast ótrúleg. Hann hefur staðið andspænis dauð-
anum oftar en einu sinni og séð ljósið að handan.
Gísla finnst lífið of stutt fyrir leiðindi og lifir eftir þeirri
speki. Sólrún Lilja Ragnarsdóttir settist niður
með Gísla og ræddi um lífið og dauðann, brostna
drauma og jákvæðnina sem einkennir hann.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
Viðtal
„Mér fannst fyrst
eins og allt yrði
svart en svo var eins og
allt yrði hvítt. Þetta var
eins og bjarmi og ég fann
fyrir ólýsanlegri sælutilf-
inningu.
„Ég er
buinn
að sjá
ljósið“