Dagblaðið Vísir - DV - 28.12.2013, Blaðsíða 62

Áramótablað 28. desember 201362 Fólk Viðtal
F
yrir marga er gamlárskvöld
tilefni til þess að staldra við,
líta yfir farinn veg og setja sér
markmið fyrir komandi ár.
Guðmundur Andri Thorsson
er lítið gefinn fyrir tímamót og þess
háttar vangaveltur, er ekki þannig
maður, eins og hann orðar það.
„Ég læt bara hverjum degi nægja
sína tjáningu,“ segir hann bros-
andi. Gamlársdagur er þó sérstakur
dagur fyrir honum, þar sem hann
er fæddur þá og hélt lengi fram-
an af að allt tilstandið, flugeldarnir,
kampavínið og gleðin, væri tileink-
uð honum.
Innhverfur og dreyminn
Við hittumst á skrifstofu Forlags-
ins þar sem hann situr við ýmiss
konar ritstjórnarvinnu milli þess
sem hann fer um og les upp úr eig-
in bók, Sæmd. Þar býður hann upp
á kaffi, te og konfekt áður en við
laumum okkur inn í fundarher-
bergið til þess að næla okkur í
næði, gluggalaust rými þar sem
hillur þekkja alla veggi, troðfullar af
bókum. Á meðan við komum okkur
fyrir segir hann að það sé kannski
ekki mikið upp úr honum að hafa,
hann hafi aldrei orðið fyrir áfalli
eða afgerandi lífsreynslu sem mót-
aði hann til framtíðar.
Allir eiga sína sögu, svara ég
og segist vera forvitin að vita hver
hann er. „Ég er það líka,“ segir hann
þá. „Ég veit ekki hvort það er gott
eða slæmt að ég hafi ekki orðið fyrir
áfalli í lífinu. Margir hafa orðið fyr-
ir einhverju „trauma“ sem þeir geta
síðan unnið úr og unnið með.
Ég upplifði enga erfiðleika sem
barn eða unglingur og man ekki eft-
ir neinum sérstökum atburði sem
ég get mælt tímann út frá fyrir og
eftir, eins og sumt fólk. Þá verður
ævi manns öll svona frekar slétt
reynsla. Ég flutti ekki einu sinni
sem krakki. Að vísu var ég mikið á
Akureyri á sumrin sem barn, ég veit
ekki hvort ég geti kallað það mitt
„æskutrauma“,“ segir hann og hlær
stríðnislega, „að vera á Akureyri hjá
afa og ömmu á sumrin. Þau bjuggu
í miðjum bænum og það voru engir
krakkar þar, sem stuðlaði að því að
ég varð innhverfur, bókhneigður
og dreyminn. Ég lá í bókasafninu
hans afa þar sem ég fann gamlan
þjóðlegan fróðleik. Það mótaði mig
mikið og gerði mig að innipúka og
lestrar hesti. Mér er sagt að ég hafi
verið mjög þægur og einstaklega
prúður í æsku. Ég var mikið í eigin
heimi og átti tindáta sem ég dund-
aði mér mikið með og notaði sem
karaktera í sögum sem ég bjó til.
Ég minnist þess ekki að þeir hafi
nokkurn tímann drepið hvern ann-
an, voru meira svona bara að spjalla
saman og takast í hendur og stunda
ýmsar íþróttir. Að öðru leyti held ég
að ég hafi verið ósköp venjulegur
drengur, þó að ég viti það ekki sjálf-
ur.
Nema það sé kannski mitt
„bernskutrauma“ hvað ég var vond-
ur í reikningi. Þetta er víst einhver
tegund af blindu, eins og lesblinda,
sem ég vissi ekki þá að ég væri með.
Ég hélt að ég væri bara svona mik-
ill vitleysingur og var það náttúrlega
á minn hátt. Það endaði með því að
ég féll á milli bekkja í menntaskóla
og útskrifaðist eftir fimm ár. Það var
niðurlægjandi reynsla en ég varð að
bíta á jaxlinn og halda áfram og fyr-
ir vikið komst ég í enn skemmtilegri
Guðmundur Andri Thorsson segir það rétt
hvers barns að eignast foreldra, en hann ættleiddi
tvær dætur frá Indlandi. Það var mesta gæfa lífsins
og ekkert getur lýst því þegar hann fékk dætur sínar
í fangið, eftir að hafa horft á myndir af þeim og látið
sig dreyma um líf þeirra saman. Hann segir einnig frá
uppvaxtarárunum og foreldrum sínum, þeim Margréti
Indriðadóttur og Thor Vilhjálmssyni, sem hann þurfti
gjarna að svara fyrir. Sjálfur gæti hann ekki hugsað sér
líf án skáldskapar en segist eiga eftir að skrifa bókina
sem muni skipta sköpum fyrir hann sem höfund.
„Ég held að ég
eigi enn eftir
að finna mína bók,
bókina sem mér er
ætlað að skrifa.
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
Pabbi kallaður kommi„Krakkar
töluðu illa
um pabba, sögðu
hann kommúnista
og rithöfund sem
skrifaði óskiljan-
legar bækur.