Alþýðublaðið - 15.09.1924, Blaðsíða 3

KE?¥»E»IEK»!S
'S
Dauðadðmorinn.
(Fih)
Ég var rétt cúna að lesa
ucdurfagra sögu um hund f
Edinborg í Engiandi; hún gerðÍ6t
þar fyrir nokkuð mðrgum árum
síðan: — Fátækur sauðamaður
hatði verið jarðsettur og enginn
syrgjandl vinur hafði íylgt hon-
um tii grafar, nema rakki, sem
hann hafði átt ; hann stóð vlð
gröf hans, og sfðan fékst hann
ekki til að fara þaðan; þar iúrði
hann dag og nótt. Börn f Edin-
borg tóku sig saman um að
fæða hann og aura saman í
skattinn. Svo fékk hundurinn
pest og varð nú eitthvað umtal
um, hvað gera skyldi við hann.
Borgarstjórinn f Edinborg heyrði
sagt frá hinnl miklu trygð hunds-
ins, og hann tók að sér þessa
munaðarlausu skepnu og lýstl
því yfir, að hundurinn væri skatt-
frí og iét setja um háis hans
band, sem á var letrað nafn hunds-
ins og að bandið væri gjöf trá
borgarstjóra Edinborgar. Þegar
hundurinn dó, var hann jarðað-
ur utan við kirkjugarðinn, og
þar stendur enn þann dag í d*g
mianlsmerki út bronce, mynd af
hundinúm, og er áletrað að það
só gjöt frá barónessu Bourdett
Coutts, sem með þessu viij
kenna börnunum í Edlnborg, að
meta rétt vináttu og trúfesti.
Ég sé ifka mikið í útlendum
blöðum um spítala, sem bygðlr
eru handa dýrum; Ifka hefi ég
séð myndir af byggingom, sem
eru elnskonar munaðarleysingja-
hæli húsviltra dýra, sérstaklega
fyrlr hunda og ketti. Þá eru
vfða f borgum o ( bæjum erlendls
reilir, þar sem dýravinir geta
grafið húsdýr sín og prýtt og
hlúð að leiðum þeirra. — Þjóð-
irnar skilja, að alt þetta styður
að þvi, að götga ‘hina ungu upp-
vaxandl kynslóð og gera hana
að sönnum dýravinum.
Ég sá, að >Morgunblaðið< var
að hæða Ólaf Fdðriksson bæjar-
fulltrúa fyrir það, að hann hafðl
verið mótfallinn bessum >brutala<
dauðadómi, sem kveðlnn var upp
yfir vesalings 1: undunum hér í
bæ. En það e< vafasamt hvað
>Morgunblaðið< siær *ér þar
mikið npp.
Trygð hunds as verðwr mér
ógleymanleg. f undurlnn minn,
eða réttara sagt hundarnir mfnir
sýndu það oft að þeir voru
reiðubúnir að U :k iffið fyrir mig.
Þeir sýuá þráf; fdtega, að þeir j
gera vanþakk Uum mönnum
skömm til.
% vona, að aliir hundavinir
í Reykjavik, s <m hunda elga,
lofi þeim að ifa, þangað tii
>dómsdagur< upprennur — og
sá dagur verður merkisdsgur í
sögu bæjarins, nokkurs konar
hunda-Bartholomœusarmessa
En þann dag ætta ég að rita
upp hjá mér nöfn hundadráps-
mannanna, sem f bæjarstjórn
sltja, og ég ætla áldrei að gréiða
neinum þeirra atkvæði f bæjar-
stjórn. Þáð gete fleiri monað en
Hallgerður gamia. —
Og þó ég eigi — sem betur
fer — engan hund nú, þá er
óg, og mun æt(ð verða
Hundavinur.
Mussolini þorir ekki að yfirgefa
Italíu.
Siöan lík Matteottis fanst og það
kom í ljós við réttarrannsóknins,
að Mussolini bæri í raun og veru
ábyrgð á morftinu, hefir hann verið
mjög valtur í sessi. Likiega væri
Ítalía orðin laus við harðstjórn
hans, ef andstæðingar hans væru
ekki dreifðir í marga flokka, sem
eru andvígir hverir öðrum. Að
minsta kosti er andstaðan gegn
Mussolini svo mikil, að hann þorir
ekki að yfirgefa Ítalíu og þess
vegna er hann ekki á alþjóðafund-
inum í Genf. Auk þess yrði Mus-
Bdgar Rice Burroughs:
Tarzan og glmsteinar Opai -borgat*.
mjög — hann er óhuggandi. Ég gat meö naumindum
varnað þess, að hann fremdi sjálfsmorð.*
Jane hékk aflaus og skelkuð yflr öxl Werpers og
beið svars. Hún var vis um, að hann myndi hlægja að
þessari kjánalegu sögu. Á augnábliki hlaut hann að sjá,
að Frecult var að leika á hann, og úti var um þau bæði.
Hún var að hugsa um hvernig hún bezt mundi geta
hjálpað verndara sinum i bardaganum, sem hlaut að
verða.
Þá heyrði hún Arabann svara.
„Ætlarðu einn, eða viltu aö ég veki menn til þess að
fara með þér?“ spurði hann, og ekki bar á þvi, að hann
væri hissa á, að Móhameð Bey var orðinn svo tilfinn-
inganæmur alt i einu.
„Ég fer einn,“ svaraði Werper, og hann hólt áfram
Út um hliðið, út i myrkrið.
Augnabliki siðar var hann kominn inn á meðal trjánna,
og þegar hann var kominn úr augsýn varðarins lét
liann frá sór byrðina og hvislaði, „uss, ubs,“ þegar bún
ætlaði að tala.
Hann fylgdi henni ögn lengra inn i skóginn, stanzaði
undir stóru tró og fekk henni skammbyssu og skot-
hylkjabelti. Þvi næst hjáipaði hann her ai upp 1 tróð.
„Á morgun,“ hvislaði hann, ’eins sne mma og ég get,
kem ég hingað. Yerið hugrakkar, lafði Greystoke —
enn getum við lcomist undan.“
„Þakka yður fyrir," svaraði hún lágri röddu. „Þér
haflð bæði verið góður og hugrakkur."
Werper svaraiii eigi. Næturmyrkrið skýldi blygðunar-
roðanum, er þaut fram 1 vanga hans. Hann snéri snar-
lega við og hélt til búðanna. Yarðmaðurinn sá, að hann
fór inn i sitt tjald; en hann sá hann ekki skriða undir
tjaldskörina og að tjaldinu sem fanginn var áður i, en
sem geymdi nú lík Móhameðs Bey.
Werper losaði um tjaldið og fór inn í það að aftan
verðu. Viöstöðulaust þreif hann i fætur liksins og dró
það út úr tjaldinu, sömu leið og hann hafði komið.
Þegar út kom gáði hann vel i kringum sig — enginn
var á vakki.
Hann tók nú líkið á bak sér og hljóp sem fætur
toguðu að tjaldi Móhameðs. Inn i tjaldið fór hann og
lagði frá sór byvðlna. Beið hann nú um stund og hlust-
T a r z a n' s ð g b r n a r
fást á Vopnafiri i hjá Gunnlaugi Sigvaldasyni bóksala