Dagblaðið Vísir - DV - 22.08.2008, Blaðsíða 46

föstudagur 22. ágúst 200846 Ferðir DV
Á ferðinni
Myndavélin Með
í ferðalagið
Myndavélin er eitt af því sem ætti ekki að
gleymast þegar farið er í ferðalag, hvort sem
ferðast er innanlands eða utan. allir vilja eiga
góðar minningar eftir ferðalagið og því er ekki
gaman ef myndavélin gleymist heima. festu
ferðalagið á filmu og upplifðu ferðina aftur
með myndunum mörgum árum seinna.uMsjón: Berglind Bjarnadóttir berglindb@dv.is
Mikil upplifun
að sjá kastró
Hanna lára Baldvinsdóttir fór út til Gvatemala til að vinna sjálfboðastarf í skóla.
Harpa lind systir hennar fór með henni út og vann á heimili fyrir HIV-smituð börn.
Systurnar ferðuðust mikið ásamt tveimur íslenskum stelpum sem þær kynntust. Hanna
Lára telur að þegar fólk fer til annarra landa að upplifa eitthvað nýtt læri það að meta
mun betur það sem það á heima á Íslandi.
„Ég fór í guðfræði í HÍ í eitt ár
og kynntist þar stelpu sem hafði
farið til Gvatemala að vinna sjálf-
boðastarf. Alltaf þegar hún tal-
aði um þennan tíma úti varð hún
dreymin á svip og sögurnar henn-
ar þaðan voru allar svo spennandi
og skemmtilegar og þannig fékk ég
strax áhuga á að fara þangað út,“
segir Hanna Lára Baldvinsdóttir
en hún fór út á vegum Stúdenta-
ferða til Gvatemala í janúar 2005.
Systir Hönnu Láru, Heiða Lind,
ætlaði á sama tíma út til Kosta
Ríka en ákvað að fara með henni
til Gvatemala. „Ég sannfærði hana
um að koma frekar með mér til
Gvatemala og sér hún ekki eftir
því í dag. Í Gvatemala bjuggum við
hjá yndislegri fjölskyldu, ömmu,
mömmu og tveimur börnum og
svo gátu verið allt að sex stúdentar
sem bjuggu þar á sama tíma,“ segir
Hanna Lára.
læra spænsku og kynnast
fólki
„Við byrjuðum á því að læra
spænsku í nokkrar vikur, kynnt-
umst fullt af fólki frá hinum ýmsu
löndum og ferðuðumst um og
skemmtum okkur með þeim,“ seg-
ir Hanna Lára.
Systurnar Hanna Lára og Heiða
Lind kynntust tveimur íslenskum
stelpum, Unni Lilju og Mörtu, og
ferðuðust þær saman um Gvate-
mala og til fleiri landa. „Við fór-
um til dæmis til Tíkal og klifruðum
upp pýramídana þar sem Survivor
- Gvatemala var svo haldið haust-
ið sem við komum heim,“ segir
Hanna Lára.
Stúlkurnar fóru til Hondúr-
as og hittu þar ungan mann sem
hafði verið skiptinemi á Íslandi
fyrir þrettán árum. „Hann hafði
ekki talað íslensku í öll þessi ár
en þegar hann vissi að við værum
frá Íslandi stökk hann hæð sína í
loft upp af gleði og fór að romsa
út úr sér öllum íslensku orðun-
um sem hann kunni og fyrst kom
„haltu kjafti aumingi“ og hann hló
og hló. Hann kunni einnig að telja
upp á tíu og sagðist enn eiga ka-
settu með Sálinni hans Jóns míns
og hefði hitt Bubba Morthens einu
sinni,“ segir Hanna Lára.
Vinkonurnar nutu góðs af því
að hitta hann og vildi hann helst
ekki sleppa þeim á meðan þær
voru í Hondúras. „Hann bauð okk-
ur í mat og bíltúr til að sýna okkur
staðinn. Við fórum síðan í heim-
sókn til hans og þar fengum við að
skoða þrettán ára gamlar mynd-
ir frá því hann var á Íslandi,“ seg-
ir Hanna Lára ánægð að rifjar upp
sögurnar.

Mikil upplifun að sjá Kastró
Hanna segir að besta og eft-
iminnilegasta ferðin hafi án efa
verið þegar þær fóru til Kúbu. „Við
fórum fjórar vinkonurnar í nokkra
daga. Við gistum hjá fjölskyldu
í Havana því við vildum upplifa
kúbverska stemningu alveg beint
í æð. Við bjuggum hjá yndislegu
fólki sem fræddi okkur um bylt-
inguna, hvernig hafði verið áður
og hvað hefði breyst. Við vorum í
Havana á byltingardaginn 1. maí
og fórum eldsnemma út með fjöl-
skyldunni til að hlusta á ræður í
von um að sjá og heyra í Kastró og
auðvitað sáum við kallinn,“ segir
Hanna Lára.
Hanna Lára sagði að sú upp-
lifun að vera á byltingartorginu í
Havana hafi verið alveg stórkost-
legt. Það hafi verið einstök til-
finning að sjá Kastró tala, fá að sjá
hann og sjá hvað fólkið
dýrkar hann mikið. „Við fórum svo
á rúnt í Havana á bleikum Dod-
ge frá árinu 1949. Það var alveg
magnað að sjá alla þessa gömlu
bíla enn í umferð um allt. Við fór-
um líka í vindlaverksmiðju, Hav-
ana Club-verksmiðjuna, bylting-
arsafnið, Hemmingway-barinn
og allt það sem venjulegir túristar
gera á Kúbu,“ segir Hanna Lára.
vann sjálfboðastarf
Hanna Lára fór út til Gvatemala
til að vinna sjálfboðastarf í skóla
rétt fyrir utan Antígva, þar sem
hún bjó. „Þessi skóli var fyrir börn
sem áttu heima á ruslahaugunum
í Gvatemala. Börnin sem ég var að
kenna voru mjög illa stödd þegar
þau voru tekin af ruslahaugunum
frá foreldrum sínum, vannærð og
illa talandi,“ segir Hanna Lára.
Það var kona frá Gvatemala
sem átti bandarískan mann sem
stofnaði þennan skóla, en
með honum vildi hún reyna
að bjarga börnunum gegnum
menntun, því eina sem myndi
bíða þeirra á ruslahaugunum
væri að flokka rusl alla daga
með foreldrum sínum, sem
kunna lítið annað en að finna
eitthvað nothæft, og selja til
endurvinnslu það sem væri
hægt. „Það var mjög erfitt að
hugsa um hvar þessi börn
hefðu verið en svo var aftur
á móti svo ánægjulegt hvað
þeim leið vel þarna og tóku
miklum framförum í skól-
anum. Systir mín fór að
vinna á heimili fyrir HIV-
smituð börn og var það
einnig mikil reynsla fyrir
hana,“ segir Hanna Lára.
fleiri sjálfboðastörf
Hanna Lára hefur einnig farið
til Afríku, bæði Keníu og Eþíópíu
með Kristniboðssambandi ungs
fólks og sagði hún að það væri allt
öðruvísi upplifun en í Mið-Amer-
íku. „Þegar maður hefur séð eitt-
hvað smá af heiminum þá lang-
ar mann endalaust mikið að sjá
meira og verður næsta ferð mín
vonandi til Taílands,“ segir Hanna
Lára.
Hanna Lára segir að þegar mað-
ur fer út til annarra landa þá læri
maður að meta mun meira það
sem maður á, vinina, fjölskylduna
og að búa frjáls á Íslandi.
„Ég mæli svo eindregið með því
að fólk drífi sig út í heim og finni
sér eitthvað ævintýri til að lenda í
og safna í reynslu- og minninga-
bankann. Við lifum bara einu
sinni og því er um að gera að nota
það í eitthvað skemmtilegt,“ segir
Hanna Lára að lokum.
berglindb@dv.is
vinKonur í TíKal Þær
Marta, Heiða lind, Hanna lára
og unnur lilja ferðustu mikið
saman og urðu góðar vinkonur.
Leikir á
ferðinni
Oft virðist sem bílferðirnar séu
lengi að líða og þá aðallega fyrir
börnin. gott er fá alla í bílnum
með í að taka þátt í leikjum og
þannig virðist bílferðin ekki jafn
lengi að líða. allir í bílnum getað
tekið þátt í leikjunum.
Hver er persónan?
Það er einn sem byrjar að velja sér
þekkta persónu til að hugsa um.
gott er að miða við aldurshópinn í
bílnum svo allir geti tekið þátt í
leiknum. síðan skiptast hinir
þátttakendurnir á að spyrja
spurninga sem hægt er að svara
með já eða nei. Hugmynd að
spurningu getur verið „er
persónan kona?“ eða „er persónan
fræg?“ ef svarið er já, fær sá sem
spurði að reyna aftur. ef svarið við
spurningunni er nei á sá næsti að
gera. sá sem giskar á rétta persónu
fær að velja næstu persónu.
frúin í Hamborg
frúin í Hamborg er ábyggilega
orðin elsti leikur sem hefur verið
notaður í löngum bílferðum. sá
sem byrjar spyr: „Hvað keyptir þú
fyrir peninga sem frúin í Hamborg
gaf þér?“ svo segir þú hvað þú
hafir keypt en reglurnar eru þær
að það má ekki segja svart eða
hvítt, já eða nei. sá sem svarar,
getur meðal annars sagt: „Ég
keypti mér hús“. sá sem spyr
heldur áfram að forvitnast um
húsið og reynir að fá hinn til að
segja bannorðin. Þegar það tekst
er lotan búin og þátttakendur
skipta um hlutverk.
gulur bíll
Í leiknum gulur bíll þarf athyglin
að vera í lagi, því það þarf að
fylgjast með þeim bílum sem mætt
er eða keyra framhjá og sá sem sér
fyrstur gulan bíl potar létt í öxlina
á öðrum þátttakanda og hrópar:
„gulur bíll“. Þar sem gulir bílar eru
ekki margir á götunum er þessi
leikur oft spilaður meðfram öðrum
leikjum. sumir gleyma sér en aðrir
eru vakandi og skapast mikil
fagnaðarlæti hjá þeim sem er
fyrstur til að sjá gulan bíl.
BleiKur dodge stelpurnar
keyrðu um á bleikum dodge í
Havana þar sem þær sáu meðal
annars Kastró á byltingartorginu.
MenningarMunur Mikill
munur var á menningu Íslands og
gvatemala, en hér má sjá Maya-
indjánakonur á röltinu í antígvu.