Lögmannablaðið - 01.12.2005, Blaðsíða 11

inu mínu úr sportinu, það er engin
spurning.
Er eitthvert réttarsvið sem þú
hefur ekki sinnt?
Nei, ég hef verið meira eða
minna í öllum málum. Ég hef
mikið verið í skilnaðarmálum og
deilum milli fólks. Svo hef ég verið
lögfræðingur VR frá því ég byrjaði
lögmennsku. Guðmundur Garð-
arsson formaður réði mig sem
fastan leiðbeinanda í lögfræði hjá
VR. Síðar var Guðmundur B.
Ólafsson, kollegi minn, einnig ráð-
inn og við sinnum þessu saman.
Lögfræðin við eldhús-
borðið
Árið 1961 byrjaði eiginkona þín,
Guðrún Erlendsdóttir, að starfa með
þér ekki rétt?
Jú, hún byrjaði að praktísera
með mér og gerði það í u.þ.b. ára-
tug. Þá gerðist hún aðallega kenn-
ari við lagadeild Háskóla Íslands,
varð dósent og kenndi erfðarétt,
sifjarétt og stjórnarfarsrétt.
Voruð þið með einhverja verka-
skiptingu?
Nei, hún tók kannski heldur
meira af skilnaðarmálum og svo-
leiðis en þó tók hún ýmis önnur
mál. Árið 1982 til 1983 fór hún
eitt ár í Hæstarétt en þá bættu þeir
við tveimur dómurum til þess að
létta álagi á þeim sem fyrir voru.
Síðan var hún skipuð alfarið við
Hæstarétt árið 1986.
Talið þið mikið um lögfræðileg
málefni á heimilinu?
Já, já, það kemur fyrir að það eru
lögfræðileg málefni rædd við eld-
húsborðið.
Svo er önnur dóttir okkar, Guð-
rún Sesselja, líka lögfræðingur.
Hvernig fannst ykkur, foreldr-
unum, þegar hún fetaði í fótspor
ykkar?
Okkar fannst það ágætt. Hún fór
í lagadeild, byrjaði á því að falla í
almennu lögfræðinni á jólaprófinu
og hét því að koma aldrei inn fyrir
dyr á Lögbergi meir. Svo snérist
henni hugur, hún fór í lögguna og
var í henni í eitt og hálft ár, fór
aftur í lagadeildina og gekk þá
ágætlega.
Hvernig er með sjónarmið lög-
manns og Hæstaréttardómara, eiga
þau alltaf samleið?
Ég diskútera ekki mál við Guð-
rúnu sem hún er að dæma í, og hún
víkur sæti í mínum málum.
Lögmennskan misjafnlega
skemmtileg
Nú ert þú búinn að starfa í tæp-
lega hálfa öld sem lögmaður, hefur
þú aldrei orðið leiður á starfinu?
Nei, þetta er misjafnlega
skemmtilegt auðvitað. Ég hef aldrei
orðið þannig að ég hafi hugsað um
að hætta eða neitt slíkt.
Er einhver munur á því að vera
lögmaður í dag eða þegar þú byrj-
aðir?
Ekkert annað en það að þá
þekkti maður alla lögfræðingana en
núna þekki ég ekki nema einn
þriðja af þeim. Það eru komin ný
andlit, það er aðalmunurinn.
Er verklagið meira og minna það
sama?
Já, já, mjög mikið það sama. Það
er náttúrulega dálítill munur á einu
og það er þegar það varð breyting á
skipan dómsmála 1991. Ég man
LÖGMANNABLAÐIÐ – 4 / 2005 > 11