STARA - 01.09.2015, Blaðsíða 31

S
T
A
R
A

n
o
.4
2
.T
B
L
2
0
15
31
Þetta var sem sagt praktíska hliðin á málinu.
Ég kunni ágætlega við Alvar Aalto skálann,
sem var vel staðsettur á miðjum vettvangi
sýningarinnar. Við Gunnar Kvaran vorum einir
við uppsetningu sýningarinnar. Mér sýndist
nokkuð ósamræmi með okkur og nágranna-
skálunum. Þar var alltaf mikið um að vera
og mikill fjöldi hjálparkokka og kvikmynda-
tökufólk var þar eins og um Hollywood atburð
væri að ræða. Persónulega truflaði það mig
ekki og það voru margir aðrir skálar með sama
rólega yfirbragðinu og við.
Frægustu listtímaritin voru komin út fyrir
opnun, og þar voru tilbúnar greinar um lista-
menn stóru landanna. Á þessum tíma bar mikið
á Jeff Koons, sem var með fræga myndasyrpu
þar sem hann var í ástar- og samfarastellingum
með ítölsku þingkonunni og pornóstjörnunni
Cicciolinu. Þannig lagað var þetta ekki svo
ólíkt tímaritum eins og Séð og Heyrt, fræga
fólkið og jammið.
Mynd og texti um mig var kominn í tímaritið Domus.
Það var svo sem ekki flókið að setja upp sýning-
una, sem ég var búinn að vinna sem samræmda
heildarsýningu á málverkum, því Gunnar var
búinn að segja að hann vildi að ég færi, og
væri að vinna í því, nokkru áður en ég fékk
lokatilkynninguna svona stutt fyrir sýningu.
Ramminn var einskonar upprunagarður, eða
paradísargarður, þar sem ég notaði þjóðsögur
og trúar- og menningarsögu sem grunn fyrir
einskonar frumgarð. Tvær stærstu myndirn-
ar voru Sumar og Vetur, og áttu að vera eins-
konar jin og jang, þar sem myrkrið leystist
upp í draumsýnir, en dagurinn í ímyndaða
paradís. Þriðja stærsta myndin var sjálfsmynd
sem sigldi á sel á sjónum og lyfti hendi eins og
Kristur, máluð í bláum tærum litum. Öll myndin
speglaðist í sjálfri sér. Á sjónum voru stökkv-
andi fiskar og fljúgandi fuglar. Þessi mynd
birtist í nokkrum listtímaritum og fylgdi þá
texti um mig.
Ég fékk sjö einkasýningartilboð í New York,
London, Amsterdam, Haag, Malmö, Zurich og
Milanó. Nokkrar samsýningar. En strax upp úr
1990 varð fjármálakreppa, og hér um bil öll
þessi gallerí lögðu upp laupana eða drógu
mjög úr starfsemi sinni. Mig minnir að
þrjár einkasýningar hafi staðið eftir, og list-
markaðurinn var í sárum.
Allt var þó til að gera mjög gott fyrir mig, og
það sem þó stóð var bolti sem hélt svo áfram
að rúlla.
Ég fékk ágæta umfjöllun, í listtímaritum, út-
varpi og sjónvarpi, og stundum var ég kallaður
sérvitringur frá Íslandi, sem mér fannst mjög gott.
Mér fannst svolítið skrítið þegar ég var að
tala um sýninguna í skálanum í heild og svo
mína sýningu, að það var eins og jafnvel vinir
væru ekki ánægðir ef maður sagði frá þessu á
jákvæðan hátt, svo ég hætti því að mestu mjög
fljótlega.
Ég tel þessa þátttöku Íslands á Feneyjar-
biennalnum mjög mikilvæga, og var ekki
ánægður þegar ég heyrði fyrst af útlendingi
fyrir okkar hönd, sem sýnir þar nú, þetta er svo
einstakt tækifæri fyrir okkar smáa og fátæklega
framlag. Mér finnst þó að við eigum að standa
með okkar manni þegar hann er valinn. Ég
skrifaði lítillega um það í nýútkominni bók
minni Menningarferð frá R. til N. Til Namibíu
og aftur til R, sem skýrir mál mitt.
„Þar var alltaf mikið um að vera og mikill f jöldi
hjálparkokka og kvikmyndatökufólk var þar eins
og um Hollywood atburð væri að ræða. Persónu-
lega truf laði það mig ekki og það voru margir aðrir
skálar með sama rólega y firbragðinu og við.“