Nesfréttir - 01.10.2014, Page 8

8 Nes ­frétt ir
Þóra Einarsdóttir óperu-söngkona hlaut tónlista-ruppeldi sitt í Skólakór Seltjarnarness og í Kór
Langholtskirkju en 16 ára hóf
hún söngnám við Söngskólann í
Reykjavík. Hún hélt eftir það til
London og stundaði framhald-
snám við Guildhall School of
Music and Drama hjá Próf. Lauru
Sarti. Frá þeim tíma hefur Þóra
starfað víða. Hlutverk hennar
eru orðin fjölmörg og spanna vítt
svið. Þóra hefur einnig lagt rækt
við ljóðasöng og hefur margoft
komið fram á tónleikum á Íslandi
og víða um Norðurlönd, einnig í
Eistlandi, Þýskalandi, Belgíu, Frak-
klandi, Sviss, Englandi, Kanada
og Bandaríkjunum. Nú er Þóra
að undirbúa flutning á tónverki
finnska tónskáldsins Jean Sibeliu-
sar sem er byggt á ljóðabálknum
Kalevala auk þess að undirbúa
upptökur á óperunni Ragnheiði
eftir þá Gunnar Þórðarson og
Friðrik Erlingsson. Tíðindarmaður
Nesfréttir settust niður með Þóru á
dögunum.
„Ég er fædd og uppalin hér á
Seltjarnarnesi. Við fluttum hingað
þegar ég var níu ára. Ég byrjað hins
vegar í Mýró þegar ég var sex ára.
Mamma kenndi þar og foreldrum
mínum fannst henta að ég yrði
henni samferða í skólann. Það var
heldur ekki langt að fara því við
bjuggum í Vesturbænum og tókum
oft Strætó saman út á Seltjarnarnes.
En svo fór að við fluttum á Nesið og
þá gengum við bara í skólann – ég
og mamma. “ sagði Þóra þegar hún
hafði komið sér fyrir með tíðinda-
manni í leshorninu í Bókasafni
Seltjarnarness.
Mýró, Való og Tónó
„Mýró og Való var því leiðin mín
en ég var líka í tónlistarskólanum
á Nesinu þar sem ég byrjaði þegar
ég var sjö ára. Ég var í skólakórnum
hjá Hlín Torfadóttur sem stjórnaði
kórnum og svo tók Margrét
Pálmadóttir við kórstjórninni.
Hún hafði mikil áhrif á mig enda
mögnuð manneskja sem kann að
hrífa fólk með sér. Ég var líka mikið
í bókasafninu sem þá var í sama
húsi og tónlistarskólinn. Ég sat þar
og las þegar ég var að bíða eftir að
fara í spilatíma.“ Þóra segist hafa
fengið ótrúlega gott tónlistarup-
peldi á Seltjarnarnesi og Margrét
Pálmadóttir eigi sin þátt í því.
„Hún fór með okkur til Ítalíu þegar
ég var 14 ára og stelpnakórinn var
með tónleika í kirkjum hér og þar.
Annars var ég alltaf syngjandi sem
krakki. Ég fékk fyrsta hlutverkið
mitt í skólakórnum þar sem söng
hlutverk Maríu meyjar í helgileik
sem settur var upp. Ég var alltaf
ófeimin að standa fyrir framan fólk.
Mér fannst gaman að standa á sviði
og syngja.“
Með míkrófóninn í rútunni
Þarna hófst ævistarfið. „Já – það
má segja það. Ég var þó ekki með
neina drauma um að gerast atvin-
nusöngkona á þessum tíma. Mér
þótti bara svo gaman að syngja.
Standa fyrir framan fólk og láta ljós
mitt skína. Pabbi fór stundum með
mig í strætó í leikskólann og ég held
að ég hafi ekki alltaf vakið lukku hjá
syfjuðum morgunfarþegum sem
voru á leið í vinnuna þegar ég fór að
syngja upp úr þurru. Pabbi starfaði
í Reykjavíkurapóteki á þessum tíma
og ég fór stundum með foreldrum
mínum í starfsmannaferðir. Oft
var farið í rútum og ég uppgötvaði
fljótt að það var míkrófónn frammí
sem bílstjórinn notaði til þess að
koma skilaboðum til farþeganna
eða leiðsögufólkið notaði. Ég komst
stundum í hann og tók lagið fyrir
framan farþegana. Ég gerði mér
auðvitað enga grein fyrir að þetta
gat verið þreytandi. Alla vega ef ég
gerði það of oft.“
Langar að læra á
harmonikku
Þóra lét sönginn ekki nægja og
lærði einnig á píanó. „Ég lærði á
píanó í nokkra vetur hjá Halldóri
Víkingssyni einkum vegna þess að
það er mjög gott fyrir söngvara að
hafa einhvern grunn í hljóðfæraleik.
Það auðveldar manni að skilja
tónlistina. Sumt fólk hefur ágæta
rödd en engan tónlistarlegan grunn.
Röddin er auðvitað happdrætti
en grunnurinn kemur með námi
og æfingum. Annars langar mig
að læra á harmonikku. Mig hefur
alltaf langað til þess en endaði
á píanóinu.“ bætir Þóra við. „Ég
hef aðeins gripið í hana en vantar
hentug hljóðfæri til þess að æfa
mig. Harmonikkan er oft misskilið
hljóðfæri hér á landi og mun öflugri
en Íslendingar hafa oft gert sér
grein fyrir. Hún er vandmeðfarin
en hentar mjög vel til þess að leika
klassíska tónlist eins og sjá má af
langri og ríkir harmonikkuhefð í
mörgum löndum og má nefna mörg
Evrópulönd sérstaklega í þeim
efnum. Ég hef sungið aríur í Þýska-
landi með harmonikkuhljómsveit.“
Eitt leiddi af öðru og ekki
varð aftur snúið
En aftur að söngnum og nú
óperutónlistinni sem Þóra hefur
gert að meginviðfangsefni sínu og
ævistarfi. „Segja má að það hafi byr-
jað þegar ég lauk grunnskólanum
og fór í framhaldsskóla. Þá hætti ég
í skólakórnum á Nesinu. Fljótlega
áttaði ég mig að eitthvað vantaði.
Mamma sá auglýsingu frá kór Lang-
holtskirkju og ég sótti um sama
haustið og ég byrjaði í framhal-
dsskólanum. Þá var ekki komið bar-
nastarf í kirkjutónlistinni þar svo ég
fór beint í Langholtskórinn hjá Jóni
Stefánssyni. Í gegnum kórstarfið
komst ég fljótt að því hvernig ég
gæti beitt röddinni betur. Ég átti
frekar auðvelt með sönginn og eitt
leiddi af öðru og ekki varð aftur
snúið.“ Þóra lauk söngskóla um
leið og framhaldsskóla og hélt þá
til Englands til framhaldsnáms. Hún
segir að söngnámið og óperustarfið
snúist ekki síst um vinnu. „Þetta er
gríðarlega mikil vinna. Söngvarinn
er ekki aðeins að syngja heldur að
fást við texta og sviðsframkomu.
Grunnvinna líkist því oft vinnu
leikara. Söngarinn þarf að gera sér
grein fyrir textanum. Hvaðan hann
kemur. Hvað höfundurinn er að
fara. Þetta getur snúist um allskyns
fræði. Er textahöfundurinn að segja
sögu. Er hann að rekja tilfinningar.
Hvaða mannlegu þættir búa að baki
textanum. Söngvarinn þarf að gera
sér grein fyrir þessu og setja sig inn
í þær aðstæður – inn í þá frásögn
sem höfundurinn hefur skapa.“
Vítt og sterkt listform
Þóra segir að óperan sé mjög
vítt listform. „Það nær ekki aðeins
yfir sönglistina heldur leiklistina og
síðast en ekki sýnst myndlist sem
birtist áhorfandanum í sviðsmynd
Viðtal við Þóru Einarsdóttur
Ég er mjög tengd Nesinu
Þóra Einarsdóttir óperusöngkona.