Alþýðublaðið - 01.10.1924, Blaðsíða 3

með valdi haídið niðri í hlægi-
verði aliri alþýðu til stórtjóna
að eins til þess, að fáir menn
geti lafað áfram á eignurn, sem
þeir að réttu lagi voru búnir að
tapa. Alþýðan verður þvi að
snúast áf alefll gegn þvi, að
gengishækkunin sé stöðvuð fyrri
en peningar hennar eru komnir
í rétt verð.
Hitt má geía eftir, að ekki
sé ef til vill hollast, að islenzk
króna hækki upp i rétt verð i
elnum svip. Það gæti valdið
örðugielkum, aem islenzkum ráða-
mönnum væri ofvaxið að kom-
ast fram úr, meðan þeir eru
eingöngu úr hópi staðra og star-
blindra afturhalds- og auðvalds
manna. Það mætti láta krónuna
hækka smátt og smátt, en þó ekki
hægara en verlð héflr um hríð,
þangað tll sannvlrði er náð, en
þá stöðvsst hún lika alveg af
sjálfu sér, svo framarlega sem
brögð eru ekki í tafli.
Slfk stöðvun er lika ein rétt.
Frá Damnörka.
(Tilkynning frá sendiherra Dana.)
Skiftanefnd >DanBkislandsk Kul-
mineaktieselakabc leggur til, a&
því er >Nationaltidende< ségja, aö
fólagiö sé leyst upp og eignir fé-
lagsins, sem enn fyrir finnast, skuli
X'jLWmvmhA&rm
afhentar rfkissjóöi íslands upp f
innieign. Blaöiö bætir viö, að vissu-
lega megi telja kolanám á íslandi
úr sögunni. Hafi tilraunin veriö
dýr fyrir dönsku hluthafana, en
peningunum hafi verið variö í þágu
góðs málefnis.
Undir. merkinu H. N. birtir
>Social Demokraten< langt viðtal
við Jón Þorláksson fjármálaráö-
herra og viö Jón Baldvinsson al-
þingismann. — Fjármálaráðherrann
gefur yfirlit yfir viðskiftamálin og
bendir á, aö flskútflutningurinn f
ár sé 40 */0 meíri en 1914 og
andvirði flsksins 57 milljónir.
Segir hann aö lokum: >Ég efast
ekki um, að atvinnulíf íslendinga
er á heilbrigðum grundvelli, og
aö viö getum á stuttum tíma
greitt mikinn hluta af skuldum
okkar, og yfirleitt held ég, að ís-
land eigi biómlega framtíö fyrir
höndum. í sjónum eru mikil auð-
æfi geymd, og landbúnaðinum mun
fara fram á sama hátt og fisk-
veiðunum. En við íslendingar vilj-
um halda þjóðerni okkar, svo að
við getum framvegis veriÖ frjáls
og starffús þjóð.< Jón Baldvinsson
segir frá atvinnuskilyröum íalend-
inga og kjörum verkamanna og
umbótarstarfl jafnaöarmanna í
Btjórnmálum og þjóðfélagsmálum.
Yíkur hann aö endingu aö sam-
búðinni viö Dani: >Siöan 1918,
aö sambandslögin gengu í gildi,
hefir kurrinn í garö Dana gersam-
lega horfiö. Nálega allir íslendingar
9
JÞýzkn, dðosbn, ensko ©g
frönska kennir Guðbrandur Jóns-
son, Spítalastíg 5. Viðtal 12—1
og 5—6.
>Hlaður frá Suðar Ámeríka<
kostar kr. 6,00. Fæst á Laufás-
vegi 15. Sfmi 1269.
viðurkenna skilning Dana og sam-
úð þeirra með sjálfstæöiskröfum
íslendinga og efast ekki um, að!
löndin muni vinna saman fram-
vegis báðuín til gagns. Þetta er í
öllu falli ósk jafnaöarmannafiokks-
ins ísleuzka.«
>Nationaltidende< flytja löng
eftirmæli eftir málarana Þórarin
B. Þorláksson og Guðoiund Thór-
steinsson, Er hinum fyrrnefnda lýst
sem ágætum andlitsmálara og
hinum síðari sem BDjöllum teikn-
ara, sem blásið hafa nýju lífl í ís-
lenzkar þjóðsagnir.
AnSvaidið
er löngu orðið óþjóðlegt, engum
böndum bandið vlð elnstök lönd
eða þjóðlr. Höiuðból þess nú er
Ameríka; þaðan teygir það ráns-
fingur sína um gerválían heim.
Auðkýfingar annará landa sam-
einast því; ella eru þeir brotnir
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og glmstelnar Oþat’>borgar.
Aftur heyrðist draugalega hljó&iö ur skóginum. Varð-
maður stanzaði og starði á hljóðið. Hri kkið hárið reis á
höfði hans. Hann kallaði hárri röddu t l félaga sins.
„Heyrðirðu það?“
Hinn kom skjálfandi til hans.
„Heyrði hvað?“
Aftur heyrðist hljóðið, og var þvi s. imstundis svarað
úr búðunum. Varðmennirnir þrýstu »ér hvor að öðrum
og horfðu þangað, er þeim virtist hljóiuð koma.
Tré teygðu greinar sinar inn yfir skiðgarðinn á þess-
um stað, og var það hinum megin i búðunum. Þeir
þorðu eigi að nálgast. Hræðslan vamaði þeim jafnvet
að vekja félaga sina; — þeir stóðu bara agndofa og
biðu þess, að eitthvað hræðilegt kæmi úr skóginum.
Og ekki þurftu þeir lengi að biða. Dökk, luraleg
vera stökk léttilega úr liminu inn i búðirnar. Ánnar
vörðurinn fókk vald yfir vöðvum sinum og túngu; hann
æpti hástöfum, hljóp að eidinum og kaataði á hann
fangi af sprekum.
Hvlti foringinn og svörtu hermeDnirnir stukkú á
fœtur, Bálið blossaöi upp og lýati ailar búðirnar. Hálf-
sofandi mennirnir hrukku saman við þá sjón, er mætti
þeim.
Tólf stórar cg loðnar skepnur stóðu undir trjánum
fjarst við skið;;arðinn. Hviti risinn hafði losað aðra
höndina og var kominn á hnén; hann kallaði með
furðulegu gelti og urri til hinna ægilegu næturgésta.
Werper var a iztur upp; hann sá líka viliidýrsandlitin
á mannöpunum og vissi ekki, hvort hann skyldi gleðj-
ast eða skelfast
Aparnir hlupi urrandi til Tarzans og Werpers. Kulk
fór fyrir þeim. Belgiski foringinn skipaði mönnum sinum
að skjóta á dýrin, en svertingjarnir hreyfðu sig ekki af
ótta við þessa ioðnu skógarmenn og i fullri vissu um,
að hvlti risinn, er gæti kallað þannig til sin villidýrin,
væri yfirnáttúrli gur.
Foringinn skí ut þá sjálfur, og Tarzan kallaði til ap-
anna að flýta sc r, þvi að hann óttaðist, að þeir hræddust
skotin.
Tarzan'Sðgarnar
fást á Hvai amstanga hjá Siguiði Davíðssyni.