Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.2008, Blaðsíða 19

DV Umræða
ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRÚAR 2008 19
Minusinn fær vaxtastefna
Seðlabankans sem hefur
stórskaðað íslensku viðskipta-
bankana með þeim afleiðingum
að þeir draga nú úr útlánum.
SPURNINGIN
GETUR ÞÚ LÁNAÐ
PENING?
„Það fer allt eftir þv[ hver skuldarinn
er“ segir Má Másson, upplvsinqafull-
trúi Glitnis.
Samdráttur er hafinn (íslensku
efnahagslífi og atvinnuleysi blasir við á
haustmánuðum. Erlendir fjármálaráð-
gjafar hafa varað (slenska sparifjár-
eigendur við aö eiga (of miklum
viðskiptum viö (slensku bankana.
Sjálfir eru bankarnir sagðir búnir að
skrúfa fyrirallarlánveitingarvegna
eigin lausafjárstöðu.

j 1
1 J-i-
MY3MDIIV
Á Ijóshraða Ökumenn þjóta framhjá einmana umferðarskilti á hraða Ijóssins, eða því sem næst.
DV-MYNDSIGGI
Útrás og útúr-
boruháttur
Það er eins og kerlingin á 5. hæð
sagði í lyftunni við karlinn á 3. hæð: „Ég
er í þjóökirkjunni en held að nú þurfi
ég að athuga minn gang og verða eins
og Nóbelsskáldið, taka kaþólskuna
sem aukatrú og taóisma ofan í hana til
þess að komast með sálarfriði í gegn-
um lætin í kringum Vilhjálm fyrrver-
andi og verðandi borgarstjóra." Karlinn
hvatti hana til þess að taka þrefalda trú
og sagði: „Fjölmiðlamir drepa okkur
með afhjúpunum sínum á undan hon-
um." „Svona var látið í kringum Láru
miðil þegar hún var „afhjúpuð'" sagði
kerlingin og bætti því við að stundum
legðu rétdátir menn á Islandi sig svo
fram við að drepa einhvem ranglátan
að hann rís upp að lokum sprelllifandi.
Eins gæti orðið í þessu tilviki, að til yrði
Vilhjálmur ódrepandi. Það er ekkert að
marka að um stund fá allir í kotunum
eitthvað á fæturna, þó ekki sé annað en
að hrósa hinum nýfallna borgarstjóra
fyrir það að hann læknaði fótatif hjá
landsfrægum blaða- og útvarpsmanni.
Pólitísk riðuveild herjar ekki bara á jöt-
uliðið í Ráðhúsi Reykjavíkurð heldur á
valdastéttina hvort sem hún er þar eða
annars staðar í stjórnsýslunni. Riðu-
veiki í rolluheimum er þannig að hún
liggur niðri um stund en gýs síðan upp
fyrst aldrei er nógu vel sótthreinsað í
fjárhúsunum og í samfélaginu, enda
kannski ekki hægt um vik, allir em
á einhvem hátt sjúkir og sekir. Ef vel
ætti að vera mundi helmingur þjóðar-
Það er ekkert að marka að um stund
fá allir i kotunum eitthvað á fæturna,
þó ekki sé annaðenað hrósa hinum
nýfallna borgarstjóra
fyrirþað að hann
iæknaðifótatif
hjá landsfrægum
blaða- og útvarps-
manni.
innar sitja í steininum fyrir þjófriað,
ráðleysi og valdníðslu. Þetta em erfð-
ir frá hinni svonefridu bændamenn-
ingu þegar húsbændur réðu en aðrir
hlýddu og héldu kjaftí. Vinnufólkið sat
við sama borð og bóndinn en fékk verri
þorramat sem húsfreyjan skammtaði.
Fyrir bragðið varð bóndinn harðari
en hinir í návígi linari. Samt hét þetta
stéttlaust samfélag frjáls fólks sem
sat við sama matborð. Stéttlausa og
frjálshyggjulega íslenska erfðakerf-
ið heftir verið lofsungið áratugum
saman sökum ágætís, en í rauninni
var það og er ennþá allsherjar vald-
níðsla í bland við útúrboruhátt með
stöku átaki þegar hlaupið er í „háleitt"
verkefni af sömu sannfæringu og off-
orsi og gætir hjá ringluðum trúarofs-
tækismanni. Það mál sem nú er efst á
baugi lýsir aðeins þjóðareðlinu og því
að allir em samsekir, hvar sem þeir
standa í stjórnmálum. Angi af þessu
sama er útrásin og loftíð í mönnum
við að komast í Öryggisráð Samein-
uðu þjóðanna og annað sem enda
jafnan á því að riðuveikin liggur niðri
en leggst síðan á rollumar.
Sandkassinn
-
Kristín Kristjánsdóttir rannsakar
geðvonsku ókunnugra.
CEÐVONSKA ókunnugra er for-
vitnilegt fyrirbæri. Ég veit ekki
hvort það var
óveðrið sem
lagðist þannig
í sálir fólks að
þær hrukku
allar krumpað-
ar út um kjaft-
inn á því, en að
minnsta kosti
var óvenju
mikið um brjálæðisköst í kring-
um mig um helgina.
VIÐ GETUM GERT ýmiss konar
ráðstafanir til þess að kom-
ast hjá því að ókunnugir skeyti
skapi sínu á okkur. Til dæmis
getum við lagt bílnum okkar
löglega. Þá brjálast enginn. Um
helgina stalst ég hins vegar til
að leggja skrjóðnum mínum á
óheppilegum stað í dýrkeyptar
fimm mínútur. Ég skaust í hús
og átti þar jafnhlýjar og vina-
legar samræður og uppákoman
sem fylgdi í kjölfarið var ónota-
leg. Ég steig skælbrosandi út úr
húsinu og mætti þar ókunnugri
konu sem öskraði á mig af slík-
um fítonskrafti að ég meðtók
varla orð af því sem hún sagði
en brosti því breiðar á milli
þess sem ég
söng „afsakið"
og „fyrirgefðu"
á móti. Eg sá
eldtungurn-
ar ganga út
úr andlitinu á
henni á með-
an hún steig
út úr bílnum
og flýtti mér að setjast undir
stýri því skapofsinn var slíkur
að það hefði ekki komið mér
á óvart ef hún hefði gefið mér
einn á ,ann.
Á MEÐAN ég keyrði í burtu, í
hvínandi hvelli, velti ég því
fyrir mér hvort ég hefði þarna
tekið þátt í að moka í leiðinda-
haug alheimsins eða hvort sú
ókunnuga hefði bara hellt sér
yfir næsta mann ef ég hefði ekki
skapað þessar kjöraðstæður
fyrir hana til að tappa af reiði
sinni.
ÞAÐ ER EKKI gott að segja. En
eitt hef ég þó lært á viðskiptum
mínum við geðvonda og það
er að hlæja bara að þessu öllu
saman og breyta salti í sykur
hvað sem á dynur.
-hvað er að frétta?