Skírnir - 01.01.1974, Side 176
170
SVERRIR TÓMASSON
SKÍRNIR
slóðarorrustu. Metternich er þar þegar kominn alklæddur á kreik í
hugarheimum Gröndals:6
Ég var í loðnum yfirfrakka, gráum, sem ég hafði keypt í Crefeld deginum
áður, því það var fremur svalt á nóttunni og kvöldin; nú hafði ég farið í
frakkann af því hann var nýr, og ég lagði handlegginn út fyrir gluggapóstinn.
Síðan kom kaffið og ég drakk það þarna í glugganum. So fór ég aftur út í
gluggann og fór að virða fyrir mér þennan grip, sem hafði kostað tuttugu
dali; sólin skein inn um gluggann og lék í smábrotnum regnbogalitum á
frakkaloðnunni. Ég tók þá eftir einu hári á frakkanum, sem var lengra en
hin, og á þessu hári skreið eitthvurt undurlítið dýr. Ég varð fyrst hræddur, því
ég hélt það kynni að vera einhvur dálítill eitraður flugdreki, en þegar ég gætti
betur að, þá var dýrið mjög friðsamlegt og spaklegt. Síðan varð ég reiður, og
fór að hugsa um hvurt þetta gæti verið lús; en þegar ég gætti betur að, þá var
það ekki lús; ég gat ekki aðgreint dýrið, því það var so lítið. Ég ætlaði að
bursta það af, en það dugði ekki, það sat kyrrt. Ég varð hálf hvumleiður yfir
þessu; dýrið þæfði ofurhægt upp eftir frakkahárinu, beint áfram ... Frakkinn
var ógurlega víður, og í einhvurju hugsunarleysi mjakaði ég mér úr honum;
en undir eins og ég var kominn úr frakkanum, þá var ég léttur eins og sumar-
fuglarnir hans séra Arna. Þá ætlaði ég að taka frakkann á handlegg mér og
bera hann, en hann var so þungur, að ég gat ekki hrært hann úr stað. Loksins
gat ég safnað saman tvö hundruð og fimmtíu bændum, sem ætluðu á alþing í
Aachen, þeir báru allir fyrir mig frakkann, en forsómuðu þing og föðurland
sitt. Þannig bárum við nú frakkann yfir til Aachen, og var ég ýmisshugsi um
þessa hluti, eins og nærri má geta. Mér fór dýrið aldrei úr fötum, og réði ég
það af, að leita að því á frakkanum, því ég áleit víst, að þetta væru gerningar,
og mundi allt þetta vera því að kenna. Ég lét þá hundrað menn snúa loðn-
unni á frakkanum upp og breiða hann út, og var verið að því heilan dag, með
lyftistöngum, kviktrjám og dúnkröftum. Sona lá nú frakkinn um nóttina og
varð döggu sleginn. En ég fór inn á gestgjafahús og svaf sætlega eftir þessar
dagsins þrautir ... Ég fór þá á fætur, og fór strax að hugsa um frakkann. Ég
fékk mér lækni með ógurlega stór gleraugu, sem voru álíka stór og botnar í
brennivínstunnu, og nú fórum við til frakkans. „Drottinn minn“, sagði læknir-
inn, þegar hann hafði hugað að frakkanum nokkra stund, „drottinn minn, það
er maður“. „Hvaða maður?“, sagði ég. „Það er solítill maður, sem gengur á
einu frakkahorninu og er nú að komast að rótinni á hárinu“. Ég tók gleraugun
af lækninum og leit á. Þetta var þá Metternich; hann var að klifra á frakka-
hárinu og var kominn upp að rótum á því. „Ja, nú furðar mig andskotann ekki
þó ég væri þungur“, sagði ég, „því hvur mundi ekki vera þungur með Metter-
nich á bakinu“. „En ég skil ekki í því hvurnin í fjandanum stendur á því að
Metternich skuli hafa farið upp á mig sona án þess ég viti af því“. I þessu
augnabliki stóð Metternich við hliðina á mér, eins stór og hann á að sér að
vera ...
Það liggur við að maður sakni þessarar hugmyndar í Heljar-