Skírnir - 01.04.1991, Page 95
SVEINBJÖRN BEINTEINSSON
Ljóðið er eitthvað
sem menn kvaka
Berglind Gunnarsdóttir skráði.
ÉG KOM INN í skáldskapinn eiginlega um leið og ég fór að geta
eitthvað hugsað og talað, eins og sjálfsagðan hlut í lífinu. Hann var
jafnsjálfsagður og störfin og var alltaf til hliðar einhvers staðar og
hægt að grípa til hans, heyra og sjá það sem aðrir höfðu gert. Og eins
var með störfin, það kviknaði löngun til að taka þátt í þeim, vígjast inn
í þetta á einhvern hátt. Ég kynntist ljóðagerð töluvert strax og hafði
gaman af henni. Bæði var það af bókum og eins það sem fólk kunni.
Þetta var alls staðar þarna í og með. Það flugu vísur um sveitina, svona
heimatilbúnar, og alvarlegri kveðskapur með. Sumt af því var kerskni
og það kryddaði hið daglega líf að heyra þetta. Það var jafnsjálfsagt að
kunna að gera vísu og að kunna að slá og annað slíkt. Þetta var í
barnshuganum eðlilegur þáttur í framvindu lífsins.
Ég býst við að ljóðagerð hafi verið stunduð meira á mínu heimili en
almennt gerðist. Ég var yngstur af mínum systkinum og þau brugðu
því öll fyrir sig að yrkja og fyrir kom að foreldrar mínir gerðu vísu
líka. Sumir gestir sem komu höfðu það einnig um hönd. Ég hugsa að
þetta hafi verið jafnalgengt og það er nú að hlusta á útvarp eða horfa á
sjónvarp. Svo fór ég að reyna við þetta af meiri alvöru, tengja það við
hugrenningar og veraldarvafstrið. Ef ég sá eitthvað sem ég hreifst af,
hvort sem það var landslag eða stelpa, þá þurfti að koma því í vísu. Og
eins ef að fauk í mig að gera þá ljóta vísu, það var þjóðarsiður.
Ég náði snemma í bók eftir Bólu-Hjálmar, hann hefur aðallega verið
tengdur við grófan og fyndinn kveðskap, en í henni var að finna allar
tóntegundir, bæði blítt og strítt. Ég lá yfir þessari bók heilan vetur,
svona átta eða níu ára gamall. Þetta var heildarsafn af ljóðum hans sem
hafði verið gefið út rétt fyrir 1920.
Skímir, 165. ár (vor 1991)