Vestfirska fréttablaðið - 20.12.1978, Blaðsíða 25

I vestfirska
rRETIABlAOID
25
GÖSTA A F GEJERSTAM:
FIÐLAN
lV/rONSIEUR Beaupoil varð litið til
litia drengsins, sem hafði komið
svo feimnislega inn í kjötbúðina hans.
Strákur sem er að betla, hugsaði Beau-
poil með sér, smáþorpari og sníkju-
dýr.
Þarna stóð strákurinn votur og kald-
ur í lélegum fötum og götóttum skóm.
Hann hélt á fiðlukassa í hendinni.
Monsieur Beaupoil lagði feita höndina
á marmaradiskinn 6g sagði: Hér er
ekki gefin ölmusa!
Drengurinn stamaði eitthvað, sem
ekki skildist, og augun fylltust af tár-
um, er hann hélt fram fiðlukassan-
um. Monsieur endurtók orðin með á-
herslu á hverju atkvæði, og bætti við:
— Mamma þín ætti að skammast sín!
— Mamma er dáin, sagði drengur-
inn, og nú grét hann. Vitanlega er
mamma hans dáinn, hugsaði Beaupoil
með sér. — Það segja þeir alltaf.
— Pabbi þinn er vitanlega dáinn
líka? sagði hann glottandi.
— Nei, monsieur, pabbi er veikur.
Náttúrulega, hugsaði Beaupoil með
sér, — þegar pabbinn er ekki dauður,
þá er hann veikur,
— Mér datt i hug, stamaði dreng-
urinn og kreppti loppna fingur um
handfangið á fiðlukassanum — að ef
monsieur vildi vera svo afar góður
að .... bara ofurlítið af kjöti, lækn-
irinn segir að pabbi verði að fá kjarn-
góðan mat, kjötsúpu, — og monsieur
gæti fengið fiðluna i pant — aðcins
í nokkra daga?
Monsieur Beaupoil bað drenginn að
hypja sig út. Hann væri enginn veð-
lánari. Á morgun kæmi líklega einhver
með lírukassa, básúnu eða trumbu!
— Út með þig!
Nú hefði sagan af monsieur Beau-
poil ekki orðið lengri ef madame Beau-
poil, sem sat í glerskáp og sá um bók-
haldið og peningana, hefði ekki -grip-
ið fram í. Frúin var feit og brjósta-
mikil, barnlaus. og mikið máluð i
framan. Stundum var hún gripin af
einhverri tilfinningu, sem monsieur
nefndi með fyrirlitningu angurblíðu.
— Beaupoil, mér finnst að við
gætum hjálpað veslings drengnum.
Bráðum koma jólin, og .... Þetta
litla orð við, sem hún lagði áherslu
á, stöðvaði Beaupoil. Hann rétti upp
báðar feitu hendurnar og ætlaði að
andmæla. — Meyrðu, Marion!
Hann skar dálítinn kjötbita í bræði
sinni, vafði hann í bréf og skellti
honum á horðið, án þess að vega
hann. Drengurinn þakkaði stamandi
og lagði fiðlukassann á diskinn og
spurði hvað kjötið kostaði.
— Fjögur hundruð franka, sagði
Beaupoil og leit á fiðlukassann. Hvað
átti hann að gera við hann? Höggva
hann sundur i kótelettur? Eða buff?
Hann sagði þetta við frúna og hafði
hugsað sér að segja miklu meira, en
þagði, þvi að nú opnaðist hurðin.
Nýi viðskiptavinurinn var prúðbúinn
höfðingi i úlsterfrakka og með pípu-
hatt, og Beaupoil varð allur eitt bros.
— Monsieur vill dilkakjöt? Dilka-
kjötið var það, sem Beaupoil lagði
mesta áherslu á, svo að maðurinn var
kominn á réttan stað. Beaupoil þótti
gott að versla við karlmenn, þeir
prúttuðu ekki og höfðu enga hugmynd
um verðlag. Beaupoil bjó vandlega um
kjötið.
— Þér leikið á fiðlu, monsieur?
sagði gesturinn og benti með höfðinu
á fiðlukassann.
— Nei, sagði Beaupoil hógvær og
bandaði frá sér.
— Leyfist mér? sagði gesturinn og
dró af sér gráu hanskana. Eg rek
hljóðfæraverslun i Liéges.
Hann athugaði fiðluna vel og lengi.
— Hm, þetta er engin verksmiðju-
vinna, nei!
Beaupoil flýtti sér að kveikja á fleiri
ljósum og sagði gestinum frá drengn-
um, sem hafði komið með fiðluna.
— Já, sagði gesturinn og lagði fiðl-
una aftur í kassann, — það er ekki
oft sem ég hefi handleikið svona hljóð-
færi. Kannist þér við nafnið Stradi-
varíus? Ekki það? Eg get ekki sagt
um hvort meistarinn hefir smíðað
hana sjálfur. En fiðlan er afar verð-
mæt. Og nú nefndi gesturinn upphæð,
sem var svo há að Beaupoil sundlaði.
— Ef þessi drengur kemur hérna
aftur, þá ætla ég að biðja yður að
segja honum að finna mig. Eg er fús
til þess að borga sannvirði fyrir þessa
fiðlu. Gesturinn tók upp nafnspjaldið
sitt. Eg verð á Grand Hotel þangað til
á laugardaginn.
— En ef drengurinn keinur ekki,
monsieur? stamaði Beaúpoil.
— Ætlaði hann ekki að koma aftur
eftir tvo daga? í dag er þriðjudagur.
Eftir þann tíma áttuð þér að hirða
fiðluna, og þá gætum við kannske
verslað saman.
Hann brosti og Beaupoil brosti á
móti og hneigði sig djúpt þegar gestur-
inn fór.
— Beaupoil, sagði frúin alvarleg
þegar hann var farinn. — Þú ætlar
vist ekki að svikja drengaumingjann?
— Svíkja? sagði Beaupoil móðgaður.
— Hann skal fá tíu — nei tuttugu
þúsund franka!
— Tuttugu þúsund, sagði frúin and-
agtug. — Þú gætir að minflstá kosti.
borgað honum þrjátiu!
— Þrjátíu! öskraði, Beaupoil. —
Ertu vitlaus?
Það var líkast og Beaupoil hefði
hitasótt næstu tvo daga. Hann hrökk
við í hvert skipti, sem gengið var
um dyrnar. Hann var ergilegur og
ókurteis við skiptavinina. Kæmi strák-
urinn eða kæmi hann ekki?
— Á fimmtudagskvöldið stóð dreng-
urinn í búðinni. Hann var fölari og
tærðari en áður.
— Ertu kominn, vinurinn? Beaupoil
brosti.
— llérna eru fjögur hundruð, sagði'
drengurinn og lagði nokkra velkta
seðla á borðið.
— Skárri er það nú skilvísin! sagði
Beaupoil hás. Hvernig líður honum
pabba þínum?
— Hann pabbi er dáinn, sagði dreng-
urinn liljóðlega. — Mið langar til þess
að fá fiðluna aftur, hún er það eina,
sem ég á eftir hann.
Beaupoil afréð að láta strákinn fá
þrjátíu þúsund. — Heyrðu vinur minn,
gætir þú ekki .... ég skal segja þér
.... ég hefi gaman af að spila á fiðlu!
— Er það? sagði drengurinn og ljós
koin í dapurleg augun. — Viljið þér
spila fyrir mig?
— Það væri ekki viðeigandi núna,
þegar hann pabbi þinn er nýdáinn,
en kannske þú vildir selja mér fiðl-
una? Beaupoil fann að svitinn kom
frain á enninu á honum.
— Selja fiðluna? Æ, nei — hún er
frá honum pabba mínum, og hann
fékk hana frá föður sínum, honum
afa mínum, sem féll fyrir Frakkland
1871.
— Eg býð þér tuttugu þúsund!
Beaupoil hafði ekki fyrr sagt orðin
en hann heyrði frú Beaupoil ræskja
sig inni í klefanum sínum. — Þrjá-
tíu, ég meinti vitanlega þrjátiu þús-
und! Hann langaði til að taka og
hrista þennan strák, sem ekki skildi
hvað honum var fyrir bestu. — Þú
getur keypt allar fiðlur heimsins fyr-
ir þrjátíu þúsund!
Drengurinn fór að kjökra. — Eg
verð að fá fiðluna aftur!
Þá kom frúin til skjálanna. Hún
sigldi virðuleg fyrir eúdann á búðar-
borðínu og tók í höndina á drengn-
um. — Þú ert bara lítill drengur, én
ef hann faðir þinn hefði lifað þá hefði
hann vafalaust ráðið þér til að selja
fiðluna fyrir — segjum fimmtiu þús-
'und! Þú getur fengið margt fyrir svo
mikla peninga.
Þá stóðst drengurinn ekki mátið.
Hann kinkaði'kolli og þerraði sér um.
augun. Hikandi tók hann við pening-
unum* sem Beaupoil með blæðandi
hjarta sá konuna sína telja fram á
búðarborðið. Og hikstandi ráfaði
hann út á götuna og hvarf augum
Beaupoilhjónanna í blárri móðu
kvöldbirtunnar.
— Hann skildi ekki hvað honum
var fyrir bestu, anginn sá, sagði
Beaupoil er hann vatt af sér hvítu
svuntunni og greiddi sér. Svo hljóp
hann á dyr með fiðlukassann. Hann
var svo uppveðraður að hann fékk
sér leigubil, þó að sporvagn hefði
verið ódýrari.
Bíllinn nam staðar við stórt gisti-
hús og skrautbúið fólk gekk út og
inn. — Ármaðurinn virti Beaupoil
fyrir sér. — Hér býr enginn með því
nafni. Eg veit ekki hve margir hafa
komið hér með fiðlu og spurt eftir
honum. Að minnsta kosti einir þrjá-
tíu!
/
JOLAFOTIN
Dömufatnaöur
Kjólar - Pils - Peysur - Blússur
Herrafatnaöur
Jakkaföt - Stakir jakkar -
Skyrtur - Peysur
BUXUR-BUXUR-BUXUR
Fjölbreytni
mikiö úrval
Verslunin

ísafiröi sími 3507