Vestfirska fréttablaðið - 20.12.1978, Blaðsíða 29

I vestfirska
rRETTABLADID
Gullúrið
^ólasaga fyrir börnin
Eiríkur litli var duglegur drengur,
sem hjálpaði pabba og mömmu vel,
og þó að hann væri ekki nema 13
ára, gat hann bæði passað litlu syst-
lcinin sín, mjólkað geitina og hlaðið
brenni í kesti. Pabbi hans var brenni-
höggvari og barðist í bökkum með að
hafa ofan i sig og fólk sitt að borða.
Veturinn lagðist snemma að og fyrstu
skíðagestirnir voru komnir á gisti-
húsið.
Það lá illa ó Eiríki. Hann heyrði
nefnilega pabba og mömmu tala um,
að þetta árið yrðu engin ráð með að
halda jólahátið, þvi að þau ættu ekki
einu sinni peninga fyrir nauðsynleg-
asta fatnaði.
Eirikur fór nú að velta því fyrir
sér, hvernig hann gæti unnið sér inn
peninga til að halda jólin. Svo datt
honum nokkuð í hug. Án þess að láta
nokkurn heima hjá sér vita, fór hann
á gistihúsið og spurði hvort hann gæti
ekki hjálpað til þar. Það fór svo að
nóg var handa honum að gera. Á
hverjum morgni fór hann á fætur
áður en pabbi hans vaknaði, setti á
sig skíðin og fór í gistihúsið og mok-
aði snjó og burstaði skóna gestanna.
Þegar þetta var gert flýtti hann sér
ekki gruna neitt.
Eiríkur varð fljótt vinsæll, hann
kynntist líka jafnöldrum sinum meðal
gestanna og kenndi þeim margt við-
vikjandi skiðagöngu, þvi að þar var
hann þeim miklu fremri. Skankalangi
Jan, sem ótti heimsins bestu skíði,
var alltaf að kútveltast í snjónum, en
átti bágt með að fara að ráðum fátæka
drengsins. Hann varð gulur af öfund,
þegar hann sá Eirík koma brunandi
í svigi niður hlíðarnar, að aflokinni
vinnu.
En nú varð Jan innkulsa af öllum
veltunum í snjónum og lá i nokkra
daga. Einn daginn var Eiríkur send-
ur til hans með heitt vatn. Hann starði
á allt fallega dótiðí sem var kringum
Jan, og meðal annars gullúrið, sem
hann hafði fengið í jólagjöf, fyrir sig
fram. Meðan Jan var að þvo sér bjó
móðir hans um rúmið og Eiríkur tók
ösku úr ofninum. Og siðan fór hann
heim, alveg ringlaður af öllu þessu
dýrmæti, sem hann hafði séð.
Morguninn eftir, þegar Eiríkur kom
á gistihúsið til morgunsnúninganna,
var honum tekið með ónotum og
kulda. Honum var skipað að fara inn
til gistihússeigandans, sem hafði ver-
ið honum svo góður. En nú var hann
byrstur og bar það á hann, að hann
hefði stolið gullúri Jans. Það var horf-
ið. Og nú hótaði hann Eiriki lög-
reglunni, ef hann meðgengi ekki undir
eins. Eiríkur var eins og þruniu lost-
inn og sór og sárt við lagði, með tár-
in í augunum, að hann væri saklaus.
Gistihúsleigandinn lét það ekki duga
og fór með honum heim, til þess að
tala við foreldra hans. Þó að Eiríkur
hefði góða samvisku, var hann í öng-
um sínum út af þessu, ekki síst vegna
þess að nú var búið með atvinnuna
á gistihúsinu. Og hvernig átti hann nú
að eignast peninga fyrir jólagjöfum.
Foreldrar Eiríks urðu lieldur döpur
þegar þau heyrðu að hann væri grun-
aður um þjófnað, — þau vildu ekki
trúa því, að hann gæti lagst svo lágt.
En hins vegar urðu þau hissa á þvi,
að hann skyldi hafa fengið sér at-
vinnu að þeim forspurðum. Gistihús-
eigandinn gaf þeim tveggja daga frest,
til þess að fá drenginn til að með-
ganga, annars yrði hann að leita á
náðir lögreglunnar og fá hana til að
skerast i málið. Hann vildi ógjarnan
láta óorð komast á gistihúsið sitt.
— Þetta urðu dapurlegir dagar hjá
Eiríki litla. Áform hans um að geta
keypt jólagjafir handa foreldrum sín-
um var að erigu orðið, og hann hafði
verið brennimerktur sem þjófur,
sjálfum sér og foreldrum sínum til
óbærilegrar skapraunar.
Nú var aðfangadagurinn kominn,
fresturinn var útrunninn. Og þegar
drepið var á dyrnar hrökk Eiríkur
við eins og fælinn hestur. — Nú mundi
gistihúseigandinn auðvitað vera kom-
inn með lögregluna til að sækja hann.
___________________________________29
Jú, þetta var gistihúseigandinn, en
með honum var Jan, sem brosti vand-
ræðalega. Eirík langaði mest til þess
að leggja á flótta, en Jan hljóp til
hans, tók i höndina á honum og með
tárin í augunum bað hann Eirík að
fyrirgefa sér, að hann skyldi hafa
grunað hann um þjófnað. „Líttu á,
Eiríkur," sagði hann, „úrið mitt, sem
ég hafði lagt frá mér, hvarf meðan
þú varst inni hjá mér, og ég gat hvergi
fundið það, — þess vegna hélt ég að
þú hlytir að hafa tekið það. En í dag
þegar ég ætlaði á skiði í fyrsta sinn
eftir leguna og var að fara i skíða-
stígvélin, fann ég það þar. Þá skild-
um við að mamma hefði ýtt við því
þegar hún var að búa um rúmið og
það hafði dottið ofan í stígvélið. Eg
veit ekki hvernig ég á að geta bætt
fyrir þetta, Eiríkur, en nú langar mig
til þess að þú viljir taka við úrinu sem
gjöf frá mér. Eiríkur kinkaði bara
kolli, hann var svo hrærður að hann
kom ekki upp nok'kru orði.
Gistihúseigandinn, sem hafði rétt
mömmu Eiríks körfu með ýmsu góð-
gæti í, kom nú til drengjanna. „Það
var gott að þetta komst upp, Eiríkur,“
sagði hann, „og mér er óskiljanlegt
að mér skyldi nokkurn tíma detta í
hug að það gæti verið þú, sem hefðir
tekið úrið. Eg vona að þú fyrirgefir
mér að ég skuli nokkurn tíma hafa
grunað þig, og að þú komir nú aftur
til okkar og hjálpir okkur, því að jafn
lipran og duglegan dreng hefi ég
aldrei haft, Og hérna er kaupið þitt
fyrir þann tíma, sem þú hefir verið
hjá mér,“ bætti hann við og rétti Eiríki
umslag með 100 krónum. Eiríkur ljóm-
aði af ánægju. Hann þakkaði gistihús-
eigandaum og um leið og hann kvaddi
Jan hvíslaði hann að honum: „Eg
tek ekki við úrinu nema með því skil-
yrði að ég megi kenna þér að ganga
almennilega á skíðum. Við skulum
byrja á morgun.“ Og Jan féllst á það
allshugar feginn.
BERGSTAÐASTRÆTI 37
SlMI 21011
Gistið
í hjarta
horgarinnar
Bjóðum mjög hagstætt
vetrarverð. Björt og rúmgóð
herbergi og viðurkenndan
veislumat. Sérstakt afsláttar-
verð fyrir hópa.