Vestfirska fréttablaðið - 01.03.1984, Blaðsíða 5

vestfirska
fRETTABLASID
Guðmundur Jóhannsson
Ólymptufarar ísfirðinga, þeir
Einar Ólafsson og Guðmundur
Jóhannsson eru nú komnir
heim eftir alllanga útivist við
æfingar og keppni. Okkur á
Vestfirska lék hugur á að heyra
í þeim hljóðið, því það er ekki á
hverjum degi sem menn taka
þátt í Ólympíuleikum.
HERMENN MEÐFRAM ALLRI
BRAUTINNI
„Þetta var alveg ógleyman-
legt," sagði Guðmundur, „líður
seint úr minni," sagöi Einar.
Þeir létu vel af borginni, fólkinu
og aðbúnaði öllum.
,,Við bjuggum í nýbyggðu
þorpi, sem var svo vel vaktað
aö viö urðum að labba í gegn-
um röntgenhlið og sýna sér-
staka passa til að komast inn á
hótel." Einar segir skemmtilega
sögu af því: ,,Ég var þúinn að
ferðast með litla fánastöng,
svona eins og maður hefur á
borði. Þegar ég set töskuna í
gegnum röntgenið sjá þeir
þetta járn þarna í töskunni og
rjúka upp til handa og fóta,
fyllist allt af öryggisvörðum og
þeir spyrja hvað þetta sé með
miklu pati. Ég hló bara. En
þegar ég ætlaði svo að fara að
opna töskuna, þá voru þeir allir
í viðbragðsstöðu, héldu að
þetta væri talstöðvarloftnet og
ég milligöngumaður fyrir ein-
hvern fyrir utan."
Strákarnir sögðu að kringum
hótelin hefðu verið hermenn
með 20 — 30 m millibili. Og í
göngubrautinni voru þeir með
50 — 100 m millibili allan hring-
inn. „Maður hálfvorkenndi
þeim nú að þurfa að standa
þarna í kuldanum og geta lítið
hreyft sig. Þeir stóðu kannski
þarna snjóugir og voru búnir að
byggja snjóvirki til skjóls, “
sagði Gummi.
KEYRÐU ÚTÍ SKURÐ
Strákarnir segja hræðslu inn-
fæddra við yfirvöld hafa verið
mikla og Einar segir sögu til
marks um það: „Þegar við kom-
um til Sarajevo frá Zagreb fór-
um við í rútu með Svíunum. Á
undan fór lögreglubíll með
blikkandi Ijósum. Þetta var um
kvöld og ekið sæmilega greitt.
Svo eru þarna tveir júgóslavn-
eskir bílar sem löggubíllinn dró
upþi, og þegar þeir urðu varir
við lögguna keyrðu þeir út af
veginum í sína áttina hvor — út
í skurð."
Annars s«gðu þeir borgina
hafa verið nútímalega og mikið
mannhaf á götunum. „Maöur
varð að fylgja straumnum,"
sagði Einar. Hins vegar sögðu
þeir bílakostinn ööruvísi en
vestantjalds. Þannig væru
margir leigubílar af Skoda-gerö
eða VW-bjöllur, tveggja dyra.
FÓR STRAUMUR UM MANN
—Hvernig var svo að ganga
inn á leikvanginn við setningar-
athöfnina?
„Það var ekki laust við að
færi straumur um rnann," sagði
Gummi og Einar samsinnti því.
Ekki sögðu þeir auövelt að lýsa
þessum straumi, en lesandinn
getur kannski komið þeim til
aðstoðar með því að ímynda
sér þá upplifun að ganga undir
merkjum lands síns inn á Ólym-
píuleikvanginn. Ekki margir ís-
lendingar sem upplifa það.
MIKIL EINBEITING
„Það er gaman að fylgjast
með því hvernig menn lokast
alveg á keppnisdaginn, eins og
þeir þekki ekki vini sína lengur,
einbeitingin og spennan er svo
mikil," segir Einar. „Það er eins
og menn lokist og séu bara
með sjálfum sér. Ég tók sér-
staklega eftir þessu með Tomas
Wassberg, en ég hef umgengist
hann svolítið í vetur. Honum
gekk ekki sérstaklega vel í 30
km göngunni, en svo sá maður
alveg á honum hvernig hann
breyttist dag frá degi. Hann fór
aö vera einn, fara einn á æfing-
ar seint á kvöldin og var sífellt
að spá og spekúléra — var
einn í heiminum." — Fyrir utan
keppni fannst strákunum samt
vera létt yfir mannskapnum í
heild.
GEFUR ALLT SITT
— En hvernig leið ykkur í
keppninni sjálfri?
„Ég var alveg hissa á hvað
ég var rólegur í startinu," segir
Guðmundur. „Maður bjóst við
að vera skjálfandi, en svo var
ekki. Maður reyndi bara að
gera sitt besta."
„Mér fannst þetta bara eins
og hvert annað mót," segir Ein-
ar. ,,En maður verður að hafa
það í huga líka að þetta eru
Ólympíuleikar og þá gefur mað-
ur allt sitt, hvern einasta
dropa." Gummi samsinnir
þessu. „Annars er þetta þara
eins og hvert annað mót."
„Maður er búinn að keppa
svo mikið í vetur," segir
Gummi, ,,er kominn betur inn í
þetta. En þetta var erfitt, sér-
staklega í stórsviginu, því þeir
sprautuðu vatni í brautina dag-
inn áður, svo hún var sums
staðar bara svell. Maður er ekki
vanur að skíða á svona og
þorði ekki alveg að sleppa sér á
þetta, því það má ekkert út af
bera, þá á maður á hættu að
detta. Enda lentu meira aö
segja margir hinna fremstu í
vandræðum."
—En hvernig leið þér þá
þegar þú dast í sviginu?
„Það var agalegt, mann
langaði mest til að grenja."
ENGIN MINNIMÁTTARKENND
„Nei, maóur er alveg hætt-
ur að hafa minnimáttarkennd
gagnvart hinum stóru. Maður
hafði þaö kannski fyrst þegar
maður var að byrja, en er alveg
hættur því núna," segir Gummi.
„Það þýðir ekkert að hugsa
svoleiðis," segir Einar. „Á góð-
um degi getur maður unnið
suma frá stórþjóðunum, svo
það er ekkert til að skammast
sín fyrir."
—Voruð þið ánægðir með
árangur ykkar?
„Ég var nokkuð ánægður
með stórsvigið," segir Guð-
mundur, „það var það erfitt. í
sviginu hefði ég aftur á móti
viljað komast niður."
Einar segist hins vegar ekki
vera nógu ánægður. „Davos í
Sviss, þar sem ég keppti viku
fyrir leikana, er í 1600 m hæð,"
segir hann, „og það fór illa í
mig, ég datt niöur úr öllu valdi,
eins og reyndar nokkrir af Sví-
unum, þeir sem voru óvanir
svona mikilli hæð. Ég náði mér
aldrei almennilega upp fyrir 30
km í Sarajevo. Svo var líka mjög
mikið að ske í Sarajevo, og ég
var svo vitlaus að láta allt fara í
taugarnar á mér, var óreyndur.
Síðan vissi maður ekki fyrr til en
maður var staddur á startlín-
unni í 30 km og farinn af stað.
Miðað við árangur minn í vetur
er ég óánægöur," — og nefnir
tölur til samanburðar: í 15 km í
Osló 1982 var ég 3,20 mín á
Einar Ólafsson
eftir fyrsta manni, í Sarajevo var
ég 4,55 mín á eftir honum."
MJÖG SKEMMTILEGT AÐ
GANGA
—Er ekki leiðinlegt að ganga
og ganga kílómeter eftir kíló-
meter?
„Nei, þaö er einmitt mjög
skemmtilegt, vegna þess að
það er svo mikið að ske í kring
um þetta. Það þarf að spekú-
lera í þessu og spenningurinn
er alveg rosalegur. Svo þegar
maður er farinn af stað, þá er
maður ekki að hugsa, hvað ætli
þau séu nú að gera heima, eða
eitthvað svoleiðis, maður hugs-
ar nærri því um hvert einasta
skref, reynir að ná sem mestu
út úr hverju skrefi, taka þessa
brekku nú létt og svo framveg-
is. Maður er að útfæra gönguna
allan tímann. Svo er náttúru-
lega ýmislegt sem maður hugs-
ar á æfingum þegar gengið er
40 — 50 km, allt frá smurningi
upp í heimspólitík."
—Þarf þá ekki mikinn vilja-
styrk til að æfa?
„Það er ekkert að fara á skíði
í hálfan mánuð, þrjár vikur, en
aö vera á skíðum og æfa í fleiri,
fleiri ár, það tekur á. Það segja
margir aö taki 10 ár að komast
á toppinn."
„Til að vera framarlega þarf
maður að vera meira og minna
úti," segir Gummi. „Aðstæður
hér eru allt aðrar en úti, og
þegar maður kemst ekki á skíði
dögum saman, þá er formið nú
fljótt að fara."
FENGU STYRKI — TÓKU
[ÞRÓTTINA ALVARLEGAR
—Nú hafið þið báðir verið
mikið erlendis í vetur, fenguð
þið einhverja styrki?
„Já, við fengum styrki frá
Skíðasambandinu, Skíðaráði
og íshúsfélagi ísfirðinga,"
sögðu strákarnir og vildu sér-
staklega þakka íshúsfélaginu
fyrir sinn rausnarlega styrk.
„Finnst ykkur það setja meiri
pressu á ykkur að þið eruö
styrktir?
„Jú, að vissu leyti," segir
Gummi, „en maður reynir bara
alltaf að gera sitt besta."
Einar er ekki eins viss og
segir okkur af kunningja sínum
sem var styrktur af foreldrum
sínum, og ef hann gekk ekki
nógu vel, þá skammaðist hann
sín. „Ef maður hugsar svoleið-
is, þá getur maður alveg eins
hætt þessu. En styrkveiting
veröur þó alltaf til þess að mað-
ur tekur þetta alvarlegar."
—Ætlið þið að halda áfram
að æfa?
,,Jú, ætli maður haldi ekki
eitthvað áfram," segir Gummi.
„Ég held örugglega áfram fram
að næstu Óiympíuleikum," seg-
ir Einar.
—Hvernig er að koma heim?
„Leiðindaveður," segir Einar
og hóstar.