Vestfirska fréttablaðið - 21.06.1984, Blaðsíða 4

vestfírska
vestfirska
4
ísafjarðarkaupstaður
ÚTBOÐ
Tilboð óskast í að fullgera u.þ.b. 2500 ferm.
lóð fyrir dagheimili og leikskóla á ísafirði.
Verkið er jarðvinna, girðingar, hellulögn o.fl.
ásamt smíði og uppsetningu leiktækja.
Útboðsgögn verða afhent á tæknideild ísa-
fjarðarkaupstaðar, Austurvegi 2, gegn
1000,00 kr. skilatryggingu.
Tilboð verða opnuð á sama stað 3. júlí n.k.
kl. 11:00.
Áskilinn er réttur til að taka hvaða tilboði sem
er eða hafna öllum.
Bæjarstjórinn á ísafirði
Frá tæknideild ísafjarðar
Óskað er eftir vélvirkja eða manni með sam-
bærilega þekkingu til starfa við vélaviðgerðir
í áhaldahúsi ísafjarðarkaupstaðar, starfs-
reynsla áskilin.
Að gefnu tilefni, skal tekið fram að ekki er
hægt að sinna útköllum vegna stíflana í hol-
ræsalögnum á kvöldin eða um helgar, nema
mjög brýna nauðsyn beri til.
Lágmarksútgjald vegna útkalls á þessum
tíma er kr. 2.100,00.
Forstöðumaður tæknideildar
Fræðsluskrifstofa
Vestfjarðaumdæmis
auglýsir eftirtalin störf:
Sálfræðings, æskileg reynsla af starfi við
grunnskóla.
Sérkennslufulltrúa, verksvið: Umsjón og
skipulagning sérkennslu og stuðnings-
kennslu í umdæminu. Reynsla ásamt fram-
haldsmenntun mikilvæg.
Kennslufulltrúa. Til greina kemur að ráða
í þetta starf, sem felst í almennri ráðgjöf til
skólamanna um kennsluhætti og kennslu-
gögn. Vísir að gagnamiðstöð er í uppbygg-
ingu á Fræðsluskrifstofunni. Haldgóð
kennslureynsla er nauðsynleg, framhalds-
menntuní kennslufræðum æskileg.
Sérkennara vantar auk þess til starfa við
Grunnskóla ísafjarðar og enn eru nokkrar
stöður kennara lausar í grunnskólum í um-
dæminu.
Umsóknir sendast til Fræðsluskrifstofu
Vestfjarðaumdæmis, Hafnarstræti 6, 400
ísafjörður fyrir 15. júlí n.k.
Upplýsingar gefur fræðslustjóri, Pétur
Bjarnason í síma 94-3855 (skrifstofa) og
94-3685 (heima).
Fræðslustjóri Vestfjarðaumdæmis
ísafjarðarprestakall
Sumarfrí
sóknarprests
Sr. Jakob Hjálmarsson verður í sumarfríi í
júlímánuði. A meðan þjónar sr. Jón Ragnars-
son prestakallinu. Sími hans er 7135 og við-
talstími á föstudögum kl. 5—7.
Sóknarnefnd
vestfirska I
TRETTAELAmD
vestfirska
FRETTA3LADID
5
Kristján Ótason.
Sr. Jakob Hjálmarsson:
Á nátt-
fötunum í
kirkjunni
„Já, það kemur nú ekkert
upp í hugann í hvelli," sagði
séra Jakob Hjálmarsson, þegar
við spurðum hann.
„Ekki nema þær martraðir
sem ég gjarnan fæ. Þannig er
mál með vexti að ég er búinn að
vera á fullu við undirbúning
merkilegra hátíðahalda og það
er ekki einungis svo að maður
þurfi að koma ótal hlutum í
kring heldur þarf maður sjálfur
að vera miðdepillinn í öllu
saman. Vegna þessa, hef ég al-
veg gleymt að hugsa um sjálfan
mig og fæ gjarnan martraðir
yfir þessu öllu saman. Hugsaðu
þér ef ég vissi ekki af mér fyrr en
ég stæði fyrir altarinu i kirkj-
unni á náttfötunum einum
saman eða nær alls óklæddur.
Þetta gæti heldur betur orðið
neyðarleg uppákoma en í
þessu hef ég nú ekki lent sem
betur fer, enda hefði það nú á-
reiðanlega frést,“ sagði Jakob
að endingu og hló dátt.
Elísabet Agnarsdóttir:
Leið alveg
bölvanlega
„Ég er nú ekki lengi að finna
eitt slíkt atvik. Hvernig heldur
þú að manni líði þegar sokka-
bandið slitnar og maður missir
niður sokkinn og það úti á miðri
götu. Það hefur komið fyrir
mig. Mér leið alveg bölvanlega.
Sumir vegfarenda hlógu að
þessu en aðrir fylltust með-
aumkvun og létu sem þeir sæu
þetta ekki en það var eiginlega
ennþá verra.
Ég skal segja þér, að það var
miklu verra að lenda í svona
nokkru fyrir 37 — 38 árum en
það er í dag. Reyndar gæti þetta
ekki skeð í dag, því sokkabönd
eru ekki lengur í tísku. Já, þú
getur rétt ímyndað þér, að það
var mjög viðkvæmt fyrir unga
dömu að lenda í þessu,“ sagði
Beta.
Kristján Ólason:
Ég get þetta
Hann Diddi var ekki lengi að
rifja upp eina sögu:
„Einu sinni var ég á balli í
Þórskaffi. Þar dansaði ég við
fallega stúlku, sem var reyndar
með öðrum manni en mér. Nú,
manninum var illa við að ég
dansaði við stúlkuna, því hann
óttaðist að hún héldi framhjá
sér. Ég veit ekki fyrr en maður-
inn þrífur í axlirnar á mér og
lyftir mér hátt upp, svona í axl-
arhæð sína. Og hann segir, hvað
heldurðu að þú getir helv...
auminginn þinn. Ég get þetta,
segi ég og gaf honum einn. Ég
steinlá á gólfinu og hann líka.
Þá kom að okkur gamall maður
og hann sagði við mig, heyrðu,
þetta var brandari ársins. Ég
ætla að gefa þér einn út á þetta
og við fórum á barinn. Þetta er
satt skal ég segja þér,“ sagði
Diddi að lokum og kvaddi.
Jónas Magnússon:
Smágjöf að
eigin vali
Jónas Magg, kaupmaður,
bað um ofurlítinn umþóttunar-
tíma. Svo kom hann með þessa
sögu:
„Það er alltaf eitthvað um
hnupl í versluninni, þó er það
ekki mikið að ég held og oftast
sé ég það fljótt ef eitthvað hefur
horfið úr búðinni, veit jafnvel
hver hefur verið að verki. Yfir-
leitt eru það unglingar eða
kannski menn undir áhrifum á-
fengis. Þetta gleymist fljótt. Þó
er mér eitt atvik af þessu tagi
minnisstætt. Það var fyrir mjög
mörgum árum. Það kom gömul
kona inn í búðina til að kaupa
gulrófur, sem ég var með í
strigapoka á gólfinu. Á meðan
ég var að láta rófurnar í bréf-
poka, þá sá ég útundan mér að
konan var að skoða nylonsokka
sem voru í öskju á borðsendan-
um. Allt í einu tók hún eitt par-
ið, braut það saman svo að
skrjáfaði í umbúðunum og
stakk því í kápuvasann. Ég varð
mjög hissa, því yfirleitt er það
ekki fólk í efri aldursflokkum
Vilberg Vilbergsson. Sr. Jakob Hjálmarsson.
Neyðarlegasta
uppákoman
Öll höfum við lifað neyðarlega uppákomu einhvern tíma, og/eða eigum það eftir.
Slíkt veldur ætíð einhvers konar umróti á tilfinningalífi okkar. Hjartað slær hraðar,
sumir finna það jafnvel í buxnaskálminni. Til gamans báðum við á V.f. nokkra
góðkunna ísfirðinga að svara eftirfarandi spurningu: Hver er sú neyðarlegasta uppá-
koma sem þú hefur lent í, eða gætir hugsað þér að lenda í?
Sigrún Grímsdóttir.
sem hnuplar. En af því að þetta
var gömul fátæk ekkja, þá gat
ég ómögulega fengið mig til að
taka þá af henni og lét sem ég
hefði ekki séð neitt. Þegar kon-
an fór út, þá sá ég að göt voru á
sokkunum sem hún var í.
Þessi kona er nú löngu dáin.
En þótt boðorðið segi „Þú skalt
ekki stela,“ þá vona ég að
Drottinn reikni þessa yfirsjón
konunnar ekki til syndar, held-
ur sem smágjöf frá mér að eigin
vali, því það er lífið, að gefa en
ekki að taka.“
Jónas lumar á fleiri sögum af
búðarhnupli og við látum þessa
fljóta með:
„Svo var það konan sem
hnuplaði Ljómasmjörlíkis-
stykki úr glugganum hjá mér.
Henni hefur sennilega brugðið
þegar hún ætlaði að nota
smjörlíkið, því að reyndar var
bara spýtukubbur inni í um-
búðunum...“
stund skoðar læknir mig og
hann segir við mig: Grab your
nose. Mér verður starsýnt á
rosalegt nef læknisins, misskil
manninn eiutthvað í patinu og
gríp í nefið á honum og held
trausta taki. Hann hrópar í sí-
fellu, no, no, your nose. Yes,
segi ég alltaf og held í nefið á
honum. Loks tekst honum að
losa sig og þar sem ég var búin
að gera manninn hálf æfan og
álitin snargeggjuð var ég látin
dúsa á stofunni með þeim rugl-
uðu í 8 klukkutima. Én að lok-
um sagði ég allan sannleikann
og losnaði greiðlega miðað við
það sem á undan hafði gengið.
Þetta er það neyðarlegasta
sem ég hef lent í. Ég man alltaf
að þegar ég sleppti nefi læknis-
ins urðu fingraför mín eftir á
því. Aumingja maðurinn, sagði
Sirra og hló um leið.
Sigrún Grímsdóttir:
Greip í nef
læknisins
„Heyrðu, verður þetta birt
með nafni? — Jæja, það gerir
ekkert til,“ sagði Sirra Gríms
þegar við báðum hana að svara,
og svo hélt hún áfram.
„Þegar ég var úti í Banda-
ríkjunum um árið þá þurfti ég
að fá atvinnuleyfi. Ég greip til
þess ráðs að leita dauðaleit að
einhverjum manni sem tilbúinn
væri að giftast mér. Eftir nokkra
leit gekk það og við vorum
pússuð saman. Nú asinn var svo
mikill að mér láðist algjörlega
að spyrja manninn að fullu
nafni, aðalatriðið voru pappír-
arnir. Skömmu síðar byrja ég að
kenna á skíði en lendi í því að
það er keyrt á mig og ég rotast.
Ég er flutt á slysavarðstofu og
þar er ég spurð um nafn og
annað. Ég læt vita að ég sé gift,
því ég þori ekki annað út af at-
vinnuleyfinu. Þá er ég spurð að
því hvað maðurinn minn heiti.
Mér verður hálfbrugðið, því ég
vissi það náttúrulega ekki. Þar
sem ég er álitin eitthvað klikkuð
er ég sett á stofu fyrir rugluð-
ustu sjúklingana. Nú er ég alveg
komin í kerfi. Eftir nokkra
Vilberg Vilbergsson:
Sofnaði
standandi
„Ja, það neyðarlegasta, það
er nú álitamál, “ sagði Villi
Valli. „En sem rakari má það
teljast nokkuð gróft að sofna
standandi í miðri klippingu, en
það henti mig fyrsta morgun-
inn, sem ég vann á eigin rak-
arastofu.
Svo var mál með vexti að í
september 1958 opnaði ég rak-
arastofu að Silfurgötu 5. Ég
mætti ósofinn til vinnu, hafði
verið önnum kafinn við að inn-
rétta stofuna og allt var á síðasta
snúningi, eins og oftast vill
verða. Þetta var á laugardegi og
þegar ég var u.þ.b. hálfnaður að
klippa síðasta viðskiptavininn
sofnaði ég með rafmagnsklipp-
umar í hendinni. Mér brá ekki
lítið, þegar ég vaknaði upp úr
draumi og var að renna klipp-
unum upp eftir hnakkanum á
fórnardýrinu.“