Vestfirska fréttablaðið - 12.04.1985, Blaðsíða 2

I veitfiriki
FRETTABLAÐID
I vesttirska ~1
FHETTABLADIS
Vestfirska fréttablaðiö kemur út á fimmtudögum kl. 17:30. Ritstjórnarskrifstofa og auglýsingamóttaka að Hafnarstræti 14 er opin virka daga kl. 10:00
til 12:00 og 13:00 17:00. Síminn er 4011. Ritstjóri: Árni Sigurðsson. Blaðamaður Yngvi Kjartansson Stórholti 17, simi 4432. Fjármál og dreifing: Guðrún
Halldórsdóttir. Útgefandi og ábyrgðarmaður: Árni Sigurðsson, Fagraholti 12, l'safirði, sími 3100. Prentun: Prentstofan ísrún hf. ísafirði. Verð í lausasölu
kr. 25,00. Auglýsingaverð kr. 140,00 dcm. Áskriftarverð er lausasöluverð reiknað hálfsárslega eftirá.
Lesendadál ku r
Að lyfta Grettistaki
— Hugleiðingar um menningarstarf úti á landi
Sr. Jakob vill að sóknarmenn taki ríkari þátt í safnaðarstarfi með því t. d. að
sækja kirkju.
Þegar ég sat í ísafjarðar-
kirkju á kirkjukvöldi á föstu-
daginn langa ásamt fjörutíu
kirkjugestum öðrum fór ekki
hjá því að þankarnir leiddust
á aðrar brautir en ætlað og
skyldugt var. Að kvöldi var
liðinn einkar veðurblíður
dagur, sem ýmsir vörðu til
útivistar í ísfirsku skíðapara-
dísinni. Mátt hefði ætla að nú
væri það einmitt í takti við
hefðina á Skíðaviku, að menn
brygðu sér til kirkju og hlýddu
á fagra tónlist á þessum helga
degi. Nei, stofugesturinn á-
hrifaríki virðist hafa haft
betur, því ekkert annað var
um að vera þessa kvöldstund.
Jón Páll Sigmarsson, eftirlæti
þjóðarinnar, ætlaði að lyfta
Grettistaki á skjánum á hlað-
inu í Laufási. — Ég minnist
þess ekkki að viðlíka sjón-
varpsefni hafi verið auglýst*
jafn rækilega t.a.m. ekki það
hvort þeir Halldór Haraldsson
og Gísli Magnússon, sem
skutust inn á milli atriða í
söngvakeppni sjónvarpsins,
kæmust frá samleik á tvö
píanó jafn frábærlega og raun
bar vitni.
Nú er Jón Páll þessi í miklu
uppáhaldi mínu því ég dái
styrk hans og samsama mig
honum í leynum hugskotsins.
En við Jón Páll lyftum engu
Grettistaki þetta kvöldið. (Sjá,
hversu illan endi ótryggð og
svikin fá! — Kannski hefur sá
Almáttugi fyllst afbrýði vegna
mannsdýrkunarinnar á þess-
um degi og slegið Jón minn
magnleysi!)
Samt var lyft Grettistaki
þetta kvöld. — Hér úti á landi
er reyndar iðulega lyft Grett-
istökum. En einhver hefur
sagt okkur, að ef ekki er
greint frá þeim fyrirfram í út-
varpi og blöðum og síðar eða
jafnvel samtímis í sjónvarpi,
þá sé það ekkert merkilegt.
En þaó er plat! Okkar Grettis-
tök eru okkar Grettistök og
öllum merkilegri fyrir okkur.
Við erum allir þeir hópar, sem
við sem einstaklingar tilheyr-
um, og þeir eru okkur þeim
mun mikilvægari þessir þóp-
ar, sem þeir eru okkur ná-
komnari; því nánari samskipti
sem við höfum innan hópsins.
Það er hægt að telja sér trú
um allt, en það er blekking að
álíta einhverjar (tilbúnar) per-
sónur, sem við sjáum á
skjánum (þær sjá okkur ekki,
né heldur geta þær heyrt
nokkurn skapaðan hlut) okk-
ur á nokkurn hátt nákomnari
en það fólk sem stendur við
hlið okkar í lífsbaráttunni og
myndar með okkur sveitarfé-
lag. Við ísfirðingar erum t.d.
hópur, sem skiptir hvert og
eitt okkar einna mestu máli.
Og ef við viljum geta verið
stolt af þessum hóp okkar, þá
skulum við örva hvert annað
til dáða. — Jón Páll sjálfur
segir, að það skipti sig afar
miklu máli að heyra hvatning-
arhrópin þegar hann fremur
aflraunir sínar. Svo er og um
aðra!
HOLLUR ER HEIMAFENG-
INN BAGGI
— Ég er langt frá því að
vera sá eini sem hef orðið fyrir
vonbrigðum með aðsókn að
menningarviðburði. Þau
þekkja þetta einnig Litli Leik-
klúbburinn, Tónlistarfélagið,
Menningarráð o.fl. — Við
þurfum að finna til skyldu
okkar gagnvart menningar-
framtaki í byggð okjkar. Velj-
um íslenskt er sagt. Veljum
ísfirskt. Veljum heimafengið!
Örvum bæjarlífið með þátt-
töku í því sem byggir upp og
skilur eitthvað eftir. Mynd-
bönd má alltaf sjá síðar og í
dokkum og sjöllum er að
mestum parti tíminn drepinn
og veröldinni gleymt en hún
að engu leyti bætt.
Nú er það svo að við erum
svolítið seinheppin með val á
tíma fyrir menningarviðburði
og fara vill stundum svo að
allt á að ske í senn. Ekki væri
fráleitt að Menningarráð sæi
um samhæfingu, svo allir
gætu fengið að njóta sín. —
Eins sýnist mér nú að við
skjótum stundum fram hjá
marki með efnisval. Efnið þarf
alltaf að hitta fólk og skilja við
það sátt við að hafa komið að
sjá og heyra.
KIRKJUSÓKN OG SAFNAÐ-
ARAÐILD
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast svolítið á kirkjusókn.
Þó aðeins bíóið dragi fleira
fólk á viku hverri á samkomur
sínar en kirkjan (ef það gerir
það þá), finnst mér samt mjög
alvarlegt hversu lítil kirkju-
sókn er.
Hvaða fólk er ísafjarðar-
söfnuður? — Ég held að
nauðsynlegt sé að gera sér
mun á sókn og söfnuði. Sókn
er það íbúasafn sem á að-
gang á þjónustu tiltekinnar
kirkju og greiðir til hennar
sóknargjöld, en söfnuður er
það fólk sem sækir þessa
kirkju. Það að tilheyra þjóð-
kirkjunni á ekki bara að vera
tala í þjóðskrá heldur þátttaka
í trúarlífi kirkjunnar.
Hvað skyldu þá margir vera
í söfnuðinum? — Það er ekki
neitt til sem heitir prívatkrist-
indómur, því íkristindóminum
felst sú skylda að styðja safn-
aðarsystkinin í framtaki safn-
aðarins, tilbeiðslunni, upp-
fræðslunni og þjónustunnii
Það er t.a.m. vandséð hvernig
bræra- og systrafélög, sem
telja sig stunda mannræktar-
störf á kristnum grundvelli
geta tilreiknað sér árangur í
starfi ef bræðurnir og syst-
urnar sjást vart í kirkjum.
Hinir ýmsu þjónustu-
klúbbar hafa löngum verið
dyggir í efnalegum stuðningi
við kirkjur en láta undir höfuð
leggjast að uppörva þá, sem
halda messuverkinu og
kirkjulífinu gangandi, með því
að skjóta upp kolli í kirkjunni
fáeinum sinnum yfir árið.
Liggur hamingjuleiðin þvert á
veg kirkjunnar? Er félags-
merki á barmi markmiðið eða
sönn bróður— /systurþjón-
ustulund í barmi?
Vió hér á ísafirði höfum allt
og nágrannar okkar fjölmargt
og fleira en okkur grunar. Þeir
eru velkomnir til okkar og við
eflaust til þeirra. Hlúum að
okkar eigin menningarlífi hér
vestra og sýnum samstöðu
hvert með öðru. Það eykur
metnaðinn og heilbrigt stolt
og stuðlar að því á grundvelli
blómlegs atvinnulífs, að fólk
vilji eiga hér heima.
Jakob Hjálmarsson
Rótgróinn Isfirðingur skrifar:
Slök þjónusta við gesti á ísafirði
Hingað til hef ég ekki lagt það í
vana minn að vera að rausa um
eitt eða annað í blöðum sem mér
hefur þó fundist að betur mætti
fara í okkar annars ágæta sam-
félagi. Samfélagi sem við heima-
menn viljum kappkosta að gefi
a.m.k. ekki eftir á neinn hátt því
sem gerist í öðrum byggðum
landsins. En nú get ég ekki orða
bundist.
Nú í dymbilviku sóttu okkur
hjónin heim ágætir gestir af höf-
uðborgarsvæði landsins, er ætl-
uðu m.a. að njóta útiveru á skíð-
um í faðmi fjalla blárra og þeirra
rómuðu aðstæðna sem hér eiga
að vera til að njóta útivistar og við
heimamenn reynum að guma af
hvenær sem tækifæri gefst.
Nú er það auðvitað svo að það
er ekki á mannlegu valdi að ráða
veðurfari og því var veður á mið-
vikudag í dymbilviku og fyrri
hluta skírdags ekki eins og best
varð á kosið. Eftir hádegi á skír-
dag bráði þó af veðurofsa og um
miðjan dag, var komið hið blíð-
asta veður. Hugðu gestir mínir á
skíðaferð á Seljalandsdal, enda
búið að auglýsa rækilega í fjöl-
miðlum 50. skíðaviku Skíðaráðs
fsafjarðar. Þegar á Seljalandsdal
var komið um síðdegi á skírdag
voru aðstæður þar sem ekki eru
á mannlegu valdi, svo sem veður
og skíðasnjór, hinar ákjósanleg-
ustu, en skíðalyftur lokaðar og
enginn maður nærri er komið
gæti þeim hlutum í gang, er nú
verða að teljast nauösynlegir til
skíðaiðkana. Var það dapurlegt
sérstaklega með hliðsjón af því
að ríkisútvarpið hafði um hádegi
farið fjálglegum orðum um að-
stæður og þjónustu á skíða-
svæðum höfuðborgarinnar
þennan sama dag. Því þótti mér
þessi ferð gesta minna á Selja-
landsdal sérstaklega endaslepp.
Að kvöldi skírdags, hafði ég
hugsað mér að sýna gestum
mínum af höfuðborgarsvæðinu,
að hér getum við boðið upp á
matsölustaði og þjónustu er
standi hliðstæðum á höfuðborg-
arsvæðinu fyllilega á sporði.
Hafði ég í huga að bjóða gestum
mínum til matar á einum af mat-
sölustöðum bæjarins. Um morg-
uninn hafði ég samband við
Hótel ísafjörö, og var mér tjáð
að ástæðulaust væri að panta
borð, ég skyldi bara mæta með
gesti mína, er mér hentaði. Lét
ég það gott heita, ekki síst í Ijósi
þess að hinn nýi veitingastaður
,,Dokkan“ auglýsti meðáberandi
hætti í Bæjarins Besta að opið
væri þetta kvöld fyrir matargesti
til kl. 22.30, þannig að kæmist ég
ekki að á Hótelinu gæti ég þó
alltént boðið gestum mínum til
matar í Dokkunni. En ég átti eftir
að verða fyrir miklum vonbrigð-
um. Um kl. 8.30 um kvöldið mætti
ég með gesti mína á Hótelið, þar
var mér tjáð að matreiðslumað-
urinn væri farinn og ekki hægt að
fá annað en smárétti, úr því að
klukkan væri orðin átta. Þetta var
ég óánægð með og ákvað því að
fara með gesti mína á hinn nýja
rómaða matsölustað, Dokkuna.
Þegar þangað kom var okkur
tjáð að enginn matur væri fram-
reiddur þetta kvöld og ekki
möguleiki á því að fá keyptan
mat. Nú voru góð ráð dýr og í
raun engin önnur ráð en að snúa
heim og taka saman mat fyrir
gesti mína. Þar var og gert og
tókst vonum framar og í sjálfu sér
ekki ástæða til að fara frekari
orðum þar um. En mér er spurn
hvernig má það vera að þessir
matsölustaðir sem hér hafa verið
nefndir skuli yfirhöfuð geta leyft
sér að auglýsa sig sem slíka og
hver er tilgangurinn eða eru
þessir staðir ef til vill að sigla
undir fölsku flaggi?
Mér þætti fengur í því að for-
svarsmenn Hótels ísafjarðar og
Dokkunnar gæfu skýringar á því
hér í blaðinu hvers vegna, þrátt
fyrir auglýstan tilgang þessara
fyrirtækja, ekki var mögulegt að
fá keyptan kvöldmat að kvöldi
skfrdags.
Einnig væri fróðlegt aö fá
upplýst frá forráðamönnum
skíðasvæðisins á Seljalandsdal
er auglýstu 50. skíðaviku Skíða-
ráðs Isafjarðar, hvers vegna
skíðalyftur voru lokaðar síðla
skírdags, þegaraðstæðurallartil
skíðaiðkana voru orðnar hinar
bestu.