Vestfirska fréttablaðið - 19.09.1985, Blaðsíða 5

vestíirska
FREITADLADID
inn hefur náttúrlega stórbatnað, en
það sem ég er að tala um er það að
megintilgangurinn með endurbót-
unum á veginum átti að vera að
auka öryggi vegfarenda gagnvart
grjóthruni. Ég tel að það hafi gjör-
samlega mistekist. Við stöndum
uppi með betri veg en alveg jafn
hættulegan og áður. Mergurinn
málsins er bara sá að það hefur al-
drei verið vinsælt, hvorki hjá
Vegagerðinni eða öðrum ríkis-
stofnunum að, venjulegt fólk væri
að láta í ljósi álit sitt. Ég treysti
betur venjulegum mönnum sem
unnið hafa við vegagerð í mörg ár
og þekkja Óshlíðina miklu betur en
þessir sérfræðingar.
öruggar samgöngur eru náttúr-
lega lykilatriði, ekki bara fyrir
okkur Bolvíkinga. Ef við eigum að
lifa af og búa til það stóran
byggðakjarna að hann fái þá þjón-
ustu sem til þarf þá eru samgöngur
númer eitt tvö og þrjú. Við höfum
lengi haft þá stefnu bæjaryfirvöld
TREGÐULÚGMÁL
SÉRFRÆÐINGANNA
Það hlýtur að vera sjálfsögð
krafa Bolvíkinga að þær úrbætur
sem gerðar eru á veginum séu var-
anlegar og standist nútímakröfur.
Svo er annað sem við heima-
menn höfum verið að tala um og
reyna að berjast fyrir undanfarin 10
ár, og það er að það verði sáð
Óshlíðina meira heldur en gert er.
Fyrst sagði Vegagerðin að það
þýddi ekkert, það yxi aldrei gras á
hlíðinni. Þó fengum við þá til þess
að gera smátilraun, inni í Seljadal.
Sú tilraun tókst afskaplega vel.
Síðan eru 7 eða 8 ár og ekkert hefur
um við þá stefnu að taka þátt í
uppbyggingunni á ísafjarðarflug-
velli. Við höfum átt mjög gott
samstarf við Flugleiðir um þau mál
og eru nú ferðir frá Bolungarvík í
tengslum við allar flugferðir á Isa-
fjörð, að sunnudögum undanskild-
um. Við höfum lagt áherslu á sam-
göngur á landi því þær eru okkar
eina samband við nágrennið.
hér í Bolungarvík að líta á þéttbýl-
iskjarnana hér sem eina heild hvort
sem er í atvinnu, skóla eða sam-
göngum. Þessvegna höfum við lagt
gífurlega áherslu á góðar og tryggar
samgöngur.
ÁBYRGÐIN ER
VEGAGERÐARINNAR
Ég tel að þegar Vegagerðin gerir
ákveðnar úrbætur sem eiga að vera
fullnægjandi og við eigum að búa
við í framtíðinni, þá beri hún auð-
vitað ábyrgð á því að úrbætumar
reynist eins og til var ætlast. Vega-
gerðin skipulagði og hannaði þess-
ar framkvæmdir í Óshlíðinni og
hlustaði ekki á okkur heimamenn
sem sögðumst ekki hafa trú á þessu.
Auðvitað eru þeir ábyrgir. En það
hefur hinsvegar tíðkast á Islandi að
það er enginn maður ábyrgur fyrir
neinu. Menn bara hirða sitt kaup,
segja þetta og hitt, og eru svo ekkert
ábyrgir. Þetta vil ég alls ekki sam-
þykkja. Ég hika ekki við að fullyrða
að fyrsti þingmaður Vestfirðinga
Matthías Bjarnason sé sem sam-
gönguráðherra endanlega ábyrgur
í þessu máli. Hans er ábyrgðin
mátturinn og dýrðin.
En ég er fyrst og fremst að tala
um siðferðilega ábyrgð, ég er ekki
að tala um að það eigi að stinga
mönnum inn, heldur á ég við sið-
ferðilega ábyrgð.
Ég tel mig ekki hafa sagt neitt um
vegagerð sem ég get ekki staðið við,
ég tel mig hafa 100 rök fyrir mínu
máli og er tilbúinn til að standa
fyrir því hvenær og hvar sem er.
Ég tel að það sé þjóðhagslega
mjög hagkvæmt að halda uppi
góðum samgöngum við Bolungar-
vík, ætli við séum ekki með hæsta
hlutfall á landinu í útflutnings-
verðmæti á hvem íbúa.
verið gert fyrr en fyrir 2 árum að
sáð var í vegkantinn fyrir neðan
Krossinn, það kom auðvitað alveg
kafgras. Það myndi hefta mikið allt
framskrið úr hlíðinni ef sáð yrði í
hana, þótt það myndi auðvitað al-
drei stoppa grjóthrun langt ofan úr
klettum.
En það er þetta tregðulögmál. Ef
hugmyndir koma utanfrá, ef þeim
dettur það ekki sjálfum 1 hug,
spekingunum hjá Vegagerðinni, þá
er bara sest á málið og ekkert að-
hafst.
Sérfræðingar hjá ríkinu hlusta
því miður aldrei á tillögur heima-
manna. Mér dettur í hug þegar
hafnargarðurinn var byggður í
Grímsey, sem frægt er orðið, þar
voru það sérfræðingar að sunnan
sem gátu allt, vissu allt og hlustuðu
ekkert á heimamenn. Enda hvarf
hafnargarðurinn í fyrsta áhlaupi.
Það hefur aldrei nein stofnun verið
eins rækilega, með allt niður um sig
eins og Vita og Hafnarmál var þá.
Nema ef vera skyldi Vegagerð rík-
isins í þessum deilum um Óshlíð-
arveginn. Ég vildi bara að þeirra
bestu menn reyndu að hafa vit fyrir
þeim sem hér voru á ferðinni. Það
hafa örugglega verið menn sem
ekki voru nógu kunnugir staðhátt-
um til þess að vinna þetta. Þessar
aðgerðir á Óshlíðinni hafa ekki
skilað þeim árangri sem til var ætl-
ast, það hefur sýnt sig á þessum
mánuði sem er liðinn síðan vegur-
inn var opnaður aftur. Það verður
ekkert deilt um það magn af grjóti
sem hefur komið niður á veginn.
Einn spekingurinn hjá Vega-
gerðinni sagðist hafa talið að það
væri tíundi hver steinn sem lenti á
veginum. Ég hef nú aldrei séð hann
þama útfrá, þannig að ég veit ekki
til þess að hann hafi talið rétt.
FLUGIÐ
Nú varðandi samgöngumálin þá
hafa menn stundum velt fyrir sér
því að fljuga beint til Bolungarvík-
ur. Við í sveitarstjóminni ljáðum
ekki máls á þeim hugmyndum
þegar þær komu fram, heldur tók-
RADARSTÖÐIN
NOKKURSKONAR SJÚNAUKI
Nú er það vitað að ratsjárstöð
eins og sú sem ákveðið hefur verið
að reisa á Bolafjalli, þarf að geta
treyst á góðar samgöngur. Getur
verið að Bolvíkingar hafi tekið eins
vel í málaleit um að reisa stöðina,
og raun ber vitni, af því að þeir hafi
talið að það fylgdu betri samgöng-
ur í kaupbæti?
„Ég veit nú ekki hvað einstaka
menn hafa hugsað, í því sambandi.
Sjálfum finnst mér ekki rétt að
tengja þessa tvo hluti saman, til
þess eru þetta of ólík mál. Hins-
vegar hefur mér þótt nokkuð skorta
á að menn vildu ræða um þessa
ratsjárstöð af yfirvegun og skyn-
semi. Það var lögð áhersla á það á
Helsinkiráðstefnunni á sínum tíma
að eftirlit og vitneskja aðila um
hvorn annan væri af hinu góða.
Upplýsingaflæðið væri æskilegt.
Það er ákveðinn blindur punktur
hér norður af landinu, það er fyrst
og fremst verið að fylgjast með
hvað er að gerast.
EKKI HRIFINN AF VERU
VARNARLIÐSINS HÉR
I sjálfu sér er ég ekki hrifinn af
veru vamarliðsins hér á landi og
var lengi mótfallinn henni að öllu
leyti, taldi hana mjög óheppilega.
Hinsvegar held ég að kringum-
stæðumar i veröldinni séu þannig
og að við séum þannig staðsettir á
hnettinum, að því miður virðumst
við vera komnir eins og fljótandi
móðurskip inn í átakasvæði hér á
miðju Atlantshafi. Ég held að við
sem ábyrgir menn getum ekki látið
hjá líða að gera allt sem við getum
til þess að halda uppi lágmarks
öryggi og eftirliti. Éf menn eru
sammála um að það sé af hinu
góða. Ég líki þessari stöð við sjón-
auka, það getur enginn haldið því
fram að sjónauki sé árásartæki. Það
þarf afskaplega mikla hugkvæmni
til þess að láta sér detta það í hug.
Hitt er annað mál að hann getur
verið mjög þarfur til þess að fylgj-
ast með andstæðingnum, ef við
viljum vita hvað hann er að gera.
Auðvitað verða öll mannvirki
hemaðartæki á ófriðartímum, en
við megum ekki gleyma hlutverki
ratsjárstöðvarinnar á friðartímum,
og við ætlum að lifa í friði en ekki í
ófriði.
RADARINN KEMUR AÐ
MARGVÍSLEGU GAGNI
Það em mikil not af henni fyrir
flugið segja mér fróðir menn, nán-
ast bylting frá því sem verið hefur.
Þetta er gott tæki til þess að fylgjast
með bátum héma á miðunum, og
við leggjum mjög mikið upp úr því.
I þriðja lagi er þetta tæki til þess að
fylgjast með veðrabreytingum, en
hér geta þær verið mjög snöggar á
vetuma. Ég held að menn gætu vel
þegið að fá að vita með tveggja til
þriggja tíma fyrirvara hvort óveður
sé í aðsigi. Við megum ekki gleyma
þessu, þetta fáum við.
Það verður hægt að senda sjón-
varpsefni út á miðin til sjómann-
anna. Það er nú mikið búið að tala
um það en aldrei verið gert neitt,
það hefur skort fé.
Það var meira að segja sagt við
okkur bæjarstjómarmenn í Bol-
ungarvík að það væri hugsanlegt að
við gætum fengið skjá, sjónvarps-
skjá sem væri staðsettur til dæmis
héma á vigtarskúmum, eða við
höfnina, á þessum skjá mætti
fylgjast með bátum hér út á 70 —
80 mílur.
Fólk hlýtur að leggja eitthvað
upp úr svona löguðu, hér snýst allt
okkar líf um sjó og sjósókn, og allt
sem getur aukið öryggi 1 þeim efn-
um hlýtur að vera af hinu góða.
ÆTTUM AÐ LÁTA
VARNARLIÐIÐ BYGGJA
MEIRA UPP
Ég tel að við íslendingar séum
alltof linir við að láta vamarliðið
byggja hér upp, í samanburði við
það sem gert er í öðmm löndum.
Samgöngukerfi og almannavamir
em hluti af landvömum og þessir
menn em jú hér til þess að verja
okkur. Við ættum að gera meira af
því að láta þá byggja upp mann-
virki sem em hluti af vömum
landsins.
En mér finnst að vamarliðið eigi
ekki að vera einhver sérréttinda-
hópur á Islandi. Vamarsamning-
urinn hlýtur að eiga að gæta hags-
muna beggja aðila. Island og
Bandaríkin hljóta að eiga að hafa
jafnan rétt.
Vamarliðið hefur notið of mik-
illa sérréttinda framyfir heima-
menn. Tökum sem dæmi kjötmál-
in, ef ég kem með ósoðið svínslæri
inná Keflavíkurflugvöll þá er ég
meðhöndlaður eins og glæpamað-
ur. En á meðan má Kaninn flytja
inn hundrað tonna og það er allt í
lagi. Ég get ekki ímyndað mér að
menn geti verið sammála svona
framkvæmd á vamarsamningnum.
Ég hef heldur aldrei getað skilið
það að bandarískur ferðamaður sé
einhver gullkista, en bandarískur
hermaður eitthvað úrhrak. Her-
maðurinn er sagður menga þjóðfé-
lagið og tunguna, en ef sami maður
kemur hér sem ferðamaður þá er
hann alls góðs maklegur.
Ég er alltof mikill sveitamaður til
þess að ég geti skilið svona fífla-
skap. Ég er á móti svona öfgum.
Valdimar Lúðvik
hefur sérleyfí á leið-
inni Bolungarvík/
Isafjörður auk þess
að vera leigubílstjóri
og ekur Óshlíðina oft
á dag.