Frjáls Palestína - 01.11.2007, Blaðsíða 19

FRJÁLS PALESTÍNA 19
Þessi grein er skrifuð vegna vaxandi áhyggna af átökunum og ástandinu
í Palestínu og vonbrigða með hvernig er
almennt skýrt frá því í fjölmiðlum. Hefur
mér þótt myndin af átökunum og rótum
þess óskýr ef ekki all bjöguð.
Af umsögn fjölmiðla mætti halda að
aðeins væri um gamla úlfúð milli tveggja
hreyfinga, Hamas og Fatah væri að
ræða, en fleira hangir á spýtunni. Það
ber t.d. lítið á því í fjölmiðlum hér og í
raun í vestrænum fjölmiðlum yfirleitt
hvernig hinn svokallaði „kvartett“ (en
hann skipa Bandaríkin, Rússland,
ESB og Sameinuðu þjóðirnar, þó hann
sé í raun fyrst og fremst valdatæki
Bandaríkjanna) hefur stutt við bakið á
Mahmoud Abbas, forseta Palestínu,
og Fatah á kostnað Hamas og
andspyrnunnar. Gerðir Abbasar hafa
spilað beint upp í hendur aflanna sem
vilja sundra Palestínumönnum og spilað
á móti Hamas og öðrum stjórnarflokkum
og þar með vanvirt niðurstöður frjálsra
og lýðræðislegra kosninga sem fóru eins
vel fram og völ var á miðað við aðstæður.
Eins og margir muna vann Hamas
meirihlutasigur í kosningunum 2006.
Abbas er eins og strengjabrúða, hann
hefur afar takmörkuð völd sem forseti
í hernumdu landi og fer fyrir gjörspilltri
hreyfingu. Ísraelar ráða einfaldlega
því sem þeir vilja ráða. Abbas dansar
eftir flautu kvartettsins, hann nýtur æ
minna trausts þjóðar sinnar, og er það
ekki að undra. Það er lítið minnst á
dauðasveitir Mohammeds Dahlan, sem
heyra að nafninu til undir Abbas en eru
fjármagnaðar og vígvæddar af Ísrael
og Bandaríkjunum sem þreytast ekki á
að lofa Dahlan og að hann svarar fyrst
og fremst til þeirra, eða hvernig Dahlan
hefur verið kallaður „Pinochet Palestínu“.
Dahlan er ætlað að leggja sitt af mörkum
til að gagna á milli bols og höfðus á
palestínsku andspyrnunni. Sveitir hans
hafa lotið í lægra haldi á Gaza en hann
er enn tryggur ráðunautur Abbasar.
Stefna kvartettsins, en til hennar er
vísað í fyrirsögninni, er einföld: Divide et
impera, Deildu og drottnaðu. Á meðan
hann hampar Fatah og hefur þar trygga
samverkamenn, lendir andspyrnan í
höndunum á Hamas. Það fer heldur ekki
mikið fyrir þeirri staðreynd að upplausn
lögmætt kjörinnar stjórnar og skipun
neyðarstjórnarinnar var skýrt brot á
palestínskum lögum. Eins er tönnlast
á stjórninni sem „Samsteypustjórn
Hamas og Fatah“, rétt eins og það
hafi verið einu flokkarnir sem skipuðu
hina lögmætu þjóðstjórn. Fleiri flokkar
áttu hins vegar fullttúa í stjórninni, t.d.
að þeir fyrrnefndu hafa verið Ísraelum
heldur þægari ljár í þúfu upp á síðkastið,
eins og áður er getið. Ísraelsher hefur
drepið miklu fleiri en Hamas, þó heyrir
maður hann aldrei kallaðan „herskáan“,
nema að það sé einfaldlega talið liggja
í hlutarins eðli. Hamas hafa margoft lýst
sig reiðubúna að semja frið byggðan á
því að Palestínumenn fengju ríki miðað
við landamærin 1967, sem þó væri ekki
nema um 22% af upprunalegri Palestínu.
Það er hræsni að krefjast þess að
Palestínumenn „viðurkenni Ísrael“, sem
hefur ekki einu sinni tiltekið landamæri sín
á meðan engin krafa er gerð um að Ísrael
virði rétt Palestínumanna til sjálfstæðs
ríkis. Ísraelskum ráðamönnum hefur
hvorki hugnast palestínskt ríki miðað
við landamærin 1967 né sameiginlegt
ríki Ísraela og Palestínumanna þar sem
allir væru jafn réttháir. Þáttur trúarbragða
hefur líka verið stórlega ýktur. Hvaða
hernumin þjóð sem er myndi rísa upp
til andspyrnu þegar þeirra eigin fulltrúar
gerðust samverkamenn hernámsins.
Það skýrir ummæli hins virta ísraelska
friðarsinna Uri Avnery, í grein hans,
„Crocodile Tears“, þegar hann segir frá
því að ýmsir langtíma stuðingsmenn
Fatah sem hann hefur rætt við hafi
sagt að Hamas standi nú hjarta þeirra
nær en Fatah, þó þeir séu enn tryggir
síðarnefndu hreyfingunni. Ekki er
heldur að undra að mörgum finnist
þeir vera ráðvilltir. Það er ekki auðvelt
að horfa upp á það að hreyfingin sem
maður hefur alist upp við og sýnt tryggð
bregðist manni. Því eru allar líkur á því,
eins og Avnery bendir á í grein sinni, að
íbúar Gaza muni styðja Hamas gegn
hernámsliðinu og handbendi þess og að
íbúar Vesturbakkans muni í kjöfarið gera
slíkt hið sama.
Aðrar kröfur kvartettsins hafa einmitt
verið að Hamas leggi niður vopn, láti af
ofbeldi og virði gerða samninga. Hvernig
er hægt að fara fram á allt slíkt við
andspyrnuhreyfingu sem býr við hernám
sem nú hefur varað í 40 ár, þegar Ísrael
gerir ekkert af þessu? Það er ekki einu
sinni farið fram á það við Ísrael, sem
heldur þvert á móti uppteknum hætti,
og ástandið hríðversnar dag frá degi.
Loks er það fjársveltið sem hefur hert
sultaról Palestínumanna. Ég leyfi mér
að kalla það glæp gegn mannkyni þegar
heil þjóð er svelt fyrir að kjósa öðruvísi
í frjálsum og lýðræðislegum kosningum
en hugnast vestrænum valdhöfum. Það
er verið að brjóta innviði Palestínu niður.
Fólkið lepur dauðann úr skel og er ekki
aðeins þjakað af hernámsliðinu, heldur
einnig af ofbeldinu meðal eigin landa,
sem hernámið og styrktaraðilar þess
hafa kynt undir.
Undirritaður vonar að lesendum sé
ljóst hvílík fásinna það eru þegar fjasað
er um valdaránstilraunir Hamas. Hamas
voru löglega kjörnir, og Vesturveldin,
yfirlýstir málsvarar lýðræðisins, snerust
gegn þeim og refsa Palestínumönnum
sem heild fyrir að fara ekki að vilja
Vesturveldanna. Um leið og Abbas rænir
svo völdum og skipar aðra stjórn í trássi
við lýðræðisreglur, er henni hampað
af Vesturveldum. Eftir að hafa skipað
neyðarstjórnina hefur hann svo aftur
stokkað upp í henni, en núverandi stjórn
er eftir sem áður valdaránsstjórn.
George W. Bush Bandaríkjaforseti talar
fjálglega um hvernig Bandaríkjamenn og
félagar séu að „styðja lýðræðið í Mið-
Austulöndum“. Það er ekki laust við að
mér verði hugsað til bókarinnar 1984
eftir George Orwell, þar sem kjörorðið
var „Stríð er friður – frelsi er ánauð
– fáfræði er styrkur“, slík eru öfugmælin
og hringavitleysan. Eins má sjá hversu
mikill hugur fylgir í raun máli hjá Ehud
Olmert, forsætisráðherra Ísraels, er hann
segist ætla að „styrkja Abbas“ samtímis
því að ísraelskir hermenn gera ítrekað
árásir á Vesturbakkann til að handtaka
eða drepa handtaka Fatah-liða.
Íslendingar áttu þess kost að viður-
Eftir
Einar Stein
Valgarðsson
Að deila og drottna
Palestínska þjóðarfrumkvæðið, flokkur
Íslandsvinarsins og læknisins dr.
Mustafa Barghouti, en hann var skipaður
upplýsingaráðherra þjóðstjórnarinnar.
Þá má nefna flokkana Þriðju leiðina og
Píslarvætti Abu Ali Mustafa (framboð
Alþýðufylkingar til frelsunar Palestínu,
PFLP). Ofuráhersla er lögð á að
útmála Hamas sem „vondu gæjana“ og
Fatah og Abbas sem „góðu gæjana“,
„hófsömu gæjana“ eða altént „hina
skárri af tveimur vondum kostum“. Við
megum endilega ekki að gleyma að
Hamas er „herská íslömsk hreyfing
sem viðurkennir ekki Ísrael“. Það eru
ekkert meiri blómabörn í vopnuðum armi
Fatah heldur en eru í Hamas, nema
Framhald á bls. 23