Morgunblaðið - Sunnudagur - 19.07.2015, Blaðsíða 13

* Fólk fer miklu heldur í leikhús enkirkju og þekkir kannski
leikhúsbókmenntirnar
betur en Biblíuna.
hefur til dæmis enga löngun til að
ferðast frá verkinu eða færa upp eigin
útgáfu. Það á að frumflytja leikverk og
hann vill komast eins nálægt því og
hægt er. Mér er því óhætt að treysta
manninum. Samt er þetta ekki spurning
um gagnkvæma virðingu því virðing
þýðir svo oft: Ekki segja mér satt. Það
er hins vegar markmið að allir haldi
reisn. Að ég fái að halda reisn og leik-
ararnir líka. Að ég trúi því þegar þeir
segja að það sé erfitt eða skrítið að
segja eitthvað. Svo berast líka bara sum
hljóð illa og verða einkennileg á sviði.“
Tyrfingur hefur orð á því að það séu
fleiri farnir að skrifa leikrit en oft áður
og hann haldi að það hafi eitthvað með
áhorfendur að gera. Hugsanlega sé sökin
sú hversu gott það er að kannast við sig
og þurfa ekki endalaust að vera að setja
sig í spor viktoríumanna eða persóna úr
gömlum bókum.
„Áhorfendur eru vel menntaðir. Íslend-
ingar fara svo mikið í leikhús að maður
þarf að hafa sig allan við til að halda í
við þá. Íslendingar ferðast margir til út-
landa og sækja leikhúsin þar, eru farnir
að þekkja formið svo vel. Þá leyfist
manni meira. Ég get treyst áhorfendum
algerlega. Flestir hafa þeir séð fleiri leik-
sýningar en ég, hugsa ég. Svona skólaðir
áhorfendur eru mjög læsir og bjóða upp
á meiri nýjungagirni.“
Þrjár vikur frá síðustu smá-
skilaboðum
Aðhyllistu einhverjar ákveðnar aðferðir
við vinnuna eða sprautast þetta bara úr
þér?
„Æi, þetta kemur allt eins og spýja en
ég var að breyta til um daginn. Ég hef
alltaf átt erfitt með að vera með vinnu-
bók á mér. Mér finnst það eitthvað svo
tilgerðarlegt þegar fólk situr á bekk og
skrifar í roki, þannig að ég hef verið að
senda sjálfum mér sms. En það er svo
einmanalegt, þannig að ég er nýfarinn að
ganga um með bók, er bara stoltur af
því og nenni ekki lengur að pikka í sím-
ann. Það eru þrjár vikur síðan ég sendi
mér sms. Lífið er praktískt auðveldara
með þessu móti. Ég var lengi að senda
sms, notaði mikið af skammstöfunum og
skildi svo kannski ekki skilaboðin þegar
ég kom heim.“
Tyrfingur talar um að leikhúsið standi
sterkt. Fólk sé smám saman hætt að
fara í kvikmyndahús en leikhúsin eru
þvert á móti í sókn. Leikhúsið hefur ein-
hverjar trúarlegar tengingar, að hans viti.
„Fólk klæðir sig upp og það dettur til
dæmis engum í hug að vera í símanum í
leikhúsi. Þetta er að verða svona það
næsta sem við eigum við trú. Fólk fer
miklu heldur í leikhús en kirkju og þekk-
ir kannski leikhúsbókmenntirnar betur en
Biblíuna.“
Óskað er eftir leikstjórum
Áður en Tyrfingur er kvaddur er hann
spurðu hvort eitthvað hafi kannski
gleymst að nefna.
„Það vantar leikstjóra“, svarar hann
eftir að hafa yfirvegað málið. „Ég myndi
vilja að fleira ungt fólk, á mínum aldri
og yngra, færi að læra leikstjórn í út-
löndum. Eða bara að það tæki að sér að
leikstýra. Það er skortur. Við höfum nóg
af leikurum og nokkra sem eru að skrifa,
eins og Kristínu Eiríks og Sölku Guð-
munds, en það vantar leikstjóra á þrí-
tugsaldri – meira að segja á fertugsaldri.
Það á einhver að drífa sig að fara að
læra að vera leikstjóri í Rússlandi eða
Póllandi.“
Morgunblaðið/Styrmir Kári
Tyrfingur er leikskáld Borgar-
leikhússins. Hann vann til
Grímuverðlauna í fyrra fyrir
verk sitt Bláskjá og skrifar nú
leikverk um starfsemi á úr sér
genginni auglýsingastofu.
19.7. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13