Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Blaðsíða 141

Stefáns tvo og börn Magnúsar þrjú. Öll þessi fjórtán náskyldu
ungmenni, sem nú eru að vísu orðin fullorðið fólk, hafa Oddný
og Andrés séð vaxa úr grasi í Fagradal.
Svo kom 12. ágúst 1964.
Þá yfirgefa allir gamlir og ungir Fagradal og flytja inn á
Vopnafjörð. Síðustu bændurnir, Andrés Sveinsson og Magnús Guð-
mundsson, ásamt eiginkonum, börnum og öðru fólki, halda niður
að sj ó og bera farangur sinn í bátana. Og Oddný — sem í öll þessi
ár síðan 1913 hefur veitt svo mikilli birtu og hressandi andvara
hér inn x húsin — fylgir nú Boggu sinni og Magnúsi og lokar
bænum.
Þess skal að lokum getið að báðar fjölskyldurnar frá Fagradal
hafa lagað sig að nýjum aðstæðum hér á Vopnafirði og una hag
sínum vel.
Magnús keypti hús í útjaðri kauptúnsins. Heitir það Merki. Því
fylgir allstórt véltækt tún. Þarna hafa þau alltaf haft 40—50 kindur
af fjárstofni sínum frá Fagradal. Er þetta í raun og veru framhald
af búskapnum þar við dálítið breyttar aðstæður. Hér er ánum að
mestu gefið inni á vetrum. I júní eru þær fluttar með bílum út að
Búrfjalli og reknar út í Fagradalinn. Þar er þeirra afrétt. í venju-
legum göngum á haustin er fénu smalað og tekið úr til slátrunar.
Hitt gengur áfram í Fagradal langt fram á haust eða jafnvel fram á
vetur. Fer það eftir tíðarfari.
Jafnframt búskapnum hefur Magnús stundað vinnu hjá Kaup-
félagi Vopnafjarðar síðan hann flutti hingað. Fyrst var hann við
afgreiðslu í járnvörudeild félagsins, en nú er hann orðinn gjaldkeri,
og líklega hættir hann fjáreign í haust.
Andrés keypti íbúð hér í þorpinu, sem að vísu hafði ekki verið
búið í, en var ekki fullgerð. Henni fylgdi aðeins lóð, en ekki tún
né gripahús. Fyrstu tvö árin leigði Andrés tún og hafði 20—30
kindur. Stundaði hann og bókband sem hann hafði lært af föður
sínum. Síðan fargaði Andrés fénu, enda hafði Jón sonur hans
algerlega snúið sér að trésmíðanámi og gat ekki hjálpað föður sín-
um með féð meðan á því stóð. Nú er hann útlærður smiður og á
heima hjá foreldrum sínum. Jón hefur stækkað og endurbætt hús
foreldra sinna, og er það nú orðið hið vistlegasta.
MÚLAÞING
137