Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1985, Qupperneq 35

MÚLAÞING
33
En hún Ragnhildur? Var hún aðeins að halda mér fjarri meðan
Stefán og hans menn voru að ganga til náða? Bjó þetta undir garðrækt-
aráhuganum?
Ég fór nú að tygja mig af stað og ætlaði að fara að sækja hestana,
en þá kemur Sigurmundur, bóndinn á hinum Svínhólabænum, tekur
beislin og segist skuli sækja fyrir mig hestana ef mér sé alvara að fara
strax. Var ég nú orðin ber að því að setjast upp á bæjum.
Þegar ég kvaddi Ragnhildi sagði hún: „Þegar þú ert komin upp á
heiði þá sérðu fjöllinþín.“ Hún átti við fjöllin austan við Berufjörðinn.
Svo var lagt á brattann. Þegar ég var komin upp í brekkurnar sá ég
nokkra menn vera að bisa við grjót skammt frá veginum. Þetta voru
víst rekkjuverðir mínir frá því um nóttina. Ekki yrtumst við á, enda
æðispölur á milli. En hvað sögðu þeir sín á milli, bölvaðir?
Áfram var haldið og innan skamms var ég komin upp á heiði. Ragn-
hildur hafði sagt satt, þarna sá ég „fjöllin mín“ í kyrrum bláma.
Suður í Nesjum fannst sumu fólki óráðlegt að ég færi ein yfir Lóns-
heiði. Ein frænka mín varaði mig við Selánni, það væri svo bratt upp
úr henni. Hún hefur kannski haldið að það slitnaði gjörð. En ég hafði
riðið gjarðlaust yfir Skaftá og var hvergi smeyk. Það fór að halla niður
í Álftafjörðinn, og þó hann sé í næsta nágrenni við mína sveit, þá
hafði ég aldrei í hann komið.
Eftir lýsingum að dæma bjóst ég við að verða mestallan daginn að
komast yfir heiðina. Ég varð því ekki lítið hissa þegar ég sá bæ og það
heldur tvo en einn. Var ég nú kominn í álfheima? Þetta reyndust vera
Starmýrarbæirnir og ég hafði lagt að baki þessa ógnþrungnu Lónsheiði.
Ekki tafði ég á Starmýri, en hélt áfram inn að Flugustöðum og spurði
um vað í Hofsá. Allur er varinn góður. Eftir þegnar góðgerðir hélt ég
áfram ferðinni og hitti nú engan mann fyrr en á Strýtu. Þar var Gísli
að slá á túninu. Hann sagði mér til vegar yfir Hálsana. Þegar yfir þá
var komið lá leiðin inn með Berufirði sunnan megin. „Fjöllin mín,“
sem voru svo blá og fögur að sjá sunnan af Lónsheiði, voru nú dökk
og einhvern veginn skrumskæld og ekkert lík því sem þau voru séð að
heiman. Þegar ég kom heim um kvöldið voru þau komin í réttar skorður
og heimurinn eins og hann átti að vara.
Ég var komin landveg frá Reykjavík austur að Berufirði eins og ég
hafði ætlað.
Mér hlaut nú líka að takast það með alla mína hundaheppni.
3