Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1996, Qupperneq 137

Frá Jökuldalsfólki og Eiðaþinghármönnum
og giftist ekki né átti börn. Hann var lengi
í Hnefilsdal og þar andaðist hann 13. janúar
1922, rúmlega fimmtugur að aldri, og hvíl-
ir þar í heimagrafreit.
Ekki sýnist sem erfiðleikar Bjarna
bónda hafi ennþá verið yfirstignir þrátt fyr-
ir ærið mótlæti á fyrri árum. Hinn 13. des-
ember 1873 andaðist Arnbjörg húsfreyja,
54 ára að aldri, og eftir það varð bústýra hjá
honum Ingibjörg Snjólfsdóttir fyrmefnd, og
einnig kom í Viðihóla sonur hans fyrir
hjónaband, Ambjöm og kona hans Sigur-
björg Jónsdóttir frá Hamri, en Bjarni hafði
átt hann fyrir hjónaband með Vilborgu Páls-
dóttur frá Vatnsdalsgerði, en hún var af-
komandi Sigurðar „tuggu“ bónda á Hauks-
stöðum á Jökuldal (4480). Þegar askan féll
á páskum 1875 fór Ambjöm og kona hans
ásamt öðrum Jökuldælum að Svínabökkum
í Vopnafirði, þar sem hann andaðist um
haustið, hinn 4. október. í Ættum
Austfirðinga er sagt að þau hjón ættu eitt
bam en ekki kæmi ætt af, svo enginn niðji
Bjarna er meðal okkar nú.
Ef trúa má sögninni um afl Bjarna og at-
gervi, hefur hann haft mikið til brunns að
bera eins og fyrr kemur fram. Hann tók því
þann kost er askan féll að fara ekki langt, og
fór með ráðskonu sína Ingibjörgu og soninn
Hárek að Hákonarstöðum þar sem þau
þraukuðu öskusumarið, og höfðu jafnvel
líka vinnumann og vinnukonu. Vorið eftir
íluttu þau sig austur yfir Jöklu að Klaustur-
seli, og síðan aftur vestur yfir, að Grund
1877, og mun Bjami þá kafa keypt jörðina.
Ingibjörg var áður búin að lifa stormasama
®vi, og hefur sennilega haft, eins og margir
fleiri, að leiðarljósi gamalt orðtak sem seg-
in „Það sem verður að vera viljugur skal
hver bera“. Sýnist hún hafa verið fylgispök
við Bjarna þó ekki yrði úr því hjónaband,
°g áttu þau dóttur á Grund 1878 sem skírð
var Ambjörg Sigurveig. Má vera að Bjarna
Hárekur Bjarnason
hafi fundist hann vera aldraður og ekki tæki
því að fara að giftast að nýju. Tók hann
brátt með sér til sambýlis hjón af Jökuldaln-
um. I harðindunum vorið 1882 (4. maí) dó
litla stúlkan Arnbjörg Sigurveig, og hefur
þá hljóðnað um bæinn og þeim Bjarna og
Ingibjörgu fundist til lítils barist, en tírninn
læknar öll sár.
Síðasta rós sumarsins
Hvort Rósa hefur ætlað beint til þessa
fomvinar síns er ekki hægt að segja um, en
1 jóst er hins vegar að þangað bar hana með
unga dóttur sína, og hefur sjálfsagt alltaf
verið ætlunin, og verið getur að þau hafi
135