Feykir - 19.01.1994, Blaðsíða 4

4FEYKIR 3/1994
Spjallað við Gunnar Baldvinsson um bras hans í gegnum lífið, í trlluútgerð.
harkinu á traktornum, olíukeyrslunni, vörubílaútgerðina og fleira
,Já, það er margs aó minnast úr vörubílaútgeróinni og
fleiru. Eg var ógurlega haróur í keyrslunni, þó ég segi sjálf-
ur frá. Þegar mikió var að gera þá fór maóur vítt og breitt.
Ég var til dæmis hérumbil heilt sumar á Akureyri. Þá vant-
aöi mikið af bílum þangaó og ég var mikið þama fyrir
norðan 1976 og '11, en þá var lítió aö gera héma heima.
1979 fór ég austur á Þórshöfh og Raufarhöfn og var þar í
10 vikur. Þá vissu þeir ekkert hvar ég var blessaðir bílstjór-
amir héma heima og auglýstu meira aó segja eftir mér í út-
varpinu. Þeim var farió að leiðast eftir því að sjá mig ekki.
Ég lét ekkert eftir liggja í þessum eíhum. Og þetta hafði
gengió alveg slysalaust að segja hjá mér, þangaó úl ég lenú
í þessu hörmulega slysi, 24. maí á liðnu vori. Ég var að
flytja timbur sem átti aö fara í kvikmyndagerð hjá honum
Frióriki Þór, þegar fór hjá mér loftslanga í bílnum. Ég hafði
sturtaó af pallinum svolítiö og þegar svona er komið fer
náttúrlega allt loft af bflnum sem var í gangi. Ég ætlaöi mér
að „blinda“ slönguna, og í stað þess aö fara undir grind-
arbitann eins og ég átti aó gera fór ég milli pallsins og
grindarbitans, og þar með tókst eiginlega hendin af fyrir
ofan olnboga þegar pallurinn small niöur. Þetta bara dingl-
aði allt laust. Handleggurinn var samt ekki tekinn fyrr en
13. ágúst. Þeir æúuöu alltaf hvaö þeir gætu að græöa þetta
á, en það tókst ekki. Þaö kom aldrei neinn máttur að heit-
iö gat nema í tvo fingur. Síðan er ég búinn að vera í þessu
og er enn í æfingum. Ég er búinn að fá gervihendi og er að
æfa mig meö henni“, segir dugnaóarforkurinn og kapp-
huginn Gunnar Baldvinsson vörubílstjóri á Hofsósi, sem
á sl. vori slasaðist mjög illa.
Gunnar er mjög duglegur að þjálfa sig í að beita gervihand-
leggnum. Hér er hann við iðju sína á endurhæfingardeild
Landsspítalans.
„Nei, mig dreymir ekki um
það“, segir Gunnar þegar hann
er spurður að því hvort hann
stefni að því að byrja að keyra
aftur. „Ég held líka að þegar
svona er komið eigi menn að
láta þetta duga, þó maður hafi
gaman af þessu. Þetta var mitt líf
og yndi að sitja í bíl og keyra“,
segir Gunnar, sem þó virðist
ekki hafa lagt árar í bát fyrir fullt
og allt. Hann er mjög duglegur í
endurhæfingunni. Syndir á
hverjum degi mikið, og fer í æf-
ingar þrisvar í viku. ,J>eir em al-
veg undrandi sérfræðingamir á
því hvað stubburinn heldur sér
vel, enda er ég að stelast til að
beita honum meira en ég má.
Smíðaði mér meira að segja
hjall síðasta sumar. Enda hefur
stubburinn þreknað, og tvisvar
sinnum hefur þurft að taka
gervihandlegginn af til víkkunar.
Þetta finnst séríræðingum alveg
furðulegt, því yfirleitt rýma út-
limir sem styttir em frekar en
hir.
Hugurinn stefndi
fyrst á sjóinn
Já, ég er fæddur og uppalinn
á Hofsósi og hef aldrei farið það-
an íyrr en þetta. Við vomm fjög-
ur systkynin og faöir minn var
sjómaður og hafði með svolítinn
búskap eins og svo margir á
þeim tímum.
Hugurinn stefndi hjá mér á
sjóinn til að byija með. Útgerðin
byrjaði á árabát árið 1946, en
svo keypti ég mér fljótlega trillu
og gerði hana út í nokkur ár.
Þetta gekk ákaflega vel og þá
var gaman að lifa, því nógur var
fiskurinn. Þá var bara yfirleitt
farið rétt út á ijörðinn, sjaldan að
maður þyrfti norður fyrir eyjar.
Það var venjulega það mikill
fiskur inni á firðinum. Þá var
róið frá því snemma á vorin og
langt fram á haust, stundum
lengur eítir því hvemig tíðarfar-
ið var. Við urðum þó alltaf að
gefa upp um sláturtíðina. Frysti-
húsið var ekki svo stórt að hægt
væri að slátra jöfnum höndum.
Fólkið var heldur ekki svo margt
að það væri hægt að vinna úr
aflanum og slátra samtímis“.
Og hvað gerðuð þið þá?
„Þá fórum við bara á slátur-
húsið. Ég var þama drepari á
sláturhúsinu í fleiri ár, var
kindamorðingi já“, segir Gunn-
ar og hlær. „Frystihúsið var
þama komið til hjá Kaupfélagi
Austur-Skagfirðinga sem þá var.
Fyrst þegar ég byijaði að róa var
borgað 37 aura fyrir kílóið. Svo
hækkaði verðið þegar þeir vom
komnir með skip sem fiskurinn
var ísaður í. Þá fengum við 45
aura“.
Keypti fyrstu dísel
dráttarvélina
Og hvað kom til að þú hættir
á sjónum?
„Ég bara þoldi ekki sjóinn og
hætti upp úr 1955. Var alltaf sjó-
veikur. Þá fór ég að stunda önn-
ur störf. Vann á frystihúsinu í
mörg ár. Það var ágætt að vinna
þar, mikil vinna, trillumar rém
og svo komu bátar og lögðu
þama upp. Það vom meira að
segja bátar héma vestan ffá Isa-
firði og lönduðu hér. Fiskurinn
var á þessu svæði. Þegar ég
seldi bátinn keypti ég mér drátt-
arvél og stundaði vinnu með
henni af hörku fyrir bændur út
um sveitir, sló og herfaði og
vann túnin fyrir bænduma. Ég
fór um allar trissur á dráttarvél-
inni og hafði nóg að gera, enda
var ekki mikið um dráttarvélar í
sveitum á þessum tíma. Ég var
nú sá sem keypti íyrstu díselvél-
ina af Fergusongerð.
A þessum tíma, sem ég vann
í frystihúsinu og harkaði með
dráttarvélinni, átti ég hertmkk
sem ég keyrði fólkinu á frysti-
húsinu í og úr vinnu. Það var
einmitt út af þessari keyrslu scm
varð svolítið uppistand. Þeir hjá
bílstjórafélaginu ætluðu að
stoppa mig, þar eð kaupfélagið
væri með samning við félagið
og þeirra bílstjórar ættu því að
sitja fyrir akstrinum. Geirmund-
ur Jónsson sem var kaupfélags-
stjóri, sagði þá: „Gottog vel! Út-
vegiði þá bíl í þessa keyrslu“.
Þegar málið var skoðað hefur
þeim líklega ekki litist á að fjár-
festa í bíl, svo að það var eigin-
lega ég sem hagnaðist á þessu
uppistandi, því Geirmundur
hækkaði við mig kaupið fyrir
keyrsluna“.
Keyrði olíunni á
kvöldin og nóttunni
Þú hefur lengi verið með um-
boð fyrir Olíufélagið hf. Notaðir
þú kannski dráttarvélina við þá
þjónustu?
, Já, ég er búinn aö vera með
það síðan um 1945. Ég var með
tank aítan í vélinni og keyrði ol-
íunni út um allar sveitir, út í
Sléttuhlíð og fram í Hólahrepp
og fram um alla dali og inn í Os-
landshlíð. Ég var með kerm sem
tók 1000 lítra og meðan ég vann
á frystihúsinu, var maður að
keyra olíunni á kvöldin og nótt-
unni, þannig að vinnudagurinn
var oft ansi langur. Það gat oft
verið ansi mikið bras í þessu,
það er óhætt að segja það. Þess-
vegna er maður nú kannski
svona í hnjánum eins og niaður
er. Þá var ekki húsunum fyrir að
fara á vélunum og það var alltaf
golan framan.á manni á keyrsl-
unni, vetur, sumar, vor og haust.
Hnén hafa sjálfsagt illa þolað
kuldann og vosbúðina og ég er
komin með gerviliði í bæði
hnén.
Svo gerist það á jóladag 1965
að dráttarvélin brann. Ég hafði
komið seint heim kvöldið áður
og varmeð vélina á snjóbeltum.
Þegar ég kom út í skúr um
morguninn stóð hún í ljósum
logum. Maður getur varla gert
sér grein fyrir hvað hefur komið
fyrir, en þá keypti ég mér bara
nýja vél eftir áramótin eins og
skot. Fékk mér þá „Nalla“ frá
Akureyri.
Þegar ég svo hætti á frysti-
húsinu fór ég út í vörubílaút-
gerðina. Það hefúr líklega verið
um 1963 sem ég byrjaði í því.
Þá keypti ég mér fyrri Bedfor-
dinn sem ég átti. Síðan fór þetta
smá vaxandi og 1973 keypti ég
mér alvörubfl eins og við töluð-
um um á þeim dögum, tveggja
hásinga bfl“.
„Var alltaf baldinn"
Og þú hefur náttúrlega geng-
ió í vömbílstjórafélagið og
stundað vegagerðina?
„Já, þegar ég fékk inngöngu í
félagið fór ég strax að stunda
Gunnar við fyrsta bílinn sem hann eignaðist.