Feykir - 09.03.1994, Blaðsíða 4

4FEYKIR 10/1994
„Sama hvað gert er, kórinn er eins og einn maður"
Segir Þorvaldur Óskarsson formaður Karlakórsins Heimis
„Ef maóur gefur sig ekki í svona hluti að fullu, þá þýóir
ekkert aó vera að þessu. Þetta er einstakur félagsskapur og
ótrúlega samstilltur hópur. Þaö er sama hvaó gert er, kór-
félagamir eru samtaka eins og einn maður. Síóan höfum
vió verió geysilega heppnir meö stjómendur og undirleik-
ara. Þaó er mjög mikils virði að hafa svona gott tónlistar-
fólks innan héraðs, sem aó auki er svona firábært að vinna
meö”, segir Þorvaldur G. Óskarsson á Sleitustöðum for-
maóur Karlakórsins Heimis. Þegar blaóamaður Feykis tók
Þorvald tali nýlega og áhugamálin bar á góma, sagði hann
að söngurinn væri þar alveg sér kapítuli. Það svar kom
ekki á óvart, enda Þorvaldur kunnur fyrir gífurlegan áhuga
og fómfýsi í starfí Karlakórsins Heimis í um tvo áratugi.
Valdi, sem geislar af áhuga þegar minnst er á söng, þakk-
ar ekki sjálfum sér farsælan feril og vinsældir kórsins,
heldur öllum þeim er aö starfínu koma. Hann hafí til aó
mynda átt mjög gott samstarfs við marga áhugasama
stjómarmenn um árin, t.d. þá Áma Bjamason á Uppsölum
og Pétur Pétursson, sem hann segir einstaka menn.
Viö cram búnir að koma okk-
ur þægilega fyrir í stofunni heima
hjá Þorvaldi á Sleitustöðum og
talið berst fyrst að því hvort hann
sé fæddur og uppalinn á Sleitu-
stöðum?
„Nei ég er reyndar fæddur í
Blönduhlíðinni, á Minni-Ökram,
en foreldrar mínir fluttu hingað
þegar ég var á öðra ári. Hér hef ég
verið alla tíð utan nokkur ár sem
ég var við iðnnám í Reykjavík að
læra bifvélavirkjun”.
Er langt síðan þú fórst að starf-
rækja eigið bílaverkstæði héma?
„Það era rétt 20 ár. Ég lauk
sveinsprófi 1955 og fór þá strax
að starfa héma hjá Gísla heitum
Sigurðssyni sem var aðalmaður-
inn hjá rútufyrirtækinu Siglufjarð-
arleið. Við sáum um viðhald á sjö
fólksflutningabílum sem fyrirtæk-
ið var með og einnig gerði maður
við dráttarvélar og bíla fyrir Skag-
firðinga. Það var mikið að gera á
þessum áram og stundum greip
maður líka í að keyra rútumar”.
Loftárás á
síldarárunum
Þorvaldur minnist skemmti-
legs atviks í þessu sambandi. Það
gerðist á seinni tímabili síldaræv-
intýrsins á Siglufirði, um 1965,
ekki löngu eftir að hann hafði fest
ráð sitt og gifst Sigurlínu Eiríks-
dóttur, dóttur Eiríks Guðmunds-
sonar fyrrverandi bæjarverkstjóra
á Siglufirði.
„Þetta var á heitu sumarkvöldi
og það hafði rignt mikið um dag-
inn. Stórir pollar vora á götunum
og gangstéttunum. Götumar vora
fullar af fólk sem var á leið á ball
í hótelinu. Ég var staddur í Lækj-
argötunni þama rétt fyrri ofan, og
var á rútubíl sem var þeim eigin-
leikum gæddur að ef maður setti í
hlutlausan, pumpaði síðan bensín-
gjöfina svolítið og setti síðan í gír
aftur, þá sprengdi hann ógurlega,
alveg eins og loftárás hafði verið
gerð. Fólkinu brá óskaplega og
það varð mikill gusugangur út af
Þorvaldur við 20 ára gamlan Broncojeppa, sem hann hefur
nýlokið við að gera upp og byggja yflr.

I*orvaldur Óskarsson og Sigurlína Eiríksdóttir á Sleitustöðum,
þessum kvikindisskap í mér. Við
vorum á leið til tengdaforeldra
minna, en mætum Eiríki
tengdapababa og bæjarverkstjóra
í dyranum. Hann sagði mér þær
fréttir að það hefði verið stolið
dínamiti úr geymsluskúr bæjarins
nokkram dögum áður, og nú
væra strákamir famir að sprengja.
Sér hefði borist tilkynning um
það áðan. Ég var fljótur að
kveikja og sagði honum hvemig í
öllu lá.
Stoltur af
lærlingunum
Þegar Siglufjarðarleið var svo
seld árið 1974, keypti ég bílaverk-
stæðiö og hef rekið þaó síðan. Við
höfúm auk almennrar viðgerðar-
þjónustu, unnið svolítið að yfir-
byggingu bíla, byggt hús á jeppa
og rútubíla. Byggðum t.d. yfir
tvær rútur fyrir Suðurleiðir fyrir 2-
3 áram. Ég lít gjaman til þess að
gera meira af þessu ef tími vinnst
til. Þetta er ákafleg skemmtileg
vfhna.
Annars hefur almenn við-
gerðaþjónusta dregist saman und-
anfarin ár í kjölfar mikils innflutn-
ings og aukinnar sölu á nýjum bíl-
um. Maður er að vona að þetta
fari að jafnast aftur og menn sjái
sér hag í aó láta gera við bílana
sína”, segir Þorvaldur og sem
dæmi um samdráttinn má nefna
að þegar flest var á verkstæðinu á
Sleitustöðum, störfuðu þar átta
manns. I dag vinna þar aðeins
Þorvaldur og sonur hans, Sigurður.
„Ég er búinn að hafa nokkuð
marga lærlinga um árin og verið
mjög heppinn með stráka. Þetta
hafa allt verið afbragðs strákar og
þeir era afbragðs fagmenn. Ég er
mjög stoltur af frammistöðu
þeirra. Síðan kenndi ég jámsmíði
tvo vetur á Hólum, fyrstu vetuma
sem Jón Bjamason var þar við
stjóm. Það var mjög ánægjulegt
að vinna meö unga fólkinu sem
þar var og það tók mér ákaflega
vel. Það var bara eins og ég væri
einn úr hópnum”.
Skagfirðingum svipar
til Árnesinga
Talið berst að áhugamálunum.
Ferðalög bæði innan lands og
utan era þar ofarlega á blaði. “Það
er gaman aö sjá sig urn og sjá
hvemig aðrir hafa það”, segir Þor-
valdur. En það er samt söngurinn
sem er aðaláhugamálið. Okkur
Þorvaldi kemur saman um að í
Skagafirði sé mjög sterkur kjami
góðra söngmanna.
Þorvaldur segir Skagfirðingum
og Amesingum svipa mjög saman
að þessu leyti. Það komi alveg
heim og saman við þá kenningu
sem hinn þekkti söngmaður Sig-
urjón Sæmundsson á Siglufirói
hafi einhverju sinni sett ffam. Hún
er á þá leið að þegar biskupsstól-
amir vora á Hólum og í Skálholti,
hafi biskupamir lagt mikla áherslu á
að ná góðum söngmönnum í hér-
aðið til að syngja messur. Fjöl-
skyldur hafi flust í nágrenni bisk-
upssetranna af þessum sökum.
Þetta sé ástæðan fyrir þessari
sterku sönghefó sem sé í Skaga-
firði og Amessýslu.
Heimiskonur veita
ómetanlega hjálp
„Við í Heimi leggjum mikið
upp úr því að hafa gott skipulag á
hlutunum. Snemma á haustin er
sest niður og gerð áætlun fyrir
veturinn, sem reynst er fylgja eft-
ir. Þetta er í nokkuð föstum skorð-
um hjá okkur. Æfingar reglu-
bundnar tvisvar í viku. Síðan era
nokkrar söngskemmtanir að vetr-
inum og eiga þrettándaskemmtun
og Sæluvikutónleikar sér 20 ára
sögu. Fyrir nokkram áram fóram
við síðan að halda söng- og
skemmtikvöld á góunni, svoköll-
uð Heimiskvöld, sem mælst hafa
vel fyrir. Eiginkonur kórfélaga
koma þar einnig við sögu og veita
okkur ómetanlega hjálp, með því
að sjá um veitingar á Heimis-
kvöldunum.
Stefnt að söngerð til
Vesturheims
Síðan er alltaf farið í söngför
að vorinu, svona þegar sauðburði
er lokið. Yfirleitt er farið til hinna
ýmsustu landshluta, og við verð-
um varir við að aðsókn er hcldur
að aukast á þeim stöðum sem við
syngjum á.
Stundum era þessar vorfcrðir
famar út fyrir landssteinana. Við
höfðum farið í þrjár söngferðir til
útlanda”.
Ég hcf heyrt að sú fjórða sé í
uppsiglingu. Stefnt sé að Kanada-
för að ári. Er eitthvað til í því?
,Já það cr döfinni. Það er unn-
ið að því og bcðið eftir svöram frá
Kanada. Svona hlutir þurfa að
vinnast með nokkram fyrirvara.
Þeir era heldur ekki gerðir nema
menn standi saman í þessu. Kór-
félagar þurfa að leggja mikið á
sig, því það kostar mikla peninga
og vinnu að fara í söngför sem
þessa. Kórfélagar hafa sýnt ótrú-
legan dugnað og fært fómir til að
komast í þessar ferðir. Menn hafa
þurft að gera það upp við sig að
fresta ákveðnum hlutum til að
komast með í ferðina. Við höfum
líka átt því láni að fagna, að hér-
aðsbúar hafa alltaf stutt vel við
bakið á okkur í gegnum tíðina. Ég
held að fólk meti það líka að
svona félagsskapur sé til”, sagði
Þorvaldur að endingu.