Feykir - 19.10.1994, Síða 4

4 FEYKIR 36/1994
„Ég hef sjálfsagt sloppið
vel miðað við marga aðra"
Segir Egill Kristjánsson er varð fyrir líkamsárás í miðbæ Reykjavíkur
,Já svo sannarlega lít ég borgarlífið allt öðrum augum
en áöur. Eg varð ofboóslega skelkaður, hríðskalf í
leigubílnum eftir að þetta var afstaðið og gat ekki
sofnaó fyrr en undir morgunn“, segir Egill Kristjáns-
son ungur Sauókrækingur sem hefur fengiö sig
fullsaddan á borgarlífinu í bili. Hann lenti í þeirri
óskemmtilegu lífsreynslu í mióbæ Reykjavíkur í
sumar aö veróa fyrir barðinu á þremur óknyttaung-
lingum sem reyndu að ræna hann.
Þeir sem þckkja Egil vita að
hann er hæglætismaður hinn
mesti og seinþreyttur til vand-
ræða. Það var mcð hann eins og
margan unglinginn að hann lang-
aði til að kynnast muninum á því
að búa úti á landi og í borginni.
Egill hafði dvalið tæp þrjú ár í
borginni og kunnað þar ágætlega
við sig. Að vísu fannst honum
mikill ókostur við borgina vega-
lengdimar og sá mikli tími sem
fer í að koma sér milli staða.
„Það sem er eftirsóknarvert
fyrir ungt fólk í höfuðborginni er
fjölbreytni skemmtanalífsins. En
eftir að þetta gerðist hætti ég að
fara út að skemmta mér, nema þá
að fara í heimahús og ef að mað-
ur fór á vcitingahús, fór ég ckki
frá staðnum nema í leigubíl“.
En hvemig var aðdragandinn
að þessu fynrgreinda atviki?
„Það var þannig að ég fór á
dansleik á Hótel Islandi. Þegar
ballinu var lokið fór ég ásamt
þremurkunningjum mínum niður
í bæ. Eftir aö við höfðum gengió
um hálftíma innanum fólkið fóm
krakkamir sem vom með mér
heim. Mig langaði til að vera að-
eins lengur og ætlaói að hitta cin-
hverja scm ég þekkti. Skömmu
síðar gekk ég svo áleiðis lieim-
leiðis, og fór í áttina að Tjöminni
þar sem ég taldi mig geta náó í
leigubíl í grenndinni. Eg var ekk-
ert að flýta mér og fór að skoða
fuglamyndir sem vom til sýnis
við Iðnó. Þar á steinvegg sátu
fimm ungir menn. Einn þcirra
bauð góða kvöldið og ég svaraði í
sömu mynt og það var ekki að sjá
á þessum mönnum að þcir hcfðu
neitt illt í hyggju.
Tekið til fótanna
En síðan varð ég var við að
þrír þeirra komu á eftir mér. Eg
vissi ckki hvemig ég ætti að
bregðast við þessu og hélt átfam.
Þeir hröðuðu för sinni og spurðu
hvert ég væri að fara. Eg sagðist
vera að fara heim til mín. Þá stökk
einn þeirra fram fyrir mig og
sagði mér að stoppa. Eg spurði þá
hvað væri að gerast, hvað þeir
ætluðu sér. Um leið stökk einn
þeirra aftan á mig. Eg náði að
Skjalasafni Skagfirðinga
berast góðar bókagjafir
Bókagjöfin sem Árni Árnason Hafstað gaf safninu sem
sameiginlegan arf þeirra systkina frá Vík.
Héraósskjalasafni Skagfirð-
inga hafa á þessu ári, sem jafnan
áður, borist margar góðar gjafir,
bæði ljósmyndir, ýmiss konar
handrit, skjöl og bækur.
Hinn 9. júní sl. kom Unnur
Ragna Benedikstdóttir úr
Reykjavík mcð stóra bókagjöf til
safnsins úr dáníirbúi móóur sinn-
ar Unu Péturdóttur, Kambsvegi
3, Reykjavík, og seinni manns
hennar Ingþórs Sigurbjömssonar
málarameistara. Alls vom þetta
um 180 bindi bóka um ættfræði,
sagnfræði, landafræði og þjóð-
legan fróöleik, allt góóar og
gagnlegar bækur og mjög þarfar
fyrir safnið. Afhenti hún þetta
fyrir hönd erfingja þeirra hjóna
samkvæmt ósk Unu. Hún ólst
upp á Sauðárkróki, dóttir hjón-
anna Sigurlaugar Jósefinu Jós-
epsdóttur og Péturs Guöjónsson-
ar, og varalla tíð mikill Skagfirð-
ingur þótt búsett væri syðra.
Hinn 1. september sl. barst
Héraðsskjalasafninu önnur merk
bókagjöf. Var það Ámi Ámason
Hafstað frá Vík, búscttur á Sel-
tjamamesi, sem kom færandi
hendi ásamt Halldóri bróóur sín-
um á Dýjabekk og Amgunni Ár-
sælsdóttur konu sinni með tvö
gömul Hólaprent. Var þetta Hi-
storia Pijnunnar og Dauðans
Drottins vors Jesu Cristi, eða
öðm nafni Passíusálmamir. Onn-
ur útgáfa prentuð á Hólum í
Hjaltadal árið 1682. Hin bókin
var Guðspjöll og pistlar, útgefin
á Hólum af Guðbrandi Þorláks-
syni árið 1617. Þctta er jafnframt
elsta bók sem Héraðsskjalasafn-
ið hefur eignast og hin cina úr
prentverki Guðbrands biskups.
Bækumar em viðgerðar og
hreinsaðar og ljósprentaðar inn á
blaðsíður sem vantaði. Hcfur
Ámi lagt þar mikla alúð viö og
ekkert til sparað. Hann gerði
sjálfur við bækumar af mikilli
prýði og á fagmannlegan hátt og
bjó til öskjur utan um, fékk síðan
Hilmar Helgason á viðgerðar-
stofunni Morkinskinnu til að
binda bækumar inn í pcrgamcnt
og lét vanda allt sem bcst, svo að
nú em þetta hinar mestu gersem-
ar.
Bækumar gaf Ami fyrir hönd
systkina sinna sem þeirra sam-
eiginlcga arf, en föðursystir hans,
Sigríóur Snæland frá Hafsteins-
stöðum, gaf honum bækumar,
sem hún hafði fengið úr búi föð-
ur síns, Jóns Jónssonar hrepps-
stjóra á Hafsteinsstöðum.
Fyrir hönd Héraðsskjalasafns-
ins færi ég gefendum alúðar-
þakkir fyrir þessar höfðinglegu
gjafir og jafnframt öllum þcim
fjölmörgu scm hafa gefið safninu
á undanfömum ámm.
Hjalti Pálsson skjalavörður.
Egill Kristjánsson segist aldrei hafa orðið eins ofboðslega hræddur
á ævinni eins og umrædda nótt í miðbæ Reykjavíkur.
beygja mig og sveifla honum að-
eins þannig að hann lenti fremur
illa í götunni. Þeir hörfðuðu þá
aðcins til baka og hafa líklega
haldið að ég kynni citthvað fyrir
mér í sjálfsvöm, en ég hef líklega
vcrið citthvað óttasleginn á svip-
inn því þessi sem mér virtist vcra
foringinn stillti sér upp á nýjan
lcik l'yrir f'raman mig og fer nú að
benda eins og hann sé að ota hin-
um til að gera árás á mig aftan frá.
Þá tók ég til fótanna og náði aö
komast að röð leigubílanna niðri í
Tjamargötu. Mér tókst að henda
mér inn í fyrsta leigubílinn sem ég
kom að, en það var aftasti bíllinn
í röðinni og það em víst vinnu-
reglur hjá leigubílunum að l’ólk
fari í fremstu bílana í röðinni,
þannig að þessi leigubílstjóri rak
mig út úr bílnum.
Þeir „tjúnnuðust" upp
I því er ég steig út úr bílnum
náðu strákamir að berja mig 2-3
högg í andlitið. Mér tókst samt að
rífa mig frá þeim og náði að
henda mér inn í frcmsta bílinn. En
þeir vom ckki aldcilis á því að láta
mig ganga sér úr greipum og rifu
upp hurðina og heimtuðu aó ég
kæmi út úr bílnum. Eg sagði bíl-
stjóranum í skyndingu aó strák-
amir hcfðu ráðist á mig og þá gaf
bílstjórinn í. Eg skalf óskaplega í
bílnum og hef líklega fengið hálf-
gert sjokk. Bílstjórinn sagði að
honum hefði litist bctur á mig cn
strákana og þcssvegna trúað mér.
Eg fór beint upp í Breiðholt
þar sem ég bjó, en gat ekki sofnað
fyrr en undir morgun. Mér kom
ekki til hugar að kæra þetta til lög-
reglu, þ:ir scm maður liafði heyrt
af því að það væri ekkert gert í
þessum málum. Eg mundi liins-
vegar þekkja strákana ef ég rækist
á þá. Þeir vom á að giska tvítugir
og litu út fyrir að geta verið á ein-
hverskonar lyfjum. Einn þcirra
var með austurlensku yfirbragði.
Þeir virtust tjúnnast upp eftir því
sem á eltingarleikinn leið, og það
var eins og þeir þy rftu endilega að
ná sér niðri á cinhvcrjum.
Kannski hafa þeir barið einhverja
þessa nótt. Eg cr sannfærður um
að þeir vom búnir að bíða þama á
veggnum drykklanga stund eftir
fómarlambi. Eg hef sjálfsagt orð-
ið fyrir valinu fyrir það að ég var
vel klæddur, í jakkafötum og
bindi. Litið út fyrir að eiga ein-
hverja pcninga. Ef ég hcfði verið
í leðurjakka cða einhverjum
hversdagslegri klæónaði hefðu
þeir sjálfsagt sleppt mér“, sagói
EgiU.
Egill segist alveg hafa vcriö
grandalaus fyrir því aö svona
hlutur gæti hcnt hann, cn það sé
eitt sem víst er aó cinn muni hann
ckki fara í miðbæinn að næturlagi
í framtíðinni. „Eg hef sjálfsagt
sloppið vel miðað við marga aðra.
Svo virðist að minnsta kosti af
fréttum aó dæma undanfarið",
sagði Egill að cndingu.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúó hlýhug og vináttu vió andlát og útför
eiginkonu minnar, móöur, tengdamóður og ömmu
Unnar Guðmundsdóttur, Hólmagrund 13,
Sauðárkróki
Magnús H. Sigurðsson
Sigurlaug Magnúsdóttir GuómundurGuómundsson
og barnabörn.