Feykir - 12.01.2000, Qupperneq 5

2/2000 FEYKIR 5
Knattspyrnulið Hólaskóla, sem atti kappi við Akureyr-
inga. Frímann er í miðju í fremstu röð, en meðal annars
má þekkja Jón Karlsson úr Bárðardal, seinna á Sauðár-
króki, í öftustu röð til vinstri.
var ráðskona hjá honum. Sig-
urður bróðir þeirra sem líka var
einhleypur, móðir þeirra Pálína
Bjömsdóttir sem þá var gömul
kona. Faðir þeirra var lifandi þá,
Jónas Jónsson, hann var húsa-
smiður og vann mikið utan
heimils, því bömin tóku
snemma við hér. Svo var önnur
systir, Margrét Jónasdóttir og
hennar maður Guðvarður Guð-
mundsson. Áttu þau þijár dætur
og var sú yngsta líklega sjö
árum eldri en ég.
Eg man að fyrsta morguninn
sem ég kom héma út, það hefur
líklega verið í júní eða svo, að
þá vom níu heimagangar héma
á hlaðinu. Ég hef nú hugsað um
það síðan, að ég vildi ekki
standa í því að hafa níu heima-
ganga.
Nám og íþróttadella
Ég gekk í bamaskólann hér,
sem þá var á Frostastöðum. Þá
var kennarinn Rögnvaldur Jóns-
son frá Flugumýrarhvammi.
Svo lá leiðin í Hólaskóla þegar
ég var 18 ára gamall, þó ég
hefði eginlega lítinn áhuga fyrir
því, ef ég segi þér alveg eins og
er. Áhuginn á þessum árum
beindist meira að íþróttum en
búskap. Þegar ég var 14 ára
komst ég í íþróttablað sem þá
var gefið út af þeim Jóhanni
Bemhard og Brynjólfi Ingólfs-
syni, sem vom miklir íþróttaá-
hugamenn. Þegar ég komst í
þetta blað fylltist ég miklum
áhuga, enda vom þá í vændum
Olympíuleikamir í London
sumarið eftir, 1948. Þetta sum-
ar og lengi þama á eftir mundi
ég þrjá efstu menn í hverri grein
frjálsra íþrótta, en núna man ég
lítið af seinni tíma mönnum, þó
ég fylgist talvert með íþróttum.
Voru þið þá talsvert í
íþróttum héma í sveitinni?
„Nei það var ekki mikið.
Ungmennafélagið Glóðarfeykir
var þó starfandi en engin að-
staða til íþróttaiðkunar. Við
gerðum okkur þó smáaðstöðu á
Miðgmnd, útbjuggum okkur
m.a. langstökksgryfju. Félagið
átti kúlu og kringlu og sjálfur
eignaðist ég spjót. Það kom
kennari til okkar í stuttan tíma,
Kristján Jóhannsson úr Svarfað-
ardal, þekktur hlaupari sem sló
flest metin hans Jóns Kaldals og
mörg þeirra stóðu ansi lengi.
Hann var að leiðbeina hjá ung-
mennasambandinu og kom til
okkar í nokkur skipti. Við vor-
um náttúrlega bíllausir strákar á
þessum tíma en reyndum þó að
komast.
Það vom margir ungir menn
hér á bæjum og fóm seinna í
burtu en nú gerist. Talsverður í-
þróttaáhugi var um tíma en svo
koðnaði þetta niður. Annars var
ekki mikill áhugi hér á heimil-
um fyrir íþróttum og það þótti
ekkert snyðugt að vera t.d. að
djöflast í fótbolta í tvo tíma og
vera þá kannski að drepast úr
strengjum næsta dag. Og það
var algjör forgangssök að meiða
sig í þessu ati og því reyndi
maður gjaman að leyna því ef
einhver skakkaföll urðu og
maður heltist.
Atvinnumaður í tuski
Þeir bræður hér Bjöm og
Sigurður vom ekki mikið fyrir
íþróttir, en voru heljarsterkir
báðir, sérstaklega Bjöm. Her-
mann bróðir þeirra var mikill á-
hugamaður um glímu, sem
hann lærði eftir að hann fór héð-
an. Hann hafði ekkert að gera í
bræður sína meðan hann var
héma heima, en var ákaflega
áflogagjam og setti sig ógjaman
úr færi ef fólk kom í heimsókn,
hvort sem það vom fullomir eða
unglingar, að tuskast svolítið við
gestina. Hann mátti þó eiga að
þó hann lenti undir, þá var hann
ekki að erfa það, heldur reyndi
að finna út einhver ráð hvemig
hann gæti snúið á andstæðing-
inn næst.
Það var hérna bær upp með
fjallinu sem Axlarhagi hét.
Bóndinn þar var Eiríkur Magn-
ússon og hjá honum ungur mað-
ur sem Karl hét, harðvítur strák-
ur og sterkur, en ekki áfloga-
gjam. Hann kom hingað í heim-
sókn og þeir Hermann tuskuð-
ust lengi dags. Eiríkur sagðist
hafa séð til stráksa þegar hann
staulaðist heim um kvöldið og
þurfti þá að hvfla sig ansi oft
með því að tylla sér á þúfu.
Hann var sagður liggja í rúminu
daginn eftir, og þegar Hermann
spurði þau tíðindi, sagðist hann
telja sig sigurvegara í viðureign-
inni, því hann hafi þó verið á
fótum þennan dag.
Hermann kom hingað stund-
um í heimsókn, og þá kom fyrir
að þurfti að ná í hann á hestum
vestur í Miðfjörð, það var ekki
um annað að ræða. Hann var
ákaflega skemmtilegur gestur,
en talaði ekkert um pólitík, held-
ur sagði sögur af minnisstæðu
fólki hér, körlum og kerlingum.
Ég heyrði skemmtilega sögu
af samskiptum þeirra bræðra
eftir að Hermann varð lögreglu-
stjóri í Reykjavík. Hann kom þá
hingað í heimsókn og þeir voru
að spyrja hann um starfið. Hann
sagði að það kæmi oft fyrir að
það þyrfti að senda menn í hús
út í bæ til að skakka leikinn,
koma mönnum út og þetta
nokkuð. Bjöm fór nú eitthvað
að efast um að það þýddi alltaf
að senda menn eina, það væri
ekki alltaf að vita hver væri í
húsinu, hvort það réði við þetta
einn maður. Hermann sagði að
menn yrðu samt gjaman að
glíma við þetta einir.
Jæja, þetta var í gamla bæn-
um, þrjú lítil herbergi hvort við
endann á öðru og gangur við
hliðina. Það endaði með því að
Bjöm var svo ákveðinn í mein-
ingu sinni að þeir prófuðu þetta
í bænum, hvor færi með hvom.
Þeir tókust á gríðarlega, harðvít-
ugir báðir, Hermann hundvanur,
atvinnumaður í tuski, en ekki
Björn. Hemianni gekk vel til að
byrja með, kom honum miðja
vegu fram ganginn, en þar
snérist taflið við og Bjöm fór
inn með hann aftur. Og hafði
rétt fyrir sér að það þýddi ekki
að senda hvem sem væri.
Einhverju sinni þegar þurfti
að taka í spotta hér, þá ætlaði ég
að hjálpa til, en lenti óvart með
finguma inni í hendinni á Bimi.
Ég kenndi ógurlegan sársauka
þegar Björn læsti hendinni, það
var hreint ekki gott”, segir Érí-
mann og hlær þegar hann rifjar
upp þessar skemmtilegu minn-
ingar af þeim Syðri-Brekkna-
bræðrum.
Vinkonurnar
En hvað með búskapinn í
dag, býrðu aðallega með fé?
„Já ég bý með fé og hross,
hef alltaf haft mikinn áhuga fyr-
ir hrossum. Ég held ég hafi ekki
lifað hamingjusamari dag en
fermingardaginn minn. Fóstra
mín gaf mér þá þriggja vetra
meri og fóstri minn tveggja
vetra fola, sem var minn
draumahestur og mig langaði
óskaplega í. Fólkið héma á bæn-
um gaf mér svo 500 krónur sem
dugðu fyrir hnakki og beisli,
þannig að mér fannst ég vera
orðinn þónokkuð ríkur.
Ég hef alltaf selt talsvert af
hrossum og útlendingar t.d.
komið og skoðað hrossin hjá
mér. Það er svo skemmtilegt að
hingað hafa komið í heimsókn
ungar stúlkur af Norðurlöndun-
um og frá Austurríki. Þær hafa
haldið sambandi við mig sumar
og koma gjaman í heimsókn og
stundum tölum við saman í
síma. Þær em í miklu uppáhaldi
hjá mér norsk stúlka, sænsk og
austurrísk. Mér finnst merkilegt
að stelpur á þessum aldri, um og
innan við tvítugt vilji blanda
geði við svona karl eins og mig
sem er á aldur við afa þeirra. Ég
hef ákaflega gaman af samskipt-
um við ungt fólk. Það er dálítið
bil á milli okkar og unga fólks-
ins. Það hugsaröðru vísi og get-
ur ýmislegt sem við getum ekki.
Ég segi það ekki að ég hefði
kannski ennfrekar viljað þekkja
þessar ungu stúlkur þegar mað-
ur var yngri”, segir Érímann og
það kemur blik í augun.
„Draumamir komnir í gegn hjá
manni, eða gengu ekki upp,
þegar maður var ungur. Svo
hafa líka verið hér í sveit ungir
menn sem halda tryggð við mig
ennþá og koma í heimsókn þeg-
ar tækifæri gefst.
Svo fer maður auðvitað á
bæi að hitta fólk og notar sím-
ann. Annars var í mínu ung-
dæmi þegar maður fór á bæi,
sendur einhverra erinda, að við-
kvæðið var: „Þú átt ekki að vera
að tefja fyrir fólki, komdu fljótt
afitur.” Svei mér þá ef þetta situr
ekki í manni ennþá þessi upp-
eldisáhrif. Það þótti ekki
snyðugt að fara á bæi að leika
sér eða skrafa við fólk”, sagði
Frímann að endingu.
Útsala Útsala
Útsalan hefst
flmmtudaginn 13. ianúar
20 -70%
afsláttur
Nýtt kortatímabil
SkAáftritMÉabáð