Feykir - 26.01.2000, Blaðsíða 4

4 FEYKIR 4/2000
„Á ókunnum stöðum ætti það að vera regla
að halda sig í slóðinni sem foringinn velur“
„Snjósleðamennskan er ákaflega skemmtileg, sérstaklega á góðum
og björtum dögum þegar komið er upp á fjöll og útsýnið verður stór-
kostlegt. Þá er oft eins og maður bókstaflega andi að sér umhverfmu
og þessi ólýsanlega frelsistilfinning grípur, það er þessi stemmning
sem elur í manni bakteríuna. Það er langt síðan ég fékk hana en telst
nú samt ekki til þessara forföllnustu áhugamanna. Eg dingla svona
með hinum stundum. En þetta byrjaði 1977, þá keyptum við tveir fé-
lagar sleða saman, sem við reyndar notuðum ekki mjög mikið, en ég
fór þó í nokkrar ferðir og það varð nóg tU þess að það kviknaði í mér
bakterían sem ég hef aldrei losnað við síðan. Við áttum þennan sleða
ekki lengi, seldum hann fljótlega, og síðan var ég sleðalaus í ein
fimmtán ár, en áhuginn blundaði samt alltaf í mér og það var sér-
staklega ein ferð sem mér fannst lifa lengi í endurminningunni. Það
var þegar við vorum að undirbúa förina með skálann upp á Túngna-
hryggsjökul. Þetta var alveg stórkostleg ferð upp á jökulinn, upp í
Hólamannsskarð og Héðinsskarð. Og ég var í tengslum við þessa
menn sem voru í sleðamennskunni, þannig að maður hélt þessu við.
Það var svo ekki fyrr en ‘94 sem ég fékk mér sleða aftur og er búinn
að vera í þessu síðan”, segir Hjalti Pálsson safnvörður á Sauðárkróki
sem er mikill snjósleðaáhugamaður, en hefur þó engu á síður kynnst
dekkri hliðum þessa sports.
„Ég fer samt ekkert að óróast fyrr en
svona í febrúar. Ég er ekki spenntur fyrir
sleðaferðum núna í svartasta skammdeg-
inu. Það eru mars, apríl og maí sem eru
sleðamánuðirnir venjulega”, segir Hjalti
þegar hann er spurður um ástundunina.
-En hvaða hópur er þetta sem hann ferð-
ast með?
„Þetta er hópur sem við höfum stund-
um kallað gufubaðsgengið, hópur sem
hefur haldið saman í gufubaði í 20 ár eða
lengur. Það vill nú svo til að þetta eru
alltsaman sleðamenn eða hafa verið. Þá
er gjaman spjallað um áhugamálið og
lagt á ráðin. Þegar famar em dagsferðir,
eða skemmri, þá fara menn mest hér í
vesturfjöllin, því að ferðafélag Skagfirð-
inga á þar tvo skála, Trölla í Tröllabotn-
um og á Þúfnavöllum fram á Víðidal.
Þarna koma sleðamenn afarmikið og
menn fara mikið um þetta svæði. Og svo
höfum við stundum farið lengri ferðir. Til
dæmis höfum við þrisvar sinnum farið í
stóra túra til Vestfjarða. í eitt skiptið
fómm við alveg norður í Horn á Hom-
bjargsvita. Þá var nú Ólafur Jónsson, sem
þekktari er undir nafninu Óli kommi, þar
ennþá vitavörður og það var mjög eftir-
minnilegt að koma til hans.
Við komum þama niður í vfldna og
tókum þar til nestis okkar. Svo fómm við
í vitann og Óli bauð okkur inn í kaffi og
tók okkur hið besta. Og þar sá maður
greinilega hvemig húsbóndinn varþenkj-
andi því á besta veggnum í stofunni var
tveggja fermetra rauður fáni með hamr-
inum og siggðinni og stórar myndir af
helstu hetjum og stórmennum byltingar-
sögunnar.
Hætturnar leynast víða
- En þetta hafa nú ekki alltsaman ver-
ið daits á rósum þessi sleðaævintýri. Mér
skilst að þú hafir kynnst þar dökku hlið-
Hjalti Pálsson ásamt Bimi Svavarssyni við Breiðaskarð nyrst á Hornströndum.
Það sést ofan í Homvík.
Hjalti Pálsson ásamt Maríu dóttur sinni upp við Langjökul, en hún var á
sleðanum hjá honum þegar seinna óhappið varð, í Fljótunum um páskana í
fyrra.
unum líka?
„Já ég er búinn að fá svo sem svolítið
að vita af því. Það er auðvitað staðreynd
að sleðamennskan er að vissu leyti hættu-
leg. Hættumar geta alls staðar leynst. Ég
býst við að ég sé ekki talinn sá glanna-
fengnasti í sportinu, en er nú samt búinn
að Ienda í tveimur óhöppum og öðru dá-
lítið slæmu. I bæði skiptin gerðist þetta
vegna þess að ég fór út úr slóð. Það ætti
að vera regla þegar menn ferðast á
ókunnum stöðum að halda sig í slóðinni
sem foringinn velur.
Ef ég segi frá þessum óhöppum mín-
um, þá var fyrra óhappið í ferð sem við
fórum upp frá Öxnadalsheiði, en stund-
um förum við þaðan og upp úr Kald-
baksdal upp á Nýjabæjarfjall og þar
fram. í þetta skiptiö vorum við að fara
fram í Hveravelli á mót vélsleðamanna
sem þar var haldið. Við fórum fram
Nýjabæjítrfjall og þetta var nú eftirminni-
leg ferð, því fjallið er óskaplegt veðravíti.
Það stendur svo hátt og sjaldan er gott
verður þama, en við komumst í sæmi-
legu veðri fram fjallið í jjetta skiptið.
Daginn eftir var lagt af stað heim og
gerðum við þá lykkju á leið okkar suður
fýrir Hofsjökul. Það var hríðarjagandi og
sæmilega gott færi í keyrslunni, en
skyggni frekar slæmt. Við keyrum þama
langar leiðir fyrir austan Hofsjökul. Það
hefði teygst nokkuð á hópnum, sökum
[)ess að foringjarnir fóm geyst. Ég var
fremstur af þeim sem á eftir komu og þar
sem færi var gott leyfði ég mér að keyra
aðeins utan slóðar og fékk þannig mýkri
færi. Svo veit ég bara ekki til fyrr en ég sé
opinn pytt fyrir framan mig og skiptir
engum togum að sleðinn styngst ofan í
hann og ég flaug eina 6-8 metra fram fyr-
ir sleðann og kom niður á bakið. Hjálm-
urinn flaug af mér, hafði ekki verið nógu
vel spenntur. Ég man að ég varð hissa á
því að ég skyldi standa upp strax og
meiddi mig ekki neitt nema rnarði mig
aðeins. Sleðinn skemmdist tiltölulega lít-
ið og var ökufær á eftir, en þetta var ekki
nema svona tæplega þriggja metra djúp
skonsa. Þetta var það sem ég kalla afæta
af á, þar sem ekki frýs eða kemur snjó-
þekja yfir.
Siglt eftir GSP-tækjuni
Þetta fór sem sagt alltsaman vel og
við héldum áfram og komum í Laugar-
fell. Veðrið var orðið vont þegar við
komum þangað og versnaði enn meðan
við vorum í skálanum. Og það gerði svo
hart veður að það fuku rúður af sleðum
þarna. Svo lægði veðrið og við lögðum
af stað norður á Nýjabæjarfjall, en við
vorum ekki langt komnir þegar brast á
aftur aftaka veður og sáust engin skil lofts
ög jarðar, þannig að það var bara siglt eft-
ir GPS-tækinu. Þeir voru tveir eða þrír
með þessi tæki og höfðu punkta og bám
sig saman áður en lagt var upp. Svo var
keyrt af stað og silast áfram í halarófu.
Og þetta er eitt iðandi kóf, en leiðin er
ömgg ef farið er eftir punktunum. Því
miðurgleymdist einn punkturinn og það
hafði sínar afleiðingar. Ég man að ég var
þriðji í röðinni og allt í einu sá ég að þeir
tveir sem vom á undan mér hurfu sjónum
mínum, en mér tókst að stoppa. Þá höfðu
þeir keyrt fram af og ofan í gil. Það var
sjálfsagt um 10-15 metra fall en það vildi
svo heppilega til að þeir komu niður í
snjódyngju og seinni sleðinn slapp við
það að lenda ofan á þeim fyrri, þannig að
egin slys urðu og báðir fengu mjúka
lendinu. Þeir komust að sjálfsdáðum upp
úr gilinu, en kófið var svo mikið að þar
sem við voium að vappa á gilbanuinum,
þá sáum við ekkert til þeirra þarna niðri
og einn okkar gekk aðeins of langt og
hrapaði niður. Hapn sá ekki skilin milli
lofts og jarðar. Við drógum hann upp á
kaðli.
Svo var haldið áfram norður eftir og
veðrið hamaði aftur, en punktamir þeirra
urðu til þess að við gátum fundið skálann
Bergland sem Akureyringamireiga. Þeg-
ar við komum þar þá var svo vitlaust
veður að við sáuin okkur þann kost
vænstan að setjast að. Það áttu sumir fullt
í fangi með að hafa sig inn í húsið því
það var hált að því og hvassviðrið óskap-
legt. Einn okkar datt meira að segja og'