Feykir - 22.03.2000, Blaðsíða 6
6 FEYKIR 12/2000
Vel kryddaðar sögur
vestfirsks strigakjafts
Það er alltaf gaman að heyra skemmtilegar sögur, kannski vel krydd-
aðar. Einn af þeim mönnum sem kann að segja svoleiðis sögur er Kon-
ráð Eggertsson, sem landsþekktur er orðinn íyrir afskipti sín af hvala-
veiðimálum og fleiru er lítur að nýtingu náttúruauðlynda. Konráð er í
þessum flokki hressra frásagnarmanna að vestan, sem þeir Hermanns-
synir „strigakjaftar” tilheyra. Ritstjóri Feykis kynntist Konna í gegnum
sameiginlegan áhuga á útivist og skíðamennsku. Fyrir nokkrum árum
fékk Feykir sent blað kosningabandalags sem að stóðu Pétur Bjama-
son, Konni og nokkrir fleiri góðir menn sem bráðum verða samkjör-
dæmungar okkar. í þessu blaði var frásögn Konna af því þegar hann
byrjaði sína skíðaiðkun, þá kominn á fertugsaldur og í þannig ástandi
að hann gat varla orðið snúið sér við í skipstjórastólnum nema með
harmkvælum. Kannski er þessi lýsing ekki beint til að hvetja venjulegt
fólk til að byrja á skíðum, en hins vegar segir Konni einnig frá
skemmtilegri ferð á Homstrandir, en það er upplifun sem ýmsir hér á
þessu svæði hafa reynt.
„Ég hef oft hugsað til þess að líklega
hafi það bjargað lífi mínu þegar ég tók upp
á því að ganga á skíðum. Þegar ég byrjaði
á því íyrir 25 árum, var ég heldur meiri um
mig en ég er í dag, eða um það bil 111
kóló. Þá var ég nýhættur að reykja, hafði
gert það í allnokkur ár og farinn að finna
fyrir óþægindum, svo sem verk í vinstri
handlegg og hjartað sleppti úr annað slag-
ið. Um þessar mundir fór ég að hugsa um
hvort ekki mætti gera eitthvað til úrbóta,
þótti gott að borða og þykir enn. Ég þekkti
nokkra ntenn sem fóru á gönguskíði og
voru þeir að mínu mati mjög hressir, bæði
til líkama og sálar.
Þannig fór að ég fékk mér gönguskíði
haustið 1975, þá 32ja ára. Þetta vom Split-
ken tréskíði, sem þóttu góð í þá daga en
eru ekki lengur notuð, því nú er allt úr
plasti. Ég fór fyrst á skíði rétt fyrir jólin
1975 á túninu hjá Jóni Andréssyni. Það
byrjaði ekki vel; kunni ekkert til verka í
meðferð áburðar en það er nokkur kúnst
eins og þeir vita sem til þekkja. Ég hafði
aldrei stundað neinar íþróttir, þaðan af síð-
ur farið á skíði. Þegar ég hafði spennt á
mig skíðin og sett á mig stafina og ætlaði
að stíga fyrsta skrefið þá þótti mér nóg
um. Gat ekki ímyndað mér að ég gæti
staðið í sömu spomm, hvað þá gengið af
stað. Eftir að hafa komist nokkra metra og
dottið einu sinni fyrir hvem þeirra, sá ég
enga leið til þess að þetta gæti bjargað lífi
mínu og hugsaði til strákanna, sem ég
kallaði svo, renna sér á þessum helvítis
spækjum sem á svigskíðum væm. Ég kom
heim rennandi sveittur og bölvandi. Er
einhverjir dagar höfðu liðið reyndi ég aft-
ur og nú fór að ganga aðeins betur. Að
liðnum nokkmm tíma fór ég að geta litið
við án þess að detta.
Kjarkur óx meira en getan
Nú rennur upp árið 1976. Mér fór held-
ur að fara fram og ég fór upp á Dal og
horfði á göngugarpana hlaupa um allt, öf-
undaði þá mikið en þorði varla að fara í
slóðina eftir þá, var hræddur um að verða
fyrir. En kjarkurinn óx meira en getan og
mér fór að detta í hug að gaman væri að
fara norður á Homstrandir á skíði, hef
alltaf verið mikill Homstendingur í mér.
Ég færði þetta í tal við vin minn Amór
Stígsson en fór mjög varlega. Hann tók
þessu vinsamlega eins og von var, sagði
þetta gæti verið mjög gaman, en datt auð-
sjáanlega ekki í hug að ég hefði hug á að
fara svona ferð. Ég hélt áfram að röfla um
þetta og þegar ég sagði honum að ég ætl-
aði með, þá snéri hann sér undan og hef-
ur ömgglega brosað vel. En hvað um það,
ákveðið var að fara næst þegar veðurspá
væri góð. Earið skyldi úr Veiðileysufirði,
yftr í Hafnarskarð og niður í Homvík. A-
kveðið var að við færum fjórir, Arnór
Stígsson, Stígur Stigsson, Oddur Péturs-
son og undirritaður, allt vanir menn nema
éS-,
Eg hafði yfir að ráða 17 tonna báti,
Halldóri Sigurðssyni ÍS 14. í annarri viku
marsmánaðar 1976 var veðurútlit heldur
þokkalegt og föstudaginn 12. spáði vel
fyrir helgina. Var nú ákveðið að fara laug-
ardaginn 13. mars. Spenningur var mikill.
bæði eftirvænting og kvíði. Allir vom með
bakpoka og í honum matur og föt. Pokinn
minn var um 17 kíló og svipað hjá
hinum.Ég lá andvaka langt fram á nótt,
bylti mér í rúminu og hélt vöku fyrir kon-
unni. Eitthvað náði ég að sofna undir
morgunn en vaknaði dauðþreyttur því
draumfarirnar gengu bara út á látlausar
byltur á skíðum. Klukkan sex hringdi
vekjarinn og ég hentist framúr kófsveittur,
því ég hafði verið á skíðum þennan tíma
meðan ég svaf og þar á ofan með 17 kg.
bakpoka.
Konan mín blessuð fór fram og eldaði
fyrir mig hafragraut og aðstoðaði mig við
að ganga frá öllu. Nú stoppaði bíll fyrir
utan og þar var kominn Oddur Pétursson
á sínum fjallajeppa. Konan stendur í dyr-
unum og kveður og eftir svipnum að
dæma held ég að hún hafi ekki reknað
með að sjá mig aftur á lffi.
Héðan af var ekki aftur snúið. Veður
var gott og gekk ferðin norður vel. Þegar
komið var í botn Veiðileysufjarðar var far-
ið að gera klár legufæri því bátinn átti að
skilja eftir á firðinum þessa tvo daga sem
ferðin stæði. Um kl. 10 vomm við komn-
ir í land og búnir að ganga frá öllu, en veð-
ur var gott.
Dottið átján sinnum
Nú hófst alvaran. Pljótlega kom í ljós
að betra hefði verið að hafa poka með
mittisól, því pokinn var alltaf laus þegar
maður gekk. Einnig sást strax hversu lé-
legur skíðamaður ég var og ekki lagaði
pokinn stöðuna. Ég fór í förin eftir hina, en
snjór var í ökla. Pljótlega dró í sundur og
varð ég einn langt á eftir en förin vísuðu
veginn. Stundum sá ég hina sem smádepla
Konráð til hægri og Bubbi prentari á ísafirði, Sigurður Jónsson, baða sig
upp úr heitri Iaug í Reykjafirði á Hornströndum.
langt uppi í fjalli.
Neðan við Hafnarskarð, svona 60-80
metra, er klettur sem Líkaklettur heitir. Þar
stoppuðu félagar mínir og biðu eftir mér.
Þar fengu menn sér sopa og sagðar voru
nokkrar lygasögur. Er menn höfðu matast
var lagt af stað á ný. Þessir síðustu metrar
upp í skarðið em mjög brattir. Ég bar mig
mannalega og þetta hafðist eftir mikið
pjakk og bölv. Þama komst ég að þeirri
niðurstöðu að ég hefði ekki gert mér grein
fyrir hversu vitlaus ég væri að hætta mér
út í þetta.
Þegar staðið er í Hafnarskarði, sér
maður bæði niður í Hornvík og Veiði-
leysufjörð. Þama sá ég bátinn minn sem
lítinn depil á spegilsléttum sjónum og fór
að hugsa að það væri ekkert vit í að skilja
hann eftir mannlausan, en um það þýddi
ekki að fást. Nú hófst ferðin niður að aust-
anverðu. Pélagar mínir settu nánast beint
undan. Það var meiri lausasnjór að austan-
verðu og átti ég í niiklum erfiðleikum með
pokann. Ég datt svo oft að ég var hættur
að hugsa um það, fór hvað eftir annað á
hausinn og brölti á lappimar aftur. Eitt sinn
sá ég til félaganna, vom þeir þá komnir
heim á Parmannsbrekku, sem er rétt ofan
og framan við húsið í Höfn. Þegar ég kom
heim í hús, þá voru þeir búnir að kveikja
upp í kabyssunni, voru að borða og ekki
laust við að þeir brostu út í annað. Þeir
spurðu hvort ekki hefði gengið vel og ég
sagði þeim eins og var að ég hefði dottið
upp í 18 sinnum án þess að standa upp. Ég
þakkaði þeim um leið fyrir hugulsemina
að fara ekki á undan mér!
Rifnaði upp í klof
Mörgum ámm seinna varð mér hugsað
til þessara orða en þá var með mér í rjúpu
Hjörtur vinur minn Stapi, þá orðinn aldr-
aður, en fór á gönguskíðum til rjúpna að á-
eggjan minni, en hafði aldrei á skíði kom-
ið. Um kvöldið sagði Stapinn: „Þessi hel-
vítis skíði. Þegar ég datt í kjarrinu þá þurfti
ég að fara úr öllum fötunum til að geta
staðið upp!" Þetta var svipað hjá mér í
ferðinni.
Þegar við höfðum matast í Höfn var
haldið yfir að Homi. Gekk það vel og var
ég glaður yfir að nú væri allar hremming-
ar að baki. Við fómm inn í Hombæinn og
hélt ég að nú ætti að fara að brjóta í eldinn
og kveikja upp. Þá sagði einhver: ,Jæja á
ekki að fara að halda af stað?” Ég vissi
ekki hvað á mig stóð veðrið, en þá var
spurt: „Ætlar þú ekki að koma með aust-
ur á Hornbjargsvita?” Ég fékk áfall, enda
hélt ég að öllum raunum mínum væri lok-
ið þennan daginn. Ég gat ekki hugsð mér
að vera einn á Homi um nóttina svo ég fór
með þeim með hálfum huga. Við skildum
allt hafurtaskið eftir á Homi.
Mikill rnunur var að ganga laus. Pannst
mér nú allir vegir vera færir. Þegar fór að
nálgast Almenningaskarð og orðið var
mjög á brattann að sækja hætti að fatta hjá
mér og rann afturábak í öðm hverju skrefi.
Kapp var kornið í hina og ég gleymdist.
Ég kunni lítið að bera undir svo fljótlega
lengdist bilið og þeir voru kornnir upp í
skarð.
Það vita allir sem á gönguskíði hafa
komið hversu vont það er þegar maður
sparkar aftur úr í öðm hverju skrefi.
Stundum fannst mér eins og rifnaði upp í
klofið á mér, en upp böðlaðist ég samt..
Pélagamir biðu glottandi á skarðinu og ég
þakkaði þeint fyrir tillitssemina og hjálp-
ina sem fyn' og sagði þeim að ég væri rif-
inn upp að herðablöðum eftir þetta helvíti.”
Blóð á hnakka
Nú skal farið hratt yfir sögu og hlaupið
yfir móttökurnar á Hombjargsvita og
dvölina þar um kvöldið og nóttina.
„Við vöknuðum klukkan átta og ég var
injög lerkaður. Drukkum við nú ntorgun-
kaffi og lögðum af stað klukkan 9,05.
Veður var gott, allt gekk að óskum og yið
vomm komnir að Homi klukkan 10. Att-
um þar stuttan stans og vomm lagðir af
stað heim á leið um 11 leytið. Perðin gekk
þokkalega til baka. Þegar komið var í
Hafnarskarð sá ég bátinn á firðinum og
gladdist mikið þegarég sá að allt var í lagi.
Að vestanverðu hafði skafið í hryggi og
var komið mjög vont færi fyrir mig út af
pokanum.
Pélagamir hurfu fjótlega sem fyrri dag-
inn og ég sá þá komna niður að sjó. Ég
vildi flýta mér en það gekk ekki vel því
helvítis hryggimir vom svo vondir. Þegar
farið var frant af einum jókst ferðin og svo
upp á næsta, þá stakkst ég á hausinn. Alltaf
þegar ég datt lenti pokinn á hnakkanum á
mér og ég bölvaði mér fyrir að hafa ekki
útbúið festingu á hann og sett ól utan um
mig. Um þetta var þó ekki að fást á þessu
augnabliki, en það var farið að blæða úr
hnakkanum. Þetta hafðist samt niður og
mikil var gleðin þegar á fjömna var kom-
ið og ég óbrotinn!
Þegar heint kom fór þreytan að segja til
sín. Ég var svo mikið eftir mig að ég skalf
í heila viku á eftir. En svo hefur skíðabakt-
erían heltkeið mig að alltaf síðan hef ég
farið á skíði þegar ég hef getað og hafa
þessar vetrarferðir á Homstrandir verið
famar allar götur síðan og fleiri menn bæst
í hópinn, allt upp í 13 í ferð. Parnar hafa
verið allai' mögulegar og ómögulegar leið-
ir á Homströndum allt austur í Ofeigs-
fjörð. Ég lít svo á að þetta skíðabrölt hafi
bjargað lífi mínu til þessa. “