Feykir - 12.04.2000, Blaðsíða 4

4 FEYKIR 15/2000
Fimmtán karlar fóru af stað
Lóuþrælar halda upp á fimmtán ára afmælið
ingar. Sumir lögðu gífurlega
hart að sér. Það má eiginlega
segja að þeir hafi lagt nótt við
dag. Aðrir vilja meina að botn-
inn sé ekki suður í Borgarfirði,
hann sé miklu frekar að finna út
á Irlandi en þangað fór í vik-
unni 10% kórmanna. En eins
telst mér til að það séu alls 46
menn sem hafa sungið í kórn-
um. Kórmenn í vetur eru 29.
Þessir menn hafa komið úr
ýmsum störfum samfélagsins:
bændur og bifreiðastjórar,
skólastjórar og sveitarstjórar,
framkvæmdastjórar og forstjór-
Mikil samkoma var haldin í
félagsheimilinu á Hvamms-
tanga sl. laugardagskvöld þegar
Karlakórinn Lóuþrælar hélt upp
á 15 ára afmæli kórsins. Ibúar
Húnaþings vestra fjölmenntu á
samkomuna og hlýddu þar á
góðan söng Lóuþræla og söng-
hópsins Sandlóa, sem að mestu
er skipaður konum kórfélaga.
Borð svignuðu undan kræsileg-
um veitingum og gamanmál
voru flutt.
Að öðrum þræði var um að
ræða árshátíð kórsins, en öllu
jafna hefur á þeirri hátíð einnig
sungið gestakór, en að þessu
sinni eignuðu heimakórar sér
kvöldið enda fullt tilefni til.
Ólöf Pálsdóttir frá Bessastöðum
hefur stjómað þessum kómm af
skömngskap allan þennan tíma
og það verður ekki annað sagt
en árangurinn sé góður og
sönglistin með miklum blóma f
Húnaþingi vestra. Söngskráin
sem í boði var á þessum afmæl-
iskonsert var skemmtileg. Þótt
söngeyra pistilritara sé ekki
óbrigðult, var flutningurinn
kannski svolítið misgóður milli
laga, enda líklega um mismikla
æfingu og fágun að ræða, en í
heildina var þetta gott og
skemmtilegt. „Lag kvöldsins”
má kannski segja að hafi verið
„Blíðasti blær” eftir Óðinn G.
Þórarinsson. En Sandlóurnar
ásökuðu Lóuþrælana að hafa
stolið því lagi frá sér, en það
risti þó ekki dýpra en það að
kóramir sungu það lag saman í
lokin.
Gamanmál fluttu þeir Einar
Georg Einarsson skólastjóri í
Hrútafirði og einn stofnfélaginn
Magnús Guðmundsson bóndi á
Staðarbakka. Magnús, sem
flutti ágrip úr sögu kórsins á
gamansaman hátt, taldi sig
hinsvegar hafa verið beðinn um
það á sínum tíma að flytja há-
Sandlóurnar sungu nokkur falleg lög.
tíðarræðu og félagar sínir hefðu
því gert sér grikk þegar þessi
liður var svo á endanum aug-
lýstur sem gamanmál.
Eitthvað var fólk þarna á
skemmtuninni að gantast með
æfingarbúðir sem kórinn hafi
farið í til Varmalands í Borgar-
firði í marsmánuði. Magnús
vék einmitt að þessu atriði í
pistli sínum, sem hér birtist
ágrip úr:
„Það spáðu margir illa fyrir
söngnum á þessari hátíð, þar
sem þeir sögðu að botninn væri
suður í Borgarfirði, hann hefði
orðið þar eftir í marsmánuði
þegar kórinn var þar við æfing-
ar. Já þetta vom býsna stífar æf-
Magnús Guðmundsson bóndi
á Staðarbakka rakti sögu
kórsins með léttu ívafi.
all vítt til veggja. Á neðri hæð-
inni voru svo frambomar veit-
ingar, rausnarlegar, og hjarta-
hlýja húsráðenda ótakmörkuð.
En þetta vom sem sagt
æsku- og uppvaxtarárin, og
máltækið segir lengi býr að
fyrstu gerð. Þessara ára minn-
umst við félagamir með mikilli
hlýju og þakklæti.”
Ekki var að heyra á söng Lóuþrælanna að botninni væri suður í Borgarfirði eða jafnvel út
á írlandi, eins og vikið var að í gamanmálunum.
matreiðslumeistarar, rafvirkja-
meistarar og ritstjórar, svo
nokkur starfsheiti séu nefnd.
Á þessum 15 ára starfsferli
hefur kórinn sennilega tekið til
meðferðar 140 lög og gefið út
geisladisk. Sungið hefur verið
opinberlega í 10 sýslum auk
Reykjavíkur og Sandlóurnar
hafa yfirleitt verið með í för og
þeim ber að þakka.
Á fyrstu starfsámm kórsins
var mjög erfitt að fá tenóra og
af stofnendunum vom aðeins
þrír sem sungu fyrsta tenór. En
það em breyttir tímar. Nú er svo
komið að á æfingum er ekki
þverfótað fyrir mönnum sem
em taldir tenórar. Þeirem orðn-
ir í miklum meirihluta í kóm-
um. Þetta em glaðbeittir menn
og valdamiklir. hlæja hátt.
Bassarnir hinsvegar niðurlútir,
daufir í dálkinn, og fara með
veggjum, enda minnihlutahóp-
ur. En við þessu er ekkert að
gera, þetta er nú bara svona.
Frá því er greint í gjörðabók
kórsins, að hann hafi fengið
nafnið Lóuþrælar árið 1986 og
hefur notað það síðan. Einstaka
sinnum hefur heyrst að nafnið
og þið vitið þá var sendur þang-
að stór hópur af valinkunnu liði
úr Norðurlandskjördæmi vestra
til að læra að bjarga íslenskum
byggðum frá eyðingu, sem er
ekki seinna vænna.
Af þessum fimmtán stofn-
endum em enn 11 starfandi í
kómum. Það er haít íyrir satt að
króinn hafi komið undir á
þorrablóti í Staðarhreppnum.
Það gerist ótrúlega margt á
þessum þorrablótum, enda um
margskonar „uppákomur” að
ræða eins og sagt er á nútíma-
máli. Á þessum 15 ámm hafa
ýmsir komið við sögu og sung-
ið með kórnum, misjafnlega
lengi, en við lauslega athugun
Ólöf Pálsdóttir á Bessastöðum hefur stjórnað Lóuþrælum
frá upphafi. Hún var leyst út með blómvendi í lokin sem
og undirleikarinn Jónína Erna Arnardóttir frá Bifröst
ar, bankastjórarog rekstrarstjór-
ar, ferðamálastjórar og mjólkur-
bússtjórar, múrarameistarar og
væri ekki heppilegt en aldrei
verið í alvöm rætt um að leggja
það niður.
Þegar menn flytja hátíðar-
ræðu, við hin ýmiss tækifæri,
þá vitna þeir gjaman í valdar
bókmenntir þjóðarinnar, gjam-
an Islendingasögumar. Eg held
ég verði að nota það og nú vitna
ég til Islendingasagna hinna
nýrri, en þar segir svo í Vfð-
dælasögu.
„Þá er þessi saga gerist var
Jón granni húskarl hjá Ólöfu
ómstríðu í Söngtúnum. Var hún
mikil kona og skömngur, bú-
höldur mikill þó sjaldan væri
heima. Þeysti hún syngjandi
um hémð á vélfáki sínum og
særði alla héraðbúa til söngs.”
Tilvitnun lýkur.
Það vill nú svo til að Ólöf
okkar ómstríða, það er sú kona
sem hefur stjómað kór okkar
frá upphafi. Og ekki einungis
það heldur fóm æfingar kórsins
fyrstu vetuma fram á heimili
hennar, enda var þar söngloft
mikið, það var lágt til lofts en