Feykir - 02.08.2000, Blaðsíða 5

26/2000 FEYKIR 5
Makindalegur heima á Bíldudal fyrir nokkrum árum.
ar enda langt fyrir innan línu.
A þessum tíma voru Kári og Gerður
að stofna heimili og hún sá um uppgjör-
ið. Þegar við komum í land 20 mínútur
fyrir hádegi á laugardeginum fyrir
verslunarmannahelgina, kom í ljós að
uppgjörið hafði eitthvað brugðist hjá
Gerði og allir peningamir sem við Kári
áttum að fá í okkar hlut fyrir helgina
fóru í að kaupa saumvél og fleiri heim-
ilistæki. Og við Kári sem áttum vín-
pöntun á pósthúsinu og þurftum að ná
því út fyrir helgina. Kári varð náttúrlega
öskuillur og það veitti ekkert af að ég
gengi á milli. Við fórum svo að leita
leiða til að ná víninu út, en það var ekki
við það komandi hjá Óla á pósthúsinu
að við fengjum það út fyrst við sóttum
það ekki fyrir lokun.
Nú voru góð ráð dýr, en þegar við
Kári vorum að hugsa okkar ráð, kom
allt í einu í hugann að við höfðum verið
að hjálpa Gunna bakara að byggja vet-
urinn áður, og þá var lagt í góða tunnu.
Við fórum suðureftir til Gunna og það
stóð heima að tunnan var þar til staðar
og ágætis mjöður. Við skenktum í glös
og byrjuðum drykkju. Allt í einu birstist
á skörinni maður sem var að leita að
Gutta bakara föður Gunna, sem þá var
háttsettur í sveitarstjóminni. Þetta var
Jóhann Salberg sýslumaður og hann
hafði snör handtök, þreif glasið á borð-
inu og drakk í botn. „Þetta er hreint ekki
sem verst hjá ykkur strákar”, sagði Sal-
berg og hvarf við það á braut.
Dansæfing á landsstími
Við Kári ákváðum að nú væri gam-
an að skreppa aðeins á sjóstöng út á
fjörðinn. Við tókum fimm lítra dunk
með okkur og héldum áfram að þjóra.
A heimleiðinni var ég hinn fjömgasti
eitthvað að sýna Kára nýjustu dans-
sporin, en steig einum tveim skrefum of
mikið til vinstri og hafnaði í sjónum. Ég
var búnn að svamla þar dágóða stund
þegar Kári veitti því eftirtekt.
Þegar við siglum inn höfnina stend-
ur Kári bísperrtur í stafni baðandi út öll-
um öngum, heldur karlmannlegur. Ég
ætla heldur betur að sýna hvað ég sé
góður stýrimaður, en tekst ekki betur til
en svo að báturinn rekst á bryggjuna.
Þar með styngst Kári tignarlegur fyrir
borð og hverfur undir neðsta bandið í
bryggjuþilinu og skaut svo upp hinum
megin. Kári þurfti síðan að kafa til baka
til að komast undan bryggjunni, og þeir
sem fylgdust með innsiglingunni hjá
okkur höfðu heldur gaman af.
Við fórum síðan að hitta Binna
Rafns sem átti nóg vín og við skelltum
okkur á ball í Húnaveri. Þai' birtist m.a.
maður sem sperrti sig, barði sér á brjóst
og sagði. „Sterkur og myndarlegur
maður. Hér er mættur Skagafjarðar
skelfirinn”. Þarna var þá mættur Run-
ólfur Lárusson og sló um sig.
Langflottasti hrekkurinn
En margar af sögunum sem sagðar
hafa verið af Dubba eru uni samskipti
hans og stjúpans Adolfs Björnssonar
rafveitustjóra. Dubbi segir skýringuna á
stirðum samskiptum þeirra líklega þá,
að móðir sín Stefánía Frímannsdóttir
hafi tekið það loforð af Adolf þegar þau
hófu sambúð, að hann skyldi sem
minnst hafa afskipti af uppeldinu á
Dubba, hún skyldi sjá um það. Dubbi
segir að Adolf hafi staðið við þetta, en
hann hefði í raun alltaf viljað að fóstri
sinn sýndi meiri afskipti, því drengnum
vantaði alla tíð föður.
- En var eitthvað til í þessum sögum
um samskipti Dubba og Adolfs?
Já ég sýndi honum ýmsa hrekki. Þú
mannst kannski ekki eftir því þegar
sinnepið kom í pylsulíkinu. Þettá fannst
mér langflottasti hrekkurinn. Pylsulíkið
með sinnepinu stóð á matarborðinu og
tappinn laust skrúfaður. Ég sagði „hvað
er þetta eginlega” og sló snöggt ofan á
þetta þannig að tappinn flaug í fallegum
boga beint á nefbroddinn á Adolf og
væn slumma af sinnepi með. Ég
skemmti mér víst vel yfir þessu, en aðr-
ir við matarborðið voru ekki jafn hrifn-
ir”.
Þessir strákar héldu tombólu fyrir skömmu og létu ágóðann renna til
Heilbrigðisstofnunarinnar á Sauðárkróki: Jón Gestur Atlason og
bræðurnir Atli og Árni Arnarsynir.