Feykir - 30.08.2000, Page 4
4 FEYKIR 28/2000
„Okkur hefur aldrei orðið
sundurorða í þessu“
Litið inn í „Listigarð Óslandshlíðar“
„Ef vel á að vera þá er þetta
fullt starf, en maður hefur svo
mikla ánægju af þessu og hér
erum við allt sumarið. Eg er
ekki tilbúin að setjast í helgan
stein, að fara að spila eða eitt-
hvað. Eg vil hafa meira fyrir
stafni”, segir Þórey Jóhanns-
dóttir frá Stóragerði í Ós-
landshlíð. Þau Þórey og Þórð-
ur Eyjólfsson maður hennar
settu niður sumarbústað í
Stóragerði sumarið 1989, þar
heitir Birkigerði, og hafa síð-
an unnið að því að rækta upp
og standsetja eins hektara
svæði við bústaðinn. Þau hjón-
in eru vel í meðalagi listræn
og þrátt fyrir að ekki liggi
lengri tími að baki hefur
þeirra verk spurtst svo mikið
út að fjöldi fólks hefur komið
heim í Stóragerði til að skoða,
til að mynda renndu þar í
hlað fimmtíu bflar frá Hús-
bflaklúbb íslands, 150
manns, og heilu rúturnar
hafa komið með eldri borgara
héðan og þaðan af landinu.
Þau Þórey og Doddi, eins
og Þórður er kallaður, hlæja
þegar blaðamaður talar um
„Listigarð Óslandshlíðar”. Og
víst er að þetta er eins og að
vera kominn í listigarð. Þegar
ekið er heim að bústaðnum
blasa við bflamir og vélarnar
hans Dodda frá því urn og fyr-
ir miðja öldina, og listaverk af
stærri gerðinni úr tré ena áber-
andi og jafnvel mannfólk sem
þau hafa útbúið. Þama er t.d.
Sæmundur á selnum og sitt-
hvað fleira mjög athyglisvert.
„Ég sá strax hvað væri hægt að
gera úr þessu þegar ég rakst á
þennan drumb í fjörunni í
Haganesvík”, segir Doddi og
bíður blaðamanni að labba
með sér um garðinn.
„Hvflík ógrinni af verkum
og sá tími sem í þetta hefur far-
ið”, verður blaðamanni að orði,
því ekki er nóg með að gróður-
inn sé skemmtilega útfærður,
snyrtilegur og fjölbreytilegur,
heldur eru listaverkin út um
allt, mikið unnin úr tré, hval-
beinum, steinum og öðrum
náttúmlegum efnum, og einnig
úr jámi. Þarna eru t.d. reið-
hjólagjarðir sem raðað hefur
verið upp og þegar vindur blæs
fara þær á hreyfmgu. Þama er
skúlptúr úr jámi sem Þórður
segir að listamaður einn sem
kom um daginn hafi viljað fá á
sýningu. Og vitaskuld er þarna
gosbrunnur og tjamir. Við gos-
bmnninn er annar smábmnnur
sem stendur eilítið neðar. „Mér
fannst vanta lækjarhljóðið”,
segir Doddi og teygir sig í
tengil sem hann styngur snúru
í samband við. Þá kemur lækj-
arhljóðið og vatn tekur að
renna að því virðist úr gos-
brunninum í hinn brunninn.
„Það var einhver að velt því
fyrir sér um daginn hvaðan
vatnið rinni”, sagði Doddi og
Doddi undir vindrellunni á Farmal kubbnum sem er frá miðri öldinni. Og þarna er skúlp-
túrinn úr járninu sem listamaðurinn sem heimsótti Dodda vildi endilega fá á sýningu.
Systurnar Signý og Salome Sigurmonsdætur í þeim
hluta garðsins sem einkum er ætlaður börnunum.
Þórey í minjasafninu sínu, litlu húsi sem Valgeir á Vatni
smíðaði fyrir hana undir gripi sem hún vill varðveita. Hún
heldur á uppáhaldsgripnum, saumavél sem fósturmóður
hennar Hólmfríður Jóhannesdóttir á Undhóli gaf henni.
Hólmfríður lærði fatasaum hjá þeim Arna og Önnu Rósu
í Utanverðunesi og saumaði síðan allt á sitt fólk í þessari
vél, allt frá bleijum upp í líkklæði.
vélstjórinn hefur komið dæl-
unni þannig fyrir að hún dælir
úr neðri brunninum og þama er
því hringrás vatns.
Miklir skipulagshæfleikar
Blaðamaður hefur orð á því
við Dodda að greinilega hafi
þurft mikla útsjónarsemi og
skipulag við allt þetta. „Já þó
ég segi sjálfur frá þá hef ég
alltaf haft rnikla skipulagshæfi-
leika og hef aldrei þurft að
breyta út af því skipulagi sem
ég hef séð út í upphafi. Þegar
ég var fyrir sunnan þá var ég
meira að segja beðinn að
skipuleggja tvo garða sem
tæknifræðingur hafði hannað.
Og við höfum alltaf verið sam-
taka hér. Ef einhver smáágrein-
ingur verður hvernig hlutirnir
eiga að vera þá fömm við inn
ræðum málin og komumst
fljótt að sameginlegri niður-
stöðu. Okkur hefur aldrei orð-
ið sundurorða í þessu”, segir
Þórður Eyjólfsson.
Aðspurð hvort að ákveðin
verkaskipting sé á milli þeirra,
segja þau að hún sé ekki mjög
skýr. Þórey er jx') meira í því að
mála og sinna því handverkinu
og jámið er náttúrlega sérdeild
Þórðar , en mest vinna þau
þetta sameginlega, enda ljóst
að mikinn samtakamátt þarf til
að vinna slíkt stórvirki eins og
unnið hefur verið í „Listigarði
Óslandshlíðar”.