Feykir - 20.09.2000, Blaðsíða 4

4 FEYKIR 31/2000
Erfið en ógleymanleg
ferð hjá Heimismönnum
„Þetta var rosalega erfið ferð, sér-
staklega vegna þess að við sváfum nán-
ast ekkert í tvo sólarhringa. Þetta ferða-
lag verður okkur ógleymanlegt. Margt
og mikið var að sjá á Heimssýningunni
og íslenski skálinn vekur þar mikla at-
hygli, enda mjög sérstakur og glæsileg-
ur”, segir Þorvaldur G. Oskarsson for-
maður Karlakórsins Heimis um ferð
kórsins á Heimssýninguna í Hannover í
Þýskalandi í lok síðasta mánuðar, þar
sem kórinn söng á þjóðardegi íslands
og kom þar fram ásamt fleiri íslenskum
skemmtikröftum, var m.a. bakgrunnur
á sviðinu fyrir Bergþór Pálsson.
Það hefur verið nánast árlegt á und-
anförnum árum að Heimismenn bregði
sér útfyrir landssteinana til að syngja og
hafa þeir ferðast bæði um lengri og
skemmri veg, s.s. til ísraels, Egypta-
lands, Kanada, Grænlands og Færeyja.
Alltaf ber eitth vað nýtt fyrir augu og svo
mun einnig hafa verið í Þýskalandsferð-
inni nú, þó svo að hún hafi verið stysst í
tíma talið þessara utanlandsferða.
Segja má að ferðin hafi byrjað þegar
lagt var af stað til Reykjavíkur á sunnu-
dagsmorgun 27. ágúst, en síðdegis þann
dag var haldinn konsert í Langholtkirkju.
Haldið var þaðan beinustu leið á Ketla-
víkurflugvöll, og farið í loftið til
Dusseldorf upp úr miðnættinu. Þar tók
svo við þriggja stunda ferðalag á hótel-
ið í bænum Badpirmonth, sem er
skammt frá Hannover. Klukkan að
ganga ellefu á þriðjudagsmorgun var svo
hópurinn mættur þangað til að fylgjast
með heimssýningunni og versla.
Það þurfti að fara upp klukkan fimm
að morgni miðvikudags, sem var Is-
landsdagurinn á Heimssýningunni. „Við
þurftum að vera mættir klukkan átta um
morguninn á Plasa-sviðið, sem er nokk-
urskonar torg þama á útisvæði sýningar-
innar. Við tókum tæplega klukkustundar
æfingu og byrjuðum svo að syngja
klukkan níu. Við sungum 10 lög og
klukkan tíu byrjaði síðan dagski-áin með
ræðuhöldunum, þar sem meðal annars
forseti íslands Ólafur Ragnar Grímsson
flutti ávarp.
Þetta var geysilegur fjöldi sem við
sungum þarna fyrir, m.a. margt Islend-
inga og mátti sjá marga bregða klút að
augum þegar við sungum íslenska þjóð-
sönginn. Við sungum líka þýska þjóð-
sönginn og undirspil þar annaðist Lúðra-
sveit lögreglunnar. Hún átti líka að spila
undir íslenska þjóðsöngnum. en hafði
æft hann í annarri tóntegund en við emm
vanir að sygja hann, þannig að Thomas
Higgerson spilaði undir í staðinn”, sagði
Þorvaldur.
En það komu einnig óvæntir hlutir
upp hjá Heimismönnum, nefnilega þeir
að kórinn var með engum fyrirvara beð-
inn að mæta í beina útsendingu hjá
þýska sjónvaipinu, sem send var út um
víða veröld, að sögn Þorvaldar. Heimis-
menn þurftu að mæta í sjónvarpið klukk-
an hálf tólf og klukkan tólf sungu þeir
síðan tvö lög í sérstökum þætti sem helg-
að var Islandsdeginum á Heimssýning-
unni.
Bláhimininn gerði lukku
Seinna um daginn söng Heimir síðan
konsert í tónleikahöllinni á sýningunni.
Þar voru sungin 16 lög við gríðarlegar
undiitektir, þar sem kórinn var marg-
klappaður upp, en lítið færi var gefið á
endurflutningi laga, enda tíminn naum-
ur. Þó voru leikin 2-3 aukalög, eins og
reyndar fyrr um morguninn en þá ákvað
Stefán Gíslason stjórnandi í skyndingu
að syngja Undir bláhimni, þó svo það
væri ekki á söngskránni. Og margir viit-
ust kannast mjög vel við þetta lag, enda
havaískt þjóðlag, og fékk „Bláhiminn-
inrí’ dúndrandi undirtektir. „Allt ætlaði
þá vitlaust að verða”, sagði Þorvaldur.
Um kvöldið var menntamálaráðheira
síðan með boð fyrir alla íslensku lista-
mennina sem komu fram á hátíðinni og
þar var Heimir beðinn að syngja tvö lög,
að sögn Þorvalds voru þar einhverjir
hundruðir manna í stórum sal sem var
sneisafúllurog gestrisni menntamálaráð-
herra stórglæsileg. Nokkuð var liðið á
nóttina þegar hópnum var ekið heim á
hótel, en heimferðin var í aðsigi.
„Við fengum geysilega góðar viðtök-
ur og ferðin verður okkur ógleymanleg.
Eins og ég segi þá vorum við geysilega
hrifnir að íslenska skálanum og það eru
fleiri sýningargestir. Fregnir herma að á
sýninguna komi daglega um 50 þúsund
manns og þar af heimsæki 35 þúsund ís-
lenska skálann”, sagði Þorvaldur G.
Óskarsson formaður Heimis.
Skagfírðingar kveðja
Indriða G. Þorsteinsson
Frá jarðsetningu dufkers skáldsins í Goðdalakirkjugarði
Indriði G. Þorsteinsson
rithöfundur lést aðfaranótt
sunnudagsins 3. september, 74
ára gamall. Útför hans var gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 12. september,
séra Sigurður Sigurðarson
vígslubiskup í Skálholti flutti
útfararræðu. Jarðsetning fór
síðan fram frá Goðdalakirkju
föstudaginn 15. september.
Duftker skáldsins var jarðsett í
Goðdalakirkjugarði, við hlið
föður hans Þorsteins Magnús-
sonar frá Gilhaga. Stutt afhöfn
var í kirkjunni, þar sem séra
Ólafur Þór Hallgrímsson
minntist skáldsins og las m.a.
ljóð frá skálbróður Indriða,
Hannesi Péturssyni.
Margt hefur verið rætt og
ritað um Indriða G. og hans
minnst. Séra Ólafur á Mælifelli
sagði m.a. við athöfnina í Goð-
dalakirkju, þegar frændfólk og
vinir kvölddu skáldið á
fallegum degi.
„Indriði G. Þorsteinsson var
bundinn þessari sveit og héraði
sterkum böndum. Hér í Gil-
haga var hann fæddur og ólst
upp á fleiri stöðum í héraði,
uns fluttist ungur að árum með
foreldrum sínum, Önnu Jósefs-
dóttur og Þorsteini Magnús-
syni til Akureyrar og síðar til
höfuðborgarinnar. Sveitin
fóstraði hann ungan og úr for-
cldarhúsum fékk hann farar-
efnin, sem reyndust honum
notadrjúg á lífsleiðinni. Ungur
hafði hann fyrir augum hinn
fagra tjallahring Skagafjarðar
og var þátttakandi í mannlífmu
hér. Það var því engin tilviljun
að margar af sögum Indriða
eiga rætur sínar einmitt hér í
Skagafirði.
Hingað í hérað sækir hann
söguefnið í mörgum verka
sinna, svo sem alkunna er. Það
er keimur af skagfirsku sumri
víða í bókum hans, ekki síst
smásögunum, surnri með
heiðablæ, angan í lofti og
vatnanið.
Indriði G. Þorsteinsson yfir-
gaf ungur sveit sína og hans
biðu margþætt störf á lífsleið-
inni. Hann varð eitt af stóm
nöfnunum á skáldabekk ís-
lensku þjóðarinnar og skipaði
þann bekk með sóma allt til
dauðadags. Hann var lengi
blaðamaður og ritstjóri. En
sveitin iýlgdi honum hveit sem
hann fór og hvað sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann fór
aldrei alfarinn að heiman, fór
ekki leynt með skagfirskan
uppruna sinn í ræðu og riti og
var stoltur af honum. Ætíð áttu
þau nokkra samleið sveitin og
skáldið, þótt samskipti yrðu
strjálli í seinni tíð. Sveitin bar
skáld sitt ekki alltaf á gullstóli,
víst var svo, en þau vissu alltaf
hvort af öðm, vissu alltaf hvar
þau höfðu hvort annað, milli
þeirra var ekkert óuppgert.
Gott þótti skáldinu að blanda
geði við frændur og vini á
góðri stund og leita hressingar
og hvfldar á bemskuslóðum.
Indriði var maður ekki ein-
hamur. Stundum virtist hann í
ætti við skagfirska höfðingja
Sturlungaaldar. Stfll hans var
meitlaður og teprulaus, stund-
um dálítið gáskafullur, stund-
um í ætt við læk í vorleysing-
um, sem ryðst niður hlið og
hrífur allt með sent fyrir er.
Hann gat verið hvass penni ef
því var að skipta, djarfur í sókn
og vöm. Það var ekki sjálfgef-
ið að allir væru honum sam-
mála, enda sóttist hann ekki
eftir því. En fæstir komust hjá
því að veita því athygli sem frá
penna hans kom“, sagði séra
Ólafur Þór Hallgrímsson.