Feykir - 01.11.2000, Blaðsíða 6

6 FEYKIR 37/2000
Unglingamiðstöð í Skagafirði
Áskorun til sveitarstjórnar Skagafjarðar
Það þarf engum blöðum um
það að fletta að öflug félags-
starfsemi og starfsemi félags-
miðstöðva gegna miklu hlut-
verki í hvers kyns forvarnar-
staifi með unglingum. A und-
anförnum árum hefur verið
starfrækt félagsmiðstöðin Frið-
ur á Sauðárkróki fyrir unglinga
ágrunnskólaaldri.
I öllum gmnnskólum Sveit-
arfélagsins Skagafjarðar hefur
verið öflugt félagslíf á starfs-
tíma þeirra. Þá má ekki gleyma
góðu íþróttastarfi iþróttafélag-
anna með bömum og ungling-
um.
Einn er sá hópur sem orðið
hefur nokkuð útundan í í skipu-
lögðu félagsstarfi. Það er ald-
urshópurinn 16-20 ára. Það em
u.þ.b 600 unglingar á þessum
aldri í sveitarfélaginu og em þá
meðtaldir nemendur Fjöl-
brautaskóla Norðurlands vestra
áSauðárkróki. Þessi hópur hef-
ur ekki átt í nein hús að venda
til þess að hittast nema að reyna
að koma sér inn á bari eða hitt-
ast á sveitaböllum. Nemendur
Fjölbrautaskólans hafa sumir
hverjir verið duglegir að taka
þátt í klúbba- eða kórstarfi á
vegum skólans en ekki em allir
sem finna sig í þess háttar starfi.
Auk þess em ekki allir ungling-
ar á þessum aldri í Fjölbrauta-
skólanum og hafa ekki um mik-
ið að velja í skipulögðu félags-
starfi.
Allar rannsóknir sem gerðar
hafa verið á hegðun fólks sýna
það að eigi fólk sér áhugamál
og taki þátt í félagsstarfsemi af
einhverju tagi stuðli það að
heilbrigðu lífemi og spomi
gegn hvers kyns áhættuhegðun.
Að okkar mati er siðferðis-
leg skylda okkar sem eldri em
og reyndari að búa þannig að
þessu unga fólki að það geti átt
e.t.v úr einhverju að velja í því
sambandi.
Hugmyndin að „unglinga-
miðstöð” kviknaði síðastliðinn
vetur hjá fagaðilum í Skagafirði
sem hafa með unglingamálefni
að gera. Engin aðstaða er fyrir
þennan hóp (16-20 ára), enginn
staður þar sem unglingamir
geta komið saman, rætt málin,
sótt sér fræðslu og skemmt sér
á heilbrigðan hátt. Hugmyndin
að starfsemi „unglingamið-
stöðvar” er þannig uppbyggð
að miðstöðin yrði opin ákveðin
kvöld í viku og byðust þar
margvíslegir möguleikar til af-
þreyingar eftir nánari útfærslu
og samkomulagi við ungling-
ana. Unglingarnir þyrftu að
greiða sanngjarnt gjald til þess
að notfæra sér þá aðstöðu sem
þar byðist. Forstöðumaður
myndi skipuleggja starfsemi
miðstöðvarinnar í samráði við
unglingana sjálfa (t.d. unglinga-
ráð sem tilnefnt yrði af ungling-
unum sjálfum).
Unglingamir myndu sam-
þykkja ákveðnar reglur sem
þeir yrðu að framfylgja, að öðr-
um kosti yrði viðkomandi úti-
lokaður frá starfsemi miðstöðv-
arinnar. Unglingarnir sjálfir og
starfsmenn myndu sjá um að
öllum reglum sé framfylgt.
Reglulega yrðu umræðufundir
fyrir unglingana og tekin fyrir
mál sem brenna á þessum hópi
s.s. atvinnumál, skólamál, fjöl-
skyldumál, kynlíf, fjármál og
vímuefni. Fagfólk yrði fengið
til þess að vinna með ungling-
unum að þessum fundum.
Við sem sitjum í vímuvarn-
arnefnd Skagafjarðar viljum
skora á Sveitarstjórn Skaga-
fjarðar að hrinda af stað þessum
hugmyndum og láta þetta verða
að veruleika fyrren síðar. Hug-
myndin er góð og myndi breyta
miklu fyrir þennan hóp ung-
linga. Þetta eru árin sem ung-
lingurinn breytist í fullorðna
manneskju og í þessu flókna
hraða samfélagi er mikilvægt
að fá stuðning og aðhald til að
stíga þessi mikilvægu skref á
heilbrigðan hátt.
V ímu varnarnefnd
Skagafjarðar.
Margrét Jóhannesdóttír
frá Þverárdal
t
Margrét Jóhannesdóttir fæddist
23.maí 1916 á Sauðárkróki. Hún
lést á dvalarheimili aldraðra Sauð-
árkróki mánudaginn 16.okt. sl.
Okkur systkinin langartil að
minnast elskulegrar ömmu okk-
ar frá Þverárdal í fáeinum orð-
um. Þá rifjast upp hlýjar
bernskuminningar þegar við
systkinin heimsóttum ömmum-
ar og afana, en amma og afi
bjuggu í sambýli við foreldra
ömmu. Slík var tilhlökkun að
ævintýri líktist þegar foreldrar
okkar tilkynntu okkur að fara
skyldi í Þverárdal og dveljast þar
daglangt.
Það einkenndi ávallt Þverár-
dalsheimilið mikil gestrisni,
kærleiki og þakklæti fyrir hvert
það smávægilegt viðvik sem
gert var. Allir voru umvafðir
hlýju og kærleika.
A margan hátt hefur verið
erfitt að búa í Þverárdal, þó undu
þau sínum hag þar vel því alls
bjuggu þau þar í 37 ár. Fyrir
kom að afi varð að flytja mjólk-
ina á hestum sökum snjóþyngsla
og hálku á vegi. Rafmagn kom
aldrei þangað og fannst okkur
systkinunum því afar mikið til-
koma þegar rökkva tók að fylgj-
ast með ömiriu er hún fór að
kveikja á olíulömpunum.
Oft var það að amma hafði
farið nýlega eða fengið sent eitt-
hvað af Osnum, eins og hún
kallaði það að fara niður á
Blönduós, leyndust því ýmsar
kræsingar í gömlum koffortun-
um. Og fengum við stelpurnar
að bera fram kræsingarnar eftir
ganginum sem marraði svo eftir-
minnilega í inn í stofuna. Það
var allt svo spennandi fyrir mann
sem barn í Þverárdal, amma fór
með okkur út í lítinn læk sem
var rétt fyrir ofan bæinn þar sem
mjólkin var kæld. Þar fleytti hún
rjómann ofan af til að setja á tert-
urnar. Margar vom ferðirnar
sem þú fórst með okkur út í
skóginn þinn og að skoða ís-
lensku hænsnin þín. Alltaf vor-
um við leyst út með gjöfum þeg-
ar við fórum heim þá voru okk-
ur réttir litlir pokar með
súkkulaði og ópal og ef fyrir
kom að slíkt var ekki til þá var
stungið að manni peningum til
að kaupa fyrir í Varmahlíð á
leiðinni heim.
Þrátt fyrir stóran verkahring
gáfu amma og afi sér alltaf tíma
fyrir okkur og ekki minkaði það
eftir að þau og langamma fluttu
á Krókinn haustið 1978. Við
systkinin vorum þeirra gæfu að-
njótandi að fá að vera hjá þeim
meðan við sóttum skóla og
vinnu, og sýndu þau öllu því
sem við vorum að gera mikinn
áhuga. Oft voru skemmtilegar
umræður yfir kaffibolla sem
amma hitaði upp á gamla mát-
ann, sá tími gaf okkur mikið.
Spjallið snérist oft um gamla tíð
og gaf það okkur innsýn í liðna
tíð þar sem hlutirnir voru ekki
jafn sjálfsagðir eins og þeir eru í
dag.
Missir þinn var mikill elsku
amma þegar afi dó árið 1991 því
þið voruð svo samrýmd og góð,
báruð svo mikla virðingu fyrir
hvort öðru. Seinustu missirin
leitaði hugur þinn löngum vest-
ur í Þverárdal, þar sem þú minnt-
ist allra góðu áranna og rifjuðum
við þau oft upp er þú varst kom-
in á Dvalarheimilið.
Elsku amma okkar nú er leið-
ir skilja viljum við þakka þér fyr-
ir góða samfylgd allan þann
kærleika og ástúð sem þú um-
vafðir okkur alla tíð. Biðjum
góðan Guð að blessa minningu
þína og vera með öllu fólkinu
þínu.
Amma nú er margs að minnast
margt sem geyma lengi má.
Það var gæfa þér að kynnast
þér að mega dvelja hjá.
Ótal margt þú okkur sagðir
oft um löngu horfna tíð.
Öllu góðu lið þú lagðir
léttir ávallt sérhvert stríð.
Margir vildu, við þig ræða,
vera hjá þér hverja stund.
Þér var létt og Ijúft að fræða
láta gleðjast dapra lund.
Huggun oft þinn hugur sótti
heim á þinnar æskuslóð.
Þar sem flest jxr fagurt þótti
fremst í þínum huga stóð.
Þar í fögrum fjallasalnum
flest þín stóðu æviverk.
Því var eftir Þverárdalnum
þráin, alla tíma sterk.
Sastu oft á sælustundum
sagðir dalnum kæra frá.
Anægju, þá öll við fundum
og þitt bros var skærast þá.
Nú er göngu lífsins lokið
leiðir skilja skamma hríð.
Þú er laus við þrauta okið
þín nú bíður sælu-tíð.
(S.F.T.)
Ámi, Petrea, Margrét,
Jóhanna og Jón.
Laugardaginn 25. október sl.
var útför Möggu frá Þverárdal,
eins og mér hefur alla ævi verið
tamt að kalla hana í huganum,
gerð frá Sauðárkrókskirkju. Það
var dásamlega fallegur haust-
dagur og á þeirri yndælu stundu
sem við kirkjugestir áttum í því
fagra húsi reikaði hugurinn
ósjálfrátt mörg ár aftur til liðins
tíma og upprifjuðust mín fyrstu
kynni af þessari yndælu konu.
Það var á laugardegi í kring-
um 20. september daginn fyrir
svokallaðan gangnasunnudag.
Að venju var norðasti hluti
Svartárdalsfjalls smalaður af
fólki frá Eiríksstöðum og Bratta-
hlíð. Síðan var vanalegt að reka
óskila fé þann sama dag til Hlíð-
arréttar og eins og stundum áður
lentum við rekstrarfólkið í
svartamyrkri við að koma því
þangað. Að því loknu hélt ég af
stað áleiðis upp að Þverárdal. því
næsta daga átti að fara í fyrstu
göngur í svokölluð Laxárdals-
fjöll. Aldrei finnst mér myrkur
eins svart og haustmyrkrið í
september og var hálfgerður
beygur í þeim unglingi sem ekki
hafði komið á þennan bæ fyrr og
heldur ekki farið um þessi
hræðilegu fjöll sem mér fannst
að oftast væru á kafi í þoku um
göngur. Hafði ég á leiðinni tals-
verðar áhyggjur af því að
kannski væri fólkið farið að sofa
og leiðinlegt yrði að raska ró
þess. Sá ótti reyndist ástæðulaus,
því þrátt fyrir að komið væri
undir háttatíma beið mín mikill
og góður matur á eldhúsborðinu
hjá Möggu. Síðan tók þessi góða
kona ljós sem logaði þar á lampa
og fylgdi mér í norðurherbergið
sem ég átti að gista í og átti
reyndar eftir að gera á hverju
hausti eftir það meðan þetta yn-
dæla fólk átti heimili í Þverárdal.
Stutt fannst mér að ég hefði
sofið þegar þessi góða kona var
aftur kominn til mín með
lampann og sagði mér að nú
þyrftu gagnamenn að fara að fá
sér hressingu og ferðbúast. Þrátt
fyrir að enn væri svarta myrkur
leit ég út um gluggann og sá mér
til hrellingar að þoka mundi vera
heim undir bæ. Var eins og
Magga læsi hugsanir mínar,
klappaði mér á vangann og
sagði: „Vertu ekki að hafa nein-
ar áhyggjur af veðrinu góði.
Hann Ámi er gangnastjórinn og
lætur þig ábyggilega vera fyrir
neðan þokuna af því að þú ert al-
veg ókunnugur hér og að fara í
göngur í fyrsta skipti. Gekk það
allt eftir og átti ég því láni að
fagna að njóta alúðar og um-
hyggju þessarar góðu konu um
gangnaleytið öll þau ár sem hún
átti eftir að eiga heima í Þverár-
dal.
Annað atvik kemur upp f