Iðjuþjálfinn - 01.12.1996, Blaðsíða 29

27
Linda Aðalsteinsdóttir, iðjuþjálfanemi
Útlendingur í eigin landi
Ég undirrituð
er á 3ja og síð-
asta ári í iðju-
þjálfun og á
námsferli mín-
um hef ég
gengið í gegn-
um 10 alís-
lenskar starfs-
námsvikur - 5
vikur á Kristnesi á Akureyri (end-
urhæfingardeild) og hinar 5 á
Reykjalundi (geðsvið).
Skólinn minn, sem heitir Hálsohögskolan og
er staðsettur í Jönköping í Svíþjóð, hefur
reynslu af íslenskum iðjuþálfanemum og
einnig í því að senda þá „heim" í starfsnám.
Mér þótti tilvalið að skella mér á heimaslóð-
ir og sá það sem kost að geta nýtt mér mína
eigin tungu til að fá frekari vitneskju um
framtíðarvinnuna.
Ég man að mér brá í brún þegar ég lenti á
fyrsta iðjuþjálfasamtalinu og velti mikið fyr-
ir mér hvort konan á móti mér væri yfirleitt
að tala íslensku. Orð eins og „vitsmunaþætt-
ir" og „snertiformskynjun" voru mér algjör-
lega framandi. Mér leið eins og útlendingi í
mínu eigin landi þegar ég spurði hvort þetta
þýddi það sama og „xxx" á sænsku.
En leiðin lá uppá við og mér leist mjög vel
á mig á báðum stöðum. íslenskir iðjuþjálfar
gefa þeim sænsku ekkert eftir, hvað varðar
að handleiða ráðvillta nema í gegnum krók-
óttan frumskóg iðjuþálfunar. Sjúklingamir
tóku þessu öllu mjög vel og mótmæltu ekk-
ert kröftulega er þeir voru settir í hendur
mér. Flestir vom þó mjög hissa á því hvað
þessi iðjuþjálfanemi sem kom frá Svíþjóð til
að taka verknámið, talaði góða íslensku.
í verknáminu kynntist ég mjög góðri
teymisvinnu og einnig samvinnu milli iðju-
þjálfanna. Orðaforðinn styrktist dag frá
degi og ég komst smátt og smátt að því hvað
vistmunaþættir og snertiformskynjun
þýddu. Ég tel mig einnig hafa fengið tæki-
færi til að nota mína bóklegu kunnáttu í að
meðhöndla sjúklinga. Það eina neikvæða
sem ég hef að segja um þetta ævintýri er að
verknámstíminn var allt of stuttur og að lík-
amlegt form er í stórhættu þar sem iðjuþjálf-
um þykir gott að gæða sér á ýmsum kræs-
ingum í vinnunni.
Niðurstaða mín er sú að íslenskir iðju-
þjálfanemar geta óhræddir arkað á heima-
slóðir til að taka verknámið - en ég vil þó
vara við að breytinga- og framkvæmdaþörf
iðjuþjálfanna virðist vera óstöðvandi þar
sem ég lenti mitt í slíku bæði á Kristnesi og
Reykjalundi.
Mig langar að nota tækifærið og óska
báðum iðjuþjálfadeildunum til hamingju
með nýju aðstöðuna og senda sérstakar
kveðjur til Ólafar Leifsdóttur og Guðrúnar
Pálmadóttir sem tóku mjög vel á móti mér
og kynntu mér starfsemi iðjuþjálfans.
Linda Aðalsteinsdóttir
er 3ja árs nemi
við Halsohögskolan í Jönköping.