Iðjuþjálfinn - 01.06.2002, Blaðsíða 27

hefur meginþorri landsmanna ekki efni á að
heimsækja. Teymisvinna á heilsugæslu-
stöðvum hefði mikið forvarnargildi og gæti
gert alla þjónustu samfelldari fyrir einstak-
hnginn sem á þarf að halda. Eftirfylgni er af
skornum skammti í dag og mætti stórbæta á
þennan hátt.
I starfi mínu með geðsjúkum hef ég
margendurtekið rekið mig á það að þegar að
utskrift kemur eftir innlögn eða aðra með-
ferð, er skortur á möguleikum á eftirfylgni.
Innlagnir hafa verið styttar undanfarin ár og
því er einstaklingur oft að fara heim til að-
stæðna sem ekki er búið að vinna nægilega
með og stundum alls ekkert, til að útskriftin
se tímabær. Hinsvegar er ekki æskilegt að
vera lengur inná stofnun en nauðsynlegt er,
svo tenging við heilsugæslu væri mjög brýn
að mínu mati, sem fyrst í ferlinu. Það að geta
tengst beint inná sína „hverfamiðstöð" í kjöl-
far innlagnar á sjúkrahús, hefði ótvírætt gildi
°g gæti stuðlað að því að einstaklingi sé
^rætt á jafningjagrunni í því samfélagi sem
honum er eiginlegt. Einnig væri mikilvægt
að á „hverfamiðstöðinni" væri hægt að sækja
félagslega virkni, afþreyingu og stuðning
ýmisskonar í hópastarfi. Stuðningur frá sjúk-
hngum í bata væri nauðsynlegur í starfi sem
þessu og æskilegt að í ofangreindu teymi
væru einnig notendur þjónustunnar sem
hefðu fengið ákveðin bata, gætu miðlað
reynslu sinni og tengst einstaklingum í eftir-
fylgninni. Fræðslustarf af ýmsu tagi yrði ein-
mg stór þáttur af starfi miðstöðvarinnar.
Að lokum langar mig að nefna mikilvægi
þess að þjónusta af þessu tagi væri að ein-
hverju marki hreyfanleg. Þá á ég við t.d.
heimavitjanir en einnig að í erfiðum aðstæð-
um geti teymi fagfólksins stutt einstakling á
heimili hér og nú, t.d. þegar þarf að koma til
sjalfræðissviptingar en einnig í öðrum
^amna alvarlegum aðstæðum. Einnig þyrfti
að leggja mikla áherslu á fjölskylduvinnu og
þá viðeigandi að sú vinna geti farið fram á
heimilinu sjálfu.
Auður Axelsdóttir,
yfiriðjuþjálfi hjá Geðhjálp
Faghópur um iðju-
þjálfun í heilsugæslu
Markmið hópsins er að vinna mark-
visst að því að kynna og efla iðju-
þjálfun innan heilsugæslunnar.
Um þessar mundir eru starfandi tveir
vinnuhópar innan faghópsins. Annar vinn-
ur að kynningarefni varðandi iðjuþjálfun í
heilsugæslu, og er að leggja lokarhönd á
gerð bæklings. Spennandi verkefni eru
framundan. Farið verður í gerð kynningar-
efnis fyrir starfsfólk, stjórnsýslu og skjól-
stæðinga heilsugæslunnar og verður unnið
markvisst að kynningu iðjuþjálfunar. Hinn
hópurinn er að skila af sér skýrslu varð-
andi könnum sem gerð var á meðal iðju-
þjálfa um þörf þeirra á að hafa aðgang að
iðjuþjálfum í heilsugæslu. Niðurstöður
könnunarinnar eru birtar í þessu fagblaði.
Hópurinn fundar einu sinni í mánuði
kl. 12:10-13:00, í Lágmúla 7, þriðju hæð.
Fundir eru auglýstir hverju sinni með net-
pósti til skráðra meðlima faghópsins.
Tengiliðir faghópsins eru:
• Guðrún K. Hafsteinsdóttir, iðjuþjálfi
við heilsugæslustöðina Mjódd.
Netfang:
gudrun.k.hafsteinsdott
ir@mjodd.hr.is,vs.513 1500
• Guðbjörg D. Tryggvadóttir, iðjuþjálfi á
hjúkrunarheimilinu Víðinesi.
Netfang:
gdt@simnet.is, vs:563 8805
- Bókahorni
Þriðjudagar með Morrie
eftir Mitch Albom
Bókin sem ég ætla að fjalla lítillega
um, heitir „Þriðjudagar með Morrie".
Höfundur hennar er skráður Mitch
Albom og þýðandi er Örn Ármannsson.
Bókin kom fyrst út í Bandaríkjunum
1997.og er í raun samin af Morrie og
Mitch í sameiningu. Morrie Schwartz var
háskólaprófessor við háskólann Brandeis
í borginni Waltham í Massachu-
setts.Mitch hafði verið nemandi hjá
Morrie sem ungur maður og með þeim
hafði tekist góður vinskapur. Mitch út-
skrifast frá háskólanum vorið 1979.
Leiðir þeirra liggja síðan aftur saman
árið 1995, Morrie er þá orðinn veikur af
taugasjúkdóminum ALS (amyotfopiska
lateral scerosis), sjúkdóminn sem kennd-
ur er við Lou Gehrig. Sjúkdómur þessi
byrjar oftast í fótum og færist upp á við.
Einstaklingurinn missir smá saman vald
á vöðvum, en heldur andlegri getu. Frá
því að sjúkdómurinn sest að í líkaman-
um, þar til yfir líkur, tekur ekki lengri
tíma en fimm ár.
Þegar Morrie fær vitneskjuna um að
hann sé með þennan sjúkdóm, giskuðu
læknar á að hann ætti tvö ár eftir ólifuð. I
þessari bók fær lesandinn að fylgjast með
því hvernig hann bregst við fréttunum
um að hann sé haldinn þessum sjúkdómi,
hvað honum er efst í huga þegar að hann
veit að hann á stutt eftir ólifað og hvernig
hann kemst í gegnum þessi ár.
Morrie er umhugað um að fólk staldri
við og hugsi um hvert lífið sé að leiða
það. Hann vill fá fólk til að taka ábyrgð á
eigin lífi.
Að mínum dómi er þetta góð bók og
má margt af henni læra. Hún fjallar í raun
um kærleikann, fjölskylduna, vinnuna,
fyrirgefninguna, öldrun og síðast og ekki
síst um dauðann.
Útgefandi er Nýja Bókafélagið ehf.
Bókin fæst í helstu bókabúðum.
Hún er 191 blaðsíða.
Anna Jóna Guðjónsdóttir
IÐJUÞJÁLFINN 1 / 2002 - 27