Feykir - 08.01.2009, Blaðsíða 9

01/2009 Feykir 9
Eyþór Árnason frá Uppsölum var sviösstjóri Stöövar 2 viö
upptökur á Kryddsíld. Eyþór skrifaöi bloggfærslu um baráttuna viö
mótmælendur sl. Gamlársdag. Feykir fékk góðfúslegt leyfi til þess
aö birta hluta úr bloggi Eyþórs.
Bardaginn á
Borginni
Formáli
Ég er uppalinn í Skagafirði. Þar
logar sagan á hverri þúfu.
Manndráp og húsbrennur.
Stundum þegar ég var ungur
og keyrði út Blönduhlíðina og
fór framhjá skilti við veginn
sem vísar til íjalls og á stendur
Örlygsstaðir sló þessari hugsun
ofan í hausinn á mér: Hvernig
var þetta? Kannski skil ég þessa
forfeður mína aðeins betur i
dag, því allt í einu lenti ég í
stríði. Var í fyrstu frétt á
nýársdag á undan fyrsta barni
ársins. J
Ég hélt að þetta myndi ekki
fara svona. Þar sem Örlygs-
staðabardagi var ekki tekinn
upp á myndband eða disk
verður maður að láta söguna
duga. Sagt er að söguritari hafi
verið í bardaganum. Ég var í
bardaganum á Borginni. Ég
æda núna að skrifa söguna eins
og hún kom mér fyrir sjónir.
Þetta verður ekki frásögn
stríðsfréttaritarans heldur frá-
sögn sviðsstjórans sem var inni
í húsinu og eðlilega lituð af því.
Morgunninn
Ég vaknaði, fór í sturtu og dreif
mig út til að sækja sendibíl með
dótinu, áramótaskrauti og alls
konar tæknidrasli. Hitti félaga
og við lögðum í hann á Borgina.
Flaggskipið okkar, upptöku-
bíllinn Farsæll RE309, sem er
reyndar kafbátur þegar vel er
að gáð, var kominn á sinn stað
á stéttinni, klukkan í Dóm-
kirkjunni sló. Búið að draga
línurnar eða kaplana inn í hús
og mynd og hljóð tilbúið í
pípunum. Matur og farið yfir
planið og rætt aðeins um hvað
gæti gerst ef mótmælin sem
var vitað af yrðu of hávær og
hvað ætti að gera ef reynt yrði
að fara inn í húsið. Eða klippt
á kaplana. Ég dró það í efa. Ef
eitthvað þvílíkt gerist verður
hringt á lögguna.
Eftir matinn
Formenn byrja að mæta. Gamli
fiðringurinn kemur. Allt að
gerast. En ég er ekki viss. Ég er
hugsi. Við verðum að loka
dyrunum betur þar sem
kaplarnir koma inn. Vorum
ekki með neitt í höndunum. Ég
snara mér aftur fyrir hús og
finn þar spýtnabrak, stel mér
spýtu og dreg inn á Borgina og
bý til þennan fína slagbrand til
að hægt sé að binda hurðina
aftur. Ekki var þessi spýta mjög
burðug og hefði ekki dugað í
hrútaspil í sveitinni.
Ég áttaði mig ekki á því að ég
væri að fara í stríð. Hljómsveit
og söngvari mættir. Menn
ársins mæta. Allir formenn
mættir nema forsætisráðherra.
Vissum að hann yrði seinn fyrir.
Hljóðprufa og stradivariusinn í
stuði. Allir setjast. Hljóðnemar
festir. Ég hleyp út og loka
hliðinu í portinu. Heyrði hávaða
og sá bregða fyrir hettuklæddu
fólki. Inn og hurðinni hallað og
slagbrandur fyrir og gafferteip
fyrir rifuna. (Slagbrandur - öllu
má nú nafn gefa.) Og það er
talið niður.
Kryddsíld
Það var ekki fyrr en þátturinn
var farinn í loftið að ég tók eftir
hávaðanum. Húsið var barið
utan. Kikti fram í Silfur, það
nötraði allt og skalf. Þá kom
það. Kallið frá drengjunum
mínum: „Þeir eru búnir að
brjóta upp hurðina. Þeir eru
komnir inn." Ég hljóp fram og
við mér blöstu opnar dyr og
svartir skuggar dansandi í
desemberbirtunni. Slagbrand-
urinn fíni brotinn. Ég hljóp í
dyrnar og leit yfir sviðið.
Sennilega til að meta stöðuna.
Gera menn það ekki í stríði? Og
augnabik fannst mér eins og
tíminn stæði kyrr. Mér finnst
eins og slatti af svörtu fólki hafi
verið kominn inn í portið.
Einhverjir voru uppi á hliðinu.
Aðrir á leiðinni niður. Þetta
augnablik þegar allt var kyrrt
fannst mér eins og allir horfðu
á mig og væru að meta
stöðuna.
Ég reyndi að meta stöðuna.
Ég veit ekkert hvernig ég mat
hana. Það var bara eitt í
stöðunni: Verja vígið. Komst
aldrei annað að eitt augnablik.
Og hringja á lögguna.
Bardaginn
Það er kannski tilgangslaust að
lýsa bardaganum. Hann er að
mestu til á myndbandi. En það
sem ekki sést vel er hvernig
manni leið. Inni í sér. Bardagi
er kannski ekki rétta orðið.
Hnoð, nudd eða stimpingar
eru kannski réttari orð. Og
hróp og köll. Sennilega
rosalegur hávaði. Svolítið eins
og í réttum. Stóðréttum. Og þó,
þetta var líkara því að kljást við
kálfa. Samt leið manni eins og
þetta væri stríð.
Þarna vorum við í byrjun
fjórir drengir. Fjórir litlir
hobbitar og móti okkur
streymdi her. Her af svörtu
andlitslausu fólki. Andlitslausir
Orkar. Og það var svo skrítið
að ég sagði ekki neitt. Gat ekki
sagt neitt. Hafði ekkert að segja
við andlitslaust fólk. Orka. Og
við tókumst á. Og ég náði
einum. Og tók utan um hann.
Hélt þéttingsfast. Ætlaði aldrei
að sleppa. Hann hnubbaðist á
móti eins og lax nýkominn úr
neti og sagði lágt: „Slepptu mér,
ég er ekki í stríði við þig." Ég
tautaði á móti: „Þið farið aldrei
hér inn." Og dansinn hélt
áfram. Dansinn við andlitslausa
drenginn. Þegar hér var komið
sögu hafði hobbitunum borist
hjálp frá kokkaliðinu og
barstúlkurnar voru komnar í
slaginn. Barstúlkurnar á Borg-
inni. Glímukappinn hefði orðið
stoltur af liðinu sínu. En við
máttum undan síga. Þunginn
jókst og hrópin hækkuðu. Við
vorum að verða undir. Svarta
liðið átti bara fimm metra eftir
að hurðinni inn í Gyllta salinn.
Þangað sem förinni var greini-
lega heitið. Ég fann að nú leið
að úrslitastund. Ég er enginn
Aragon með álfasverð eða
Legolas með margar örvar á
lofti í einu, bara lítill hobbiti
eins og hinir drengirnir mínir
sem ég vissi ekki hvernig leið.
Sá svona útundan mér að þeir
voru enn á fótum og gáfu allt.
En þótt ég fyndi að úr-
slitastundin nálgaðist vissi ég
ekki hvað gera skyldi. Fann
bara að ég yrði að standa á
fótunum og berjast, verja
salinn,. Og mér finnst að ef
þessi óundirbúna orusta hefði
staðið aðeins lengur þá hefði
kannski eitthvað gerst sem
maður vill helst ekki hugsa um.
Eitt finn ég. Ég hefði barist.
Meðan ég hefði staðið í fæturna.
En allan þennan tíma og ég
endurtek það sem ég sagði í
upphafi, ég tala bara út frá mér
og það er kannski nokkuð
merkilegt. Mér fannst þetta
heiðarlegur bardagi. Undarlega
drengilegur. Þeir andlitslausu
ætluðu inn. Við ætluðum ekki
að hleypa þeim. Og það var
aldrei talað um það okkar á
milli. Föruneytið skipulagði
ekki vörnina. Hún bara varð
eins og hjá ungum drengjum i
fótbolta. Og eins með Orkana.
Þeir sigu á okkur hægt og
bítandi. Samt eins og þeir væru
ekki alveg vissir hvert þeir væru
að fara. Kannski þekktu þeir
okkur. Kannski kunnu þeir
ekki við að taka á okkur. Og
hvað með mig? Ég veit ekki
hvern ég var með í fanginu, ég
veit ekki hverjum ég var að
hrinda. Kannski voru þetta
frændur mínir, tengdasonur
minn, drengir sem ég hef
málað með leikmyndir eða
maðurinn í næsta stigagangi.
Ég gat ekkert sagt. Ég tala ekki
við andlitslaust fólk. En eins og
í bíómyndunum þegar vonin
er að bresta heyrðist hljóð á
hæðinni. Allir litu upp og
löggan streymdi niður dalinn.
Og þá var eins og allt færi í
fastar skorður. Varnarliðið
ósamstæða forðaði sér bak við
lögguvegginn og það var eins
og Orkunum létti. Nú kunnu
þeir leikinn. Það var eins og
alda færi um hópinn, þeir
settust niður og byrjuðu að
syngja og biðu. Biðu með stolti
eftir gasinu. Og þar með hljóp
ég frá vígvellinum. Ósærður.
Og inn í gyllta sal. Mundi að
þar var Kryddsíld í gangi.
Gyllti salurinn
Ég fór að smala hljómsveitinni
og óperusöngvaranum. Þeir
höfðu fundið sér var. Ég rak þá
á sína staði og leit yfir salinn.
Spurnarsvipurinn skein úr
andlitunum. Formennirnir
reyndu að halda andlitinu en
óskuðu sér örugglega langt í
burt. Handan við vegginn stóð
löggan og innrásarliðið. Og
hávaðinn, lætin, reykur og
brunabjöllur. Þetta átti Nýi
kvartettinn að kljást við. Og
þeir byrjuðu að spila. Ave
María effir Kaldalóns, svo
undurblítt. Maður hélt kannski
að það myndi hrífa og allir
myndu leggjast niður og hlusta.
Hlusta á Kaldalóns. Og þá fann
ég það. Titanic var að sökkva.
En kannski vissu það ekki allir.
En ég fann að hljómsveitin vissi
það. Fiðluleikarinn leit oft til
dyra, viðbúinn með straddann.
Píanóleikarinn sökk í píanóið
og sellóleikarinn hélt í
strengina. Söngvarinn stóð
kyrr með Kaldalóns í fanginu
og brunabjölluna í eyrunum.
Næst þegar ég heyri þetta lag
mun ég muna þegar ég sökk.
Því þegar laginu var að ljúka
var kippt fast í einn kapalinn,
myndavélakapalinn. Og það
var tekið fast. Þetta var ekki
kálfur, þetta var líkara
dráttarklár. Og maður kastaði
sér á kapalinn. Og það komu
fleiri. En það tók fljótt af.
Myndavél 3 hvarf úr loftinu.
Maður fann að þetta fór að
styttast. Titanic var farið að
hallast. Og hrópin héldu áfram
úti og inni og í samskiptakerfi
kafbátsins Farsæls og gylltu
síldarskútunnarTitanic. Maður
heyrði: Vél 1 farin! Vél 4 farin!
Vél 5 farin! Ég á bara eina vél!
Svo var þögn í heyrnartólinu.
Þá vissi maður að þetta var
búið. Tilraun til Kryddsfldar
2008 var lokið. Sjónpípurnar
voru brunnar. Hljóðtaugin var
brunnin. Farsæll RE 309 kafaði
í djúpið.
Hvaó SVO?
Einhver mundi eftir mönnum
ársins. Silfurmönnum tveimur
sem hírðust úti í horni ásamt
einum löggumanni og tveimur
handjárnuðum innrásarmönn-
um. Þeir báru sig vel. Enda
spilað haldbolta í útlöndum og
komið heim með pening. (Ég
fattaði bara ekki að lokka þá
með í vörnina í bardaganum.
Þeir hefðu örugglega verið
betri en enginn.) Þeir voru
drifnir inn, fengu blóm og
diplóma. Formönnunum var
hjálpað að grafa upp yfirhafnir
sínar og töskur og fengu
lögreglufylgd að bílum sínum.
Við settumst niður og sleiktum
sárin. Stríðið geisaði áfram úti.
Við byrjum að taka saman. Við
kunnum það.