Feykir - 05.02.2009, Blaðsíða 6

6 Feykir 05/2009
OPNUVIÐTAL Feykis
Kristín Halla, Ragnhiidur Sigurlaug og Guttormur Hrafn.
Kristín Halla Bergsdóttir tónlistakennari í Feykisviðtali
Kennari af lífi og sál
Kristín Halla
Bergsdóttir á
Grænumýri í
Blönduhlíó, geysist
um Skagafjöró og
kennir nemendum
frá þriggja ára aldri
á strengjahljóófæri
eftir Suzukiaóferóinni.
Feykir haföi samband
vió Kristínu og fékk aó
vita aðeins meira um
kennsluna, konuna og
hvernig leió hennar
lá úr Laugarásnum í
Reykjavík og noróur í
Blönduhlíóina þar sem
hún býr ásamt manni
sínum Guttormi
Hrafni Stefánssyni og
dótturinni Ragnhildi
Sigurlaugu.
Kristín Halla er fædd í Reykjavík
árið 1980 og uppalin í Laugar-
ásnum í Reykjavík. -Foreldar
mínir eru Ragnhildur Þórar-
insdóttir matvælafræðingur og
Bergur Benediksson verkfræð-
ingur og svo á ég systkinin Þórð
sem er ma. fjallaleiðsögumaður
og nemi í HI og Signýju sem er
kokkur í Mexícó. Svo þú sérð að
viðfangsefni íjölskyldunnar eru
margbreytileg, segir Kristín
Halla og hlær - Ég lauk stúdents-
prófi frá MS af Tónlistarbraut
árið 2000 en ég byrjaði að læra á
fiðlu þegar ég var átta ára og hef
alla tíð fengið mjög góða kennara
sem ég held að sé einmitt
lykillinn að því hvað ég er að gera
í dag. Grunnurinn skiptir
nefnilega alltaf svo miklu máli.
Sem unglingur fór ég líka að læra
á víólu og er ég með lokapróf í
fiðlu og vióluleik frá Tónskóla
Sigursveins D. Kristinssonar.
Þegar Kristín Halla var 17 ára
fékk hún starf sem hlutakennari í
Tónskóla Sigursveins -Kennslan
togaði í mig en þegar ég var að
klára skólann voru ekki miklir
möguleikar til að læra strengja-
kennarann hérna á íslandi. Valið
stóð því á milli þess að fara
erlendis í nám nú eða skella sér í
Suzukikennaranám sem hér var í
boði. Ég valdi síðari kostinn og
sé aldeilis ekki eftir því. Ég var
sjálf Suzukibarn svo að ég vissi
hvað ég var að fara út í, segir
Kristín Halla.
Eftir útskrift kenndi hún við
Tónskóla Do re mí og síðar við
Suzukitónlistaskólann í Reykja-
vík áður en hún flutti alfarið í
Skagaíjörð.
En hvað skyldi hafa dregið
unga Reykjavíkurmær norður í
sveitasæluna? Kristín Halla
brosir við spurninguna og dregur
djúpt andann áður en svarið
kemur; -Sko, það er nú það, ég
kom hérna fyrst árið 1993 þegar
ég var 13 ára til að vinna hjá
Margréti frænku minni á
Löngumýri. Þar fannst mér
rosalega gott að vera og eignaðist
góða vini svo að ég kom alltaf
aftur hingað á sumrin. Það var
svo sumarið 98 að ég féll fyrir
fegurð skagfirskra drengja en þá
hitti ég manninn minn, útskýrir
Kristín og hlær áður en hún
bætir við; - Þá var nú ekki aftur
snúið og hér er ég enn. Hingað
flutti ég þó ekki fyrr en haustið
2003 en þá byrjaði ég að kenna
hérna. Þann vetur kenndi ég
reyndar líka í Reykjavík.
Mánudaga - þriðjudaga hérna,
miðviku- og fimmtudaga í
Reykjavík og svo aftur hérna á
föstudögum. Það var pínu
strembið en þá sá maður hvað
góðar samgöngur skipta miklu
máli, jafnt á landi og í lofti.
Þú ert bóndakona og
tónlistakennari ekki satt?
Hvernig fer það saman?
-Ja, það er nú reyndar Gutti sem
er bóndinn, ég er svona meira
eins og ritari, eða sko
aðstoðarkona. Ég “bóndast” nú
mest á vorin, sumrin og aðeins á
haustin en Gutti stjórnar
búskapnum alveg. Það er pínu
erfitt að reyna að sinna hvoru
tveggja í einu og ég er búin að
læra að það er eiginlega ekki
hægt. En með góðri skipulagn-
ingu ganga álagstímarnir upp.
Hvernig bú rekið þið? -Við
erum með rúmlega 400 fjár, 30
hross, 9 geitur og 4 hunda. Eigum
nóg af skjóttum hrossum ef
einhvern vantar, svarar Kristín
greinilega með búskapinn á
hreinu.
En þegar þú ert ekki að kenna
tónlist, hvað gerir konan þá?
-Mér finnst nú voða gott að
koma heim og slaka á í faðmi
fjölskyldunnar. Ég reyni að gera
eitthvað skemmtilegt með þeim,
fara í fjárhúsin eða á hestbak, en
ef ég á að segja alveg eins og er þá
hef ég verið ansi upptekin af
kennslu og almennu heimils-
haldi i vetur. Nú síðan ákvað ég
að skella mér í meiraprófið núna
í vetur, það var nú bara svolítið
gaman, svarar Kristín og hlær.
Læra meó því
aó hlusta
Við forum aftur yfir í tónlistina,
og ég spyr Kristínu nánar út í
Suzuki kennsluaðferðina og
hvemig sú aðferð sé frábrugðin
öðrum kennsluaðferðum? -í
Suzukiaðferðinni er gengið út
frá því að börn geti lært tónlist
alveg eins og þau geta lært að
tala. Börn geta byrjað mjög ung
og fyrst um sinn læra foreldrarnir
líka að spila á hljóðfærið svo að
þau geti hjálpað börnunum
heima. Námsefnið læra þau
með því að hlusta á það en læra
ekki að lesa nótur strax. Námið
þróast svo yfir í hefðbundið nám
á unglingsárunum. Foreldrarnir
koma ávalt með í tíma og þetta
verður þvi nám fyrir barnið og
foreldrið, eitthvað sem þau verða
að vinna í sameiningu.
Eru nemendur fljótari að læra
með þessari aðferð? -Fljótari og
ekki fljótari, mér finnst þessi
aðferð alla vega skemmtilegri.
Það er hægt að vinna svo margt í
gegnum leik. Stundum geturðu
unnið miklar og erfiðar tækni-
æfingar, sem geta verið mjög
leiðinlegar, með 5-6 ára krökkum
og þau taka ekki eftir því af því
að það er svo gaman. Svo muna
þau jafnvel betur það sem er sagt
við þau af því að það var eitthvað
skemmtilegt. Ég reyndar held að
það fari alfarið eftir einstakl-
ingnum hvernig gengur, hvort
æft sé heima, virkni foreldra og
þar fram eftir götunum. En ef
áhuginn er fyrir hendi þá eru
þau yfirleitt mjög fljót að komast
áfram. Einn þáttur í þessari
aðferð byggir líka á félagslegri
samveru og það sé ég núna þegar
ég get horft yfir hópa Suzukinema
(í Reykjavík) að hlutfallslega
heldur stór hópur þessara
nemenda áfram í framhaldsnám
og ég tel það vera af þvi að það
var svo gaman að læra og þú
hittir fleiri nemendur í kringum
þig en ert ekki alltaf ein/nn með
sjálfúm þér að spila. En svo
veltur þetta líka heilmikið á
kennaranum hvort sem það er í
þessari aðferð eða ekki. Ef
kennarinn gefúr af sér og kemur
námsefninu vel frá sér þá er
miklu skemmtilegra að læra.
Margir nemendur út
Akrahreppi
Það er ekki hægt annað en segja
að Kristín Halla gefi af sér til
nemenda sinna og er mikið líf í