Feykir - 26.02.2009, Blaðsíða 4

4 Feykir 08/2009
Sindri Sigurgeirsson skrifar
Ný stövf á nýjum
forsendum
Næstu ár munu verða
okkur íslendingum erfið.
Búast má við enn frekari
niðurskurði á fjárlögum
2010. Mjög mun reyna á
allar stoðir samfélagsins
og hlutskipti margra
fjölskyldna og
einstaklinga verður erfitt.
Við verðum að leggja
áherslu á að endurreisa
samfélagið á gildum sem
gleymdust í frjálshyggju-
æðinu. Samvinnu, jöfnuð,
gagnsæi og lýðræði. Engum
er betur treystandi fyrir því
en Framsóknarflokknum.
Megináhersla komandi
missera er að skapa ný
störf, efla útflutning og
nýsköpun. Það er dapurleg
staðreynd að í landinu séu
15.000 manns án atvinnu.
Það jafngildir helmingi
allra íbúa í Norðvestur-
kjördæmi og er erfitt að
hugsa um alla óhamingjuna
bak við þær tölur.
Skynsamlegt er að ná
fram viðhorfsbreytingu í
fyrirtækjarekstri. Uppbygg-
ing á að vera markmiðið,
ekki hvað þú getur náð
miklum fjármunum út úr
rekstrinum. Við þurfum að
hugsa aftur um möguleika
samvinnurekstrarins, einn
maður, eitt atkvæði og ábati
skilar sér til félagsmanna í
hlutfalli við viðskipti.
Samvinnuformið er algengt
við margskonar rekstur út
um allan heim. Nýta þarf
þá möguleika sem
samvinnufélögin gefa við
lausn margvíslegra sam-
félagsmála við uppbygg-
ingarstarf næstu ára.
í þeirri uppbyggingu
sem framundan er má ekki
láta gleyma landsbyggðinni.
Þar eins og annars staðar
þarf að efla nýsköpun og
atvinnuþróun. Mikilvægt
atriði til að ná árangri og
framförum er að tryggja
landsbyggðinni aðgengi að
háhraðanettengingum og
farsímaþjónustu. Það eru
mikil vonbrigði hversu
hægt þetta hefur gengið.
Stórátak þarf við að bæta
ófullnægjandi vegtengingar
við þjóðvegakerfið enda má
segja að nú sé rétti tíminn
til að ráðast í mannaflsfrekar
framkvæmdir.
Mikilvægt er að styðja
við landbúnað til að tryggja
fæðuöryggi og gera það sem
í okkar valdi stendur til að
auka verðmætasköpun í
greininni. Kreppan og
gjaldeyrisskorturinn hefur
enn á ný fært sönnur á
mikilvægi íslensks land-
búnaðar. Engin trygging er
fyrir því á tímum mikillar
óvissu í heiminum að
fæðuframboð sé tryggt og
öruggt. Ekki er heldur víst
að við eigum gjaldeyri til að
kaupa inn vörur sem við
getum framleitt hér heima.
Með þessar staðreyndir að
leiðarljósi þarf að treysta
stoðir íslensks landbúnaðar
og hefja nýja sókn.
Sjávarútvegur hefur í
áratugi verið grunnurinn
undir efnahag þjóðarinnar
og útflutningur sjávarafurða
gegnir veigamiklu hlutverki
í þeirri efnahagslægð sem
við erum í um þessar
mundir. Skapa verður sátt
um íslenskan sjávarútveg.
Það mun taka tíma en sú
sátt verður að tryggja
áframhaldandi hagkvæmni
og stöðugleika, þannig að
hann nái áfram að skapa
þjóðinni sem mestar
gjaldeyristekjur.
Sindri Sigurgeirsson
Höfundur er sauðfjárbóndi
og sœkist eftir 2 sœti á lista
framsóknarflokksins í
NV-kjördœmi
Rögnvaldur Steinsson skrifar
Hrauni 12 - 2 ■ 2009
Mig hefur lengi
langað til að leiðrétta
sagnir um hvítabirni
þá sem felldir voru
í Skagafjarðarsýslu
sfðastliðið vor. Oftast
er talað um þá f
Skagafirði en ekki
hvar. Þá er sagt að fyrri
björninn hafi verið felldur á
Þverárfjalli sem er í nánd
við Þverá f Norðurárdal og
langt vestan sýslumarka.
Hið rétta er að hann
var felldur við svonefnt
Melrakkagil sem er á móti
eyðibýlinu Hrafnagili í
Laxárdal ytri.
Um hinn björninn er
það að segja að hann gekk á
land á Skagatá, öðru nafni,
Hraunsmúla og skagar lengst í
norðaustur frá Skaga. Þarna um
Múlann er 50 kílóa æðavarp
svo manni leið ekki alltof
vel að vita af honum þarna í
miðju varpinu lengi. Þó fór svo
að hann var látinn óáreittur
þar vel á annan sólahring. Þá
skeður það að hundurinn á
bænum Hraun 2 hleypur af
stað á leið út í varp en bærinn
er í jaðri varpsins. Þetta sá 11
ára stelpa Karen Steinsdóttir.
Hún vissi að seppi mátti ekki
styggja kollurnar. Þegar hún
var komin um það bil 50 m frá
bænum sér hún eitthvað hvítt
sem hún hélt í fljótu bragði að
væri eitthvað sem hefði fokið,
áburðapoki eða eitthvað þess
háttar. Hún áttaði sig þó fljótt
á þvi hvað þetta var, sem sagt
hvítabjörn. Eitthvað horfðust
þau í augu en það var víst ekki
lengi. Karen litla varð að vonum
hrædd og hljóp heim í bæ til
mömmu sinnar. Hún hringdi
svo í lögreglu sem kom eftir um
það bil klukkutíma með fríðu
föruneyti. Lögreglan byrjaði
á því að stöðva alla umferð að
varpinu beggja vegna frá og var
það bráðnauðsynlegt þvi fólk
var farið að streyma að. Hefði
lögreglan fengið að ráða hefði
björninn verið unninn um leið
og þeir komu. Með lögreglunni
voru fjórar útvaldar skyttur.
Sýndu þeir og lögreglan að
þeir voru fyllilega starfi sínu
vaxnir þegar til kastanna kom
og ekkert nema gott um þeirra
störf að segja. Hafi þeir kæra
þökk fyrir. Það er af bangsa að
segja að eftir að Karen hljóp
heim snuðraði hann þarna smá
stund og skipti sér ekkert af
henni. Þarna í næsta nágrenni
er dálítið hár hóll vestan í
honum er dálítil laut, lagðist
bangsi þar og lá þar fram eftir
kvöldi. Þá færði hann sig eftir
endilöngu varpinu sem er um
fjögur hundruð metrar og á
vestur horni móans. Þar lagðist
hann á vatnsbakka sem þar er.
isbjöminn á Skagatá.
Lá hann svo þar þar til hann var
styggður.
Svo gerðist það að
stjórnvöld vildu heldur láta til
sín taka. Það komu skringileg
boð um að enginn skyldi á
neinn hátt blaka við dýrinu.
Fá átti fagmann í skotið með
deyfibyssu. Fagmaðurinn kom
hingað með þyrlu. Nú þyrfti
umbúðir utan um dýrið, það
var líka sótt til Danmerkur. Var
fengin prívat flugvél með kassa
til Akureyrar og þaðan pallbíll.
Ekki virtist mér gripur þessi
ásjárlegur, mjög veðurbarinn
og úfinn að sjá, leit helst út fyrir
að vera fúinn. Ég er þó ekki
vissum að svo hafi verið. Ég
held nú samt að hver sæmilega
laghentur bóndakarl hefði
getið rekið hann saman á 1 - 2
klukkustundum. Nú var rúllað
á 2 bílum með tilheyrandi
hávaða út allt varp á mót við
bangsa. En hann renndi sér þá
bara í vatnið fór nokkuð suður
með landinu, tók þar slóð sína
og hét henni að kalla alla leið
á austurhorn múlans. Þar á
malarkambinum var hann
felldur. Átti hann þá eftir 10 -
12 faðma í sjóinn, þarna teljum
við að hann hafi komið á land.
Svo ekki deilir um það að bæði
dýrin voru felld á Skaga. Annað
á Skagatá hitt í Laxárdal en ekki
frammi í Skagafirði.
Það ótrúlega skeði að
ekki er talið að björninn hafi
unnið neitt verulegt tjón. Það
var fýlgst með honum hverja
stund sem hann dvaldi í
varpinu. Bæði gerði lögreglan
það auk þess sem hann blasti
við bæjardyrunum á öðrum
bænum hér. Ég held að hann
hafi bara sofið. Sá sem þetta
skrifar fór þangað sem björninn
lá lengst strax þegar búið var
að fella hann. Þarna er talsvert
þétt varp og þar lá hver kolla á
sinu hreiðri og voru þær hinar
rólegustu. En rétt þegar við
vorum krúkna yfir þessu flaug
þyrla yfir okkur mjög lágt þá
kom heldur betur fjör í fuglinn.
Kollur þeyttust upp hver af
annarri. Þarna var deyfiskyttan
að fara. Hins vegar var talsvert
af flugvélum yfir varpinu og
það olli því að nokkuð var um
að fuglar yfirgæfu hreiður sín.
Mér er sagt að það hafi verið
kona úr ríkisstjórninni sem
réði um allt þetta tilstand. Hún
kom víst hingað í nágrennið en
var stöðvuð eins og aðrir. Þessi
kona er víst í ríkisstjórn enn. Ef
eitthvað þessu líkt ætti eftir að
ske þá óska ég að þessi ágæta
kona hugsaði eitthvað áður en
hún framkvæmdi.
Með kveðju
Rögnvaldur Steinsson, Hrauni.
Vísur_____________________________________
Að skila sitfurpeningum
Kristin Aðalbjörnsson sendi okkur skemmtilega vfsu
sem hann lærði sem barn. Vísan góða rifjaðist upp
fyrir Kristni þegar Bjarni Ármannsson fann það upp að
það gæti verið sniðugt að skila aftur hluta auðæfanna
sem hann hafði harðfylgi náð að skrapa saman f
Glitnisbanka hér um árið.
Að skila silfurpeningum
Til að hljóta þjóðar þögn
og þeir sem vilja fela.
Gefa stundum agnar ögn
afþví sem þeir stela.
KA.
Að gefnu tilefni
Hilmir Jóhannesson hafði
samband við blaðið til þess
að svara vísu Rúnars
Kristjánssonar frá því í
síðustu viku.
Aðgefnu tilefni
Áður var mín gata greið,
gátu ei haldið nokkur bönd.
Nú erégá niðurleið,
nœrrifrœgur - á Skagaströnd.