Feykir - 17.09.2009, Page 5
34/2009 Feykir 5
Rúnar Kristjánsson
Helgi Hóseasson
Nú er garpurinn Helgi Hós
hættur að anda ogfarinn.
Tími hans liðinn og tæmdur í ós,
trúlega málstaður varinn.
Þó honum væri ei boðinn byr,
beygði hann enginn klafi.
Þjóðlegur var hann og þekkti
skyr,
á því er ei nokkur vafi.
Sífellt hann stóð á sinni vakt,
seigur í veðrum köldum.
Alltafvar mikið á sig lagt,
ýmislegt sagt á spjöldum.
Hélt hann þeim uppi hátt og vel
hólminn þarfrægan gerði.
Tryggði hans úthald þTjóskuþel,
þokað var hvergi afverði.
Viðhorfum sínum var hann trúr,
virtiþar sanna tíðni.
Passaði síst i bandabúr
borgaralegrar hlýðni.
Áfram á leið um Langholtsveg
lítum hann því i anda,
fullan afþijósku -þú og ég,
á þjóðarverðinum standa!
(ÁSKORENDAPENNINN )
Aldís Axelsdóttir skrifar frá Hólum
„Hagnaður"
að hausti
Enn einu sinni er
haustið komið. Árið
er greinilega alltaf
að verða styttra og
styttra, allavega er
mjög stutt síðan í fyrra
haust.
Eftir því sem ég eldist
kann ég betur og betur
að meta haustið. Um
daginn vorum við
Eysteinn á útreiðum
hérna milli Hóla og
Skúfsstaða í Hjaltadal,
sem við gerum gjarnan
og þá allt í einu fann ég
það, haustið var komið.
V
eðrið var bjart og fallegt,
stafalogn, sólin farin að
lækka á lofti og aðeins
farið að kólna, yfir öllu
ríkti þessi einstaki
friður og kyrrð sem
oft einkennir haustið.
Kindur, kýr og hestar
á beitá túnunum,
aðeins heyrðist stöku
jarm í haustlambi,
þetta sérstaka jarm
sem einkennir lömb
á haustin, dýpra og
dimmara en á sumrin
ogjafnvel aðeins
tregafullt. Gæsirá flugi
og ein og ein síðbúin
lóa söng sitt dírrindí.
Ég fór að hugsa um
hversu mikils þeir
fara á mis sem aldrei
upplifa þessa nálægð
við náttúruna eða gefa
sér tíma til að hlusta á
kyrrðina. Aliar áhyggjur
af lcesave, burtflúnum
útrásarvíkingum og
gróðafíklum gleymast
á svona stundu. Það er
annars misjafnt hvernig
menn telja gróða sinn
eða ráðstafa honum, í
einum reiðtúmum okkar
nú í haust ákváðum við
að koma við hjá góðum
nágranna okkar. Hann
tók okkurfagnandi,
bauð í bæinn, sagðist
hafa farið á Krókinn
þá um morguninn
og alveg stórgrætt.
Snaraðist síðan út
í bil og kom með
splunkuný gúmmístígvél
í poka, sagðist hafa
athugað með verð
bæði hjá Bjarna Har
og í Kaupfélaginu og
viti menn stígvélin
voru 3000 kr. ódýrari í
Kaupfélaginu,” og segiði
svo að Kaupfélagið
okri.” Við gátum svo
sem skilið að hann væri
ánægður með þetta,
þá snaraðist hann aftur
út f bílinn og kom að
vörmu spori aftur með
heilan bjórkassa “ þetta
keypti ég fyrir 3000
kallinn sem ég
Við settumst inn og •
deildum með honum
hluta af hagnaðinum. ...
Ég hugsa að þetta haff
verið betri fjárfesting en
í hlutabréfum og það . -
má þó alltaf selja
dósirnar.
' J gPæpli
Claudia Lobindzus
kennari á Hólum ætl<
að taka við pennaniui
afAldísi.
Framhaldssaga Feykis
Verðandi skuld
Að skíta í nitina sína, er gamalt orðtak
sem átti við, þegar einhver verknaður
hafði verið sæmilega af hendi leystur
þar til lokum dró og einhver handvömm
gerðiaðenguþaðsemáunnisthafði.Þetta
er sótt til kvíaærinnar sem var mjólkuð
á stöðli og áður en mjaltakonunni tókst
að forða fötunni undan, hafði lítil hlessa
dottið undan rófunni.
Eftir hin síðari siðaskifti, þegar
lífsgæðamaraþonspretthlaupara aldan
skall á þjóðinni,undir blessunarorðum
Axlarbjörns 11. Hafa gulldrengirnir
hans skitið í nytina sína.
Verst er að það er eins og enginn viti
hvar postulínið er sem tók við afurðum
þeirra.
Hvorki Golíat við ormatréð eða
Jónas úr skilningshvalnum hafa hug-
mynd um það. Þó svo að þeir útveguðu
þeim næstum allan skeinipappírinn
sem var þó til annars ætlaður.
Það hefur heyrst að Hallgrímur
broslausi hafi gengið suður eins og
sannur víkingur eftir að hann sá af-
leiðingar stjórnarhátta sinna. Sagt er að
rétt áður en hann kom til Jórsala, hafi
hann Jiitt Þyril hinn Borgfirska í fáförnu
íjallaskarði, ríðandi á úlfalda með tvær
stórar töskur undir sér.
Lúin kona með slæðu gekk fyrir
og teymdi undir honum en önnur
rak á eftir,annað slagið greip sú sem
eftir rak í hala úlfaldans og hafði af því
nokkurn létti. Enda bar hún í hendi sér
gamla og snjáða skjalatösku sem af var
eitt hornið. En á vistri hlið töskunnar
mátti greina stafina S.I.S. sem þó voru
afskaplega máðir, eftir sandstorma
hðinna ára Hallgrímur hinn broslausi
glotti nú aðeins út í annað lflct og forveri
hans og fyrirmynd gerði þegar minnst
var á mafiuna í gamla daga, þegar hann
sá að tveir evruseðlar voru alveg að
detta út um hornið á töskugarminum.
Hallgrímur hinn broslausi hvaðst nú
hafa spurt tíðinda úr arabaheiminum
og hvað væri í þessum töskum . Þyrill
hinn Borgfirsld kvaðst elckert mega
segja úr arabaheiminum því þar væri
bankaleynd á öllum fréttum. En í
töskunum væru íjallagrös frá Helgu á
Fuglatjöm sem hún hefði beðið sig að
koma í verð ef hann hitti efhaða menn
í Austurlöndum. Annars kvaðst hann
hafa áhyggjur af Helgu á Fuglatjörn,
því álryldð sem settist þegar lygndi eftir
stóra álstorminn, væri farið að setja
mark á hana og nú væri hún farin að
óttast um fjallagrösin sín, að það blési
ekJd af þeim álrykið. Það hefði verið
hálfgerður klökkvi í henni er hún fór
með þessa vísu.
Við Fuglatjöm varfagurt oft á vorin
Erfegurð skifti okkur meginmáli
Núfmnst mér þegargeng eggömlu sporin
Að gata mín sé hulin súru áli.
Björgunarsveitin sem dottað hefur
fram á borðið, hreJckur upp við krúnk
í hásum hrafni á Lækjartorgi sem
staðið hefur vaktina síðan í búsáhalda-
byltingunni Grábrók stendur upp úr
stólnum í ráðuleysinu, og klappar á
öxlina á Bjargari um leið og segir: Jæja
Bjargar minn! Nú held ég að minn
tími sé örugglega kominn. Eftir að við
Mjóbrók Sóldís hröktum Golíat frá
ormatrénu með hinu eftirminnilega
skftkasti og Skilningshvalurinn sem
allra hagsmuna á að gæta, spúði Jónasi,
sem þó stóð svo lengi í lcokinu á honum.
Þá hefúr hann gleypt hvern ránfisldnn
af öðrum, svo sagt er að Ólisér hafi leigt
sér gúmmítuðru austan af fjörðum tfl
að skoða stórhvali. Meðan Grábrók
hagræddi utanyfir pilsinu, heyrði hún
kveðið á hæðinni fyrir ofan sig, þar sem
engum ræningja hefúr verið boðið inn,
svo vitað sé, í nærri tvö þúsund ár.
Auðnuvegur ofl er mjór
Ogýmsum torveltgenginn
Tíminn kom og tíminnfór
Timann höndlar enginn.
h'RAMHALD í NÆSTA BlAÐl.
Sigurður Hansen