Feykir - 08.10.2009, Side 9
37/2009 Feykir 9
( ÁSKORENDAPENNINN )
Til Hóla kom ég fyrst
fyrir rúmlega þremur
árum. Aðallega til
að fara í nám (BA í
ferðmálafræði) en
líka til að breyta um
umhverfi.
Ég ogsonur minn, þá
5 ára, áttum heima
á Akureyri. Okkur
leið mjög vel þar, ég
Ivar í góðri vinnu, við
áttum góða vini og fínt
félagslíf. En síðan pabbi
minn dó skyndilega
úr krabbameini fyrir
fjómm ámm fann
ég fyrir því að þurfa
að breyta einhverju.
Námið á Hólum varð
fýrir valinu, þarsem
það hentaði mér mjög
vel en líka vegna þess
að sonur minn gat
byrjað í gmnnskóla
hér og mjög stutt er
á milli háskólans og
I grunnskólans. Það var
I ekki bara námið heldur
I líka umhverfið sem
skipti máli.
1 Námið stóðst væntingar
mínar, syni mínum líkaði
mjög vel í skólanum
og við vomm ekki
lengi að koma okkur
vel fyrir, finna nýja
vini og nýtt félagslíf.
Við fómm reglulega í
heimsókn til Akureyrar,
vomm dugleg að halda
tengslum við vini okkar
þar. En í hvert skipti
sem ég keyrði heim að
Hólum, á leiðinni inn
dalinn, færðist einhver
ró yfir mig og mér leið
rosalega vel. Einnig
fannst mér ég oft vera
nær pabba mínum
heitnum. Kannski em
það tignarlegu fjöllin,
þegar maður horfir inn
dalinn eða einfaldlega
tilfinningin eins og
að vera kominn nær
himninum? Það erað
minnsta kosti eitthvað
fyrir mig. Héma er hægt
að anda.
Upphaflega áætlunin
var að klára námið á
Hólum og fara síðan
afturtil Akureyrar. En
plön em kannski til að
breyta þeim! Núna erum
við enn á Hólum, ég í
vinnu og sonur minn í
skóla. Við eigum góða
vini, okkur líður rosalega
vel hér og við vitum ekki
hvert vindurinn blæs
okkur næst!
Claudia skorará Ólaf
Jónsson kokk og
framkvæmdastjóra
ferðaþjónustunnar
á Hólum að taka við
pennanum.
mmmmmm
Stjórn Hjóna og paraklúbbsins 1986. Fv Þorsteinn Kárason, Hrefna Þórarinsóóttir, Haralóur Arason, Eva Siéuróaróóttír, Margrél
Pétursóóttir, Björgvin Guömunósson, Anna Hjartaróóttir og Ágúst Guömunósson
Hjóna- og paraklúbburinn með ball um helgina
Gamla stemningin rifjuó upp
Áhugi gamalla félaga úr Hjóna- og
paraklúbbi Skagafjarðar á því að
endurvekja gömlu ballstemninguna varð
til þess að næsta laugardagskvöld verður
efnt tii alvöru dansleiks í Ljósheimum.
Hjóna- og paraklúbbur Skagafjarðar
var stofnaður árið 1975 og varð mjög
öflugur og eftirsóttur af Skagfirðingum.
-Ég gæti trúað því að félagalistinn hafi
verið takmarkaður við 140 pör því að
í fundargerð frá 1978 er talað um að
ekki sé unnt að fjölga í klúbbnum vegna
húsnæðis, en félagar í klúbbnum árið
1986 voru 136 pör. Þegar klúbburinn
var upp á sitt besta er dæmi um að
fólk hafi verið í tvö ár á biðlista, segir
Eva Sigurðardóttir ein þeirra sem
stendur að endurlífgun klúbbsins. -
Hjóna- og paraklúbburinn hefur ekki
verið starfræktur síðan 1992 og mér
fannst vanta almennileg böll með
gömlu stemninguna, segir Hrefna
Þórarinsdóttir en hún átti hugmyndina
að því að endurvekja klúbbinn. -Ég
var einu sinni í stjórn og ákvað að
bjóða henni í mat og þar rifjuðum við
upp góða tíma í klúbbstarfseminni og
ákváðum að láta verða af þessu, segir
Hrefna en vill koma því á framfæri að
allir séu velkomnir á ballið, sama hvort
það eru gamlir klúbbfélagar eða ekki.
Framhaldssagan : Önnur saga
Aóalsmannsvatns-aftakan
HLUTI
...Þarna stóð ég eins og illa gerður
hlutur, með farsímann í hendinni.
Hann Frikki frakki sagði mér að bíða.
Bíða hvað lengi? í að minnstakosti
hálftíma, þrjú korter. Ég reyndi að róa
mig niður, en ég gat það ekki. Ýmsar
hugsanir flögruðu urn hausinn á mér.
Hvar var skotmaðurinn? Var hann
að fylgjast með mér núna? Lá hann
einhvers staðar í leyni hérna uppí
brekkunum og fylgdist með mér? Ég
skimaði um allt, sá ekkert, ekkert,
hvað átti ég að gera? Bíða, bíða, bara
bíða, sagði Frikki frakki. Ég gat mig
hvergi hreyft, svitinn rann af mér, það
fór enn og aftur kuldahrollur um mig.
Ég verð að koma mér í skjól, skjól, en
hvar er skjól fyrir þessum byssumanni,
sem lá einhversstaðar í leyni hér
uppí brekkunum og hafði örugglega
garnan af þvi að fylgjast með mér í
byssukíkinum. Horfa á angistarsvipinn
á mér og sjá hvernig svitinn læki niður
undan húfunni minni. Ég reyndi að
herða upp hugann setti farsímann i
vasann, tók af mér húfuna og þurrkaði
af mér svitann með lófanum. Ég
gat þó hreyft mig! Ég tók eitt skref í
átt að bifreið minni, það kom ekkert
skot, ég tók annað skref, og læddist
að bifreiðinni og er ég ætlaði að opna
dyrnar bílstjóramegin, heyrði ég hljóð.
Hvað var þetta? Er byssumaðurinn að
koma? Er hann á fjórhjóli? Svitinn
spratt enn og aftur út á mér, ég varð
hundblautur á augabragði, það fór
kuldahrollur um mig allan, hægri
hönd mín skalf er ég ætlaði að taka í
handfangið. Nei, þetta var ekki hljóð
úr fjórhjóli. Ég leit upp og sá hvar
þota fór um háloffin og skildi eftir
sig hvíta rák. Guði sé lof að þetta var
ekki byssumaðurinn, en myndi hann
nota tækifærið núna til að skjóta mig
er þotan færi um háloftin? Átti ég að
henda mér á jörðina og skríða undir
bílinn til að vera hólpinn fyrir þessum
geðsjúka manni sem leyndist hér í
hæðunum og horfði á bráð sína kveljast.
Ég verð að hugsa skýrt, byssumaðurinn
hlýtur að hafa forðað sér er hann varð
mín var. Það er varla nokkur maður
svo kaldrifjaður á íslandi að skjóta
tvo menn á sama klukkutímanum.
Ég verð að bægja frá mér þessum
hugsunum og hugmyndum sem
maður sækir í ameríska lögguþætti
í sjónvarpinu. Ég róaðist við þá
hugsun mína að ég væri ekki staddur í
amerískum sjónvarpsþætti. Ég losnaði
við kuldahrollinn og gat opnað bílinn
með styrkri hægri hendinni og settist
inn í hann sallarólegur og hugsaði með
mér að best væri að bíða eftir Frikka
frakka og gefa honum skýrslu um það
sem ég sá.
Hvað sá ég og heyrði? Heyrði
skothljóð og sá ekket nema bíl keyra
út í mýrarkeldu, jú, að vísu var gat á
framrúðunni eftir byssukúlu og blóð í
bílnum og blóðslóð frá honum. Blóð,
það hefur komið blóð á mig, það er
blóð á skónum mínum, buxunum,
stakknum og líka á höndunum. Hvað
hef ég gert? Klínt mig allan út í blóði.
Var ég sá seki? Það myndi Frikki frakki
örugglega álíta þegar hann kæmi á
vettvang. Já, og ég er með byssurnar
mínar í bílnum, þær eru aftur í skotti.
Hvaðáégaðgeranúna? Allur útataður
í blóði og með byssur í bílnum. Ég
verð að fela þær, svo að Frikki frakki
fmni þær ekki. Ég stökk út úr bílnum
og nú varð ég að hugsa skýrt. Ég skipti
um föt, fer í aukafötin sem ég er með í
bakpokanum. Ég ríf mig úr blóðugum
og svitablautum fötunum og þar sem ég
stend á brókinni einni fata, kófsveittur,
flýgur yfir stór gæsahópur. Ég hugsaði
hvað allt væri yndislegt ef maður gæti
tekið á loft og flogið um burt frá öllu
saman.
Ég opnaði augun, allt út í fiðri,
sængin hefur rifnað. Ég var allur í fiðri,
það hafði límst við svitablautan líkama
minn, ég var eins og ein af gæsunum
sem var á flugi þarna yflr mér. Var
mig bara að dreyma eða er ég korninn
með tremma. Ég heyrði sírenuvælið í
löggubílum í fjarska.
Árni Egilsson