Feykir - 15.10.2009, Blaðsíða 9

38/2009 Feykir 9
( ÁSKORENDAPENNINN )
■béhhhhhhhhhhbhhhhhhbbbhhbbhhhh
Birgitta Halldórsdóttir skrifar úr Blöndudalnum
HHHHHHHHHHHBHBHBHHHHHHBB
Saman erum vió ósigrandi
Það er margt sem
kemur upp í hugann
þegar maður veltir
fyrir sér því sem er að
gerast í hinu daglega
lífi en ef til vill að bera
í bakkafullan lækinn
að tjá sig um ástandið
á íslandi nú. Þó er
varla hægt annað.
Ég er hjartanlega
sammála vinkonu
minni, Jóhönnu Helgu,
sem segir alltaf:
“Skrifaðu með hlutum
en ekki á móti, þannig
hugsaði móðirTeresa
og þannigskulum við
vinna”. Það er mikill
sannleikurí þessum
orðum. Þess vegna
langar mig að skrifa
örlítið með því að vinna
saman. Við vinnum
engin stríð með því
að berjast, við vinnum
með því að leggja
góðum málefnum lið.
Ég tel að okkur væri
afar hollt að hugsa á
þennan veg nú þegar
erfiðleikar steðja að
hjá okkur og vandi
heimilanna er svo stór
sem raun ber vitni.
Það geturverið erfitt
að hugsa jákvættá
stundum þar sem allt
virðist svart og kannski
engar sýnilegar lausnir
framundan. Égskil
það vel og skil líka vel
þegarég ogfleiri, sem
erum alltaf að biðja um
bjartsýni ogjákvæðni,
förum óstjórnlega í
taugarnar á fólki. Það
er ofur eðlilegt. En við
verðum líka að muna
að við megum vera reið
og höfum fullt leyfi til
að blása. Það er hollt
að gera það, engum er
holltað byrgja reiðina
inni.
Þegar svo við erum
búin að öskra dálítið og
jafnvel berja púða sem
er ef til vill staðgengill
einhvers, þá getum við
yfirleitt sest niður og
farið að lyfta sýn okkar á
lífið örlítið upp. Við emm
sterk þjóð. Við sem
erum heilórigð og hraust
getum sannarlega glaðst
og spýtt í lófana, en það
þýðir kannski ekki að
það sem við þurfum að
gera sé alltaf sanngjant.
Við þurfum alltaf að
eiga drauma, gera allt
sem við getum til þess
að draumar okkar og
markmið rætist og
hjálpa öðrum til þess að
ná sínum markmiðum.
Þarna er einn punktur.
Við segjum og heyrum
daglega setningu eins
ogÉg hef ekki efni
á að gera þetta núna,
get ekki keypt nýjan
kuldagalla á börnin,
Það er ekki eins og
peningamirvaxi á
trjánum”. Þetta er
sannarlega satt. En
ef við hugsum málið
aðeins þá getum við
eftil vill hjálpastenn
meira að en við höfum
gert. Þó að við getum
ekki borgað reikninga
fyrirvini og kunningja
þá eigum við kannski
föt eða hluti sem þá
vantar og við erum
alls ekki að nota. Það
er ekki alltaf lausnin
að “kaupa kaupa
kaupa”. Stundum bíða
hlutirnir eftir okkur ef
við gefum okkurtíma
til að skima eftir þeim.
Ég tel að okkur sé
hollt að muna þetta
einmitt nú og áfram
þegarjólin nálgast
og okkar venjulega
kaupæði byrjar. Það
ersvo margttil, sem
við eigum hvert fyrir
annað. Munum það.
Svo er líka það sem
mestu máli skiptir,
að eiga alltaf kærleik
í hjarta fyrir sjálfa sig
og aðra.
Haukur, stórvinur minn,
á Röðli er nú að lifa
sína aðra kreppu á
íslandi, þó að hann sé
einungis áttatíu ára.
Hann segir: “Þessi
kreppa er miklu verri
en hin fyrri. Þegar ég
var barn kunnum við
ekki annað en að taka
þvíað ekkert var til. En
núna kann það enginn
". Þetta er örugglega
rétt. Við þurfum að
venjast því að lífið er
ekki eins og það var
meðan uppgangurvar
sem mestur hér. Við
verðum að gera það
og þannig munum
við komast áfram. Við
verðum að hugsa á
hagnýtari nótum. Það
sem er liðið er liðið.
Við eigum að hjálpast
að, það erforsenda
allrar framtíðar í mínum
augum. Við erum sterk
hvert og eitt en saman
erum við ósigrandi eins
og fslendingar hafa
alltaf verið.
Sá sem ég skora á
að koma með næsta
pistil erJóhanna Helga
Halldórsdóttir og býr á
Brandsstöðum.
HHHHHH
Framhaldssagan: Önnur saga
Aóalsmannsvatns-aftakan
HLUTI
...Skyndilega bráði af söghetju okkar,
Mána Steinríðarsyni. Nú tek ég mér
tak hugsaði hann með sér. Máni var
nefnilega harður í horn að taka, bara
ef helvítis ímyndunarveikin skyti
ekki svona upp kollinum öðru hvoru.
Morðinginn hefur örugglega falið sig
inni í Moshólagilinu og bílinn bak við
hæðardragið þar suður af, hélt Máni
áfram að hugsa. Hann stökk upp í
Saabinn, ræsti bílvélina og gafbensínið
í botn, nú kom framhjóladrifið sér vel
í beygjunum. Aðeins neðar á dalnum
náði Máni að aka út af veginum og
inn á reiðgötur Kjalvegarins gamla
og niður fyrir melkoll svo bíllinn
sást ekki frá vegslóðanum. í sömu
mund og jóreykurinn eftir Saabinn
hafði setst, geystist japanski lögreglu
jepplingurinn fram hjá og brunaði
inn dalinn í rykmekki og loftköstum
með þúngvopnaðar ísbjarnarskyttur í
affursætinu. Mánibakkaðisnarlegaupp
á veginn aftur og ók síðan á ofsahraða
niður dalinn. Nú mun löggan keyra
fram hjá Moshólagilinu og kannski
fram á heiðar. Morðinginn kemur þá
á eftir mér, hann vill enga lausa enda,
flaug um huga Mána. Þegar hann ók
yfir brúna á Mælistikuánni sá hann
hvar bifreið kom á kappaksturshraða
ofan dalinn. Þarna er óbermið, nú
verður ekkert gefið eftir, enginn
afsláttur. Á tveimur hjólum tók hann
vinstri beygju við brúna og brunaði
eftir veginum um Ofanbyggð á 130
km hraða. Við hrörlegt hestagerði
nauðhemlaði Máni, snaraðist út og
með einu heljartaki dró hann stóra
gaddavírsflækju upp á veginn. Máni
var í ham, þessi fyrrum körfúboltakappi
sem gert hafði garðinn frægan um allan
heim með liði sínu Moldvörpunum,
reif niður nýlegt 300 kg járnhlið úr
gerðinu og reisti upp við vegatálmann.
Að þessu verki loknu snaraði hann
sér inn í Saabinn, nú kom sér vel að
hafa áhuga á formúlunni. Búaliðið í
Svanahlíð var úti á túni að garða er það
sá grænan Saab aka hjá á ólöglegum
hraða niður eftir í áttina að Laufási.
Það er naumast að manninum liggur
á sagði Sólfús með fallegri tenórröddu.
Nú gabba ég djöfúl og ek fram í
Lýtingsstaðahrepp í stað þess að flýja
niður í Varmahlíð eins og heigull. í
örvæntingu krabblaði Máni fram
hinn farsímann sinn úr hanskahólfinu
og hringdi í 112 og tilkynnti
óðamála að hann væri á leið fram
í Lýtingsstaðahrepp með brjálaðan
morðingja á hælunum... rafhlaðan
tóm. Við vegarbrún rétt við Systrahól,
hafði áð hópur góðglaðra Lýtinga á
reiðtúr. Þegar Máni leit upp af dauðum
skjánum, fyliti út f framrúðuna
hestamaður á miðjum veginum með
hnakk í annari hendinni og landaflösku
í hinni. Máni rykkti í stýrið, Saabinn
þversum með það sama, þeyttist út af
og straukst við girðinguna neðan við
með ægilegu ískri og neistaflugi. En
lánið var í för með Mána, framendinn
snéri ennþá í rétta átt og einhvern
veginn komst bíllinn upp á veginn, á
hjólunum. Rétt sunnan við heimreiðina
að Súrafelli leit Máni óvart í spegilinn
sem sagði honum að eftir Laufásnum
kæmi pallbifreið á miklum hraða með
eitthvað í eftirdragi, honum fannst
óðum draga saman með þeim. Þarna
náði ofsahræðsla endanlega tökum
á hrjáðum heila Mána sem áttaði
sig þó á því að ekki dugðu nú nein
vettlingatök ef hann ætlaði að bjarga
lífi sínu. í gegnum hugann runnu á
örskotsstundu nokkur hamingjurík
æviskeið m.a. þegar hann spilaði með
liði sínu á alheimsmóti í Sómalíu 1994.
Máni og Saabinn komu á miklum
hraða að bænum Gufureykjum þegar
hann kom auga á afleggjara sem
sveigði austur af aðalveginum og f
átt að Gullá. Hliðið þaut framhjá.
Máni nauðhemlaði, spólaði til baka
og bíllinn kastaðist kanta á milli.
Loksins kom hann að hliðinu, setti
bensíngjöfma í botn og í gegnum
hliðið fór blessað sænska tryggðatröllið
og inn á moldartroðninga i gömlum
árfarvegi. Út um hliðargluggann brá
fyrir stórri pallbifreið með helminginn
af girðingum alls Lýtingsstaðahrepps í
eftirdragi. Máni Steinríðarson keyrði
Saabinn áfram sem óður væri Allt í einu
var hann í miðjum vatnsúða. Bíllinn
þeyttist fram af fossbrúninni í kollhnís
ofan í dýpsta hylinn svo gusurnar
gengu alla leið upp á kappreiðabrautir
Bakkusarmela. Neðan úr hylnum, með
lágmarks meðvitund og laus úr flakinu,
sá Máni í gegnum vatnsskorpuna
glitta f stóra svarta pallbifreið á
klettabrúninni og illúðlegan mann við
hliðina sem hélt á einhverju sem líktist
byssu. Þúngur árstraumurinn hreif
Mána Steinríðarson með sér til sjávar.
Ágúst Guðmundsson